Ακόμα κι ένα τρελοκομείο ιδωμένο από μέσα, θα πρόσφερε μια περισσότερο λογική και σαφή προοπτική απ’ αυτήν που ζούμε σήμερα. Πέρα απ’ τις διαδηλώσεις, τις φανφάρες και τις δίκαιες διεκδικήσεις για διατήρηση των κεκτημένων, υπάρχουν δίπλα μας, αλλά χωριστά και μόνοι, άνθρωποι, που είναι σε απόγνωση γιατί έχουν χάσει τα πάντα. Γιατί δεν έχουν καν ένα μίνιμουμ εισοδήματος ανθρώπινης διαβίωσης. Οσοι πονάμε αληθινά για όλα αυτά που βιώνει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού μας, που ολοένα μεγαλώνει, όσοι έχουμε ακόμα ζωντανή την ενσυναίσθηση προς τον διπλανό μας και αφουγκραζόμαστε ακόμα τα οικογενειακά δράματα, με θύματα κυρίως τα παιδιά, που διαδραματίζονται σε σκοτεινά και κρύα δωμάτια, πίσω από κλειστές κουρτίνες, νιώθουμε απαίσια.
Βλέπουμε χιλιάδες νέους στερημένους από ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών τους δικαιωμάτων (ένας άνεργος είναι τυπικά ελεύθερος) να προσπαθούν να βρουν μια θέση ως πολίτες, ζώντας μέσα σε ένα απόλυτο κενό στόχων και προοπτικών και μας πιάνει κατάθλιψη.
Βλέπουμε γύρω μας μια διάχυτη οργή αλλά παράλληλα και........... ένα εσωτερικό κενό, που οδηγεί στο πουθενά.
Ζούμε ένα μοναδικό φαινόμενο, να μην υπάρχει ένας συγκεκριμένος εχθρός, ούτε μια ορατή συγκεκριμένη εξουσία (η Τρόϊκα και το χρήμα δεν έχουν πρόσωπο) αλλά ούτε και διάθεση για αληθινό αγώνα και όπως έλεγε κάποιος φιλόσοφος Χ : «όπου δεν υπάρχει εχθρός, ούτε εξουσία, ούτε αγώνας, εκεί βασιλεύει η παρακμή, διότι δεν υπάρχει σκοπός ούτε πνευματική ουσία που θα δώσει ζωή».
Ζούμε ένα μοναδικό ιστορικό παράδοξο, η πάλη των ιδεολογιών και των τάξεων να τείνει να μετατραπεί, από εκείνους που τους ενώνει σταθερά ο δικαιολογημένος φόβος απέναντι στο λαό, σε μια πάλη όλων εναντίον όλων. Η εικόνα του ξυλοδαρμού του δικού τους ανθρώπου, τους ξύπνησε αυθόρμητα την καιροσκοπική αλληλεγγύη της στιγμής προς τον ταξικό τους σύμμαχο και την απέχθειά τους προς αυτό το βρώμικο θηρίο που λέγεται λαός. Ο τρόπος παρουσίασης του γεγονότος από το Μεγάλο Κανάλι δεν αφήνει περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Ο ανυπάκουος λαός που απαιτεί ίση μεταχείριση με τους ευγενείς «είναι ένα σίχαμα». «Καλός λαός είναι μόνο ο υπάκουος, ο ηλίθιος λαός που δεν έχει απαιτήσεις και δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις».
Την ίδια ώρα, η οργή που γεννήθηκε μέσα στην αθλιότητα, η βαθιά, η φλογερή και μυστική οργή εκείνων, που ένιωσαν την εξαπάτηση και την εξάρτηση στο σώμα και στο πνεύμα τους, αντί να ξεσπάσει εναντίον των υπαιτίων, ξεσπά εκεί που της δίνεται η ευκαιρία. Ξεσπά εκεί που βρίσκει τον εύκολο στόχο. Ξεσπά ενάντια στους ίδιους τους εξαπατημένους, τους κοινωνικά αποτυχημένους και τους αδύναμους.
Όταν, παρόλη τη διαπιστωμένη αποτυχία του, δεν τίθεται σε αμφισβήτηση το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που βάζει ψυχές στον πάγο, τότε κάθε αποτυχημένος δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο από εκείνους που λατρεύουν αυτό το σύστημα. Αυτό είναι το μυστικό των κυρίαρχων τάξεων από την εποχή του Σόλωνα. Να πειστούν τα ίδια τα θύματα πως αυτά τα ίδια είναι η κύρια αιτία της αθλιότητάς τους. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν θαυμάσια. Εκείνοι που μιλούν, εκείνοι που έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ, συνήθως δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή είναι εντεταλμένοι λακέδες. Εκείνοι πάλι που ξέρουν δεν μιλούν. Ανήμποροι ν’ αντιταχθούν σ’ όλα αυτά που συνθλίβουν τη ζωή όλων μας, αποσύρονται στα σπίτια τους κλείνοντας πίσω τους την πόρτα, βλέποντας ολοένα και λιγότερους λόγους να βοηθήσουν εκείνους που για διάφορους λόγους βρέθηκαν στο περιθώριο. Συνθήκες ιδανικές για τους έλληνες γκρίζους λύκους, που προτιμούν τα μοναχικά, τα αδύναμα και απροστάτευτα θηράματα.
Εντωμεταξύ, οι έτσι κι αλλιώς αποξενωμένοι «πολιτικοί» μας, που έχουν μετατρέψει την πολιτική, από τέχνη του εφικτού σε τέχνη επιλογής ανάμεσα στο καταστροφικό και στο δυσάρεστο, έχουν αποκοπεί παντελώς από την υπόλοιπη κοινωνία. Δεν είναι σε θέση γιατί δεν έχουν καν τη δυνατότητα να ρωτήσουν «που πήγε ο γείτονας με τα τρία παιδιά» για να πάρουν την απάντηση «χρώσταγε πέντε νοίκια και μόλις του έκοψαν και το ρεύμα πήγε να μείνει προσωρινά στο δυάρι της παντρεμένης αδερφής του με τα δυο της παιδιά». Ειδήσεις αυτού του είδους αλλά και άλλες τραγικότερες, παρότι πληθαίνουν καθημερινά, πνίγονται μέσα στη συνειδητή αδιαφορία. Φοβάμαι πως οι πολιτικοί μας θα ξυπνήσουν, ως συνήθως καθυστερημένα, για να ανακαλύψουν αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν derapage-απώλεια του ελέγχου σε κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε η συσσωρευμένη οργή θα φτάσει στο σημείο της κρίσιμης μάζας έκρηξης. Το ότι αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή είναι το μόνο βέβαιο. Διότι αλίμονό μας αν συμβιβαστούμε με το «τρώμε, κοιμόμαστε δουλεύουμε κι αφοδεύουμε και μετά απ’ όλα αυτά, το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να πεθάνουμε». Αυτό δεν είναι ανθρώπινη ζωή, ούτε καν σκυλίσια. Το «εγώ περνάω καλά και δε με νοιάζει τι συνέβη στο γείτονά μου», μπορεί να ειπωθεί, όχι από κακούς, αλλά μόνο από ηλίθιους.
