Πολιτικό μετατραυματικό σοκ
Από το Μαρικάκι
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής, το ΠΑΣΟΚ πλέον κυμαίνεται – άνευ αναγωγής – στο 16,5%, με τη ΝΔ να προπορεύεται κατά μία μονάδα σχεδόν και την αδιευκρίνιστη ψήφο να φτάνει στο 35%.
Χωρίς να παίρνουμε και τοις μετρητοίς την κάθε δημοσκόπηση, το ερώτημα είναι ποιοι είναι εκείνοι που εξακολουθούν να δηλώνουν ανοιχτά ΠΑΣΟΚ; Πιθανότατα, όσοι έχουν οργανική σχέση μαζί του ή όσοι...
δεν θίγονται ή όσοι νομίζουν ότι δεν θα θιχτούν από τη θηριωδία των μέτρων. Ενδεχομένως, κάτι ανάλογο να ισχύει και με τη ΝΔ;Αν το μεγαλύτερο μέρος της αδιευκρίνιστης ψήφου προέρχεται από τη βάση του ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ή όσους απλώς ψήφιζαν κάποιο κόμμα εξουσία, πότε το ένα πότε το άλλο, το ερώτημα είναι ποια χαρακτηριστικά διέπουν πλέον αυτή την κοινωνική «ομάδα» που μοιάζει ορφανή πολιτικά;
Υπάρχει μεταβολή στα πολιτικο ιδεολογικά πιστεύω της, υπάρχει βίαιη αφύπνιση ως το πραγματικό ποιόν του άλλοτε «κεντροαριστερού» και αεί εξουσιαστικού ΠΑΣΟΚ, υπάρχει αποκήρυξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ και συναισθηματική αναδίπλωση στο «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, υπάρχει αποκόλληση από το «όλον ΠΑΣΟΚ» με προσήλωση μόνο στις διακηρύξεις των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα με παράλληλη αποστασιοποίηση από την πλειονότητα του προσωπικού του και τις πρακτικές του τα τελευταία 30 χρόνια;
Πιθανότατα, όλες αυτές οι τάσεις μαζί να ενυπάρχουν σε όσους πλέον εγκαταλείπουν, προσωρινά ή οριστικά, την πάλαι ποτέ κραταιά παράταξη της τελευταίας τριακονταετίας (οι εκλογές, αν ποτέ γίνουν, θα μας διαφωτίσουν περί αυτού). Ωστόσο, ακριβώς το γεγονός ότι πολλές και διαφορετικές τάσεις στεγάζονται κάτω από την ομπρέλα της αδιευκρίνιστης ψήφου εξηγεί τη σύγχυση που φαίνεται να υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία.
Η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του σημερινού ΠΑΣΟΚ στα μάτια των ψηφοφόρων του, και η καταλυτική επίδραση που είχε στην κοινωνική τους συνείδηση, δεν σημαίνει το ίδιο γρήγορη μεταβολή στις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αν τελικά κι αυτή έρθει ποτέ και δεν καθηλωθεί σε αυτό που κατά την αντίληψή τους ήταν το ΠΑΣΟΚ πριν τον Παπανδρέου το νεότερο ή και πριν το Σημίτη.
Εξηγεί και τη σύγχυση και τη δυσαναλογία των αντιδράσεων: από εκείνες των αγανακτισμένων έξω από κομματικές εκδηλώσεις ή στο πλαίσιο των δημόσιων εμφανίσεων των πολιτικών της κυβερνητικής παράταξης έως τη θέση ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα πρέπει να ξηλωθεί σε επίπεδο προσώπων
Γιατί αν στην αριστερά υπάρχει ένα σχετικώς σταθερό πολιτικο-ιδεολογικό πρίσμα ανάγνωσης των δεδομένων της συγκυρίας ( έστω με τις όποιες αγκυλώσεις ή με τους όποιους κλονισμούς παράγει η σημερινή πραγματικότητα), για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (από παράδοση, από την προσδοκία ότι τα δύο κόμματα έχουν να προσφέρουν «ρεαλιστικές» λύσεις στα προβλήματά του, άλλοι από την πολτική - ιδεολογική ταύτιση με την ιδεολογία της αγοράς, άλλοι επειδή πίστευαν ότι το ΠΑΣΟΚ π.χ. είναι αριστερό, συνδυάζοντας αριστερά και ρεαλισμό) εργαλεία ανάγνωσης δεν υπάρχουν, πέρα ίσως από την επίρριψη ευθυνών σε πρόσωπα και συμπεριφορές, αλλά όχι τόσο στο σύστημα. Μεγάλη μερίδα όσων σήμερα αποκηρύσσουν τις ακρότητες του ΠΑΣΟΚ και το ξεπούλημα έχουν γαλουχηθεί με τα ιδεολογήματα των δύο μεγάλων κομμάτων. Η μεταβολή λοιπών σε επίπεδο πολιτικών πεποιθήσεων ίσως δεν είναι ανάλογη της οργής που εκδηλώνεται στη συνειδητοποίηση της βίας που συνιστά η πολιτική του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου. Εξ ου και διάφορα ευρήματα των δημοσκοπήσεων με θετική στάση απέναντι στο ξήλωμα κατακτήσεων αλλά και στη μείωση του αριθμού των βουλευτών και την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού ως υπαίτιου σε επίπεδο ατομικό («ανήθικοι», «κλέφτες», «ψεύτες», κ.λπ.).
Αν η κατάσταση έχει έτσι ή περίπου έτσι, πόσο πιθανό είναι ο κόσμος να πιαστεί στις διάφορες ξόβεργες που του στήνει το σύστημα, πότε με τη μορφή δημοψηφίσματος για το πολιτικό σύστημα, πότε με την μορφή της «εναλλακτικής» Σαμαρά ή των κυβερνήσεων συνεργασίας; ή αντιθέτως πόσο πιθανό είναι να βρεθούν κοινές συνισταμένες (πέρα από το «να φύγουν») στην επιδίωξη μιας , πραγματικά εναλλακτικής λύσης, μακριά από αυτές που προτείνονται από τα πάνω...
Ίδωμεν..."Το Ποντίκι"
