Ο δήμος βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μια τρελή περιπέτεια, εξ αιτίας της ρηχότητας και της απελπιστικής ανοησίας της διοίκησης.
Αν πιάσουμε το νήμα της αντιπαράθεσης με την ΕΥΔΑΠ, ξεκινάμε από την απόπειρα της δημοτικής αρχής να αφαιρεθεί η κερδισμένη στην πρώτη φάση της δικαστική υπόθεση από την νομική υπηρεσία του δήμου και να δοθεί σε κάποιο δικηγορικό γραφείο. Δεν έγινε δυνατό αυτό, τέλειωσε. Μέσα στους πανηγυρισμούς όμως, υποβαθμίστηκε μια απλή πραγματικότητα. Ότι το ύψος της διεκδίκησης (14,4 εκατομμύρια) είναι τέτοιο, που ο καθένας θα αντιδρούσε, θα έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να ανατρέψει το δυσμενές αποτέλεσμα. Και η ευκαιρία στον αντίδικο δόθηκε από τον δήμο. Δεν πλήρωσε την μηνιαία υποχρέωση του, δεν πλήρωσε την δόση που όριζε ο διακανονισμός των χρεών του, και η ΕΥΔΑΠ μπλόκαρε τους λογαριασμούς απαιτώντας ολόκληρο το χρέος, γνωρίζοντας ότι τα χρήματα δεν υπάρχουν. Συμβιβάζεται όμως, λέει. Να αποσύρουμε την αγωγή και μας χαρίζει το χρέος!
Και αρχίζει το γαϊτανάκι του αγωνιστή δημάρχου και των παρ’ αυτώ αγωνιστών όλου του ντουνιά. Και στην πιο επικίνδυνη όσο και αστεία από άποψη χειρισμών υπόθεση για τον δήμο μας, έρχονται όλοι οι καλοθελητές των πέριξ να μας διαχωρίσουν σε αγωνιστές αντιμνημονιακούς από την μια, με ραγιάδες μνημονιακούς από την άλλη.
Κάνει έκτακτα δημοτικά συμβούλια καλώντας, εκτός των δημοτικών συμβούλων, όποιον θέλει ο δήμαρχος, (επικοινώνησα με την Μαρία Γιαννακάκη, βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, η οποία βρίσκεται στην Αρμενία εδώ και μέρες ως παρατηρητής της ΕΕ στις εκλογές που γίνονται εκεί και η οποία έτσι κι αλλιώς με βεβαίωσε ότι δεν έχει καμιά ειδοποίηση στο γραφείο της για τα γεγονότα) ανταγωνίζεται σε δεκάρικους υπέρ της σωτηρίας των ψυχών ημών, αλλά στην ουσία, έχει ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι των υποχωρήσεων.
Ταυτόχρονα, με δελτία τύπου ενημερώνει τους δημότες ότι η ΕΥΔΑΠ υποχώρησε μόλις παρουσιάστηκε «σαν ατσάλινο τείχος» μπροστά της.
Παπαριές.
Παπαριές και ξεφυσήματα ενός συστήματος, ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που μοναδικό αγωγό επιβίωσης έχει τις κραυγές, τις καταγγελίες, τις συνομοσιολογίες, τις αποκρύψεις, το δούνε και λαβείν.
Υπάρχουν σοβαρά, ίσως και δυναμικά επιχειρήματα να δικαιολογήσουν την αδυναμία του δήμου να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του προς την ΕΥΔΑΠ, πέρα από τις λανθασμένες επιλογές πληρωμών. Τίποτα και κανένα δεν χρησιμοποιήθηκε, έγινε σπατάλη λόγων και συνθημάτων, διασπάται η αναγκαία ενότητα που χρειάζεται για την αντιμετώπιση της ΕΥΔΑΠ με ανόητα δελτία τύπου και το αποτέλεσμα;
Μέχρι στιγμής μια τρύπα στο νερό.
Ακόμη και στο σημερινό έκτακτο και κρίσιμο δημοτικό συμβούλιο που από χτες διαφημίζει η δημοτική αρχή, δεν φρόντισε παρουσιάζοντας την πρόταση της ΕΥΔΑΠ να έχει μια γνώμη της νομικής υπηρεσίας του δήμου για την δική μας στάση. Μα τι νομίζουν τέλος πάντων; Ότι δεν χρειάζονται οι νόμοι; Ότι νόμος είναι το δίκιο του δημάρχου;
Ας πούμε ένα αυτονόητο.
Ο δήμαρχος έχει μια θεσμική ιδιότητα.
Τον θεσμό δεν τον αμφισβητεί κανείς. Αυτό δεν σημαίνει πως σε ό,τι λέει ο δήμαρχος βαράνε προσοχή οι πάντες. Σημαίνει ότι η λύση, όποια κι αν είναι, περνά απ’ αυτόν, δεν είναι δυνατή η παράκαμψη του, η αμφισβήτηση του. Η ικανότητα του όμως να δώσει λύση, σαφώς αμφισβητείται.
Και αυτό είναι απολύτως θεσμικό.
Και αληθινό θα πρόσθετα.
