Από το Μαρικάκι
Μετά τις εκλογές η κόντρα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ μαίνεται και φαίνεται να τροφοδοτείται σε καθημερινή βάση. Από τη μία ο Κουβέλης διαρκώς εγκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ για την «ανεύθυνη» στάση του απέναντι στο μέγα έργο της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης, του αποδίδει μικροκομματικές στοχεύσεις όσον αφορά τους αντιπολιτευτικούς τόνους και γενικώς δεν παραλείπει να πιέζει τον ΣΥΡΙΖΑ να λογικευτεί και να προσαρμόσει την άσκηση αντιπολίτευσης στα παπούτσια της τρόικας εσωτερικού.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν χάνει ευκαιρία να εγκαλεί τη ΔΗΜΑΡ και τον Κουβέλη για πλήρη ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα κατηγορώντας τον για την πλήρη ταύτιση με την πολιτική του μνημονίου, παρά τα όσα διατείνεται ότι θα επιχειρήσει να φέρει εις πέρας (σταδιακή απαγκίστρωση, επαναδιαπραγμάτευση στα εργασιακά, κ.λπ.). Απώτερος στόχος να αποκαλυφθεί στα μάτια μερίδας των ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ η κατά τον ΣΥΡΙΖΑ πραγματικότητα πίσω από τη δέσμευση ότι η ΔΗΜΑΡ θα είναι η «αντιμνημονιακή συνιστώσα» της κυβέρνησης.
Χτες άλλη μια δήλωση του Φώτη Κουβέλη έριξε νερό στο μύλο της σύγκρουσης των δύο πάλαι ποτέ συγκατοίκων κάτω από την ίδια στέγη.
Μετά την επίσκεψη του προέδρου της ΔΗΜΑΡ στον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια ο Φώτης Κουβέλης, προέβη στην εξής δήλωση:
«Για μας είναι μείζον αγαθό η προστασία της υγείας, της ζωής και της ασφάλειας του πολίτη. Κατά συνέπεια, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να καταγράψει την παρουσία του κράτους μέσα στην ελληνική κοινωνία αποτελεσματικά και με απόλυτο σεβασμό στα δικαιώματα και στις ατομικές ελευθερίες»[σ.σ. εξάλλου οι περικοπές μισθών και συντάξεων μέχρι εξαφανίσεως η Πολιτεία διατρανώνει συνεχώς τον σεβασμό της στα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες].
«Η προστασία της ζωής του πολίτη δεν μπορεί να υποκαθίσταται από κανέναν εξωθεσμικό μηχανισμό, ούτε από κείνους οι οποίοι αυτόκλητα αναλαμβάνουν την προστασία της ζωής των ελλήνων πολιτών, αλλά ούτε και από αυτόκλητες υπερασπιστές των ξένων πολιτών που βρίσκονται στην χώρα μας».
Τα περί «αυτόκλητων υπερασπιστών» των μεταναστών προφανώς είχαν κύριο στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ και ουκ ολίγοι στα κοινωνικά δίκτυα αντέδρασαν σ’ αυτή την περίεργη για … αριστερό εξίσωση των χρυσαυγιτών με το αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα το οποίο στηρίζεται και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς η διαφωνεί με τη διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα είναι τι εξυπηρετεί, μια τέτοια τοποθέτηση, σε συνθήκες διαγραφόμενης κοινωνικής έκρηξης στο μέλλον, πιθανότατα με πρώτο θύμα τους μετανάστες.
Μπορεί το μεταναστευτικό να είναι προφανώς ένα οξύ ζήτημα για την ελληνική κοινωνία – απείρως κρισιμότερο από εκείνα που άπτονται των αρμοδιοτήτων των atenistas στους οποίους ο Κουβέλης και η ΔΗΜΑΡ βλέπουν να ενσαρκώνεται η κοινωνία των πολιτών στηρίζοντας ολόθερμα – κι επομένως να απαιτεί την ουσιαστική παρέμβαση της Πολιτείας. Αλλά από πότε αυτό καταργεί την ανάγκη ύπαρξης κινημάτων, που αν μη τι άλλο μεταφέρουν μια κοινωνική πίεση στην Πολιτεία; Μήπως το αριστερό άλλοθι της κυβέρνησης τελικά έχει αναλάβει δια της ισοπέδωσης να διαλύσει κάθε κινηματική διάσταση των κοινωνικών αντιδράσεων και αγώνων που το πιθανότερο είναι ότι, μετά την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, από το φθινόπωρο θα επανέλθουν δριμύτεροι;
