Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης της χώρας, παίρνει πάνω του τα θέματα των διαφωνιών των υπουργών του με τους εκπροσώπους της τρόϊκας και συναντιέται με κατώτερους αυτούς υπαλλήλους της τρόϊκας προκειμένου να κλείσει αυτά τα θέματα, αλλά αυτό δεν καθίσταται δυνατό, τότε υπάρχει πλήρης αποτυχία, όχι μόνο του προσώπου αλλά...
του ίδιου του ανώτατου θεσμού του κράτους. Σε μια τέτοια συνάντηση το λογικό είναι ο πρωθυπουργός να ακούσει ποιες είναι οι αντιρρήσεις των υπαλλήλων της τρόϊκας και αμέσως να αποφασίσει σχετικά επιβάλλοντας την απόφασή του.
Όμως αυτό δεν κατέστη δυνατό, δείχνοντας το ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό της χώρας και ποιος ο εντολοδόχος.
Αναρωτιόμαστε. Αν ο πρωθυπουργός αποφασίζει να «πέσει» θεσμικά και να επιχειρήσει να συμφωνήσει ο ίδιος με τους κατώτερους υπαλλήλους της τρόϊκα, αλλά δεν καταφέρνει να επιβάλει την απόφασή του, τότε τι γίνεται όταν συναντιέται με τους αρχηγούς των κρατών της ΕΕ; Δηλαδή απλά ακούει;
