Του Γιώργου Κύρτσου
Οι πολιτικοί ηγέτες που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου θυμίζουν υπνοβάτες που πορεύονται προς το χάος. Το κωμικοτραγικό είναι ότι ζητούν την προσαρμογή των στελεχών και του ίδιου του λαού στις υποδείξεις τους, στο όνομα της αποτροπής του χάους που έχουν οργανώσει με τα λάθη και τις παραλείψεις τους.
Αβεβαιότητα
Οι πιθανότητες επιτυχημένης εφαρμογής του νέου μνημονίου είναι....
Η μεγάλη δυσκολία πρέπει να αποδοθεί σε οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και διεθνοπολιτικούς λόγους.
Πρώτον, η ελληνική οικονομία έχει περάσει από τη φάση της ύφεσης στη φάση της κατάρρευσης, ενώ τα χρονοδιαγράμματα και οι δεσμεύσεις του νέου μνημονίου είναι υπερβολικά αυστηρά. Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική οικονομία δύσκολα θα σηκώσει το βάρος της προσαρμογής που περιγράφεται στο νέο μνημόνιο.
Δεύτερον, η κοινωνία αποσυντίθεται με εντυπωσιακά γρήγορο ρυθμό, γεγονός που δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Το μείγμα μαζικής φτωχοποίησης των Ελλήνων, μαζικής παράνομης μετανάστευσης και κατάρρευσης της έννομης τάξης δίνει εμπρηστικά, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, αποτελέσματα. Με την κοινωνία σε αποσύνθεση, περιορίζονται στο ελάχιστο οι πιθανότητες της οικονομικής ανάπτυξης. Ποιος τουρίστας θα προτιμήσει τη διαλυμένη Αθήνα, ποιος επενδυτής θα βάλει τα κεφάλαιά του σε ένα σκηνικό καταστροφής ή θα θέσει την προσωπική του ασφάλεια σε κίνδυνο, σε μια προσπάθεια να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες του ανύπαρκτου ελληνικού «ελ ντοράντο»;
Αστάθεια
Τρίτον, το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα καταρρέει, χωρίς να υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Οι επόμενες εκλογές θα αναδείξουν το πολιτικό αδιέξοδο. Η ΝΔ θα αναδειχθεί πρώτο κόμμα, με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο, θα είναι όμως πολιτικά και κοινωνικά αποδυναμωμένη εξαιτίας της κατάρρευσης του δικομματισμού και των μνημονιακών, αντιμνημονιακών στροφών της ηγεσίας της. Το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, θα αρχίσει να μοιάζει με την ΕΔΗΚ και ο κ. Βενιζέλος με το μακαρίτη τον Ζίγδη. Η Αριστερά θα αξιοποιήσει την οργή της κοινωνίας με το δικομματισμό, χωρίς όμως να είναι σε θέση να δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό πόλο.
Μια ματιά στην ιστορία των ελληνικών χρεοκοπιών -επί Χαριλάου Τρικούπη το 1893 και επί Ελευθερίου Βενιζέλου το 1932- μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι γεγονότα τόσο μεγάλης σημασίας λειτουργούν αποσταθεροποιητικά σε ό,τι αφορά τις κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα.
Τέταρτον, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες -που επηρεάζονται ολοένα περισσότερο από αυτόδεν έχουν αποφασίσει εάν θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Πριν από 10 και 15 χρόνια μας πρόσφεραν τις ευκαιρίες που είχαμε ανάγκη, επειδή ακολουθούσαν μία στρατηγική που διευκόλυνε τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα το Βερολίνο θέλει να επιβάλει τη λεγόμενη γερμανική Ευρώπη και οι Βρυξέλλες ταλαντεύονται μεταξύ της εκπλήρωσης των ευρωπαϊκών τους υποχρεώσεων έναντι της Ελλάδας ή του εντυπωσιακού αδειάσματος της πατρίδας μας στο όνομα της γερμανικής Ευρώπης. Ακόμη και στο εσωτερικό του κυβερνητικού συνασπισμού της Γερμανίας διχάζονται οι απόψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης της ελληνικής περίπτωσης.
Είναι τόσο ασταθές το οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, διεθνοπολιτικό περιβάλλον, ώστε δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση για την επιτυχή εφαρμογή του νέου μνημονίου. Πρέπει, λοιπόν, να επεξεργαστούμε εναλλακτικά σχέδια για να μην αιφνιδιαστούμε από αυτό που θεωρούμε εξαιρετικά πιθανό.
Από: citypress.gr
