Από το "ΔιαΔίχτυ"
Το μέγα πλήθος
Το μέγα πλήθος πάντα συγκινεί, το πάθος παρασύρει.Πού πάμε συμπολίτες; Ποιο δρόμο θα διαλέξουμε; Το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο οδήγησαν τη χώρα το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., οι εξουσίες που μας κυβέρνησαν, δεν πρέπει να μας παρασύρει σε νέα λάθη σε βάρος της χώρας μας και των οικογενειών μας.
Ο κόσμος βγήκε στο «κατάστρωμα» να φωνάξει στους καπεταναίους ότι το καράβι βυθίζεται. Ο κόσμος δεν κρατά το τιμόνι, ούτε και τις οδηγίες για τις σωσίβιες λέμβους. Έχει όμως δίκαιο που είναι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ, έχει δίκαιο να φωνάζει για το ναυάγιο. Το μέγα πλήθος προδομένο, απογοητευμένο, φοβισμένο και τώρα εξαγριωμένο, βρήκε διέξοδο στο...
κάλεσμα ανθρώπων όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ή πανεπιστημιακών, όπως ο Γ. Κασσιμάτης και Κ. Μπέης, ή και πολλών ακόμα. Ποιοι βγήκαν στο δρόμο;
Ο κόσμος βγήκε στο «κατάστρωμα» να φωνάξει στους καπεταναίους ότι το καράβι βυθίζεται. Ο κόσμος δεν κρατά το τιμόνι, ούτε και τις οδηγίες για τις σωσίβιες λέμβους. Έχει όμως δίκαιο που είναι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΣ, έχει δίκαιο να φωνάζει για το ναυάγιο. Το μέγα πλήθος προδομένο, απογοητευμένο, φοβισμένο και τώρα εξαγριωμένο, βρήκε διέξοδο στο...
κάλεσμα ανθρώπων όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ή πανεπιστημιακών, όπως ο Γ. Κασσιμάτης και Κ. Μπέης, ή και πολλών ακόμα. Ποιοι βγήκαν στο δρόμο;
Είναι οι ανώνυμοι είναι ο «κανένας» των δημοσκοπήσεων, είναι αυτοί που δεν είχαν μπει κάτω από κομματικές σημαίες, είναι βεβαίως η νεολαία, που έχει τελειώσει μια σχολή αλλά δουλειά δεν βρίσκει.
Πρώτα μαζεύτηκαν δειλά στην πλατεία Συντάγματος, μαζεύοντας υπογραφές κατά του μνημονίου. Σύντομα, ο κόσμος μαζεύτηκε, χωρίς κραυγές και πανό, χωρίς συνθήματα και σημαίες κομματικές.
Χωρίς ομιλίες γνωστών τύπων που υπόσχονται θέσεις στο Δημόσιο ή υπονοούν χρήμα εύκολο και γρήγορα.
Και την Κυριακή ένα μεγάλο πλήθος έδειξε τη δύναμή του, την αγωνία του και τη διάθεσή του να αλλάξει πορεία η χώρα για να σωθούμε. Ήταν μια μεγαλειώδης εκδήλωση η οποία ταρακούνησε τους καπεταναίους, τους ξύπνησε από τον ήσυχο ύπνο τους στα βολικά γραφεία που έχουν μάθει να κάθονται τόσα χρόνια, χάρη στα «ορφανά» λεφτά του φορολογούμενοι πολίτη.
Την Τρίτη το κάλεσμα του Θεοδωράκη τάραξε ακόμα περισσότερο τη ραστώνη των διοικούντων τη χώρα. Το πλήθος ήταν ακόμα μεγαλύτερο, το πάθος έντονο, αλλά και οι διαθέσεις έκδηλες.
Ποιοι ήταν εκεί; Οι μικροεπαγγελματίες, οι μικροί έμποροι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι άνθρωποι που με κόπο και υποκύπτοντας σε όλες τις απαιτήσεις των διάφορων ομάδων του κράτους κατάφεραν να έχουν ένα σπίτι, ένα μικρό κομπόδεμα. Τώρα βλέπουν αυτό τον κόπο να πάει χαμένος από τη μια ώρα στην άλλη. Ήταν εκεί δείχνοντας ότι πλέον οι διαθέσεις τους μπορεί να γίνουν και άγριες γιατί δεν αντέχουν άλλο τα κόλπα της εξουσίας, δεν μπορούν να περιμένουν απλώς το ναυάγιο και «το σίγουρο θάνατό τους».
Η μικρομεσαία τάξη είναι στο δρόμο, μακριά από κομματικές σημαίες, έτοιμη να πάρει την κατάσταση (ακόμα και το νόμο) στα χέρια της. Η μεσαία τάξη στηρίζει τις εκδηλώσεις, δείχνοντας ότι δεν μπορεί να μας κυβερνούν οι βολεμένοι.
Ομιλητής ο Μίκης Θεοδωράκης που ανέτρεξε στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Μένει όμως να δούμε ποιες είναι οι δυνάμεις που θα συγκινήσουν το μέγα πλήθος και θα το πείσουν να στραφεί προς τη μία ή την άλλη οδό.
Οι πολιτικές δυνάμεις έκαναν (δυστυχώς) αυτό που ήταν πλέον αναμενόμενο. Έχουν σταθερά το τιμόνι του καραβιού στο παγόβουνο, αδυνατώντας να πάρουν αποφάσεις. Αδυνατούν να βγάλουν από το ντουλάπι «Βιβλίο Οδηγιών» για να σωθούμε γιατί πολύ απλά δεν έχουν, δεν είχαν ποτέ.
Ο κίνδυνος είναι πριν το καράβι βυθιστεί να αρχίσει ο ένας να ανοίγει το κεφάλι του άλλου, πρωτίστως των καπεταναίων. Η επίκληση της δημοκρατίας από τον Πρόεδρο της Βουλής, από άλλους υπουργούς και βουλευτές γίνεται πλέον πολύ αργά. Έπρεπε να σκεφτούν τη δημοκρατία όταν οι κυβερνήσεις υπέγραφαν θηριώδεις συμβάσεις τις οποίες τώρα πληρώνουμε εμείς. Είναι αργά για δημοκρατικά συναισθήματα.
Όμως αυτό δεν πρέπει να τυφλώσει εμάς όλους, το μέγα πλήθος.
Στις πλατείες ναι, αλλά για λύσεις συντεταγμένες από την κοινωνία και για την κοινωνία. Αν υπάρχει ακόμα ψυχραιμία…
Πρώτα μαζεύτηκαν δειλά στην πλατεία Συντάγματος, μαζεύοντας υπογραφές κατά του μνημονίου. Σύντομα, ο κόσμος μαζεύτηκε, χωρίς κραυγές και πανό, χωρίς συνθήματα και σημαίες κομματικές.
Χωρίς ομιλίες γνωστών τύπων που υπόσχονται θέσεις στο Δημόσιο ή υπονοούν χρήμα εύκολο και γρήγορα.
Και την Κυριακή ένα μεγάλο πλήθος έδειξε τη δύναμή του, την αγωνία του και τη διάθεσή του να αλλάξει πορεία η χώρα για να σωθούμε. Ήταν μια μεγαλειώδης εκδήλωση η οποία ταρακούνησε τους καπεταναίους, τους ξύπνησε από τον ήσυχο ύπνο τους στα βολικά γραφεία που έχουν μάθει να κάθονται τόσα χρόνια, χάρη στα «ορφανά» λεφτά του φορολογούμενοι πολίτη.
Την Τρίτη το κάλεσμα του Θεοδωράκη τάραξε ακόμα περισσότερο τη ραστώνη των διοικούντων τη χώρα. Το πλήθος ήταν ακόμα μεγαλύτερο, το πάθος έντονο, αλλά και οι διαθέσεις έκδηλες.
Ποιοι ήταν εκεί; Οι μικροεπαγγελματίες, οι μικροί έμποροι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Οι άνθρωποι που με κόπο και υποκύπτοντας σε όλες τις απαιτήσεις των διάφορων ομάδων του κράτους κατάφεραν να έχουν ένα σπίτι, ένα μικρό κομπόδεμα. Τώρα βλέπουν αυτό τον κόπο να πάει χαμένος από τη μια ώρα στην άλλη. Ήταν εκεί δείχνοντας ότι πλέον οι διαθέσεις τους μπορεί να γίνουν και άγριες γιατί δεν αντέχουν άλλο τα κόλπα της εξουσίας, δεν μπορούν να περιμένουν απλώς το ναυάγιο και «το σίγουρο θάνατό τους».
Η μικρομεσαία τάξη είναι στο δρόμο, μακριά από κομματικές σημαίες, έτοιμη να πάρει την κατάσταση (ακόμα και το νόμο) στα χέρια της. Η μεσαία τάξη στηρίζει τις εκδηλώσεις, δείχνοντας ότι δεν μπορεί να μας κυβερνούν οι βολεμένοι.
Ομιλητής ο Μίκης Θεοδωράκης που ανέτρεξε στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Μένει όμως να δούμε ποιες είναι οι δυνάμεις που θα συγκινήσουν το μέγα πλήθος και θα το πείσουν να στραφεί προς τη μία ή την άλλη οδό.
Οι πολιτικές δυνάμεις έκαναν (δυστυχώς) αυτό που ήταν πλέον αναμενόμενο. Έχουν σταθερά το τιμόνι του καραβιού στο παγόβουνο, αδυνατώντας να πάρουν αποφάσεις. Αδυνατούν να βγάλουν από το ντουλάπι «Βιβλίο Οδηγιών» για να σωθούμε γιατί πολύ απλά δεν έχουν, δεν είχαν ποτέ.
Ο κίνδυνος είναι πριν το καράβι βυθιστεί να αρχίσει ο ένας να ανοίγει το κεφάλι του άλλου, πρωτίστως των καπεταναίων. Η επίκληση της δημοκρατίας από τον Πρόεδρο της Βουλής, από άλλους υπουργούς και βουλευτές γίνεται πλέον πολύ αργά. Έπρεπε να σκεφτούν τη δημοκρατία όταν οι κυβερνήσεις υπέγραφαν θηριώδεις συμβάσεις τις οποίες τώρα πληρώνουμε εμείς. Είναι αργά για δημοκρατικά συναισθήματα.
Όμως αυτό δεν πρέπει να τυφλώσει εμάς όλους, το μέγα πλήθος.
Στις πλατείες ναι, αλλά για λύσεις συντεταγμένες από την κοινωνία και για την κοινωνία. Αν υπάρχει ακόμα ψυχραιμία…
