Η δυσμενής οικονομική κατάσταση της χώρας μας
Η οξεία οικονομική κρίση που μας ταλανίζει θέτει με δραματικούς όρους τα όρια της οικονομικής μας πολιτικής, τον τρόπο λειτουργίας του κράτους, καθώς και το εύρος και το μέγεθος των δημοσίων επενδύσεων.
Τόσο ο δημόσιος τομέας όσο και ο επιχειρηματικός κόσμος καλούνται σήμερα να προχωρήσουν σε όλες εκείνες τις αναπτυξιακές και επενδυτικές πρωτοβουλίες που θα τονώσουν την αγορά και θα δημιουργήσουν κλίμα οικονομικής ανάτασης, σε τομείς ώριμου επενδυτικού ενδιαφέροντος. Οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να εστιάζονται σε έργα με ισχυρή πολλαπλασιαστική δυναμική, τα οποία θα δημιουργούν εστίες ανάπτυξης και ευημερίας.
Η μεγάλη πρόκληση για την ελληνική οικονομία είναι η επίτευξη της ανταγωνιστικότητας με την προσέλκυση επενδύσεων. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να κινηθεί και η στρατηγική του λιμανιού του Πειραιά.
Το πρώτο λιμάνι της χώρας, αξιοποιώντας τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα και
Ως βουλευτής Πειραιά, έχω καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου του Πειραιά, τη δημιουργία Διεθνούς Ναυτιλιακού Κέντρου στο λιμάνι, αλλά και γενικότερα για την ανάπτυξη της ναυτιλίας.
Στις προτάσεις αυτές περιλαμβανόταν η δημιουργία «εταιρικού σχήματος ενός σκοπού» υπό τον ΟΛΠ και με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων (ιδιοκτητών, τραπεζών, αυτοδιοίκησης κ.λπ.), με αντικείμενο την κατάρτιση και υλοποίηση συγκεκριμένου αναπτυξιακού προγράμματος για όλο το θαλάσσιο μέτωπο. Η εμπειρία απ’ το μοντέλο της «ΑΘΗΝΑ 2004» μπορεί να φανεί χρήσιμη, ενώ οι κυβερνητικές αποφάσεις για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου καθιστούν την πρόταση περισσότερο από επίκαιρη.
Ο παράκτιος χώρος του Πειραιά οφείλει να διεκδικήσει τη μεταβιομηχανική επαναχρήση του. Παρόμοιες λύσεις έχουν δοκιμαστεί σε πολλές πόλεις-λιμάνια, οι οποίες αναζητούσαν τρόπους αστικής επανένταξης των οικονομικά ανενεργών περιοχών τους (π.χ. Λίβερπουλ, Βοστώνη, Αγία Πετρούπολη κ.λπ.). Ο επαναπροσδιορισμός των χρήσεων συνέδεσε τα λιμάνια με τα αποκομμένα κέντρα τους, ανέδειξε εκ νέου την ταυτότητα και την ιδιαίτερη κουλτούρα των πόλεων και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για οικονομική ανάκαμψη.
Σήμερα που ο ανταγωνισμός είναι σκληρός δε μπορεί ο Πειραιάς να μείνει ουραγός των εξελίξεων. Κατά τη γνώμη μου η αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου θα πρέπει να συνδυαστεί με τη δημιουργία ενός Διεθνούς Ναυτιλιακού Κέντρου. Δεν νοείται το πρώτο λιμάνι της Μεσογείου να μην διαθέτει το δικό του ναυτιλιακό κέντρο.
Το Διεθνές Ναυτιλιακό Κέντρο θα μπορούσε να φιλοξενήσει:
- Το Χρηματιστήριο Ναυτιλιακών Αξιών, η δημιουργία του οποίου θα εξασφάλιζε θεσμοθετημένες διαδικασίες για τη διαπραγμάτευση αγοραπωλησίας πλοίων, ναύλων, σκραπ κ.ά.
- Τις χρηματοοικονομικές δραστηριότητες που αναπτύσσουν οι ελληνικές τράπεζες στον τομέα της ναυτιλίας.
- Το Ινστιτούτο Ναυτικής Εκπαίδευσης, πάγιο αίτημα του εφοπλισμού.
- Τις ναυτιλιακές εταιρείες, οι οποίες σήμερα είτε σήμερα βρίσκονται στο χώρο του Πειραιά είτε έχουν μεταφερθεί στα βόρεια προάστια.
Η χρηματοδότηση του Διεθνούς Ναυτιλιακού Κέντρου μπορεί να στηριχθεί σε πόρους της Πολιτείας, του ΕΣΠΑ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, καθώς και στην αυτοχρηματοδότηση.
Το Διεθνές Ναυτιλιακό Κέντρο, σε συνδυασμό με τα σημαντικά έργα που δρομολογούνται στο λιμάνι του Πειραιά, θα ενισχύσει την οικονομική δραστηριότητα, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, θα τονώσει τον τομέα της ναυτιλίας.
Εξάλλου στη ναυτιλία χτυπά η καρδιά της ελληνικής οικονομίας. Η ναυτιλία παραμένει (μαζί βεβαίως με τον τουρισμό) η πιο σημαντική, η δυναμικότερη συνιστώσα της οικονομικής μας δραστηριότητας και η ασπίδα προστασίας μας απέναντι στην κρίση που αντιμετωπίζουμε.
