Ήδη διαφαίνεται από τις πρώτες δημοσκοπήσεις του Σεπτεμβρίου ότι οι επερχόμενες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελούν δύσκολο "άθλημα" για τα κόμματα που πρωταγωνιστούν στο πολιτικό σκηνικό.
Χωρίς να παραγνωρίζεται η προσωπικότητα των υποψηφίων αλλά και τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά κάθε περιφέρειας, η "μάχη" των εκλογών αυτών εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης με ευθεία αναφορά στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Το εύρος των αρμοδιοτήτων, η πρωτόγνωρη γεωγραφική έκταση, η διάχυτη αντίληψη ότι οι νέοι περιφερειάρχες θα επέχουν θέση ανώτερου του υπουργού μιας κυβέρνησης, καθιστούν καταρχάς εξ ορισμού τις συγκεκριμένες εκλογές περισσότερο πολιτικές από οποιαδήποτε άλλη φορά. Όμως στη σημερινή συγκυρία προστίθεται επιτακτικά το ερώτημα της γενικότερης κατεύθυνσης της χώρας όπως αυτή ορίζεται από τις επιλογές της παρούσας κυβέρνησης.
Δεν είναι μόνο το θέμα των... δεσμεύσεων που απορρέουν από το Μνημόνιο ή η χάραξη μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής εντός των γραμμών που μας έχουν θέσει τρόικα και ΔΝΤ.
Εκείνο που στην ουσία "κρίνεται" στις ενδιάμεσες αυτές εκλογές είναι το μήνυμα που θέλει να επιδώσει ο λαός στους κυβερνώντες για τη κατεύθυνση της χώρας:
Θέλει αόριστες υποσχέσεις επενδύσεων από τους πλούσιους Άραβες που μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα συνήψαν τη μεγαλύτερη συμφωνία στην ιστορία τους για την προμήθεια σύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού;
Θέλει "συμμαχία" με το Ισραήλ, όπως αυτή δρομολογήθηκε έπειτα από τις επαφές του πρωθυπουργού αλλά και με τίμημα την άμεση αντίδραση παραδοσιακών φιλικών δυνάμεων που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε χτίσει; Η Συρία, για παράδειγμα, έσπευσε να αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα λίγες ημέρες μετά την προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ.
Θέλει "συνεκμετάλλευση" του Αιγαίου, πράγμα που θα φάνταζε λογικό σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη περιοχή, όπου οι σύμμαχοι θα ήταν και φίλοι;
Θέλει μια Ελλάδα μόνιμα εξαρτημένη με παρατάσεις του Μνημονίου και της "βοήθειας", όπως μας υπόσχονται οι καλοί μας φίλοι;
Ή θέλει να δοκιμάσει ένα διαφορετικό δρόμο;
Την οδό της ανεξαρτησίας, την οδό που προϋποθέτει στήριξη στις δικές μας δυνάμεις; Που δεν αρνείται ότι ζούμε σ' ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αλλά που βλέπει το μέλλον μέσα από συνέργειες και συνεργασίες. Που δεν αποβλέπει στο όφελος που πιθανόν θα προκύψει μέσα από την υποτέλεια, αλλά στην πληρότητα και στην αξιοπρέπεια που θα προκύψει μέσα από την ισότιμη σχέση.
Οι προσεχείς εκλογές θα είναι δημοψήφισμα για την πορεία της χώρας και του λαού της. Και μπορεί το αποτέλεσμα να δώσει δύναμη στην κυβέρνηση να αντιτάξει εναλλακτικές πολιτικές και λύσεις απ' αυτές που συμφώνησε και μας επέβαλαν. Άλλωστε, τελικοί αρμόδιοι για να κρίνουν είναι οι εκλογείς που είτε θα επιβραβεύσουν είτε θα απορρίψουν δια του ηχηρού μηνύματός τους την πορεία του τελευταίου έτους.
Χωρίς να παραγνωρίζεται η προσωπικότητα των υποψηφίων αλλά και τα ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά κάθε περιφέρειας, η "μάχη" των εκλογών αυτών εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης με ευθεία αναφορά στο τοπίο που έχει διαμορφωθεί από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Το εύρος των αρμοδιοτήτων, η πρωτόγνωρη γεωγραφική έκταση, η διάχυτη αντίληψη ότι οι νέοι περιφερειάρχες θα επέχουν θέση ανώτερου του υπουργού μιας κυβέρνησης, καθιστούν καταρχάς εξ ορισμού τις συγκεκριμένες εκλογές περισσότερο πολιτικές από οποιαδήποτε άλλη φορά. Όμως στη σημερινή συγκυρία προστίθεται επιτακτικά το ερώτημα της γενικότερης κατεύθυνσης της χώρας όπως αυτή ορίζεται από τις επιλογές της παρούσας κυβέρνησης.
Δεν είναι μόνο το θέμα των... δεσμεύσεων που απορρέουν από το Μνημόνιο ή η χάραξη μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής εντός των γραμμών που μας έχουν θέσει τρόικα και ΔΝΤ.
Εκείνο που στην ουσία "κρίνεται" στις ενδιάμεσες αυτές εκλογές είναι το μήνυμα που θέλει να επιδώσει ο λαός στους κυβερνώντες για τη κατεύθυνση της χώρας:
Θέλει αόριστες υποσχέσεις επενδύσεων από τους πλούσιους Άραβες που μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα συνήψαν τη μεγαλύτερη συμφωνία στην ιστορία τους για την προμήθεια σύγχρονου στρατιωτικού εξοπλισμού;
Θέλει "συμμαχία" με το Ισραήλ, όπως αυτή δρομολογήθηκε έπειτα από τις επαφές του πρωθυπουργού αλλά και με τίμημα την άμεση αντίδραση παραδοσιακών φιλικών δυνάμεων που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε χτίσει; Η Συρία, για παράδειγμα, έσπευσε να αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα λίγες ημέρες μετά την προσέγγιση Ελλάδας-Ισραήλ.
Θέλει "συνεκμετάλλευση" του Αιγαίου, πράγμα που θα φάνταζε λογικό σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη περιοχή, όπου οι σύμμαχοι θα ήταν και φίλοι;
Θέλει μια Ελλάδα μόνιμα εξαρτημένη με παρατάσεις του Μνημονίου και της "βοήθειας", όπως μας υπόσχονται οι καλοί μας φίλοι;
Ή θέλει να δοκιμάσει ένα διαφορετικό δρόμο;
Την οδό της ανεξαρτησίας, την οδό που προϋποθέτει στήριξη στις δικές μας δυνάμεις; Που δεν αρνείται ότι ζούμε σ' ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αλλά που βλέπει το μέλλον μέσα από συνέργειες και συνεργασίες. Που δεν αποβλέπει στο όφελος που πιθανόν θα προκύψει μέσα από την υποτέλεια, αλλά στην πληρότητα και στην αξιοπρέπεια που θα προκύψει μέσα από την ισότιμη σχέση.
Οι προσεχείς εκλογές θα είναι δημοψήφισμα για την πορεία της χώρας και του λαού της. Και μπορεί το αποτέλεσμα να δώσει δύναμη στην κυβέρνηση να αντιτάξει εναλλακτικές πολιτικές και λύσεις απ' αυτές που συμφώνησε και μας επέβαλαν. Άλλωστε, τελικοί αρμόδιοι για να κρίνουν είναι οι εκλογείς που είτε θα επιβραβεύσουν είτε θα απορρίψουν δια του ηχηρού μηνύματός τους την πορεία του τελευταίου έτους.
από το online-press
