Για το pireasnews.gr
(Επιμέλεια*: Σταύρος
Λιλόγλου)
Η Στέλλα Καραμπακάκη Γεννήθηκε
στις 22 του Απρίλη, στα όρια του χειμώνα και της άνοιξης, και είναι Ταύρος,
συνήθως σε υαλοπωλείο...
Τελείωσε το Μουσικό
Γυμνάσιο-Λύκειο Παλλήνης και παρακολούθησε για πολλά χρόνια μαθήματα μουσικής
στο «Ωδείο Φίλιππος Νάκας». Γνωρίζει αγγλικά, ρωσικά και βουλγαρικά.
Είναι απόφοιτη του τμήματος
Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την
συγγραφή, την ζωγραφική, και την στιχουργική, ενώ παράλληλα καταπιάνεται με
όποια άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα της τραβά την προσοχή .
Το πρώτο βιβλίο της που
διακωμωδεί τις ανθρώπινες σχέσεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύτροπον με
τίτλο «Οι Άντρες είναι σαν τα παπούτσια». Το δεύτερο βιβλίο της «Ένα Ξωτικό
στον Κήπο της Ουτοπίας» αποτελεί ένα διάλογο μεταξύ δύο γενεών με στόχο την
αναζήτηση της ουτοπίας, και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Περίπλους.
Η απόλυτη ευτυχία για σένα είναι;
Να μοιράζομαι την καθημερινότητα με ανθρώπους που αγαπώ.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Μια κούπα ζεστός καφές και μια αγκαλιά.
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Να μοιράζομαι την καθημερινότητα με ανθρώπους που αγαπώ.
Τι σε κάνει να σηκώνεσαι το πρωί;
Μια κούπα ζεστός καφές και μια αγκαλιά.
Η τελευταία φορά που ξέσπασες σε γέλια;
Μιλώντας για σχέσεις με τους
φίλους μου. Τις δικές τους, τις δικές μου, των γνωστών μας.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου είναι;
Είμαι αρκετά ψυχαναγκαστική. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις με βοηθά να επιτύχω τους στόχους μου, ενώ σε άλλες με τραβά πίσω και με στενοχωρεί.
Είναι πάντως ένα σημαντικό κομμάτι μου που κατά βάθος δε θα ήθελα να το αποχωριστώ.
Το βασικό ελάττωμά σου;
Αγχώνομαι εύκολα. Με μικρά αλλά και με μεγάλα γεγονότα.
Σε ποια λάθη δείχνεις τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη που γίνονται από αγάπη. Πιστεύω πως πίσω από κάθε λάθος είναι σημαντικό να κοιτάμε την πρόθεση του άλλου. Αν ήταν καλή ή κακή. Όλοι κάνουμε λάθη, είναι λοιπόν σπουδαίο να μπορούμε να συγχωρούμε τους άλλους και να αφήνουμε τις σχέσεις να εξελίσσονται.
Η τελευταία φορά που έκλαψες;
Πολύ πρόσφατα, από το άγχος και την κούραση. Καμιά φορά η καθημερινότητα μας στριμώχνει στη γωνία, όσο κι αν θέλουμε να το αποφύγουμε, οργανώνοντας τα πάντα στην εντέλεια.
Καλώς ή κακώς η καθημερινότητα δεν παύει να είναι ένας απρόβλεπτος παράγοντας.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι περισσότερο;
Νομίζω με καμία. Ταυτίζομαι περισσότερο με καταστάσεις παρά με ανθρώπους.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Παλαιότερα είχα πει πως είναι οι καλλιτέχνες που παλεύουν να εκφραστούν. Πιστεύω ακόμη πως είναι ήρωες. Οι πραγματικοί ήρωες του σήμερα όμως είναι οι απλοί άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν, να ζήσουν τις οικογένειες τους, να δουλέψουν. Είναι οι νέοι άνθρωποιπου έχουν βρεθεί σε μια εποχή και μια χώρα αφιλόξενη και άδικη. Είναι οι παλαιότεροι που πρέπει να προσαρμοστούν σε νέα χειρότερα δεδομένα. Είμαστε όλοι εμείς, που ζούμε στην Ελλάδα του σήμερα.
Ποια είναι η ταινία που σε σημάδεψε;
Συνήθως βλέπω ταινίες «χαλαρές» χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, με σκοπό να ξεφύγω λίγο καινα διασκεδάσω με την παρέα μου. Αυτού του τύπου οι ταινίες δεν μπορούν να με σημαδέψουν.Μάλλον καμία λοιπόν, τουλάχιστον όχι κάποια από αυτές που είδα τελευταία. Είναι μεγάλη κουβέντα εξάλλου να πει κανείς ότι κάτι τον σημάδεψε. Πόσο μάλλον μια ταινία.
Το αγαπημένο σου ταξίδι;
Με φίλους. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο προορισμός, ούτε η εποχή (αν και αγαπώ πολύ το καλοκαίρι και τη θάλασσα).
Το πιο σημαντικό είναι η καλή παρέα και η ανάλογη διάθεση!
Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
Μου αρέσει ο Κοέλιο. Τα βιβλία του με ταξιδεύουν και πλάθουν στο νου μου εικόνες. Το ύφος και το είδος των βιβλίων που προτιμώ αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου, δεν μπορώ να πω λοιπόν
πως έχω αγαπημένο συγγραφέα. Κάθε χρόνο είναι και άλλος!
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Την ειλικρίνεια. Και την αίσθηση του χιούμορ βέβαια. Αλλά νομίζω πως το ένα χωρίς το άλλο είναι δώρο άδωρο.
…Και σε μια γυναίκα;
Τα ίδια. Βέβαια στις γυναίκες τείνω να συγχωρώ πιο εύκολα την έλλειψη αυτών των δυο χαρακτηριστικών.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Δεν έχω. Ακούω διαφορετικά είδη μουσικής, προτιμώ σε κάθε περίπτωση όμως αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση και έχουν πιο γρήγορο ρυθμό. Τα αργά κομμάτια συνήθως με μελαγχολούν. Παρόλα αυτά νομίζω πως έχω κατά καιρούς ακούσει και αγαπήσει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Είναι πολλές φορές κάτι αυτοσχέδιο, που θα ξεχάσω λίγα λεπτά μετά.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Σε κάθε δέκα βιβλία που διαβάζω συναντώ και ένα που νιώθω πως με σημάδεψε η ανάγνωση του. Και λόγω της δουλειάς μου διαβάζω αρκετά βιβλία. Θα έλεγα όμως πως ένα από τα βιβλία που με σημάδεψε –ή τέλος πάντων μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση- ήταν το «Γιατί σκότωσα την καλύτερη μου φίλη», της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τις φιλικές σχέσεις των κοριτσιών και για το πώς αλλάζουν, με το πέρασμα του χρόνου, καθώς γίνονται γυναίκες.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Μου αρέσουν όλοι οι ζωγράφοι της Αναγέννησης. Αγαπώ το ύφος αυτής της περιόδου πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Το μαύρο και το ροζ. Για αυτό άλλωστε τα χρησιμοποιήσαμε και στο εξώφυλλο του νέου μου βιβλίου «Σαν τον Αλήτη με τη Λαίδη». Είναι τα δυο άκρα αυτά τα δυο χρώματα. Το απαισιόδοξο και το αισιόδοξο.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Κατάφερα να βρω τρόπους και μέσα για να εκφραστώ, μετέτρεψα τις ανησυχίες μου σε κείμενα.Επίσης, κατάφερα να γνωρίσω ανθρώπους που μου ταιριάζουν και με καταλαβαίνουν, όρισα τις δικές μου συντεταγμένες με βάση τις ανάγκες και τα θέλω μου, χωρίς να ανησυχώ για τη γνώμη των άλλων.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Εξαρτάται από την εποχή και τη διάθεση. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό πάντως είναι το daiquiri φράουλα. Καλοκαιρινό, γλυκό και αισιόδοξο!
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Για το χρόνο που χάνεται. Με φοβίζει ο χρόνος που περνάει και οι ευκαιρίες που παίρνει μαζίτου.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την υποκρισία, τη ζήλεια, τη μικρότητα. Συναισθήματα και συμπεριφορές δηλαδή που γίνονται όλο και πιο έντονες με τις αλλαγές που βιώνει η κοινωνία μας.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Μου αρέσει να κάθομαι στο σπίτι με αγαπημένους φίλους. Δε νομίζω ότι υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό!
*Σημείωση Στέλλας Καραμπακάκη:
Παλαιότερα, είχε τύχει να ξαναπαντήσω στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Παρατηρώ πως κάποιες απαντήσεις μου έμειναν ίδιες, ενώ άλλες άλλαξαν.
Καθώς μεγαλώνουμε αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, οι εμπειρίες και οι απόψεις μας. Επίσης αλλάζουν οι προτεραιότητες μας.
Χαίρομαι που ωριμάζω και αποκτώ εμπειρίες που με κάνουν πιο ανοιχτή σε νέα πράγματα και διαφορετικές απόψεις και ιδέες! Η ενασχόληση μου με τη συγγραφή σίγουρα με κάνει να αλλάζω μορφές και να εμβαθύνω περισσότερο σε γεγονότα και καταστάσεις.
Ποια αρετή προτιμάς σε έναν άντρα;
Την ειλικρίνεια. Και την αίσθηση του χιούμορ βέβαια. Αλλά νομίζω πως το ένα χωρίς το άλλο είναι δώρο άδωρο.
…Και σε μια γυναίκα;
Τα ίδια. Βέβαια στις γυναίκες τείνω να συγχωρώ πιο εύκολα την έλλειψη αυτών των δυο χαρακτηριστικών.
Ο αγαπημένος σου συνθέτης;
Δεν έχω. Ακούω διαφορετικά είδη μουσικής, προτιμώ σε κάθε περίπτωση όμως αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση και έχουν πιο γρήγορο ρυθμό. Τα αργά κομμάτια συνήθως με μελαγχολούν. Παρόλα αυτά νομίζω πως έχω κατά καιρούς ακούσει και αγαπήσει σχεδόν όλα τα είδη μουσικής.
Το τραγούδι που σφυρίζεις κάνοντας ντους;
Είναι πολλές φορές κάτι αυτοσχέδιο, που θα ξεχάσω λίγα λεπτά μετά.
Το βιβλίο που σε σημάδεψε;
Σε κάθε δέκα βιβλία που διαβάζω συναντώ και ένα που νιώθω πως με σημάδεψε η ανάγνωση του. Και λόγω της δουλειάς μου διαβάζω αρκετά βιβλία. Θα έλεγα όμως πως ένα από τα βιβλία που με σημάδεψε –ή τέλος πάντων μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση- ήταν το «Γιατί σκότωσα την καλύτερη μου φίλη», της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Με βοήθησε να καταλάβω πολλά για τις φιλικές σχέσεις των κοριτσιών και για το πώς αλλάζουν, με το πέρασμα του χρόνου, καθώς γίνονται γυναίκες.
Ο αγαπημένος σου ζωγράφος;
Μου αρέσουν όλοι οι ζωγράφοι της Αναγέννησης. Αγαπώ το ύφος αυτής της περιόδου πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη.
Το αγαπημένο σου χρώμα;
Το μαύρο και το ροζ. Για αυτό άλλωστε τα χρησιμοποιήσαμε και στο εξώφυλλο του νέου μου βιβλίου «Σαν τον Αλήτη με τη Λαίδη». Είναι τα δυο άκρα αυτά τα δυο χρώματα. Το απαισιόδοξο και το αισιόδοξο.
Ποια θεωρείς ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σου;
Κατάφερα να βρω τρόπους και μέσα για να εκφραστώ, μετέτρεψα τις ανησυχίες μου σε κείμενα.Επίσης, κατάφερα να γνωρίσω ανθρώπους που μου ταιριάζουν και με καταλαβαίνουν, όρισα τις δικές μου συντεταγμένες με βάση τις ανάγκες και τα θέλω μου, χωρίς να ανησυχώ για τη γνώμη των άλλων.
Το αγαπημένο σου ποτό;
Εξαρτάται από την εποχή και τη διάθεση. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό πάντως είναι το daiquiri φράουλα. Καλοκαιρινό, γλυκό και αισιόδοξο!
Για ποιο πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;
Για το χρόνο που χάνεται. Με φοβίζει ο χρόνος που περνάει και οι ευκαιρίες που παίρνει μαζίτου.
Τι απεχθάνεσαι περισσότερο απ’ όλα;
Την υποκρισία, τη ζήλεια, τη μικρότητα. Συναισθήματα και συμπεριφορές δηλαδή που γίνονται όλο και πιο έντονες με τις αλλαγές που βιώνει η κοινωνία μας.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία;
Μου αρέσει να κάθομαι στο σπίτι με αγαπημένους φίλους. Δε νομίζω ότι υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό!
*Σημείωση Στέλλας Καραμπακάκη:
Παλαιότερα, είχε τύχει να ξαναπαντήσω στο Ερωτηματολόγιο του Προυστ.
Παρατηρώ πως κάποιες απαντήσεις μου έμειναν ίδιες, ενώ άλλες άλλαξαν.
Καθώς μεγαλώνουμε αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα, οι εμπειρίες και οι απόψεις μας. Επίσης αλλάζουν οι προτεραιότητες μας.
Χαίρομαι που ωριμάζω και αποκτώ εμπειρίες που με κάνουν πιο ανοιχτή σε νέα πράγματα και διαφορετικές απόψεις και ιδέες! Η ενασχόληση μου με τη συγγραφή σίγουρα με κάνει να αλλάζω μορφές και να εμβαθύνω περισσότερο σε γεγονότα και καταστάσεις.
