Ένας νέος στην Αλ Χεμ...

Toυ Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Ποτέ δεν είναι αργά οι άνθρωποι του πνεύματος και των τεχνών να μιλήσουν. Ακόμα κι αν η καθυστέρηση στην αντίδραση των κοσμικών δράσεων είναι έκδηλη. Έστω, κι αν βοηθούν στο να μοιάζει το ταξίδι της αναζήτησης του βοσκού Σαντιάγο προς ένα θαμμένο θησαυρό που έβλεπε σ' επαναλαμβανόμενο όνειρο, ατέρμονο και απατηλό. Παρά το γεγονός ότι αντιδρούν σπασμωδικά και αναίμακτα στην επιτηδευμένη πυρπόληση φιλοδοξιών των νέων ανθρώπων και στην καθεστωτική αφαίρεση του δικαιώματος του ταξιδιού τους στο όνειρο. Του ταξιδιού αυτού για την αναζήτηση του θησαυρού του Είναι τους, που μοιάζει με εκείνο που είχε ρότα από την Ισπανία μέχρι τις...

πυραμίδες της Αιγύπτου και το έκανε ο πρωταγωνιστής του Κοέλο στον Αλχημιστή του.

Μέσα σ' αυτή τη στράτα συνάντησε διάφορους ανθρώπους, ανάμεσα τους και τον έρωτα της ζωής του, πήρε πολύτιμα μαθήματα για το πως ν' αναγνωρίζει οιωνούς και να καταλαβαίνει την γλώσσα του σύμπαντος. Αντιλήφθηκε ότι ο καθένας έχει την δυνατότητα να πραγματώσει το πεπρωμένο του, ακούγοντας μόνο την καρδιά του και έχοντας το θάρρος να ακολουθήσει τα όνειρα του. Εγκαταλείποντας την ανέμελη ζωή στα βοσκοτόπια της Ανδαλουσίας, επιδόθηκε στην αναζήτηση ενός θησαυρού και στην Πραγμάτωση του Προσωπικού του Μύθου. Περιπλανήθηκε πολύ, κινδύνευσε, ερωτεύτηκε, έγινε μαθητής του Αλχημιστή κι Αλχημιστής ο ίδιος, διένυσε μία μακρά κυκλική πορεία. Μια πορεία μεταμόρφωσης μόνο και μόνο για να βρει τον θησαυρό -και αλληγορικά, τον ίδιο του τον εαυτό- εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.

Μόνο που ο νέος σήμερα δυσκολεύεται να βρει τον Eαυτό του ζώντας σ΄ ένα περιβάλλον σήψης και μιζέριας. Σε μιαφυλακή εγκλωβισμού του όποιου ταλέντου του από τους αλχημιστές που τον διαφεντεύουν. Από τους αλχημιστές που κυβέρνησαν και κυβερνούν ακόμα. Από εκείνους που αντιπροσωπεύουν την πραγματική έννοια της Αλχημείας (=>η λέξη συντίθεται από το αραβικό άρθρο "αλ" και τη λέξη "χεμ" που στα αιγυπτιακά σημαίνει "μαύρη γη" ή κατ΄ άλλους την ελληνική λέξη "χυμός") και όχι την μεταφορική και εκείνη της παραλληλίας. Από εκείνους που δεν συνδύασαν τη φιλοσοφική θεώρηση με συγκεκριμένη πρακτική μέθοδο, έχοντας ως στόχο την κατάκτηση της απόλυτης Σοφίας και την Αθανασία. Από δαύτους που χτίζουν εμπόδια και βάζουν παγίδες στην πορεία του. Όχι γιατί τον θέτουν σε κίνδυνο, αλλά γιατί του αλλοιώνουν εικόνες, όπως αυτή του Έρωτα. Κάνοντας τον να μοιάζει κοινός, αγοραίος, ανταλλαγματικός, εκβιαστικός για μια θέση σ' ένα υπουργείο ή σ' ένα θίασο που μοιάζει με υπουργείο. Όχι γιατί του περιορίζουν την έννοια της Αλχημείας μόνο σε μεθόδους κοροϊδίας στους αριθμούς της Οικονομίας, αλλά γιατί δεν του μιλούν μεταφορικά για την πραγματική συνεισφορά των Αλχημιστών. Δεν του δείχνουν εναλλακτικές Αιγύπτους και δεν υψώνουν νέες πυραμίδες ιδανικών και αξιών, χτισμένες πέτρα πέτρα από άξιους και πραγματικά σημαντικούς. Δεν του ζωγραφίζουν το Εκεί που πρέπει να πάει, τον Τόπο που πρέπει να φθάσει. 

Εκεί, στην αρχαία Περσική Αυτοκρατορία και στα βάθη της Μεσοποταμίας, όπου πραγματικοί Αλχημιστές ανέλυσαν και καθάρισαν μεταλλεύματα, επεξεργάστηκαν μέταλλα, τεχνικές διαχωρισμού όπως η απόσταξη, παρασκεύασαν μελάνια, βαφές, χρώματα, καλλυντικά, κεραμικά, υαλικά, αποστάγματα, εκχυλίσματα. Εκείνοι ανακάλυψαν το υδατικό διάλυμα οινοπνεύματος, το "νερό της ζωής" ("aqua vitae"), το χημικό στοιχείο φώσφορο. 
Εδώ, οι σύγχρονοι αλχημιστές καθαρίζουν τα βρώμικα έργα τους, κρυπτόμενοι πίσω από την παροδική και παροντική δύναμη της όποιας εξουσίας τους. Της όποιας θέσης τους. Εκείνης του υπουργού, του βουλευτή, του παραγωγού, του θιασάρχη και του όποιου βολευτή προαγωγού. Επεξεργάζονται τρόπους να κουκουλώσουν τα εγκλήματά τους, εφευρίσκουν τεχνικές διαχωρισμού, όπως η απόσταξη της νεανικής ψυχής, παρασκευάζουν μελάνια και πιτσιλούν ελπίδες, βάφουν γκρίζα τα διέξοδα-αδιέξοδα των άλλων, των μη εχόντων, χρωματίζουν την δικιά τους ζωή με στιγμές ακόρεστης απόλαυσης που τους βοηθά να ξεπερνούν τις ενοχές τους, αποστάγματα αρρωστημένων ενστίκτων και κόμπλεξ, εκχυλίσματα ντροπής. Αυτοί δεν ανακαλύπτουν νερό ζωής, αλλά ζητούν το αίμα της απώλειας της αθωότητας. Δεν ανακαλύπτουν το φώσφορο, αλλά είναι φορείς του σκότους... Μοιάζουν να είναι οι παθιασμένοι κυνηγοί του πλούτου και της αθανασίας. 
Σκοπός των Αλχημιστών ήταν να μετατρέψουν τα ευτελή μέταλλα (όπως ο χαλκός και ο μόλυβδος) σε πολύτιμα μέταλλα (όπως χρυσό και ασήμι) με τη χρήση ενός υλικού που ονομαζόταν "Φιλοσοφική Λίθος". Με το ελιξίριο που θα μεταστοιχείωναν τα μέταλλα, ήλπιζαν ότι θα γιατρέψουν τις ασθένειες και έτσι θα άγγιζαν την αθανασία. Μύθοι φέρουν τον Νικόλα Φλαμέλ -τον γνωστότερο αλχημιστή- να πεθαίνει στο Παρίσι, αλλά ο τάφος του βρέθηκε άδειος... 

Σκοπός των αλχημιστών είναι να μετατρέψουν τα πολύτιμα, άφθαρτα, ενεργά και δημιουργικά μέλη της κοινωνίας σε ευτελή, παρηκμασμένα αντιπαραγωγικά μέρη του σκηνικού που συνήθισαν να επιβιώνουν, με τη χρήση ενός υλικού που ονομάζουν "Απαιδεία" και τη βοήθεια πολλών Μέσων. Με τον ιό που θα μεταστοιχιώσουν τους γύρω τους, ελπίζουν ότι θα μολύνουν τον κόσμο όλο για να τους μοιάζει και να μην αντιδρά και έτσι θα επιβιώσουν με όλα τα πάθη τους διατηρημένα. Το αναπόφευκτο θα φέρει πολλούς να πεθαίνουν, αλλά αναπόφευκτα οι σελίδες της ιστορίας να είναι άδειες γι' αυτούς.

* Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν καιρό, με αφορμή την διαπίστωση του κ. Κιμούλη που κατέγραψε στο προφίλ του στο facebook:

"...ένας Αλχημιστής μάς χρειάζεται...
ανέκαθεν ήταν το πιο αξιοσέβαστο πρόσωπο:
ήταν αυτός που απ' το ελάχιστο, απ΄το τιποτένιο
έφτιαχνε κάτι το πολύτιμο και μάλιστα χρυσάφι...
...ίσως είναι καιρός - έστω και μεταχρονολογημένα
να ζήσουμε τη μαγική Αναγέννησή μας...
άλλη λύση στον ορίζοντα δε φαίνεται..."