επ`άπειρον.
Θα μου πει κάποιος, «Ε, και τι έγινε; Πάντα έτσι δεν γινόταν;». Έτσι και χειρότερα, αλλά αν κάτσεις να το σκεφτείς για λίγο, ανακαλύπτεις έναν σκοτεινό εαυτό σου, που αν και τον έχεις βάλει στη γωνία, συνεχίζει να...
πετάγεται που και που θυμίζοντάς σε την μαυρίλα της ζωής μας.
Όλα όσα μας μαθαίνουν από μικρούς, πιπιλίζοντας μας το κεφάλι, για το καλό, την ηθική, την γενναιότητα, το ήθος, την αφιλοκέρδεια, μπλα μπλα μπλα… όλα είναι σαχλαμάρες. Και το συνειδητοποιείς μόλις έρθεις σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Αυτόν της εργασίας, της επιχείρησης, των σπουδών, κλπ. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχουν λυκόπουλα, ο καλός σερίφης, η ο Ρομπέν των Δασών, όπως υπάρχουν στα παιδικά μας διαβάσματα. Ούτε το τέλος είναι πάντα ένα happy end, όπως καταφέρνουν οι σεναριογράφοι να χωρέσουν σε μια ταινία, ή σε μια
τηλεοπτική εκπομπή. Στον πραγματικό κόσμο κυριαρχούν οι δράκοι και τα σκουλήκια. Οι μεν με το δάγκωμά τους, οι δε με τη γλιτσερή ικανότητά τους στο έρπειν. Και στο παραμύθι της ζωής μας, η ίδια η ζωή είναι το παραμύθι το μεγάλο.
Ποια σχολεία, ποιες ξένες γλώσσες, ποια πτυχία, και ποιες εκπαιδεύσεις; Είσαι κομματόσκυλο; Αυτό αρκεί. Ποια ηθική, ποια φιλοπονία, ποια εργατικότητα; Ξέρεις τον ιδιαίτερο του υπουργού; Αυτό αρκεί. Και από` κει και πέρα το χάος.
Και αν ήταν απλά να μιλάμε για κάποιους επιτήδειους που θέλουν τη καρέκλα, για οποιονδήποτε λόγο, χαλάλι τους. Άξιος ο μισθός τους και τα όποια τυχερά τους. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Το όλο ζήτημα είναι ηθικής τάξεως. Όλες αυτές οι μεθοδεύσεις πλήττουν άμεσα και καίρια το αξιακό μας σύμπαν. Δεν είναι δηλαδή η μόνη απώλεια το γεγονός ότι βλέποντας οι υπόλοιποι την αναξιοκρατία να βασιλεύει, κατεβάζουν και αυτοί ταχύτητα και τα φορτώνουν στον κόκορα. Δεν είναι μόνο αυτό. Ο νεποτισμός και το ρουσφέτι σε αυτά τα επίπεδα, διαρρηγνύει με μανία τον κοινωνικό μας ιστό. Οδηγεί σε απάθεια. Πολιτική και κοινωνική. Πολύ μεγαλύτερη ζημιά προκαλείται στη κοινωνία από τη προαγωγή ενός κλέφτη σε θέση οικονομικού διευθυντή, παρά το σπάσιμο δεκάδων βιτρινών από κάποιους μπαχαλάκηδες. Το δεύτερο μπορούμε και το αφομοιώνουμε διότι ταιριάζει με τη κοσμοθεωρία που έχει αποτυπωθεί στα γονίδια μας. Οι «κακοί» που τα σπάνε. Τελεία και παύλα. Το άλλο όμως, η προαγωγή του κλέφτη, η επιβράβευση της ατιμίας, με τις ευλογίες μάλιστα της επίσημης πολιτείας… δεν καταπίνεται. Σου γκρεμίζει το είναι σου. Σε μπουρδουκλώνει από μέσα. Και δεν αντιμετωπίζεται, παρά μόνο με ηττοπάθεια, απόσυρση, και στενοχώρια. Εκτός και αν αποφασίσεις να γίνεις και συ μπαχαλάκιας. Δύσκολο.
Και ίσως για αυτό να το κάνουν. Για να καταλάβεις δηλαδή, πως όταν ακόμη και σε αυτό το χαμηλό επίπεδο σε παίζουν όπως θέλουν, τότε τι να ψάξεις και τι να αμφισβητήσεις σε άλλα επίπεδα, σαφώς πιο σημαντικά; Φάε τα χαστούκια σου και μη μιλάς. Αυτό είναι το μάθημα. Ενσωματώσου αν θέλεις να επιβιώσεις. Αλλιώς σκάσε και βλέπε. Έτσι λειτουργεί το σύστημα, και είναι φτιαγμένο για μεγάλα παιδιά. Ποιος σου φταίει, που όταν ήσουν μικρός και διάβαζες Τζιμ Άνταμς, τα έπαιρνες στα σοβαρά; Παραμύθια ήταν. Στη πραγματική ζωή, ο κακός ο λύκος κερδίζει στο τέλος. Στη πραγματική ζωή ο Ξανθόπουλος γερνάει και πεθαίνει στις σκαλωσιές, και ο Ανέστης Βλάχος κερδίζει πάντα το κορίτσι. Και κάτσε εσύ να χαίρεσαι για τη κοκκινοσκουφίτσα, και για τα τρία γουρουνάκια. Ο δράκος πάντα θα νικάει. Δεν είναι κρυμμένος στη ντουλάπα όπως νόμιζες κάποτε. Και όταν το καταλάβεις, και αρχίσεις να κλαις, δεν θα υπάρχει καν ο μπαμπάς ή η μαμά να έρθουν να σου ανάψουν το φως. Είσαι μόνος σου. Εσύ, και από απέναντι αυτοί. Τα αρπαχτικά των ονείρων σου, και οι κλέφτες της ζωής σου.
