Ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Οι όροι της πολιτικής αναμέτρησης στην εποχή του νέου Μνημονίου έχουν σχεδόν όλοι καταστεί πλέον σαφείς. Εν πρώτοις, η στάση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, και της κυβέρνησής του. Ο πρωθυπουργός δεν προτίθεται να κάνει πρόωρες βουλευτικές εκλογές ούτε φυσικά δημοψήφισμα για ναι ή όχι στο Μνημόνιο. Είναι επίσης αποφασισμένος να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου έναντι οιουδήποτε πολιτικού, εθνικού ή κοινωνικού κόστους. Αδιαφορεί παντελώς για τις αντιδράσεις των εκατοντάδων χιλιάδων λαού, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσουν και ότι, ούτως ή άλλως, και ένα εκατομμύριο λαού να βγει στους δρόμους δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την πολιτική του, στον βαθμό που ο ίδιος ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι να ανατρέψουν....
την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Μερικές δεκάδες από αυτούς ίσως διαφωνούν ειλικρινά με την πολιτική του. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι θα υπάρξουν επτά ή περισσότεροι από αυτούς που να είναι αποφασισμένοι να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, πυροδοτώντας εξελίξεις. Υπέρτατο κριτήριο των βουλευτών είναι η επανεκλογή τους, άρα η παραμονή τους στο ΠΑΣΟΚ.Οι δεξιοί ηγέτες της ΕΕ και όλα τα θεσμικά της όργανα, μαζί φυσικά με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζουν αποφασιστικά τον Γ. Παπανδρέου και την πολιτική του Μνημονίου. Ιδίως τώρα που ήρθε η ώρα της εκποίησης των ΔΕΚΟ, της κρατικής γης και κάθε δημόσιας περιουσίας, οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς, και ιδίως αυτοί που κατέχουν πρωθυπουργικό αξίωμα ή ηγετικές θέσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.λπ., ακόμη και η υποψήφια για τη θέση του διευθυντή του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, στηρίζουν αταλάντευτα τον Γ. Παπανδρέου.
Πίεσαν για συναίνεση όλοι αυτοί τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά - δηλαδή για υποταγή στη γραμμή του Μνημονίου. Τον πίεσαν όλοι οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς σε πρωτοφανή βαθμό, βαθύτατα προσβλητικό για τη χώρα μας. Τον πίεσαν όχι γιατί διαφωνούν με την πολιτική του, η οποία είναι άκρως νεοφιλελεύθερη. Τον πίεσαν για συμβολικούς λόγους, με στόχο να τσακίσουν την ψυχολογική αντίσταση του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο. Να απελπιστεί ο κόσμος και να αποδεχθεί την ξένη κατοχή της πατρίδας μας και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου. Απέτυχαν. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν υπέκυψε - τουλάχιστον για την ώρα.
Ο λαός αντιστάθηκε όσο μπορούσε. Εφτασε κοντά στα όρια της ειρηνικής διατράνωσης της θέλησής του μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Ισως στις 28 Ιουνίου, την ημέρα ψήφισης του νέου Μνημονίου, να μαζευτεί ακόμη και μισό εκατομμύριο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας, γύρω από τη Βουλή. Μέχρι εκεί μπορεί να πάει ο λαός, όχι παραπέρα. Εκεί βρίσκεται το όριο της ειρηνικής διαμαρτυρίας.
Ο έκδηλος εκφυλισμός του πολιτικού συστήματος, που ήδη καλπάζει ως συνέπεια της πολιτικής του Μνημονίου και της στάσης της κυβέρνησης και των βουλευτών απέναντι στις διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού, δεν συνιστά κατά κανέναν τρόπο κίνδυνο για το σύστημα παρά τις δραματικές μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου. Η καταρράκωση του κύρος των βουλευτών, το γιαούρτωμα κάποιων υπουργών ή μια αποχή από τις εκλογές ακόμη και της τάξης του 50% ή του 60% ή και παραπάνω δεν εμποδίζει φυσικά καμιά κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της.
Δεν έχουν ανάγκη οι πολιτικοί την επιδοκιμασία των πολιτών ή την αγάπη του λαού. Αλλα κέντρα τους επιλέγουν, τους προωθούν και τους παρουσιάζουν από τα Μέσα Ενημέρωσης ώστε τελικά ο λαός να τους εκλέγει. Πέρα από τα φληναφήματα, κανένας ουσιαστικά βουλευτής -ιδίως κυβερνώντος κόμματος, αλλά όχι μόνο- δεν αισθάνεται ότι λογοδοτεί στον λαό. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν σκέφτονται, ούτε κατά διάνοια, να ευθυγραμμιστούν με τη λαϊκή βούληση στο θέμα του νέου Μνημονίου, ενώ όσοι το κάνουν θα εξοντωθούν πολιτικά.
Η υπονόμευση της Δημοκρατίας δεν γίνεται από πολίτες που φωνάζουν "κλέφτες" τους υπουργούς και τους βουλευτές, αλλά από τον τρόπο που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και ασκούν το λειτούργημά τους.
Γ.Δελάστικ
