Του Γιώργου Κράλογλου
Το “πολιτικό κόλπο” στήθηκε ήδη. Δεν αναγνωρίζουμε φτώχια. “Βαφτίζουμε” τα εισοδήματα των φτωχών «χαμηλή τάξη» και τα φορολογούμε από το πρώτο ευρώ. Επειδή όμως δεν γεμίζουν τον κορβανά “βαφτίζουμε” την μεσαία τάξη πλουτοκράτες και τούς “σφάζουμε”. Γιατί από εκεί και επάνω είμαστε ανίκανοι να πιάσουμε την φοροδιαφυγή.
Αυτή η “φιλοσοφία” επικράτησε στην… ανακατανομή των κριτηρίων για τις κοινωνικές τάξεις, δηλαδή τους φτωχούς και τους πλουτοκράτες, ώστε να βολευτεί η φορολογική μεταρρύθμιση… Και αυτή η “φιλοσοφία” οδήγησε στην εισήγηση για τον περισσότερη φορολόγηση πάνω από τα 26.000. Έτσι η φορολόγηση στο επίπεδο αυτό θα υπάρξει άσχετα από την γκάφα με τον συντελεστή του 45% που την μάζεψε η κυβέρνηση όταν είδε ότι η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχθεί πως ο Έλληνας πλούσιος είναι αυτός που κερδίζει από 2.000 ευρώ και πάνω. Περί αυτού πρόκειται.
Και αφού (για την κυβέρνηση και μόνο για την κυβέρνηση) δεν είναι φτωχός αυτός που βγάζει 5-6000 ευρώ και για αυτό φορολογείται από το πρώτο ευρώ, είναι “λογικό” (πάλι για την κυβέρνηση) ο “εισοδηματίας” της μεσαίας τάξης που συγκεντρώνει πάνω από 25.000 ευρώ τον χρόνο να χαρακτηρίζεται πλουτοκράτης!!!
Θα μου πείτε ότι τα υπεραπλουστεύω. Θα σας απαντήσω ότι δεν είναι καθόλου απλουστευμένα για πολλούς λόγους.
Ας εξετάσουμε τους μισθούς και τα εισοδήματα στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί στον κρατικό ήταν, είναι και θα είναι… άλλου παπά ευαγγέλιο…
Μέχρι το 2009 ο μισθός των 2-2.500 ευρώ τον μήνα που (μαζί με δώρα και επιδόματα) μας κάνει τα πάνω από 25.000 ευρώ τον χρόνο, δεν ήταν μισθός πλουσίων εργαζομένων. Ήταν και είναι ένας φυσιολογικός μισθός εργαζομένων με προσόντα που είχαν υπεύθυνες θέσεις και δούλευαν και με όγκο εργασίας και με παραπάνω ώρες χωρίς εξτρά αμοιβή στις περισσότερες περιπτώσεις. Ακόμη και τα μεροκάματα που έφθαναν σε τέτοιο ύψος δεν μπορούσαν να ενταχθούν στους υψηλά αμειβόμενους.
Αυτά τα μισθολογικά επίπεδα δεν έχουν χαθεί. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα και σε μεγάλο ποσοστό .
Ο πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Δημήτρης Δασκαλόπουλος έχει δηλώσει δημόσια ότι “Είμαι βέβαιος ότι σε μεγάλο μέρος επιχειρήσεων οι περισσότεροι παλαιοί εργαζόμενοι έχουν διατηρήσει τα επίπεδα των μισθών τους γιατί εργάζονται σε καίρια πόστα και δεν έχει αλλάξει τίποτε στις εργασιακές τους υποχρεώσεις”.
Άλλωστε μπορεί να μην γίνονται προσλήψεις με μισθούς αυτού του επιπέδου, αλλά δεν γενικεύθηκαν και οι μειώσεις σε όλα τα επίπεδα των εργαζομένων.
Συνεπώς μπορούμε να υποθέσουμε με βεβαιότητα ότι η μεσαία τάξη των 25-30.000 ευρώ τον μήνα υπάρχει ακόμη.
Όμως στο μεγαλύτερο μέρος της πρόκειται για μισθωτούς και μεροκαματιάρηδες που δουλεύουν αυτόν τον καιρό μέρα-νύχτα και χωρίς υπερωρίες. Γιατί όπου δίδονται αυτοί οι μισθοί δεν συμπληρώνονται πλέον με αλλά έξτρα.
Αυτούς τους μισθωτούς ή και μικροεπαγγελματίες τους χαρακτηρίζει το νέο φορολογικό και η κυβέρνηση, οι πλουτοκράτες.
Προσέξτε τώρα το επιχείρημα και την αισχρή λογική του. Αφού τον μισθό τον πήγαμε στα 587 ευρώ άρα κάπου 7.000 τον χρόνο και φορολογούμε από τα 5.000 ευρώ, οι μισθοί των 25.0000 ευρώ είναι μισθοί πλουσίων!!!
Αυτοί λοιπόν είναι οι φορολογούμενοι που πρέπει να σφαχτούν. Συνεπώς δεν μας νοιάζει… αν οι μηχανισμοί δεν μπορούν να τα πάρουν από τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους καλλιτέχνες, τους μεσάζοντες, τους κομπιναδόρους, τους μαυραγορίτες, τους λαθρέμπορους και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.
Αυτοί θα είναι οι τροφοδότες του κρατικού κορβανά που πρέπει να είναι γεμάτος γιατί από κάθε 100 ευρώ που μαζεύει έχουμε να δώσουμε τα 85-87 ευρώ στον πελατειακό στρατό που δουλεύει, κυρίως, για λογαριασμό των πολιτικών. Το παράδειγμα της Βουλής και των “εχόντων εργαζόμενων” είναι μοναδικό και δεν θέλει δεύτερο.
Αυτοί είναι και οι εύκολοι φορολογούμενοι αφού χωρίς πρόβλημα “αιχμαλωτίζουμε” σήμερα τους μισθούς και τα μπλοκάκια και αύριο πιθανές υψηλές συντάξεις.
Το “κόλπο” στήθηκε ήδη και ξεκινάει σύντομα η πρώτη φάση του. Στην φάση αυτή βαράνε και τους μισθωτούς με τα μπλοκάκια. Ρίχνουν αυξήσεις στην φορολογική κλίμακα πάνω από 25.000 ευρώ με πεντακοσάρικο και κάτι παραπάνω. Και αργότερα βλέπουμε…
Η δεύτερη “σκηνή” του κόλπου περιέχει θέατρο με δηλώσεις “πόνου” και συμπαράστασης για την μεσαία τάξη. Επανέρχονται δηλαδή οι γνωστοί “θεατρινισμοί” και τα “καραγκιοζιλίκια” των δεκαετιών 1975-1995 που τότε δήθεν “πονούσαν” τους 400.000 μικρομεσαίους του 1974 .
Τους “πόνεσαν” μάλιστα τόσο πολύ… που από 400.000 τους άφησαν λιγότερους από 80.000 χιλιάδες.
Είναι άλλη μία περίπτωση “πόνου” για κοινωνικές ομάδες μέσης κατηγορίας. Το έργο τώρα επαναλαμβάνεται με δηλώσεις “πόνου ψυχής” για την μεσαία τάξη…
Γι΄ αυτό επιμένω και θα επιμένω. Η μεσαία τάξει πρέπει να ανησυχεί έντονα.
