«Ο λαός κοιμάται»: Είναι ένα καθεστωτικό σόφισμα πολύ γνωστό και παλιό. Πάντα τα καθεστωτικά κόμματα κατηγορούσαν το λαό όταν ο λαός δεν τα ακολουθούσε και τον κολάκευαν όταν τον χειραγωγούσαν, τον υπνώτιζαν και τα ψήφιζε.
Πάντα όταν ο λαός γινόταν πρόβατο των κομμάτων, τον υμνολογούσαν τα κόμματα.
Αντίθετα: Όταν ο λαός δεν υπάκουε στις καθεστωτικές «προσταγές», ξεπερνούσε τους κομματικούς χειραγωγούς και εκφραζόταν δυναμικά, τότε αυτομάτως γινόταν «κοιμισμένος», «όχλος», «προβοκάτορας» κ.λπ…
Να θυμίσουμε μόνο την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Τότε ο λαός κατηγορήθηκε και στιγματίστηκε από όλους τους πολιτικάντηδες και τα φερέφωνά τους. Η Ηγεσία του ΚΚΕ, ιδιαίτερα, αποκάλεσε την κατάληψη του Πολυτεχνείου προβοκάτσια!!!
Μετά, βεβαίως, εμπορεύτηκαν, σφετερίστηκαν και καπηλεύτηκαν αγρίως το Πολυτεχνείο που κατηγορούσαν ως προβοκάτσια…
Σήμερα που ο λαός έχει γυρίσει τις πλάτες στα κόμματα και αρνείται την ΑΠΑΤΗ της εκλογικής παρωδίας και του κομματικού κοινοβουλευτικού κρετινισμού, χαρακτηρίζεται από όλα τα καθεστωτικά κόμματα και τα φερέφωνά τους, κάθε απόχρωσης, ότι «κοιμάται»!!!
Η γνώση της απάτης και της καθεστωτικής χειραγώγησης στιγματίζεται σαν «ύπνωση» του λαού, ενώ συμβαίνει το αντίθετο: Αρνείται πλέον την ΥΠΝΩΣΗ και τα εκλογικά παραισθησιογόνα της απάτης και της καθεστωτικής χειραγώγησης…
Τα συντριπτικά, ιστορικά ποσοστά της ΑΠΟΧΗΣ των τελευταίων εκλογών δεν είναι «ύπνος» του λαού, αλλά ΓΝΩΣΗ της ΑΠΑΤΗΣ, άρνηση της καθεστωτικής ύπνωσης….
Στη φετινή Πρωτομαγιά ο λαός κυριολεκτικά ΑΠΕΙΧΕ από τις φιέστες των εργατοπατέρων και των «αριστεροδέξιων» κομμάτων, ήταν η μικρότερη λαϊκή συμμετοχή στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ο ελληνικός λαός με κραυγαλέο τρόπο γύρισε την πλάτη στους εργατοπατέρες γραφειοκράτες του καθεστώτος και στα «αριστερά» κόμματα και αποκόμματα.
Αυτό ερμηνεύεται δολίως, από αυτούς που έφτυσε ο λαός, σαν «ύπνωση» του λαού, σαν «φόβος», σαν «σκύψιμο του κεφαλιού»!!!
Το μπαλάκι το πετάνε πάλι στον «κοιμισμένο» λαό, αυτοί που είναι οι ίδιοι πτώματα και αναχώματα της λαϊκής οργής, γρανάζια της καθεστωτικής ύπνωσης και χειραγώγησης.
Τα πτώματα δεν είναι ικανά να αγωνιστούν, αλλά είναι πολύ ικανά να εμποδίζουν τους ζωντανούς να αγωνιστούν.
Αυτήν την ΑΛΗΘΕΙΑ, αξίωμα της ιστορίας, έχει συνειδητοποιήσει σήμερα ο λαός και αρνείται τα πτώματα και τους «πράκτορες» του καθεστώτος: τους εργατοπατέρες του κράτους και παρακράτους και τους ελεεινούς γραφειοκράτες των «αριστερών» κομμάτων…
ΓΙΑΤΙ αλήθεια να κατεβεί ο λαός στο κάλεσμα των προδοτικών συνδικάτων και των «αριστερών» κομισάριων του καθεστώτος; Για να συμμετάσχει για άλλη μια φορά στις γιορτινές απεργιακές τους παρελάσεις και στα δόλια πολιτικά τους παιχνίδια;
ΓΙΑΤΙ να κατεβεί ο λαός; Για να κάνει μια βόλτα αναψυχής μέχρι το Σύνταγμα και μετά να διαλυθεί ήσυχα και με την ουρά στα σκέλια;
ΓΙΑΤΙ να κατεβεί ο λαός; Για να υπακούσει στην καθεστωτική νομιμότητα των εργατοπατέρων και των «αριστερών» γραφειοκρατών και να δεχτεί επιτιμητικά το δάκτυλο, αν «ατακτήσει», βγαίνοντας από τα «καλούπια» των εργατοπατέρων και των «αριστερών σοφών»;
Αυτό δεν έγινε σε όλες τις μεγάλες απεργιακές φιέστες του καιρού μας; Μόλις ο λαός εκδήλωνε κάποια ανυπακοή στις «γραμμές», αμέσως δεχόταν το χλευασμό και τον αφορισμό των συνδικαλιστικών και κομματικών ροπαλοφόρων.
Αρνείται πλέον ο λαός να τον αντιμετωπίζουν οι εργατοπατέρες και τα «αριστερά» Μαντεία σαν μαθητάκο, σαν «άτακτο παιδάκι».
ΑΡΝΕΙΤΑΙ πλέον να αποδεχτεί το ρόλο του αντικειμένου, την πρώτη ύλη για τα παιχνίδια των ποικίλων και πολύχρωμων απατεώνων…
Αυτά δεν σημαίνουν «κοιμισμένο» λαό, αλλά ξύπνιο λαό, λαό που έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο και τη λειτουργία των εργατοπατέρων και των «αριστερών» ψαλτών του καθεστώτος…
Ο λαός βράζει από οργή, είναι έτοιμος να χύσει και το αίμα του, αν διακρίνει κάποια χαραμάδα φωτός, μια προοπτική ουσιαστικών και δυναμικών αγώνων και όχι φιεστών, αν ξεπηδήσει μια αυθεντική ηγεσία από αυτόν τον ίδιο και όχι από αυτό-διοριζόμενους Μεσσίες.
Η μεγαλύτερη απόδειξη γι αυτό είναι ο αγώνας του λαού της Κερατέας!!!
Γι αυτό την Κερατέα, το πρότυπο των αγωνιστικών λαϊκών κινητοποιήσεων, τη θάψανε κυριολεκτικά και δεν τη στήριξε κανένα κόμμα της «ανυπακοής» ή Μεσσίας της «ανυπακοής»: Να εμπορευτούν αυτόν τον αγώνα, μόνον, επεδίωξαν…
Όταν ξεπηδήσει από το λαό (μέσα από τις δικές του δυναμικές διεργασίες, κινητοποιήσεις και αποφάσεις) η ηγεσία του, τότε και μόνο θα λυθεί το ζήτημα.
Να, γιατί, σήμερα, το ζήτημα των ζητημάτων συνίσταται σε τούτο: Στη γέννηση της επαναστατικής ηγεσίας του λαού. Μιας ηγεσίας κόντρα και ενάντια στις υπάρχουσες ηγεσίες και ιδιαίτερα κόντρα και ενάντια στα «αριστερά» καθεστωτικά κόμματα, τα οποία αποτελούν τα «αναχώματα» του καθεστώτος, τα πιο ύπουλα «αναχώματα» της καθεστωτικής ΑΠΑΤΗΣ…
Πάντα όταν ο λαός γινόταν πρόβατο των κομμάτων, τον υμνολογούσαν τα κόμματα.
Αντίθετα: Όταν ο λαός δεν υπάκουε στις καθεστωτικές «προσταγές», ξεπερνούσε τους κομματικούς χειραγωγούς και εκφραζόταν δυναμικά, τότε αυτομάτως γινόταν «κοιμισμένος», «όχλος», «προβοκάτορας» κ.λπ…
Να θυμίσουμε μόνο την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973. Τότε ο λαός κατηγορήθηκε και στιγματίστηκε από όλους τους πολιτικάντηδες και τα φερέφωνά τους. Η Ηγεσία του ΚΚΕ, ιδιαίτερα, αποκάλεσε την κατάληψη του Πολυτεχνείου προβοκάτσια!!!
Μετά, βεβαίως, εμπορεύτηκαν, σφετερίστηκαν και καπηλεύτηκαν αγρίως το Πολυτεχνείο που κατηγορούσαν ως προβοκάτσια…
Σήμερα που ο λαός έχει γυρίσει τις πλάτες στα κόμματα και αρνείται την ΑΠΑΤΗ της εκλογικής παρωδίας και του κομματικού κοινοβουλευτικού κρετινισμού, χαρακτηρίζεται από όλα τα καθεστωτικά κόμματα και τα φερέφωνά τους, κάθε απόχρωσης, ότι «κοιμάται»!!!
Η γνώση της απάτης και της καθεστωτικής χειραγώγησης στιγματίζεται σαν «ύπνωση» του λαού, ενώ συμβαίνει το αντίθετο: Αρνείται πλέον την ΥΠΝΩΣΗ και τα εκλογικά παραισθησιογόνα της απάτης και της καθεστωτικής χειραγώγησης…
Τα συντριπτικά, ιστορικά ποσοστά της ΑΠΟΧΗΣ των τελευταίων εκλογών δεν είναι «ύπνος» του λαού, αλλά ΓΝΩΣΗ της ΑΠΑΤΗΣ, άρνηση της καθεστωτικής ύπνωσης….
Στη φετινή Πρωτομαγιά ο λαός κυριολεκτικά ΑΠΕΙΧΕ από τις φιέστες των εργατοπατέρων και των «αριστεροδέξιων» κομμάτων, ήταν η μικρότερη λαϊκή συμμετοχή στη μεταπολιτευτική περίοδο.
Ο ελληνικός λαός με κραυγαλέο τρόπο γύρισε την πλάτη στους εργατοπατέρες γραφειοκράτες του καθεστώτος και στα «αριστερά» κόμματα και αποκόμματα.
Αυτό ερμηνεύεται δολίως, από αυτούς που έφτυσε ο λαός, σαν «ύπνωση» του λαού, σαν «φόβος», σαν «σκύψιμο του κεφαλιού»!!!
Το μπαλάκι το πετάνε πάλι στον «κοιμισμένο» λαό, αυτοί που είναι οι ίδιοι πτώματα και αναχώματα της λαϊκής οργής, γρανάζια της καθεστωτικής ύπνωσης και χειραγώγησης.
Τα πτώματα δεν είναι ικανά να αγωνιστούν, αλλά είναι πολύ ικανά να εμποδίζουν τους ζωντανούς να αγωνιστούν.
Αυτήν την ΑΛΗΘΕΙΑ, αξίωμα της ιστορίας, έχει συνειδητοποιήσει σήμερα ο λαός και αρνείται τα πτώματα και τους «πράκτορες» του καθεστώτος: τους εργατοπατέρες του κράτους και παρακράτους και τους ελεεινούς γραφειοκράτες των «αριστερών» κομμάτων…
ΓΙΑΤΙ αλήθεια να κατεβεί ο λαός στο κάλεσμα των προδοτικών συνδικάτων και των «αριστερών» κομισάριων του καθεστώτος; Για να συμμετάσχει για άλλη μια φορά στις γιορτινές απεργιακές τους παρελάσεις και στα δόλια πολιτικά τους παιχνίδια;
ΓΙΑΤΙ να κατεβεί ο λαός; Για να κάνει μια βόλτα αναψυχής μέχρι το Σύνταγμα και μετά να διαλυθεί ήσυχα και με την ουρά στα σκέλια;
ΓΙΑΤΙ να κατεβεί ο λαός; Για να υπακούσει στην καθεστωτική νομιμότητα των εργατοπατέρων και των «αριστερών» γραφειοκρατών και να δεχτεί επιτιμητικά το δάκτυλο, αν «ατακτήσει», βγαίνοντας από τα «καλούπια» των εργατοπατέρων και των «αριστερών σοφών»;
Αυτό δεν έγινε σε όλες τις μεγάλες απεργιακές φιέστες του καιρού μας; Μόλις ο λαός εκδήλωνε κάποια ανυπακοή στις «γραμμές», αμέσως δεχόταν το χλευασμό και τον αφορισμό των συνδικαλιστικών και κομματικών ροπαλοφόρων.
Αρνείται πλέον ο λαός να τον αντιμετωπίζουν οι εργατοπατέρες και τα «αριστερά» Μαντεία σαν μαθητάκο, σαν «άτακτο παιδάκι».
ΑΡΝΕΙΤΑΙ πλέον να αποδεχτεί το ρόλο του αντικειμένου, την πρώτη ύλη για τα παιχνίδια των ποικίλων και πολύχρωμων απατεώνων…
Αυτά δεν σημαίνουν «κοιμισμένο» λαό, αλλά ξύπνιο λαό, λαό που έχει συνειδητοποιήσει το ρόλο και τη λειτουργία των εργατοπατέρων και των «αριστερών» ψαλτών του καθεστώτος…
Ο λαός βράζει από οργή, είναι έτοιμος να χύσει και το αίμα του, αν διακρίνει κάποια χαραμάδα φωτός, μια προοπτική ουσιαστικών και δυναμικών αγώνων και όχι φιεστών, αν ξεπηδήσει μια αυθεντική ηγεσία από αυτόν τον ίδιο και όχι από αυτό-διοριζόμενους Μεσσίες.
Η μεγαλύτερη απόδειξη γι αυτό είναι ο αγώνας του λαού της Κερατέας!!!
Γι αυτό την Κερατέα, το πρότυπο των αγωνιστικών λαϊκών κινητοποιήσεων, τη θάψανε κυριολεκτικά και δεν τη στήριξε κανένα κόμμα της «ανυπακοής» ή Μεσσίας της «ανυπακοής»: Να εμπορευτούν αυτόν τον αγώνα, μόνον, επεδίωξαν…
Όταν ξεπηδήσει από το λαό (μέσα από τις δικές του δυναμικές διεργασίες, κινητοποιήσεις και αποφάσεις) η ηγεσία του, τότε και μόνο θα λυθεί το ζήτημα.
Να, γιατί, σήμερα, το ζήτημα των ζητημάτων συνίσταται σε τούτο: Στη γέννηση της επαναστατικής ηγεσίας του λαού. Μιας ηγεσίας κόντρα και ενάντια στις υπάρχουσες ηγεσίες και ιδιαίτερα κόντρα και ενάντια στα «αριστερά» καθεστωτικά κόμματα, τα οποία αποτελούν τα «αναχώματα» του καθεστώτος, τα πιο ύπουλα «αναχώματα» της καθεστωτικής ΑΠΑΤΗΣ…
