Ως εδώ ήταν λοιπόν ο πολιτικός βίος του Χάρη Παμπούκη, που στα ταξίδια του στο εξωτερικό υπερηφανευόταν ότι στην Ελλάδα τον αποκαλούν «Χάρι Πότερ».
Ποιος ήταν όμως αυτός ο κύριος που Γιώργος Παπανδρέου μας επέβαλε (καθώς δεν τον εκλέξαμε) και μας τον φόρεσε καπέλο για δύο χρόνια (λαμβάνοντας υπουργικό μισθό και άλλα προνόμια) ο οποίος έφυγε (όχι πως λυπηθήκαμε) όταν διαπίστωσε ότι κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να του δώσει το παιχνιδάκι (υπ.Ναυτιλίας) που ήθελε;
Η χαρακτηριστική φράση του Χάρη Παμπούκη, που ήταν μότο και στο δικηγορικό του γραφείο, ήταν «Επιδίωξή μας είναι ότι συμφέρει τον πελάτη». Ανάμεσα στους πελάτες του, πάντως, ήταν τρανταχτά ονόματα και επιχειρήσεις των Λάτση, Κόκαλη, Μπόμπολα κλπ.
Όπως όλοι οι κηπουροί έτσι κι αυτός γνωρίστηκε με τον ΓΑΠ εκτός του πολιτικού στίβου. Όχι στο γυμναστήριο, ούτε στις διακοπές αλλά ως φίλος της φίλης της Μαριάνθης Παπανδρέου (η οποία έχει τροφοδοτήσει το υπουργικό συμβούλιο και με άλλο φίλο της). Ήταν τότε που προσφέρθηκε να βοηθήσει σε εκείνη την «ωραία και ευγενική » ιστορία των αδελφών Παπανδρέου που διεκδίκησαν και πήραν το σπίτι στο Παλαιό Ψυχικό αφού πρώτα είχαν αφήσει τον πατέρα τους να το πουλήσει.
Στη συνέχεια έγινε άνθρωπος εμπιστοσύνης της Μαργαρίτας Παπανδρέου (βλ. αποκαλύψεις προ δεκαετίας του περιοδικού Νέμεσις) και μετά μέσω της Άντας Παπανδρέου γνώρισε την πάμπλουτη κόρη του ιδιοκτήτη της Bravo (καφέδες) Ζωή Σαμούρκα, την οποία παντρεύτηκε με κουμπάρους το ζεύγος Παπανδρέου. Έκτοτε έγινε το δεξί του χέρι σε πολλά θέματα και ο άνθρωπος που μεσολαβούσε με πολλούς επιχειρηματίες.
Κανείς δεν έκλαψε για τον Χάρη
Τον Χάρη Παμπούκη δεν τον ενδιέφερε ποτέ η πολιτική (ήταν πάντα απολίτικος, άλλωστε) παρά μόνο η εξουσία που πήγαζε από την άσκησή της. Αλλά και ως δικηγόρος, δεν τον θυμάται κανείς να αγορεύει στα δικαστήρια και να ενθουσιάζει το ακροατήριο. Τα ντιλ και οι διαμεσολαβήσεις ήταν το δυνατό σημείο του γραφείου του. Όσοι δεν τον είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον αποκαλούσαν «δικηγόρο της διαπλοκής» καθώς έτυχε να συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους αποκαλούμενους «διαπλεκόμενους» επιχειρηματίες, ή αλλιώς «νταβατζήδες». Αυτό έκανε πολλούς να τον θεωρούν άνθρωπό τους ακόμα και όταν μπήκε στην κυβέρνηση.
Όσο για τον Χάρη Παμπούκη και την όψιμη ιδιότητα του ως καθηγητή (την οποία κατέκτησε μετά την υπουργοποίηση του και τηλεφωνούσε στους πολιτικούς συντάκτες, ζητώντας τους να γράψουν γι’ αυτό) , δεν υπάρχει καμία μνεία στο πνευματικό του έργο (στο οποίο δεν αναφέρεται ποτέ κανείς) ενώ οι κακές γλώσσες και εδώ ισχυρίζονται ότι έγινε καθηγητής χάρη στις ισχυρές γνωριμίες του.
Η δικτύωση και οι δημόσιες σχέσεις είναι το μεγάλο ταλέντο του στο οποίο υποκλίνονται εχθροί και φίλοι. Το πάλαι ποτέ νεαρό παιδί από τις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας που έβαλε στόχο να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά, να αποκτήσει δύναμη, χρήμα κι εξουσία, το πέτυχε γνωρίζοντας τους κατάλληλους ανθρώπους στην κατάλληλη στιγμή.
Το παιχνίδι με την πολιτική δεν του βγήκε όμως, γιατί δεν το ήξερε καθόλου το παιχνίδι αυτό. Έκαστος στο είδος του…Γι’ αυτό και οι δύο στενοί φίλοι και συνεργάτες του, Σπύρος Φλογαίτης και Γλυκερία Σιούτη, οι οποίοι είναι εξίσου φιλόδοξοι με εκείνον, προτιμούσαν να μένουν πάντα στο παρασκήνιο.
Η ακόρεστη επιθυμία του Χ.Παμπούκη για «ακόμα περισσότερα» τον έκανε να παραβλέψει την άγνοιά του. Θεωρώντας τον εαυτό του (σύμφωνα με πολλούς) ικανότερο του Γ.Παπανδρέου, πίστεψε ότι αυτός θα κυβερνούσε. Ότι θα ήταν ο Ρουσόπουλος του ΓΑΠ. Αυτό άφηνε να εννοείται εντέχνως και σε πολλούς δημοσιογράφους και επιχειρηματίες με τους οποίους συνομιλούσε με μία άνεση.
Από την αρχή όμως ήταν ένας υπουργός χωρίς υπουργείο που έπεφτε από γκάφα σε γκάφα με ότι καταπιάνονταν. Έγινε υπουργός «μεγάλων επενδύσεων», μετά από πρέσινγκ μηνών στον ΓΑΠ, αλλά δεν κατάφερε να φέρει ούτε μία -μικρή έστω- επένδυση. Αποκορύφωμα της αποτυχίας του ήταν οι χειρισμοί στην υπόθεση του Κατάρ. Από την άλλη, ήταν και η συγκυρία κακή. Μπορεί άλλοι υπουργοί να έτρωγαν με χρυσές κουτάλες όταν ήταν στην εξουσία, να μοίραζαν ευρώ και δουλειές δεξιά κι αριστερά, αλλά τώρα τα περιθώρια είχαν στενέψει. Και οι παλιές καραβάνες του ΠΑΣΟΚ δεν θα άφηναν κανέναν εκτός «οικογένειας» να τους πάρει τη μπουκιά από το στόμα.
Ο Χάρης Παμπούκης παρότι εξαιρετικά ταλαντούχος στις δημόσιες σχέσεις –τάραζε στα κοπλιμέντα όλους τους υπουργούς προκειμένου να τα έχει καλά μαζί τους, όπως έκανε και με τους επιχειρηματίες που εξακολουθούσε να συνομιλεί- τα χάλασε με πολύ κόσμο όσο ήταν υπουργός. Κι αυτό γιατί σε όλους τους συνομιλητές του άφηνε να εννοείται ότι είναι πολύ ισχυρός και έχει μεγάλη εξουσία. Έτσι όταν εκείνοι του ζητούσαν διάφορα, αυτός έκανε μεν ότι μπορούσε, αλλά πολύ λίγες φορές τα κατάφερε να ικανοποιήσει αιτήματα και να ανταποκριθεί επιτυχώς στις διαμεσολαβήσεις. Γιατί ποτέ δεν είχε την τεράστια δύναμη που άφηνε να εννοηθεί ότι έχει. Εκείνοι όμως δεν το γνώριζαν αυτό και πίστευαν ότι ο Χ.Παμπούκης τους κοροϊδεύει. Κάπως έτσι πολλαπλασιάζονταν καθημερινά οι εχθροί του Χάρη.
Ο φιλόδοξος «κηπουρός» του ΓΑΠ κατάλαβε ότι αν παρέμενε στην πολιτική κινδύνευε να χάσει περισσότερα από όσα κέρδισε. Αποφάσισε λοιπόν ότι εάν δεν έπαιρνε επιτέλους αυτό που θεωρούσε ότι δικαιούται (το υπουργείο Ναυτιλίας, αρμοδιότητες, πραγματικό μοιράδι στην εξουσία) θα έκανε μία ηρωική έξοδο. Έτσι νόμιζε. Γιατί κανένας δεν έκλαψε, κανένας δε λυπήθηκε για τον Χάρη. Κι αυτό είναι, μάλλον, σήμερα το παράπονό του. Άδικα όμως, γιατί αν κάνει τη σούμα, αυτά που έχει κερδίσει δίπλα στο ΓΑΠ είναι πάρα πολλά, για να μην πούμε τα πάντα. Ήταν –αναμφισβήτητα- η γνωριμία της ζωής του.
Κ. Κ.
