Στο βιβλίο του «Το αστείο» ο Milan Kundera γράφει:
Άρχισα να καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει δύναμη, που θα μπορούσε ν’ αλλάξει την εικόνα αυτή του εαυτού μου, που είναι κάπου καταχωνιασμένη στα συρτάρια των πολιτικών γραφείων.
Κατάλαβα πως αυτή η εικόνα (που δεν μοιάζει καθόλου) είναι πολύ πιο πραγματική από μένα τον ίδιο και πως εγώ είμαι μόνο η σκιά της.Πως δεν πρόκειται να την κατηγορήσουν που δεν μου μοιάζει, αλλά αντίθετα να κατηγορήσουν εμένα που δεν της μοιάζω, και πως η ανομοιότητα αυτή ανάμεσα σε μένα και στην εικόνα που μου έφτιαξαν, είναι ο σταυρός μου που πρέπει να κουβαλώ.
Δεν ήθελα να συνθηκολογήσω.Ήθελα την ανομοιότητα μου αυτή πραγματικά να την κουβαλώ.Να είμαι συνέχεια αυτός που αποφασίστηκε πως δεν είμαι.»
Καφκική και αλληγορική περιγραφή αντιμετώπισης της ταυτότητας που μπορεί ή και είναι σίγουρο ότι μας ακολουθεί.Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη «νίκης» απέναντι στην διαστρέβλωση και στην πλύση εγκεφάλου από το να παριστάνεις τον νικημένο, δίνοντας «χαρά» στον ανίκανο και τον υπερόπτη, μέχρι την κατάλληλη στιγμή.
Για κάθε στρεβλή σκέψη που παρουσιάζεται ως δήθεν καινοτόμα και ευεργετική για το σύνολο αντιστοιχεί κι ένας άνθρωπος που κλείνει τα αυτιά και θέτει σε λειτουργία την κρίση του.Θεωρώ ότι ο πιο σημαντικός πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί , είναι αυτός της αντίστασης ενάντια στην εξοικείωση, ενάντια στην πολτοποίηση των ιδανικών.
Παγκοσμιοποίηση των ιδεών και όχι της εξουσίας.Παιδευμένοι πολίτες, που δεν φοβούνται, δεν τρομοκρατούνται, αλλά προσέχουν.
Σκέψεις οδηγούμενες από την θέαση και ακρόαση πολιτικών συζητήσεων, που μου στοιχίζουν χρόνο και θλίψη και αναγκαστική παραδοχή ενοχής προσωπικής, πιστεύοντας ότι δεν συμβαίνουν όλα χωρίς συναίνεση, ανεξάρτητα σε πιο βαθμό συμμετείχαμε.
Είμαστε σε άμυνα!Ούτε καν να επιτεθούμε δεν προλάβαμε.Γεννηθήκαμε αμυνόμενοι;
Άμυνα στον συρφερτό της καταξίωσης
Άμυνα στην μαζική αποβλάκωση
Άμυνα στο σχολείο
Άμυνα στο γραφείο
Άμυνα στις σχέσεις
Άμυνα παντού
Ευχαριστούμε θερμά τον Σταύρο Λιλόγλου που μας το έστειλε.
