- Το Υπουργείο Πολιτισμού
- Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο
- Ο Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς
- Η Τοπική Αυτοδιοίκηση της Κοινότητας/ Δήμου Αμπελακίων
- Η αδιαφορία όλων των φορέων του νησιού
- Η μη εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος
- Ολοι μαζί....
Από δύσκολο μέχρι αδύνατον πρέπει ο κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης αυτού του τόπου να θεωρεί ότι μια ολόκληρη σειρά από κρατικούς και τοπικούς φορείς, επιχειρηματίες αλλά και απλούς πολίτες ευθύνονται για την καταστροφή της ...
αρχαιολογικής και ιστορικής (Α’ ζώνης, παρακαλώ) περιοχής της Κυνόσουρας όπου, ως γνωστόν, εγένετο η Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ένα γεγονός που δικαίως χαρακτηρίζεται από την Παγκόσμια Πνευματική Κοινότητα ως το μεγαλύτερο στην Αρχαία Ελληνική Ιστορία, καθώς δι’ αυτού διεσώθη ο Δυτικός Πολιτισμός. Χωρίς να παραγνωρίζεται η επίσης μεγάλης σημασίας Μάχη του Μαραθώνος όπως και η μάχη στις Θερμοπύλες, εξ αντικειμένου ο κάθε ένας μας, οφείλει να αναγνωρίσει ότι η ήττα των Περσών στην Ναυμαχία της Σαλαμίνας σηματοδοτεί την σωτηρία της Δύσεως από τον σκοταδισμό. Την σωτηρία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, επίσης.
Περί των τεκταινομένων, από πολλού, στην περιοχή Κυνόσουρας, όπου έγινε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας ας παρακολουθήσει ο ευγενής Αναγνώστης, μια σύντομη αναδρομή στα χρόνια που πέρασαν και ας… τραβήξει στα μαλλιά του από απελπισία και αγανάκτηση, όπως, άλλωστε, έπραττε και ο γράφων όταν επληροφορείτο τις εξελίξεις. Από την δεκαετία του 50΄ η περιοχή της Κυνόσουρας, που δεν είχε χαρακτηριστεί τότε ως αρχαιολογικός χώρος, πέρασε εν μια νυκτί στα χέρια του ΟΛΠ με τη συναινετική υπογραφή του τότε κοινοτάρχη Αμπελακίων, ως μόνη αναγκαία προϋπόθεση για τη παραχώρηση αυτού του χώρου, αφού ο ίδιος ο νόμος σκόπιμα παραμέριζε την απόφαση του τότε δημοτικού συμβουλίου.
Μετά την σκανδαλώδη αυτή έγκριση, ο ΟΛΠ αρχίζει τη λεηλασία του με ανατινάξεις για τη λήψη αδρανών υλικών, ώστε να επεκταθούν τα κεντρικά λιμάνια του κράτους και γενικότερα να προωθηθεί η κερδοσκοπική ηθική των καιρών. Με το πέρασμα του χρόνου, νομοτελειακά προκλήθηκε μια τεράστια πληγή στη βραχώδη βόρεια πλαγιά του ακρωτηρίου, εκεί όπου σύμφωνα με χάρτες ξένων περιηγητών σημειωνόταν η ύπαρξη ιερού χώρου προς τιμή του Κυχρέα. Τα τελευταία χρόνια, κι ενώ οι εργασίες του νταμαριού έχουν σταματήσει, η λεηλασία άλλαξε μορφή.
Ο χώρος του νταμαριού μετατράπηκε σε χώρο απόθεσης απορριμμάτων, είτε από ιδιώτες, είτε από απορριμματοφόρα του Δήμου, ύστερα μάλιστα από την έγκριση της αρμόδιας αρχαιολογικής υπηρεσίας, με την προϋπόθεση τα απορρίμματα αυτά να είναι ήπιας μορφής. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΟΛΠ επί σειρά ετών εκμεταλλεύεται τον θαλάσσιο χώρο για ελλιμενισμό και επισκευή πλοίων, τη γνωστή σε όλους μας ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Κυνόσουρας.
Μια ζώνη θανάτου, μιας και αρκετές φορές έχουν επισημανθεί ελλείψεις, ακόμη και των πιο στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας των ναυτεργατών, τα οποία επιβεβαιώθηκαν με το θανατηφόρο ατύχημα του Οκτώβρη του 2001 στο δεξαμενόπλοιο SAILOR, που κόστισε τη ζωή σε 5 ναυτεργάτες. Από την άλλη, δε μπορεί να αποσιωπηθεί η οικολογική καταστροφή από τη λειτουργία της Ν/Ε Ζώνης η οποία επιβεβαιώθηκε απόλυτα: μετά από έρευνα της Greenpeace, 9 χρόνια πίσω, η Κυνόσουρα αποδείχτηκε η πιο μολυσμένη και επιβαρυμένη τοξικά περιοχή της Ελλάδας.
Η πρώτη εκδήλωση εις μνήμη των Σαλαμινομάχων έγινε από τον Πρόεδρο και Ιδρυτή του Αθλητικού σωματείου της Σαλαμίνας "Α.Ο. Θεμιστοκλής" κύριο Χρήστο Μαριδάκη με το όνομα "ΣΑΛΑΜΙΝΕΙΑ - 1978 " και αργότερα συνεχίστηκαν από τον Σύλλογο Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιοτήτων "ΑΙΑΝΤΙΣ" ακολούθησε η συνεργασία με το Πολεμικό Ναυτικό και στο τέλος καθιερώθηκε ως επίσημη εκδήλωση. "Μέχρι και το 1977-1978 κανένας Σαλαμίνιος ποτέ στην Ιστορία δεν είχε ενδιαφερθεί για τον Πολιτισμό.
Απλώς επί δικτατορίας γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις στο Καματερό για την Ναυμαχία της Σαλαμίνας και αυτές επιδοτούμενες από προγράμματα του στρατού και ο λόγος ήταν για να ξυπνήσει συνειδήσεις. Μέσα από αυτήν την εκδήλωση όμως έχουμε μισθοδοσία ανθρώπων, δηλαδή έπαιρναν χρήματα κάθε μήνα όλον τον χρόνο για να κάνουν μια εκδήλωση, κι αυτή στεγανή και άχαρη μακριά από τον χώρο που έπρεπε. Μόλις σταμάτησε η χρηματοδότηση ,κάποιος άλλος Πρόεδρος Συλλόγου των Σαλαμινομάχων προσπάθησε να κάνει κάτι για 1-2 χρόνια και τελείωσε.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΡΕΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ!! και είναι άξιο απορίας γιατί μέχρι τώρα κανένας Κοινοτάρχης ή Δήμαρχος δεν εναντιώθηκε όταν ο χώρος της Κυνοσούρας μετατράπηκε σε ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη ; Μάλιστα ορισμένοι έχουν και μετοχές σ' αυτές τις εταιρείες." 1982. Το ΦΕΚ 305/26.5.1982 υπογεγραμμένο για δεύτερη φορά μετά από το ΦΕΚ 84/Β.2.69 από την Μελίνα «Χαρακτηρίζουμε ως αρχαιολογικό και ιστορικό τόπο τον όρμο των Αμπελακίων (όπου και η αρχαία πόλη της Σαλαμίνας) με ολόκληρη τη Χερσόνησο της Κυνοσούρας και τη Χερσόνησο των Αμπελακίων όπου έγινε η περίφημη ναυμαχία που αποτελεί το σπουδαιότερο γεγονός της αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας.»
Η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη είχε ενημερωθεί στο γραφείο της από τον Πρόεδρο κ. Μαριδάκη για την κατάσταση στην περιοχή της Αρχαίας Σαλαμίνας "Το 1984 η Κοινότητα Αμπελακίων σε συνεργασία με τη Νομαρχία Πειραιώς τότε πήραν την απόφαση η περιοχή των Σαλαμινομάχων να γίνει Βιομηχανική! Το 1986 η Κοινότητα Αμπελακίων , διαπλεκόμενη με το Δήμο Σαλαμίνας και την Αστυνομία, έδωσαν άδεια να γίνει διαλυτήριο στον πρώτο κόλπο,δηλαδή έδωσαν άδεια να γίνει περίφραξη ενός ναυπηγείου, ονόματι Μπεκρή , για να το κάνει διαλυτήριο, στα νεώρια της Αρχαίας Σαλαμίνας .
Τότε ακριβώς επεμβαίνει ο κ. Χρήστος Μαριδάκης παρουσία του εκδότη κ. Ροκίδη πηγαίνουν στον Εισαγγελέα και εκεί ανακαλύπτουν ότι η άδεια που είχε πάρει ο κ. Μπεκρής ήταν παράνομη. Δίνουν δημοσιότητα στο θέμα και η περίφραξη με το διαλυτήριο σταμάτησαν. Έτσι υπάρχει σήμερα ο χώρος εκεί που περπάτησαν ο Θεμιστοκλής και ο Ευρυβιάδης. 1987-1988-1989 Ο κ. Μαριδάκης επικοινώνησε και ήρθε σε επαφή με τον κ. Μύλλερ τον Πρόεδρο της Αμερικανικής σχολής που κάνει έρευνες στην Ελλάδα. Σε αυτό βοήθησε και η κ. Δεκουλάκου Υπ. Πολιτισμού.
Ηρθε στη Σαλαμίνα ο κ.Μύλλερ και με τις ανασκαφές που έκανε στην καταπατημένη Αρχαία Σαλαμίνα των Αμπελακίων ανακάλυψε πάνω στο Καματερό το αρχαίο τείχος, που είναι το μοναδικό στον κόσμο ως οχυρωματικό έργο υψηλής τεχνολογίας, που οι Καματεριώτες με τις μπουλντόζες το κατέστρεφαν! Δυστυχώς η Ελληνική Κυβέρνηση δεν του επέτρεψε να κάνει σωστικά έργα με χρήματα των Αμερικανών και να έρθουν στην επιφάνεια πολλά πράγματα.
Και όχι μόνο αυτό , αλλά άφησαν να εννοηθεί πως θα πρέπει να σηκωθεί και να φύγει από την περιοχή των Αμπελακίων. Ο κ. Μύλλερ σηκώθηκε και έφυγε , πήγε στην Κόρινθο συνεχίζοντας εκεί το ανασκαφικό του έργο. Με τις εκπομπές στην τηλεόραση που έκανε ο κ. Μαριδάκης ήρθε σε επαφή με τον κ. Λάμπρο Λαμπράκο ο οποίος ήταν και ο υπεύθυνος Πολιτισμού των ΑΧΕΠΑΝΣ στην Αμερική. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν στην Ελλάδα και επισκέφθηκαν όλον τον αρχαίο χώρο.
Οι τιτάνιες προσπάθειες του Προέδρου κ. Χρήστου Μαριδάκη μαζι με την κ. Despina Spanoy - Ikarι Executive Director "The International Institue of Classical Humanities " in New York U.S.A. ώστε να τοποθετηθεί ένα εντυπωσιακό άγαλμα (Ελέυθερο πνέυμα - Free Spirit )του διεθνείς φήμη γλύπτη Νίκου Ίκαρη εις μνήμη των Σαλαμινομάχων δυστυχώς έπεσαν στο κενό αφού ο Δήμος Αμπελακίων δεν υποστήριξε την ιδέα αυτή.... με αποτέλεσμα το άγαλμα να έρθει στην Ελλάδα και να .... ξαναγυρίσει πίσω στην Νέα Υόρκη αφού κανείς από την Τοπική αυτοδιοίκηση δεν φιλοτιμήθηκε να το παραλάβει από τις αποθήκες στον Πειραιά. Έτσι το άγαλμα το πήραν πίσω οι Αμερικάνοι .
Οποία ντροπή.! Η θέση για να τοποθετηθεί το άγαλμα είχε βρεθεί στον όρμο, για να φαίνεται από την Ακρόπολη, αλλά τα ναυπηγεία… διαφώνησαν. Το έτος 2000 κάνει μια κίνηση ο κ. Μαριδάκης ζητώντας ακρόαση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Γίνεται δεκτός από τον Πρόεδρο, μιλάει μαζί του και αφού τον άκουσε με προσοχή, επικοινωνεί με τον Πρωθυπουργό κ. Σημίτη, ο οποίος έδωσε αμέσως εντολή στον κ. Λαλιώτη-Υπουργό ΥΠ.Ε.ΧΩ.ΔΕ.
Ο κ. Λαλιώτης επισκέπτεται την περιοχή και με προσωπική φροντίδα περνάει την περιοχή στα Ολυμπιακά προγράμματα. Πράγματι βγήκαν τα πρώτα εκατομμύρια, για να διαμορφωθεί ο χώρος εν όψει Ολυμπιάδας. Τότε ο κ. Μιχας, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, σε συνεργασία με τον Δήμαρχο Αμπελακίων κ. Μάριο Τραυλό πάλεψαν να παραμείνουν τα ναυπηγεία και να μειώσουν το ενδιαφέρον όλων στον περιορισμένο, λιγοστό χώρο του Τύμβου, που οι βάνδαλοι παραχώρησαν. Τότε η Κυβέρνηση με τους κκ. Ανωμερίτη και Φωτιάδη, βγάζει μια απόφαση που παραχωρούσε την περιοχή στον Ο.Λ.Π. Α.Ε. ενώ παράλληλα παραπλανούσαν τον κόσμο, λέγοντας πως με τη βοήθεια του δημάρχου κ. Τραυλου πήραν το αρχαίο το λιμάνι σώζοντας τον Ιστορικό χώρο, εννοώντας βέβαια το μικρό λοφάκι (κατσούτη) του Τύμβου που στην ουσία είχε παραχωρηθεί το 1953."
Κλείνοντας οφείλω να σημειώσω τον μεγάλο αγώνα που έχει δώσει και εξακολουθεί να δίδει για την διάσωση του τεραστίας σημασίας ιστορικού αυτού χώρου στη Σαλαμίνα, ο Πρόεδρος και Ιδρυτής του Συλλόγου «ΑΙΑΝΤΙΣ» Χρήστος Κ. Μαριδάκης, ο οποίος εξακολουθεί να αγωνίζεται για το ιερό αυτό μνημείο του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητος. Καθ’ όσον – παρ’ ότι υφίστανται αποφάσεις επί αποφάσεων, από την Μελίνα Μερκούρη μέχρι τον Ευάγγελο Βενιζέλο που κατοχυρώνουν την περιοχή αρχαιολογικώς – υπάρχουν ακόμη Ελληνες (;) που θέλουν την καταστροφή της. Δυστυχώς.
(Σημείωσις: Για την σύνταξη του άρθρου αυτού χρησιμοποιήθηκαν και στοιχεία από το βιβλίο «Ναυμαχίας της Σαλμίνας, Τότε και Τώρα» του Αχιλλέα Μπιθίζη)
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
elora.gr
