Παραδοσιακά απουσιάζει από την παιδεία που παρέχεται στα ελληνικά σχολεία αλλά και από το γενικότερο πολιτισμικό κλίμα της ελληνικής κοινωνίας η εκτίμηση του άλλου, ακόμα και του αντιπάλου, η ερμηνεία της ύπαρξής του και της συμπεριφοράς του, η αναγνώριση προτερημάτων. Κυρίως απουσιάζει...
η συνειδητοποίησή του γεγονότος ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν ευγενικές παραχωρήσεις προς τον αντίπαλο, αλλά εξυπηρετούν πρώτα και κύρια τα δικά μας συμφέροντα, ως κοινωνίας αλλά και ως ατόμων. Μόνο μέσα από μία ειλικρινή και απροκατάληπτη θέαση προσώπων και καταστάσεων μη φιλικών ή εχθρικών προς τις θέσεις μας μπορεί να εξευρεθεί ο ορθός τρόπος αντιμετώπισής τους. Οι επιτυχημένες κοινωνίες μελετούν τους αντιπάλους τους, οι αποτυχημένες απλώς τους απαξιώνουν.
Δεν είναι τυχαίο επομένως ότι μία κοινωνία που χαρακτηρίζει τους Οθωμανούς «μπουνταλάδες» (αν και κατόρθωσαν σταδιακά να βρεθούν από τις στέππες της Κεντρικής Ασίας θριαμβευτές επί της σημαντικότερης Αυτοκρατορίας της μεσαιωνικής Ιστορίας) ή που χαρακτηρίζει εξίσου απαξιωτικά τους Πέρσες, αν και μειώνει με αυτόν τον τρόπο τα κατορθώματα του δικού της Μεγάλου Αλεξάνδρου, αδυνατεί να κατανοήσει, να ερμηνεύσει και να αντιμετωπίσει το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή», την άνοδο ενός αμιγώς φασιστικού πολιτικού χώρου. Και όχι μόνο αδυνατεί, αλλά δεν προσπαθεί καν. Φοβάται ότι κάθε προσπάθεια ερμηνείας ισοδυναμεί με συγκεκαλυμμένη υποστήριξη ή ανοχή. Αδυνατεί να δει πώς αυτή η νοοτροπία ακρωτηριάζει τους δικούς της τρόπους αντίδρασης, τα δικά της πολιτικά αισθητήρια και συσπειρώνει τελικά πλήθη γύρω από τον αντίπαλό της.
Στερείται κάθε νοήματος να διατυμπανιστεί πόσο απεχθής είναι ο αυταρχισμός και η βία ενόπλων συμμοριών, πόσο απάνθρωπος είναι ο ναζισμός, πόσο τερατώδες είναι να στραφείς κατά μικρών παιδιών. Αρκεί μόνο να γίνουν γνωστά, και ο καθένας τα αξιολογεί κατά το προσωπικό του ήθος και χαρακτήρα. Πολύ περισσότερο που όλα αυτά είναι ήδη γνωστά, και όσο αποκρουστικά είναι για πολλούς, άλλο τόσο αδιάφορα ή επουσιώδη είναι για κάποιους άλλους. Ούτε αρκεί να πει κανείς ότι «όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή δεν έχουν δικαιολογία».
Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής δεν ζήτησαν την έγκριση κανενός για το τι θα ψηφίσουν και άλλωστε το ίδιο ισχύει για όλους, καθώς ουδείς μπορεί να απεκδυθεί των ευθυνών της ψήφου ή της αποχής του. Αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας η άποψη ότι «οι πλατείες των Αγανακτισμένων» ή οι «πρακτικές αγωνιστικής ανομίας» εξέθρεψαν το φαινόμενο, καθώς ούτε τις αιτίες αγανάκτησης εξηγεί, ούτε το γιατί απέτυχαν οι κεντρώοι να καταπολεμήσουν τον –κατά τη γνώμη τους- λαϊκισμό, ούτε το γιατί οι Χρυσαυγίτες συμπλέκονται κατά βάση με εκφραστές των «πρακτικών ανομίας» και όχι κεντρώους, επαναλαμβάνοντας μάλιστα τα επίσημα κρατικά συνθήματα της τάξης και της ασφάλειας.
Δεν ικανοποιεί επίσης η ερμηνεία ότι μόνη η οικονομική κρίση γεννά τον φασισμό. Αν είναι αλήθεια, ο φασισμός είναι νομοτέλεια και οι αντίπαλοι του φασισμού δεν μπορούν παρά να περιμένουν μοιρολατρικά το τέλος της δημοκρατίας, αφού ούτε η κρίση θα φύγει σύντομα ούτε εκείνοι, εφόσον έχουν δίκιο, θα αυξήσουν την επιρροή τους προς σωτηρία της χώρας… Ούτε τέλος είναι πολιτική ερμηνεία και ανάλυση το ότι ο «παραδοσιακός ακροδεξιός χώρος, κάποτε στεγασμένος στο ΛΑΟΣ, ή στη ΝΔ, μετατοπίστηκε στη Χρυσή Αυγή».
Ακόμη κι αν θεωρηθεί ακριβής η παρατήρηση, δεν ερμηνεύει την αιτία μετατόπισης. Αλλά και χωρίς να το συνειδητοποιεί, ο φορέας της παρουσιάζει το φαινόμενο, έναντι του οποίου επιχειρεί, υποτίθεται, να προκαλέσει δημοκρατικό/αντιφασιστικό συναγερμό, ακίνδυνο. Αν μόνο οι «παραδοσιακοί ακροδεξιοί» ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, τότε το φαινόμενο αφορά μόνο αυτή τη μικρή πληθυσμιακή ομάδα, άρα οι υπόλοιποι μη-παραδοσιακοί ακροδεξιοί είναι απρόσβλητοι από τον ιό, το φαινόμενο θα παραμείνει υπό έλεγχο.
Ας ειπωθεί κάποτε ξεκάθαρα: Η Χρυσή Αυγή είναι το πιο πολυσυζητημένο και σαφώς δημοφιλέστερο στον λαό από ό,τι στα ΜΜΕ κόμμα γιατί διαθέτει χαρακτηριστικά που απουσιάζουν από τα υπόλοιπα. Ο ελληνικός λαός είναι πληγωμένος από τον θρυμματισμό της έννοιας του «εμείς». Η Χρυσή Αυγή του προσφέρει την έννοια της Φυλής, όπως έστω εκείνη την εννοεί. Είναι πληγωμένος από την προδοσία της πνευματικής του ελίτ, από το έλλειμμα εκπροσώπησής των ευαισθησιών του στο δημόσιο λόγο.
Η Χρυσή Αυγή του προσφέρει τη λαϊκή απλότητα, χωρίς περίτεχνες θεωρίες και κούφια ιδεολογήματα-«προφάσεις εν αμαρτίαις», και την εκδίκηση της αναστάτωσης που προκαλεί στους συστημικούς διανοουμένους. Είναι πληγωμένος από τη γενική νωθρότητα. Η Χρυσή Αυγή του προσφέρει την action directe, την άμεση δράση, σε πρακτικά προβλήματά του. Είναι πληγωμένος από τις εξοργιστικές αλληλοεξυπηρετήσεις και τους αλληλοεκβιασμούς των ισχυρών. Η Χρυσή Αυγή του προσφέρει την ωμή βία, χωρίς –φαινομενικά- να κάνει χάρες, κρύβοντας «στικάκια» σε συρτάρια από τις δικαστικές αρχές, που βολικά θα ξεθάβει όταν θα απαιτήσει άκομψα και άθεσμα αντάλλαγμα για την γλοιώδη «καλοσύνη» του.
Εκείνο που ο ελληνικός λαός αγνοεί, είναι ότι αν δεχτεί την «δωρεάν» προσφορά της, θα κληθεί να καταβάλει μελλοντικά τεράστιο αντάλλαγμα, με τόκο αίματος. Εκείνο που οι αντίπαλοι της Χρυσής Αυγής αγνοούν, είναι ότι αν δεν απαντήσουν εδώ και τώρα στις αντίστοιχες ανάγκες του ελληνικού λαού, οι απειλές για το μέλλον θα ηχήσουν σε ώτα μη ακουόντων.
Από: dikaiopolis.gr
