χορηγός press-gr παραγωγός Αντιμόνιος
να πεθάνει ανήμπορο
-αβοήθητο ένα νάνο...
Πριν συνεχίσω την εξιστόρηση για ηθοποιούς γίγαντες, θέλω να αναφερθώ σε ηθοποιούς νάνους και συγκεκριμένα στο πιό μικρόσωμο ηθοποιό του ελληνικού θεάτρου, τον Τάκη Χαλά, που έπαιξε όχι μόνο στην επιθεώρηση και σε βιντεοταινίες, αλλά στο Κουν και στο Εθνικό θέατρο.
Κάποιοι θα τον θυμούνται, λόγω της ιδιομορφίας του, δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς στις επιθεωρήσεις, όπου αποσπούσε τη συμπάθεια, τον οίκτο, το χειροκρότημα...
Τον ανακάλυψε ο Βαγγέλης Λιβαδάς σε ένα βενζινάδικο, όταν του είπε...
"τι κοιτάς αφεντικό, που η μάνικα είναι ψηλότερη από μένα;" και αμέσως τον προσέλαβε για το θερινό "Παρκ"... Ο Χαλάς άρχισε ν΄αποχτάει μπόι τη περίοδο των κασετοταινιών-μπαλαφάρας, όταν έγινε περιζήτητος κι΄ακούστηκε να λέει σ΄ένα ψηλό και άχαρο συνάδελφο "μου φαίνεται πως σε περνάω σε ύψος δημοτικότητας...".
Τη τελευταία φορά που τον είδα, πριν κάμποσα χρόνια, ήταν στη Πάρο, είχε βρει άσυλο στην αδερφή του... Είχαμε τελειώσει μιά παράσταση στο νησί και βόλταρα, αργά τη νύχτα στη παραλία, όταν άκουσα ένα ξεψυχισμένο ψίθυρο σ΄ ένα παγκάκι, σταμάτησα κι΄ ήταν ο κοντούλης συνάδελφος μέσα στη νύχτα...
Συχώρα μας φίλε Τάκη και μένα και τους άλλους που δεν ήρθαμε στον αποχαιρετισμό, αλλά ντρεπόμαστε γιατί όλοι σε είχαμε ξεχάσει, πως λοιπόν να σε θυμόμαστε στο φριχτό φευγιό σου από ένα κόσμο θεατρίνικο γεμάτο υποκρισία... Θα μιλήσουμε άλλοτε -φίλε Αντιμόνιε- αν ηθοποιός σημαίνει φως ή απλά ένα επάγγελμα...
Ο Τάκης Χαλάς είχε παίξει και στο Εθνικό θέατρο, μεταξύ άλλων στα έργα "Καζιμίρ και Καρολίνα" 1981, "Βολπόνε" 1996, "' Η γυναίκα της Ζάκυνθος" 1998, "Δον Ζουάν" 2000. Δυστυχώς κατέφυγε και σε κασετοταινίες-μπαλαφάρικες, όπως με τον Κώστα Τσάκωνα ("Και κερατάς και δαρμένος") για ένα κομάτι ψωμί...
