Από το Μαρικάκι
Το έργο που βλέπουμε να παίζεται πλέον από τα νυν και πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να λέγεται «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω». ‘Η γιατί όχι, ακόμη και «Νερό κι αλάτι». Νερό κι αλάτι ό,τι είπαμε βρε αδερφέ, δε χάλασε κι ο κόσμος.
Το ίδιο συμβαίνει και με διάφορους στρατολογημένους ή εθελοντές οπίνιον λήντερς που στήριξαν μέχρι κεραίας την κυβερνητική γραμμή, ωρυόμενοι στα κανάλια ότι...
«δανειστήκαμε και τώρα πρέπει να πληρώσουμε», ότι πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στην τεμπελιά και την ασυδοσία του μέσου Έλληνα που ήταν η αιτία που ήρθαμε ως εδώ και άλλα τέτοια.
Από κοντά και διάφοροι ευπειθείς στο κοινωνικό σώμα που ταύτισαν την βιαιότητα των συγκεκριμένων πολιτικών απόψεων και πράξεων με τη «σκληρή αλήθεια», αυτά που δεν ήθελε να ακούσει ο μέσος Έλληνας (στον οποίο οι ίδιοι δεν ανήκουν) και κάποιος αυστηρός πατέρας που όμως νοιάζεται για το καλό του έπρεπε να του τα πει.
Ύστερα όμως από δυο χρόνια που η ελληνική κοινωνία πέρασε από το αναμορφωτήριο στο οποίο την έσπρωξαν με ένα άρτια οργανωμένο σχέδιο ενοχοποίησης το οποίο εκτελέστηκε συνειδητά, άλλοτε με ψυχρό αίμα άλλοτε με λοβέρδιους θεατρινισμούς και καθώς φαίνεται πήγε αρκετά καλά, δεν τρέχει κάστανο.
Νερό κι αλάτι, λοιπόν. Τι κι αν η φτώχεια σαρώνει σταδιακά και ενδεχομένως ανεπίστρεπτα, όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού.
Τι κι αν έχουν δημιουργήσει μια μάζα εκατομμυρίων Ελλήνων που είναι και αισθάνονται «και δαρμένοι και μαλάκες», και ληστευμένοι και διασυρμένοι στην υφήλιο ως τεμπέληδες, ανάξιοι και λωποδύτες, που τρώγανε τα ξένα λεφτά και τώρα δεν θέλουν να πληρώσουν.
Τώρα λοιπόν τα κανάλια και τα διάφορα λοιπά πρόθυμα ΜΜΕ που στην προηγούμενη φάση υπήρξαν το βήμα της επίθεσης στην κοινωνία, τώρα μετατρέπονται σε ένα αυτοσχέδιο καθαρτήριο, το οποίο μόνοι τους στήνουν οι εθνοσωτήρες μας μόνοι τους παίρνουν άφεση αμαρτιών για να μπουν και στην επόμενη φάση «άσπιλοι» και «αμόλυντοι» δήθεν.
Έτσι για κάποια υπουργικά στελέχη της πρώτης γραμμής πλέον το μνημόνιο δεν ήταν η σωστή επιλογή. Την ώρα που βάζουν την υπογραφή τους κάτω από νέα μέτρα δηλώνουν ότι αυτά δεν είναι η λύση.
Η φτώχεια και η ανέχεια στην οποία έχουν οδηγήσει τη χώρα προφανώς τους εκθέτει ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν παρά να σταθούν σε αυτή τη συνέπεια (που λίγο καιρό πριν υπολογιζόταν ως «παράπλευρη απώλεια», αναγκαίο κακό και άλλα τέτοια) για να αποδείξουν τα λεγόμενά τους στα οποία πολύ, μα πολύ όψιμα κατέληξαν.
Η λύση είναι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις μας λένε τώρα όλοι οι κυβερνητικοί «μνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί». Ακόμα και οι τροϊκανοί τα ίδια λένε. Αλλά σώπα. Δεν ισχύει πιά το αξίωμα ότι η μείωση των μισθών θα ανέβαζε την ανταγωνιστικότητα της χώρας και θα οδηγούσε αυτόματα σε επενδύσεις και ανάπτυξη; Δεν έρχονται τα πρωτογενή πλεονάσματα οσωνούπω;
Μήπως η εσωτερική υποτίμηση και η ύφεση στην οποία οδηγεί τελικά επηρεάζει και τα δικά τους προνόμια και συμφέροντα και των ημετέρων τους στο ολιγοπωλιακό επιχειρηματικό μπλοκ;
Μήπως μετάνιωσαν που πήγαν κι έμπλεξαν με τους διεθνείς μπάστακες, οι οποίοι ως άλλοι χρυσοθήρες περνούν τη χώρα από το κόσκινο σαρώνοντας ακόμα και τα προνόμια ορισμένων έπαρχων, όπως τη δυνατότητα να παραμένουν νυν και αεί στην εξουσία;
Μήπως να το ξανασκεφτούν αυτό το ρολάκι του «μετανοημένου μαφιόζου» γιατί χωρίς ανάληψη ευθύνης δεν εξαργυρώνεται, τουλάχιστον όχι στην κοινωνία;
