Από το elawyer.blogspot.com, μέσω "press-gr"
Το Σύνταγμα είναι σαφές ως προς το αν απαιτείται απόλυτη ή αυξημένη πλειοψηφία βουλευτών για την έγκριση μιας διεθνούς συνθήκης ή συμφωνίας. Το άρθρο 28 προβλέπει τις εξής κατηγορίες:
1. Οι διεθνείς συμβάσεις κυρώνονται με νόμο. Αυτό σημαίνει ότι για την απλή περίπτωση μιας διεθνούς σύμβασης, αρκούν οι 151 βουλευτές.
2. Η αναγνώριση, με διεθνή σύμβαση ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμα, διενεργείται με ψήφιση νόμου για την...
οποία απαιτείται η αυξημένη πλειοψηφία των 3/5, δηλαδή 180 βουλευτές.
3. Οι περιορισμοί ως προς την εθνική κυριαρχία, εφόσον πληρούνται και οι άλλοι όροι του άρθρου 28 του Συντάγματος, επιβάλλονται με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών, δηλαδή και πάλι από 151 βουλευτές. [Με τον ίδιο αριθμό μπορεί να ψηφιστεί μεταβολή στα όρια της επικράτειας καθώς και αποδοχή ξένης στρατιωτικής δύναμης, κατά το άρθρο 27 του Συντάγματος].
Συνεπώς, από τις τρεις αυτές περιπτώσεις που προβλέπει το Σύνταγμα για τις σχέσεις εθνικού με διεθνές συμβατικό δίκαιο, μόνο στην περίπτωση αναγνώρισης συνταγματικών αρμοδιοτήτων σε όργανα διεθνούς οργανισμού απαιτούνται οι 180 βουλευτές. Στις άλλες περιπτώσεις, ακόμη και για επιβολή περιορισμών ως προς την εθνική κυριαρχία, αρκούν οι 151 βουλευτές.
Αυτό σημαίνει ότι εάν δεν έχουμε κάποια διεθνή συμφωνία που αναγνωρίζει συνταγματικές αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών, δεν απαιτείται η ψήφισή της από 180 βουλευτές, αλλά αρκούν οι 151 βουλευτές. Εάν βέβαια η κυβέρνηση θέσει ως πολιτικό όρο την ψήφιση της με αυξημένη πλειοψηφία, για εξωνομικούς λόγους, αυτό δεν θα έχει καμία επίπτωση εάν τελικά το νομοσχέδιο ψηφιστεί από την προβλεπόμενη πλειοψηφία των 151, αλλά όχι και το πολιτικό πλαφόν των 180. Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η κυβέρνηση σε αυτήν την περίπτωση (λ.χ. μπορεί να παραιτηθεί κλπ), το νομοσχέδιο θα έχει ψηφισθεί σύμφωνα με το Σύνταγμα και θα πρέπει να ακολουθήσει την πορεία προς τον πρόεδρο της δημοκρατίας και το φύλλο της εφημερίδας της κυβερνήσεως.
Ένα ζήτημα νομικής ερμηνείας είναι το τι συνιστά "αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα" και τι συνιστά "εθνική κυριαρχία", καθώς οι δύο έννοιες φαίνεται να αλλεπικαλύπτονται σε έναν βαθμό, καθώς δύσκολα μπορούμε να εντοπίσουμε αρμοδιότητες που προβλέπονται σε κρατικά όργανα από το Σύνταγμα, χωρίς να αφορούν και ένα στοιχείο εθνικής κυριαρχίας. Ωστόσο, δεν είναι αυτονόητο ότι κάθε "περιορισμός εθνικής κυριαρχίας" θα αφορά και "αναγνώριση σε όργανα διεθνών οργανισμών" αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Είναι σαφές ότι αυτή η αναγνώριση είναι μια νομικά συγκεκριμένη πράξη που απαιτεί κάτι πέραν του απλού "περιορισμού" της εθνικής κυριαρχίας
