του Δημήτρη Μυ
Λοιπόν, αν δεν είστε τραπεζίτες, δεν έχετε κανένα λόγο να νιώθετε υπέροχα από τη χτεσινή «μεγαλειώδη» υιοθέτηση του σχεδίου του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη ...σωτηρία του ευρώ. Και επειδή από τα όσα δημόσια διατυπώθηκαν ακούγονται κινέζικα στα αυτιά των απλών θνητών καλό είναι να έχουμε κατά νου τη βασική φιλοσοφία των αγορών: Κέρδη δικά τους, ζημιές δικές μας...
Με απλά-- πολύ απλά- λόγια το σχέδιο Ντράγκι προβλέπει ότι για να «διασώσει» η ΕΚΤ ένα κράτος, θα πρέπει το κράτος αυτός να εξουθενώσει- συνθλίψει την κοινωνία του με «δημοσιονομικές προσαρμογές», ξεπουλημάτα και άλλα παρόμοια εκσυγχρονιστικά τα οποία βιώνουμε εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία δυο χρόνια.
Κοιτώντας αυτό το χτεσινό σχέδιο, το οποίο θα πρέπει να σημειώσουμε δεν αφορά στην Ελλάδα (οι κυβερνήσεις της έχουν καταφέρει να την καταστήσουν ειδική περίπτωση), θα πρέπει να σημειώσουμε ότι εμφανίστηκε και υιοθετήθηκε σε μια κρίσιμη από πολιτικής άποψης στιγμή: Λίγο, δηλαδή, πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Υπό αυτήν την έννοια, φαίνεται ότι ικανοποιήθηκε η αμερικανική απαίτηση να αποφευχθεί κάποια μεγάλη κρίση στην ευρωζώνη η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει την εκλογική διαδικασία στις ΗΠΑ.
Κάπως έτσι, μπορεί κανείς να εκτιμήσει ότι μέχρι και την διενέργεια των εκλογών στις ΗΠΑ η ΕΚΤ έχει αποκτήσει το εργαλείο να αποτρέψει κάποιο «ατύχημα» όπως θα μπορούσε να είναι ο εκτροχιασμός της Ισπανίας ή της Ιταλίας...
Μετά τις αμερικανικές εκλογές βλέπουμε...
Σε κάθε περίπτωση πάντως--και για τους κοινούς ανθρώπους, δηλαδή για τους Ελληνες και υπόλοιπους Ευρωπαίους εργαζόμενους-- οι χτεσινές αποφάσεις σημαίνουν ένα και μόνο πράγμα:
Το χέρι στην τσέπη, εφ όσον έχουν δουλειά, ανεργία και μισθοί πείνας για χάρη της ανταγωνιστικότητας, διάλυση των δικτύων κοινωνικών παροχών, υπέρ της... αγίας δημοσιονομικής πειθαρχίας).
Αλληλούια!
topontiki
