29 Μάη 1453, εάλω η Πόλις...

<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDW477wlChAEmBgU7ve4Hjr420yuogOedXEDXF6EdPYUHbQ9TzydW0Z-zxyqWiwp2OK4lSz1goLx7WfaNZ-yfwnrNCkQ28OT1tnoNQNrxY_x4vyQgd_v-evgnuZhO5V6INs9Sh9HNKkmL-/s640/2929.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDW477wlChAEmBgU7ve4Hjr420yuogOedXEDXF6EdPYUHbQ9TzydW0Z-zxyqWiwp2OK4lSz1goLx7WfaNZ-yfwnrNCkQ28OT1tnoNQNrxY_x4vyQgd_v-evgnuZhO5V6INs9Sh9HNKkmL-/w640-h320/2929.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p>

29 Μάη 1453, εάλω η Πόλις...

 …

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Ο τελευταίος Ρωμιός στρατιώτης-αυτοκράτορας

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwJZMIBodtih9YAQ_rIRER9108rK2cFs1k9tF9XpXAgEH4jtnIEyoOYsF8I4acfDDB4jZAUTeypq88DXDGrLWfc3L-uHNuZ0HJOTXLaKbkDLvwWoVuEjcAJQosNywixtJS6-b5WCG6kIYM/s1600/allos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" data-original-height="296" data-original-width="400" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwJZMIBodtih9YAQ_rIRER9108rK2cFs1k9tF9XpXAgEH4jtnIEyoOYsF8I4acfDDB4jZAUTeypq88DXDGrLWfc3L-uHNuZ0HJOTXLaKbkDLvwWoVuEjcAJQosNywixtJS6-b5WCG6kIYM/s640/allos.jpg" width="640" /></span></a></div> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όταν άνοιξα το ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δ. Κυριαζή «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1) δεν είχα φανταστεί ότι θα με κράταγε ξάγρυπνο διαβάζοντάς το μονομιάς. Ο Κυριαζής φαίνεται πως εμπνεύστηκε από το χρονικό της άλωσης του Γεωργίου Φραντζή (2), συνεργάτη του αυτοκράτορα της Ρωμανίας (4)(5) Παλαιολόγου, αυτόπτη μάρτυρα και μαχητή κατά την άλωση. Τελειώνοντας την ανάγνωση, ξημερώματα πια, ο Ρωμιός (3)(5) Δραγάσης (6) κατείχε, πλέον, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(1) «… … Ο Παλαιολόγος σταμάτησε, τους αγκάλιασε όλους με το βλέμμα του και, ενώ μέχρι τα παλάτια, μέχρι τη μεγάλη αίθουσα ερχόταν η βοή από το τούρκικο στρατόπεδο, με μάτια υγρά από τη συγκίνηση πρόφερε τα τελευταία τούτα λόγια:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν μου μένει, αλίμονο, καιρός να πω περισσότερα. Το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το παραδίνω στα χέρια σας σαν νάτανε δικό σας. Ακούσατε τα λόγια μου, τις συμβουλές μου. Είμαι βέβαιος πως θα το φυλάξετε και θα το υπερασπιστήτε. Ακούσατε τα λόγια μου, τις συμβουλές μου. Πρέπει όμως ακόμη να μάθετε και τούτο: Αν με την καρδιά σας ακολουθήσετε αυτά που είπα, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε. Αν όμως ετούτες οι ελπίδες μου χαθούνε, στεφάνι αδαμάντινο μας περιμένει όλους μας στον ουρανό και η μνήμη μας θα μείνη χαραγμένη στο νου όλου του κόσμου, που έρχεται και φεύγει από τη γη όπου πατούμε.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τώρα όλοι ήταν δακρυσμένοι. Όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ρωμιοί, Βενετσιάνοι, Γενοβέζοι, όλοι τους με μια φωνή, που έκανε να τρίξουν τα παραθύρια του Αλεξιακού των Βλαχερνών, φώναξαν:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θα πεθάνουμε όλοι μας για την πίστη στο Χριστό, για την Πατρίδα μας!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα στήθη του Κωνσταντίνου φούσκωσαν από χαρά και με φωνή ολόγεμη απάντησε στην προσλαλιά τους:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αδέλφια μου, στρατιώτες! Ετοιμαστήτε για το πρωί και, με τη βοήθεια του Θεού και της μεγάλης Χάρης Του, με τη βοήθεια της Πάνσεπτης Τριάδας, που πάντα τόσο κοντά μας στάθηκε, θα διώξουμε τους Αγαρηνούς από τα τείχη και θα τους υποχρεώσουμε να λύσουν την άτιμη πολιορκία τους!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μπήκε στη Μεγάλη Εκκλησιά, που μύριζε θυμίαμα και λιβανωτό, ο Κωνσταντίνος, προχώρησε και στάθηκε μπροστά στο ιερό βήμα και, ενώ οι παπάδες έψελναν κι ενώ τα ασημοκάντηλα και τα κεριά σκόρπιζαν ζεστό ένα φως τριγύρω τους, τα χείλη του σχημάτισαν μια προσευχή στον Πλάστη του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ύστερα, όταν τελείωσε πια η λειτουργία, όταν ο πρώτος της εκκλησίας εβγήκε από το Ιερό κρατώντας το ολόχρυσο Δισκοπότηρο, ο Κωνσταντίνος πλησίασε και μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, ζητώντας από μέσα του συγγνώμη στο Θεό του, που Τον πρόσβαλε και δέχτηκε να γίνη εκείνο που θάφερνε, όπως πίστευε, τη λύτρωση της Ρωμιοσύνης από τους Αγαρηνούς.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μετάλαβε κι ο Λάσκαρις, όπως και οι άλλοι στρατηγοί και οι τουμάρχες και οι μεγάλοι της Αυτοκρατορίας, και τα χείλη του δεν σχημάτισαν προσευχή, καθώς έπαιρνε το Αίμα και το Σώμα του Χριστού, γιατί δεν ήξερε τι έπρεπε να Του ζητήση: Το θάνατο και την απολύτρωση, όπως εμάντευε ότι ζήτησε ο Κωνσταντίνος, ή τη ζωή μακριά από την Πατρίδα, κοντά σε μια γυναίκα, που ελάτρευε, κι ένα παιδί, που είχε την ανάγκη του;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… ...</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πρόσεχε τον Παλαιολόγο και, βλέποντας τα χείλη του που αργοσάλευαν, αναρωτιόταν τι ναταν εκείνο που ζητούσε από το Θεό. Σκέφτηκε κάμποσα λεπτά κι ένα ανατρίχιασμα μπήκε στην ψυχή του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το θάνατο εγύρευε, το θάνατο που φέρνει τη λησμοσύνη. Τη γαλήνη, που δεν γνώρισε σ’ ολόκληρη τη ζήση του… Αναλογίστηκε ο Λάσκαρις τους αγώνες του Δραγάση, την πίστη του στα πεπρωμένα της Φυλής, τα όνειρά του, τη δυστυχία που ήταν πιστός του σύντροφος μέχρις ετούτη τη στιγμή, το πένθος του. Έφερε στο νου του τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του και τα στήθη του φουσκώνανε σ’ ένα λυγμό, γιατί το ένιωθε, το ζούσε, ότι τώρα, μέσα στη Μεγάλη Εκκλησιά, που έλαμπε ολόκληρη, γραφόταν ένα κεφάλαιο της Ιστορίας των Ρωμιών. Το τελευταίο ίσως, το λαμπρότερο, το πιο δραματικό.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για μια στιγμή είδε το βλέμμα του Δραγάση ν’ ανεβαίνη ψηλά στον Παντοκράτορα κι ένιωσε την καρδιά του να σταματάη τους χτύπους της:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θεέ μου, μουρμούρισε άθελά του κείνη τη στιγμή. Τον Κωνσταντίνο, το Βασιλέα, τον άνθρωπο, σπλαχνίσου τον και δος του μια χαρά μέσα στις τόσες λύπες του και, αν το θέλημά Σου δεν είναι να νικήση… Αν πρέπει οι Τούρκοι να βεβηλώσουν τα σπίτια Σου, σπλαχνίσου τον ξανά και δος του εκείνο, που τόσο θερμά, πιστεύω, Σου ζητάει: το θάνατο του αντρειωμένου.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις ζύγωσε τον Αυτοκράτορα, τον είδε χλωμό σαν πεθαμένο να μάχεται απελπισμένα:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πήραν την Πόλη και ζω ακόμη; Τον άκουσε κάποια στιγμή να ξεφωνίζη, καθώς έφτασαν ξανά στ’ αυτιά του οι θρήνοι από μέσα.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξαναβουρκώσανε τα μάτια του Λάσκαρι μέσα στη μάχη. Ξαναβουρκώσανε και, παρ’ όλο το Χάρο που θέριζε κοντά του, τα χείλη του σχημάτισαν μια προσευχή:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δώσε του το θάνατο Θεέ μου! Το θάνατο του αντρειωμένου. Εδώ, ετούτη τη στιγμή!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οι θρήνοι δυνάμωσαν από μέσα. Κάποια στιγμή ο Δημήτριος γύρισε το κεφάλι του και είδε στο εσωτερικό τείχους του Τούρκους, πουχανε μπει πια μέσα, να ρίχνουνε από ψηλά γυναίκες, παιδιά, καλόγερους και καλογέρισες.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δώστε του το θάνατο, Θεέ μου! Ξαναπροσευχήθηκε ο Δημήτριος.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χλωμός σαν πεθαμένος ο Κωνσταντίνος είδε γύρω του τους μαχητές να φεύγουνε, Ρωμιούς και Γενοβέζους. Να φεύγουν, να χάνονται, αραιώνοντας ακόμη περισσότερο τη χούφτα εκείνων των πιστών που πολεμούσαν πάντα. Τους είδε και η απόγνωση γράφτηκε στο πρόσωπό του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για μια στιγμή φαντάστηκε τον εαυτό του αιχμάλωτο του Μωάμεθ. Αιχμάλωτο και ταπεινωμένο μέσα στην Πόλη, που με τόση αντρειωσύνη υπερασπίστηκε αβοήθητος από παντού, και η ανδρική καρδιά του σκίρτησε και από τα στήθη του βγήκε μια φωνή μεγάλη. Φωνή, που πρόδινε τη μάχη που γινόταν στο μυαλό του:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρη το κεφάλι;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η φωνή του, φωνή λιονταριού που αγωνίζεται τον τελευταίο αγώνα του, ξεψύχησε στο στόμα του. Ένας γενίτσαρος, τον χτύπησε από πίσω. Κλονίστηκε ο Δραγάσης πάνω στο άλογό του. Όμως, γύρισε και με μια σπαθιά του πήρε το κεφάλι. Αίματα αρχίσανε να τρέχουν από την πλάτη του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις τον είχε πια ζυγώσει. Μαχότανε κοντά του. Έβλεπε το πρόσωπό του να χάνη το χρώμα του. Είδε για μια στιγμή τα μάτια του. Ήταν δακρυσμένα. Όμως πολεμούσε. Πολεμούσε πάντα.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάποτε, θολό το βλέμμα του Κωνσταντίνου, έπεσε πάνω στο Λάσκαρι κι απομακρύνθηκε αμέσως, γιατί κάποιος Τούρκος χυμούσε πάνω του με ένα κοντάρι.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις είδε τον Τούρκο και, παρ’ όλη την προσευχή που είχε κάνει να βρη το θάνατο του αντρειωμένου ο Αυτοκράτωρ, σήκωσε το σπαθί του για να τον φυλάξη. Δεν πρόλαβε. Το κοντάρι μπήχτηκε στο στήθος του Κωνσταντίνου κι έπεσε νεκρός από το άλογό του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τετέλεσται, μούγκρισε ο Δημήτριος και σαν τρελός άρχισε να μάχεται με τόση ορμή, που γρήγορα άνοιξε έναν αιμάτινο δρόμο μπροστά του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μαχόταν και ξεφώνιζε κι αφροί βγαίναν από το στόμα του. Τώρα πια δε θυμόταν ούτε Λεωνόρα, ούτε παιδί, ούτε τίποτε. Είχε πεθάνει ο Αυτοκράτωρ, η ελπίδα του, ο άνθρωπος που λάτρευε. Είχε πεθάνει πάνω στις επάλξεις σαν στρατιώτης, με το σπαθί στο χέρι.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πολεμούσε ο Λάσκαρις γυρεύοντας κι αυτός το θάνατο και, καθώς στο νου του πέρασε μια εικόνα, ανατρίχιασε σύγκορμος: Το όνειρό του στο Μυστρά… Ο πατέρας του… Η Πόλη που του έδειχνε, το ανθρωπομάνι που έφευγε μπροστά στου Τούρκους….</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πήραν την Πόλη, πήραν την!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Θρήνος από μέσα δυνάμωσε, πέταξε πάνω από τη Βασιλεύουσα, έφθασε μέχρι το θρόνο του Θεού κι Εκείνος απόστρεψε το πρόσωπό Του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αρχοντολόι και λαός, ανθρωποθάλασσα ανταριασμένη, έτρεξαν, μπροστά στα κύματα των Τούρκων που μπαίναν στην πατημένη Πόλη, στις εκκλησιές να βρουν σωτηρία κοντά στους Αγγελους, που, αλίμονο, είχαν πια φύγει, κοντά στις εικόνες που δάκρυζαν, δίπλα στις καμπάνες, που σκίζαν τον αγέρα με τις βαριές, απελπισμένες τους φωνές:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εάλω η Πόλις!»</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σαν σήμερα, την 29η Μαΐου του 1453, έπειτα από 54 ημέρες σκληρής πολιορκίας αλώθηκε η Πόλη. Σήμερα, πολιορκούνται οι αξίες μας, τα ιδανικά μας, τα ήθη μας, οι ελευθερίες μας, τα δικαιώματά μας, η πίστη μας, η ιστορία μας, η αξιοπρέπειά μας, η ανθρωπιά μας, η υπόστασή μας, η ψυχή μας, η καρδιά μας. Σήμερα, πολιορκούνται οι Έλληνες, ο Ρωμιοί, η Ελλάδα, η Ρωμιοσύνη.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θα αλωθούμε; Αμαχητί;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κωνσταντίνος Μαργέλης</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Λευκάδα, 29η Μαΐου 2020</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σημειώσεις:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(1) «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» του Κώστα Δ. Κυριαζή, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου και ΣΙΑΣ Α.Ε.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(2)https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(3) https://el.wiktionary.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%82</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(4) https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(5)https://cognoscoteam.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B7%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1/</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(6) Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1405 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν το όγδοο από τα δέκα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση, κόρης του Σέρβου ηγεμόνα Κονσταντίν Ντράγκας Ντεγιάνοβιτς. Υπεραγαπούσε τη μητέρα του και πρόσθεσε το επώνυμό της (Δραγάση) δίπλα στο δικό του, όταν ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82</span></div>

Ο τελευταίος Ρωμιός στρατιώτης-αυτοκράτορας

Όταν άνοιξα το ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δ. Κυριαζή «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1) δεν είχα φανταστεί ότι θα με κράταγε ξάγρυπνο διαβάζοντάς το μονομιάς. Ο Κυριαζής φαίνεται πως εμπνεύστηκε από …

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: center;"> <span style="background-color: white;"><img border="0" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE5iH8ojNdEFdEmDA2wQ1xeRscBCfUgHPnoqnXWrnNMBC-y0BdvmEAmTaPMaYstjGgPdlll08y-vBf2z8jQEAdcik88VHzrEGUwZb-qORytRukcSR7JpkpL_qblA84_GraSINrkGygcBRS/s640/29+%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%258A%25CE%25BF%25CF%2585+1453+-+%25CE%2597+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2583%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AE%25CE%25B3%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2593.+%25CE%25A6%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25AE.jpg" style="border: 5px solid rgb(255, 255, 255);" width="610" /></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα [Κωνσταντίνου Παλαιολόγου] έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παιδιά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθελαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις...<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a> θέσεις τους για να φυλάξουν τα τείχη της πόλης.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ο αυτοκράτορας πήγε αμέσως στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας, προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Έπειτα γύρισε στα ανάκτορα και ζήτησε συγνώμη από όλους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="more" style="text-decoration-line: none;"></a>Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτήν τη στιγμή τους θρήνους και τους οδυρμούς που ακούστηκαν τότε στο παλάτι; Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, ακόμα κι αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ύστερα ανεβήκαμε στα άλογά μας, βγήκαμε από τα ανάκτορα και κάναμε επιθεώρηση στα τείχη για να ενθαρρύνουμε τους φρουρούς που κρατούσαν άγρυπνοι τις θέσεις τους. Εκείνη τη νύχτα όλοι βρίσκονταν στα τείχη και τους πύργους, ενώ είχαμε κλείσει προσεκτικά όλες τις πύλες ώστε να μην μπορεί να μπει ή να βγει κανένας.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν φτάσαμε στην Καλιγαρία, την ώρα που λαλούσαν για πρώτη φορά τα κοκόρια, ξεπεζέψαμε και ανεβήκαμε στον πύργο. Από εκεί ακούγαμε φωνές και δυνατό θόρυβο έξω από την πόλη. Οι φύλακες μας είπαν ότι αυτό γινόταν όλη τη νύχτα επειδή οι εχθροί έσερναν τις πολεμικές μηχανές τους κοντά στην τάφρο, προετοιμαζόμενοι για την επίθεση. Επίσης τα μεγάλα εχθρικά πλοία άρχισαν να κινούνται, προσπαθώντας να φέρουν στην ακτή τις γέφυρες που είχαν κατασκευάσει.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι Τούρκοι άρχισαν με μεγάλη σφοδρότητα και ορμή την επίθεση τη στιγμή που λαλούσαν τα κοκόρια για δεύτερη φορά, χωρίς να δώσουν κανένα σύνθημα, όπως είχαν χάνει και τις προηγούμενες φορές. Ο σουλτάνος διέταξε να επιτεθούν πρώτοι οι λιγότερο έμπειροι, μερικοί ηλικιωμένοι και αρκετοί νέοι, ώστε να μας κουράσουν, και στη συνέχεια να ριχτούν εναντίον μας οι πιο έμπειροι και γενναίοι με μεγαλύτερη τόλμη και δύναμη. Έτσι λοιπόν ο πόλεμος άναψε σαν καμίνι. Οι δικοί μας αντιστέκονταν με πείσμα, χτυπούσαν άγρια τους εχθρούς και τους γκρέμιζαν κάτω από τα τείχη, καταστρέφοντας συγχρόνως και πολλές από τις πολιορκητικές τους μηχανές.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι νεκροί ήταν πολλοί και από τις δυο πλευρές, ιδίως όμως από το εχθρικό στρατόπεδο. Μόλις άρχισαν να σβήνουν τα άστρα του ουρανού καθώς προχωρούσε το φως της μέρας κι εμφανίστηκε στην ανατολή η ροδοδάχτυλη αυγή, όλο το πλήθος του εχθρού παρατάχθηκε σε μια σειρά που έφτανε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ακούστηκαν τότε τα τύμπανα, οι σάλπιγγες και τα υπόλοιπα πολεμικά όργανα με φωνές και αλαλαγμούς, ενώ τα κανόνια άρχισαν να ρίχνουν όλα μαζί. Τότε όλοι οι Τούρκοι όρμησαν από ξηρά και από θάλασσα στα τείχη και άρχισαν τη συμπλοκή μαζί μας. Οι πιο θαρραλέοι έστησαν σκάλες, ανέβηκαν πάνω σ' αυτές και έριχναν αδιάκοπα τα βέλη τους εναντίον των δικών μας. Η φρικτή και αμφίρροπη μάχη κράτησε δύο ώρες και φαινόταν ότι οι χριστιανοί θα έπαιρναν πάλι τη νίκη. Τα πλοία που μετέφεραν τις σκάλες και τις κινητές γέφυρες αποκρούστηκαν από τα παραθαλάσσια τείχη και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω άπρακτα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι πολεμικές μηχανές, που έριχναν πέτρες από τα τείχη της πόλης, σκότωσαν πολλούς αγαρηνούς. Αλλά και εκείνοι που ήταν στην ξηρά έπαθαν τα ίδια και χειρότερα. Ήταν πολύ παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς τον ήλιο και τον ουρανό σκεπασμένους από ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. Οι δικοί μας έκαιγαν τις εχθρικές πολεμικές μηχανές με το «υγρό πυρ», γκρέμιζαν τις σκάλες με όσους βρίσκονταν πάνω τους και σκότωναν αυτούς που επιχειρούσαν να ανεβούν στα τείχη με μεγάλες πέτρες, ακόντια, πυροβόλα και τόξα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όπου έβλεπαν συγκεντρωμένους Τούρκους, τους χτυπούσαν με μεγάλα τηλεβόλα, σκοτώνοντας και πληγώνοντας πολλούς. Οι εχθροί απηύδησαν τόσο πολύ από τη σθεναρή αντίσταση που συναντούσαν ώστε θέλησαν να κάνουν λίγο πίσω για να ξεκουραστούν, αλλά οι τσαούσηδες και οι ραβδούχοι της τουρκικής Αυλής τους χτυπούσαν με σιδερένια ραβδιά και βούνευρα για να μην υποχωρήσουν.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ποιος μπορεί να περιγράψει τις κραυγές και τα βογκητά των τραυματιών και στα δύο στρατόπεδα; Ο θόρυβος και οι φωνές τους έφταναν μέχρι τον ουρανό. Μερικοί από τους δικούς μας, που έβλεπαν τους εχθρούς να υποφέρουν, τους φώναζαν: «Τι κάνετε συνεχώς επιθέσεις, αφού δεν μπορείτε να μας νικήσετε;» Εκείνοι τότε, προσπαθώντας να δείξουν τη γενναιότητα τους, ανέβαιναν πάλι στις σκάλες. Οι πιο τολμηροί σκαρφάλωναν στους ώμους των άλλων και οι επόμενοι τους μιμούνταν, για να μπορέσουν να φτάσουν στην κορυφή του τείχους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι σκληρότερες μάχες έγιναν στις πύλες, όπου οι αντίπαλοι συγκρούονταν με τα σπαθιά στα χέρια και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Όταν η παράταξη μας άρχισε να υποχωρεί, τότε πετάχτηκαν μπροστά ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Δημήτριος Καντακουζηνός, δύο γενναίοι άντρες που έτρεψαν τους αγαρηνούς σε φυγή, τους γκρέμισαν κάτω από τα τείχη και τους σκόρπισαν. Συγχρόνως έτρεξαν σε βοήθεια κι άλλοι δικοί μας, ενώ ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί έφιππος τους ενεθάρρυνε και τους παρακινούσε να πολεμάνε με σθένος, λέγοντας: «Συμπολεμιστές και αδέρφια μου, σας παρακαλώ στο όνομα του Θεού να κρατάτε τη θέση σας με γενναιότητα. Βλέπω ότι το πλήθος των εχθρών άρχισε να κουράζεται και να διασκορπίζεται. Δε μας χτυπούν πλέον με τάξη και σύστημα. Ελπίζω στο Θεό ότι η νίκη είναι δική μας. Να νιώθετε λοιπόν χαρά επειδή το στεφάνι της νίκης θα είναι δικό μας τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. Ο Θεός βρίσκεται στο πλευρό μας και προκαλεί δειλία στους άπιστους».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Τη στιγμή που μιλούσε ο αυτοκράτορας, ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πληγώθηκε από βέλος στο πάνω μέρος του δεξιού του ποδιού. Αυτός ο τόσο έμπειρος πολεμιστής, στον πόλεμο, βλέποντας το αίμα να τρέχει από το σώμα του, έγινε κίτρινος από φόβο. Έχασε αμέσως το θάρρος του, σταμάτησε να αγωνίζεται και έτρεξε να βρει γιατρό σιωπηλός, χωρίς να σκέφτεται την ανδρεία και την καρτερικότητα που είχε δείξει μέχρι τότε. Δεν είπε όμως τίποτα στους συντρόφους του ούτε άφησε κανέναν αντικαταστάτη, για να μην προκληθεί σύγχυση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι στρατιώτες του τον αναζήτησαν με το βλέμμα και, μαθαίνοντας ότι είχε φύγει, καταλήφθηκαν από ταραχή και φόβο. Ευτυχώς, ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί κατά τύχη, τους είδε ταραγμένους και φοβισμένους σαν τα κυνηγημένα πρόβατα και θέλησε να μάθει την αιτία. Όταν λοιπόν είδε το στρατηγό του Ιουστινιάνη να φεύγει, τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί το έκανες αυτό, αδερφέ μου; Γύρνα πίσω στη θέση σου. Η πληγή είναι ασήμαντη και η παρουσία σου απαραίτητη. Η πόλη στηρίζεται σε σένα για να σωθεί». Του είπε και άλλα πολλά, αλλά εκείνος δεν έδωσε απάντηση. Αντίθετα, έφυγε και πήγε στο Πέραν, όπου πέθανε ντροπιασμένος από λύπη για την περιφρόνηση των άλλων.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι Τούρκοι όμως είδαν την ταραχή των δικών μας και πήραν θάρρος. Ο Σογάν πασάς κέντρισε με κατάλληλα λόγια τη φιλοτιμία των γενιτσάρων και των άλλων στρατιωτών, ενώ ένας γιγαντόσωμος γενίτσαρος (που λεγόταν Χασάν και καταγόταν από το Λουπάδι της Κυζίκου) έβαλε με το αριστερό χέρι την ασπίδα πάνω από το κεφάλι του, τράβηξε με το δεξί το σπαθί, ανέβηκε στο σημείο του τείχους όπου είχαν αρχίσει να υποχωρούν οι δικοί μας και ρίχτηκε πάνω τους. Τον Χασάν ακολούθησαν περίπου άλλοι 30 Τούρκοι που θέλησαν να φανούν εξίσου γενναίοι. Όσοι από τους δικούς μας είχαν απομείνει εκεί έριξαν τεράστιες πέτρες και βέλη εναντίον τους, γκρεμίζοντας τους 18 κάτω από τα τείχη, αλλά ο Χασάν κατάφερε να ανεβεί και να τρέψει σε φυγή τους χριστιανούς.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Μετά την επιτυχία του, πολλοί άλλοι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να τον ακολουθήσουν και να σκαρφαλώσουν στα τείχη, αφού οι ελάχιστοι δικοί μας δεν κατάφεραν να τους εμποδίσουν. Πολέμησαν όμως με θάρρος και σκότωσαν πολλούς. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ο Χασάν χτυπήθηκε από πέτρα και έπεσε κάτω. Μόλις τον είδαν οι δικοί μας πήραν θάρρος και τον λιθοβολούσαν από όλες τις πλευρές. Εκείνος σηκώθηκε στα γόνατα και συνέχισε να πολεμά, αλλά το δεξί του χέρι δέχτηκε αμέτρητα τραύματα από βέλη και έπεσε παράλυτο.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν και πληγώθηκαν πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν πίσω στο στρατόπεδο. Το πλήθος όμως εκείνων που είχαν ανεβεί στα τείχη διασκόρπισε τους δικούς μας, που εγκατέλειψαν το εξωτερικό και έτρεξαν μέσα στην πόλη με τόση βία ώστε ο ένας πατούσε τον άλλο. Καθώς συνέβαιναν αυτά, ακούστηκαν φωνές από μέσα, από έξω και από το μέρος του λιμανιού: «Έπεσε το φρούριο. Στους πύργους στήθηκαν σημαίες και λάβαρα».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι φωνές αυτές έτρεψαν σε φυγή τους δικούς μας, ενώ έδωσαν καινούριο θάρρος στους εχθρούς που άρχισαν να ανεβαίνουν στα τείχη άφοβα και με αλαλαγμούς χαράς.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δεσπότης μου είδε αυτό το θέαμα, παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας ή συμπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτασε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων. Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν. Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ο Φραγκίσκος Τολέντο, φάνηκε ανώτερος ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα, κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο Θεόφιλος Παλαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγωνίζεται για να σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέθηκαν μπροστά του. Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Όσοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους εχθρούς. Πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή εκείνη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη διαταγή του.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Παρά τις υποσχέσεις του όμως, ο σουλτάνος με πολύ κόπο κατάφερε να τους πείσει να αφήσουν τους πύργους και να φύγουν. Δύο αδέρφια, οι Ιταλοί Παύλος και Τρωίλος, πολέμησαν με γενναιότητα μαζί με αρκετούς άλλους στη θέση που είχαν αναλάβει. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τους σκοτώθηκαν πολλοί κι από τις δυο πλευρές. Σε μια στιγμή ο Παύλος είδε τους εχθρούς μέσα στην πόλη και είπε στον αδερφό του: «Χάθηκαν τα πάντα. Κρύψου ήλιε και θρήνησε γη.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Η Πόλη έπεσε. Ανώφελο πια να πολεμάμε. Ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να σωθούμε εμείς οι ίδιοι».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Έτσι οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, στις δυόμισι το μεσημέρι. Άρπαζαν και αιχμαλώτιζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους, έσφαζαν όσους επιχειρούσαν να αντισταθούν και σε ορισμένα μέρη δε διακρινόταν η γη από τα πολλά πτώματα που ήταν πεσμένα κάτω. Το θέαμα ήταν φρικτό. Παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών. Αρχόντισσες, νέες κοπέλες και καλόγριες σέρνονταν από τα μαλλιά έξω από τις εκκλησίες όπου είχαν καταφύγει, ενώ έκλαιγαν και οδύρονταν.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ποιος μπορούσε να περιγράψει τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών ή τη βεβήλωση των ιερών εκκλησιών; Το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού χυνόταν στη γη. Οι Τούρκοι άρπαζαν τα ιερά σκεύη, τα έσπαζαν ή τα κρατούσαν για λογαριασμό τους. Το ίδιο έκαναν και με τα ιερά αναθήματα. Ποδοπατούσαν τις άγιες εικόνες, τους αφαιρούσαν το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, και έφτιαχναν με αυτές κρεβάτια και τραπέζια. Άλλοι στόλιζαν τα άλογα τους με τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά άμφια των ιερέων και άλλοι τα έκαναν τραπεζομάντιλα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Άρπαζαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια από τα άγια κειμήλια, καταπατούσαν τα ιερά λείψανα των αγίων και, σαν πραγματικοί πρόδρομοι του διαβόλου, έκαναν αμέτρητα ανοσιουργήματα, που μόνο το θρήνο μπορούν να προκαλέσουν. Χριστέ, βασιλιά μου, οι αποφάσεις Σου ξεπερνάνε το μυαλό του ανθρώπου!</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το άρμα των Χερουβείμ, το θείο δημιούργημα, το αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα, το στολίδι της γης, τον ωραιότερο από όλους τους ναούς, έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν στο Ιερό Βήμα και στην Αγία Τράπεζα ή να ασελγούν πάνω σε γυναίκες, νέες κοπέλες και μικρά παιδιά. Ποιος μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και να μη θρηνήσει για την άγια εκκλησία μας; Όλοι πονούσαν από το κακό που έβλεπαν. Στα σπίτια θρήνοι και κλάματα, στους δρόμους οδυρμοί, στις εκκλησίες αντρικές κραυγές πόνου, γυναικεία μοιρολόγια, βαρβαρότητες, φόνοι και βιασμοί.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι ευγενείς ατιμάζονταν και οι πλούσιοι έχαναν τις περιουσίες τους. Σε όλες τις πλατείες και τις γωνιές της πόλης γίνονταν αμέτρητα κακουργήματα. Κανένα μέρος ή καταφύγιο δε γλίτωσε από την έρευνα και τη βεβήλωση. Οι άπιστοι έσκαψαν κήπους και γκρέμισαν σπίτια για να βρουν χρήματα ή κρυμμένους θησαυρούς. Όσα βρήκαν, τα πήραν για να χορτάσουν την απληστία τους. Χριστέ, βασιλιά μου, γλίτωσε από τη θλίψη και τον πόνο όλες τις πόλεις και τις χώρες όπου κατοικούν χριστιανοί.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Την τρίτη μέρα μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή να γίνουν γιορτές και πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη, και διέταξε να βγουν έξω ελεύθερα και άφοβα όσοι ήταν κρυμμένοι σε διάφορα μέρη της Πόλης, μικροί και μεγάλοι. Διέταξε επίσης να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι είχαν φύγει εξαιτίας του πολέμου και να ζήσουν εκεί όπως πριν, σύμφωνα με το δίκαιο και τη θρησκεία τους. Ακόμα, έδωσε διαταγή να εκλέξουν πατριάρχη σύμφωνα με τα έθιμα τους. αφού ο προηγούμενος πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς και οι ελάχιστοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που έτυχε να βρίσκονται στην πόλη διάλεξαν για το αξίωμα αυτό το Γεώργιο Σχολάριο, που ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος πολίτης, τον οποίο χειροτόνησαν πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννάδιο. <span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"><b>Σημείωση:</b> Ο πρωτοβεστιάριος, δηλαδή αρχιθαλαμηπόλος, Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής (1401-1480) ήταν ο μοναδικός Βυζαντινός ιστορικός αυτόπτης μάρτυρας της κοσμοϊστορικής κατάληψης Πόλης από τους Τούρκους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"> http://www.osiaefxi.com/2015/05/29-1453.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82+%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"><a href="http://anexperimentindepth.blogspot.co.uk/2015/05/29-1453.html" rel="nofollow" style="text-decoration-line: none;" target="_blank">anexperimentindepth</a></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">"<a href="https://amethystosbooks.blogspot.com/2015/05/29-1453.html" rel="nofollow" style="text-decoration-line: none;" target="_blank">amethystosbooks</a>"</span></div> </div>

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή

Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα [Κωνσταντίνου Παλαιολόγου] έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Κρήτες της Κωνσταντινούπολης...

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div class="separator" style="clear: both; font-family: Verdana, sans-serif; text-align: center; user-select: auto !important;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnJ-AH9OXs6O8oepCPnj0aN998MLMhiUy6Fzt9mMforqBs1g-5jwi2y875giu6yTKmL0hogPfu6-Ojdmo0zY2e4mS4kde9j9oPKkye1b9i12hoyUVO9lwVf5q-n9X5eLPAmSMKYSyKUj5/s1600/krhtes.jpg" style="background-color: white; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none; user-select: auto !important;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="269" data-original-width="400" height="430" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnJ-AH9OXs6O8oepCPnj0aN998MLMhiUy6Fzt9mMforqBs1g-5jwi2y875giu6yTKmL0hogPfu6-Ojdmo0zY2e4mS4kde9j9oPKkye1b9i12hoyUVO9lwVf5q-n9X5eLPAmSMKYSyKUj5/s640/krhtes.jpg" style="border: 5px solid rgb(255, 255, 255); user-select: auto !important;" width="640" /></span></a></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: center; user-select: auto !important;"> <u style="user-select: auto !important;"><b style="background-color: white; user-select: auto !important;">Οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης</b></u></div> <span style="background-color: white;"><b style="font-family: Verdana, sans-serif; user-select: auto !important;">ΑΠΟ ΤΟ "<a href="http://www.press-gr.com/2018/06/blog-post_754.html" rel="nofollow" style="text-decoration-line: none; user-select: auto !important;" target="_blank">PRESS-GR</a>"</b></span><br /> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify; user-select: auto !important;"> <span style="background-color: white;">Η 29 Μαϊου αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας, αφού όπως μας έμαθαν στο σχολείο οι διδάσκοντες την ιστορία, σαν την ημέρα αυτή  η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων του σουλτάνου Μωάμεθ Β' του Πορθητή, ύστερα από έναν...<a href="https://www.blogger.com/null" name="more" style="user-select: auto !important;"></a> άνισο και ηρωικό αγώνα και πολιορκία ενός έτους από τις ορδές των Τούρκων.<br style="user-select: auto !important;" />Όλοι ξέρουμε ότι οι Τούρκοι μπήκαν από την Κερκόπορτα, τη γνωστή φράση Η Πόλις εάλω, ότι ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε ηρωικά μαχόμενος και ότι η Πόλη στη συνέχεια λεηλατήθηκε αβασάνιστα από τους Τούρκους και οι περισσότεροι Βυζαντινοί σφαγιάστηκαν.<br style="user-select: auto !important;" />Αυτό που δε γνωρίζουν οι περισσότεροι είναι ότι οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης ήταν Κρητικοί υπό την ηγεσία του Σφακιανού ναύαρχου και πλοιοκτήτη Μανούσου Καλλικράτη από τα Σφακιά.<br style="user-select: auto !important;" />Ο Δρουγγάριος Μανούσος Καλλικράτης λοιπόν ηγήθηκε το Μάρτιο του 1453 σώματος Κρητικών εθελοντών πολεμιστών που προσέτρεξαν στην Κωνσταντινούπολη για βοήθεια προς την άλλοτε κραταιά πρωτεύουσα του Βυζαντίου.<br style="user-select: auto !important;" />Ο Καλλικράτης ξεκίνησε από τα Σφακιά το Μάρτιο του 1453 στα 80 του χρόνια επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος 1500 Κρητικών, όχι μόνο από τα Σφακιά, αλλά από όλη την Κρήτη για ανακούφιση και ενίσχυση των πολιορκημένων Βυζαντινών, που ήδη υπέφεραν πολύμηνη τουρκική πολιορκία.<br style="user-select: auto !important;" />Ξεκίνησαν στις 18 Μαρτίου 1453 από τη Σούδα με 5 καράβια, εκ των οποίων τα τρία ιδιοκτησίας του Καλλικράτη, που ήταν καπετάνιος και σε ένα από αυτά.<br style="user-select: auto !important;" />Στα υπόλοιπα καπετάνιοι ήταν ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανάκης από τα Ασκύφου Σφακίων, ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία Χανίων, ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο. <br style="user-select: auto !important;" />Όταν μπήκαν στα Δαρδανέλια βομβαρδίστηκαν από τους Τούρκους, αλλά είχαν ελάχιστες απώλειες, ενώ σε επόμενη ναυμαχία πλέον των 10 ωρών πνίγηκαν χίλιοι Τούρκοι παρά τα 12 γιουρούσια που είχαν κάνει ενώ και οι Κρητικοί έχασαν 600 άνδρες. <br style="user-select: auto !important;" />Η συνολική ναυτική και στρατιωτική υποστήριξη των Κρητών έφτανε τα 1500 άτομα και επάνδρωσαν τους 3 από τους συνολικά 112 οχυρωματικούς πύργους των τειχών της Πόλης στην είσοδο του Κεράτιου κόλπου δίπλα στη δεσιά της αλυσίδας.<br style="user-select: auto !important;" />Οι σπουδαίοι αυτοί πολεμιστές επέδειξαν τρομερό θάρρος, ανδρεία και παληκαριά και πολεμούσαν λυσσαλέα τους μαινόμενους Τούρκους, ακόμα και μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.<br style="user-select: auto !important;" />Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Οθωμανοί είχαν κατακτήσει ολόκληρη την Πόλη καταλύοντας κάθε εστία αντίστασης εκτός από τους πύργους του Βασιλείου, του Λέοντος, την Ωραία Πύλη και του Αλεξίου που κρατούσαν σθεναρή αντίσταση έχοντας εξολοθρεύσει αμέτρητους Τούρκους.<br style="user-select: auto !important;" />Ο Μωάμεθ έμεινε εντυπωσιασμένος από την πολεμική ικανότητα των Κρητικών και τους πρότεινε να παραδοθούν στέλνοντας δύο πασάδες με λευκή σημαία, αφού ο αγώνας τους ήταν ανώφελος πλέον, με τους δικούς του όρους.<br style="user-select: auto !important;" />Οι Καλλικρατιανοί δέχτηκαν να παραδοθούν με τον όρο ότι θα έφευγαν αλώβητοι, χωρίς να τους πειράξουν με τον οπλισμό τους, τα υπάρχοντά τους και τα καράβια τους.<br style="user-select: auto !important;" />Πράγματι οι Τούρκοι δεν τους πείραξαν και οι Κρητικοί παρέλασαν συντεταγμένοι μπροστά τους γεμάτοι περηφάνεια και με την ανωτερότητα του νικητή, εφόσον δεν ηττήθηκαν στο πεδίο της μάχης, πράγμα που τους το αναγνώρισε και ο Μωάμεθ. με δόξα και τιμή.<br style="user-select: auto !important;" />Από τους καπετάνιους μόνο ο Καλλικράτης επέζησε και στο ταξίδι της επιστροφής τιμονιέρης του καραβιού του ήταν ο Παναγής Χαλκούσης από το Χάνδακα. <br style="user-select: auto !important;" />Όταν επέστρεψαν στην Κρήτη κατά τη διάρκεια των εορτασμών χορεύτηκε για πρώτη φορά ο θρυλικός χανιώτικος συρτός, ο πρώτος χορός της Κρήτης.<br style="user-select: auto !important;" />Αποχωρώντας οι Κρήτες μπήκαν σε δύο πλοία και έφυγαν για την Κρήτη, με την τιμή του τελευταίου ελληνικού σώματος που πολέμησε για την ελευθερία της μεγάλης πρωτεύουσας του Βυζαντίου.<br style="user-select: auto !important;" />Στο ταξίδι της επιστροφής θρυλείται ότι το ένα καράβι ναυάγησε ανοιχτά του Αγίου Όρους και οι εναπομείναντες επέτρεψαν το καλοκαίρι του 1453 στην Κρήτη.<br style="user-select: auto !important;" />Κάποιοι θα πουν ότι φουσκώνεται κάπως το γεγονός και ότι μπλέκεται ο λαϊκός μύθος με την πραγματικότητα, αλλά τα γεγονότα τα επιβεβαιώνει ο Γεώργιος Φραντζής, φίλος και σύμβουλος του Παλαιολόγου και πρωτοβεστιάριος στην Πόλη γράφοντας:<br style="user-select: auto !important;" />«Όταν μπήκαν οι εχθροί στην πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι, έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι εθελοντές από την Κρήτη που πολέμησαν σαν λιοντάρια και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την Πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με τα πλοία και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους». Θέλοντας να δείξει στους δικούς του στρατιώτες ότι η αφοσίωση στο καθήκον και η αυτοθυσία αμείβεται, ώστε να παραδειγματιστούν.<br style="user-select: auto !important;" /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcjqmwLJj_N5o5iqgC5PKVvFFfRv5qM3U28oNYqVRubmjPsWjkkGBQqhAiTJrseK7rk9wEFhlnufVqUZORPUlsZInWowx_P3hOcGTABHTcaD9bYLAjzmHW5n8OkEbFQIwGM-19VvWjc8l/s320/DSCN3092.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-decoration-line: none; user-select: auto !important;"><span style="background-color: white;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbcjqmwLJj_N5o5iqgC5PKVvFFfRv5qM3U28oNYqVRubmjPsWjkkGBQqhAiTJrseK7rk9wEFhlnufVqUZORPUlsZInWowx_P3hOcGTABHTcaD9bYLAjzmHW5n8OkEbFQIwGM-19VvWjc8l/s320/DSCN3092.JPG" style="border: 5px solid rgb(255, 255, 255); user-select: auto !important;" /></span></span></a><span style="background-color: white;">Άλλωστε και οι Τούρκοι ήθελαν να πλιατσικολογήσουν εφόσον είχαν καταλάβει την Πόλη και δε θα διακινδύνευαν τη ζωή τους για μερικά όπλα που θεωρούσαν ασήμαντα και έτσι επέτρεψαν στους Καλλικρατιανούς να φύγουν αλώβητοι.<br style="user-select: auto !important;" />Προς τιμή του Μανούσου Καλλικράτη, δόθηκε το όνομά του σε ένα πολύ ιστορικό χωριό της επαρχίας Σφακίων, το ανατολικότερο στα σύνορα με το Ρέθυμνο, την μια είσοδο της επαρχίας που πολλές φορές κάηκε και πλήρωσε με πολύ αίμα τους αγώνες για την ελευθερία τόσο επί Τουρκοκρατίας όσο και στη γερμανική κατοχή.<br style="user-select: auto !important;" />Αυτό το χωριό είναι ο ιστορικός Καλλικράτης στα 540 μέτρα υψόμετρο στο οποίο έχει στηθεί ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για το μεγάλο Μανούσο Καλλικράτη.<br style="user-select: auto !important;" />Συνολικά πίσω στην Κρήτη γύρισαν 170 από το αρχικό σώμα των πολεμιστών <br style="user-select: auto !important;" />Δόξα και τιμή στον Μανούσο Καλλικράτη και τους συμπολεμιστές του.</span></div> <span style="background-color: white;"><br style="font-family: Verdana, sans-serif; user-select: auto !important;" /><i style="font-family: Verdana, sans-serif; user-select: auto !important;"><u style="user-select: auto !important;">Φωτογραφία: Το μνημείο του Μανούσου Καλλικράτη στο ομώνυμο χωριό των Σφακίων.</u></i></span></div>

• 
• 

1. 1
2. 2

• Previous
• Next

Κρήτες της Κωνσταντινούπολης...

Οι τελευταίοι υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR" Η 29 Μαϊου αποτελεί μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας, αφού όπως μας έμαθαν στο σχολείο οι διδάσκοντες την ιστορία, σαν την ημέρα αυ…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Οι τελευταίες ώρες της Κωνσταντινούπολης! Ένα συγκλονιστικό χρονικό

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <h2 class="date-header" style="color: #666666; font-family: "Roboto Condensed", sans-serif; font-size: 12px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; font-weight: normal; line-height: 1.4em; margin: 5px 0px; text-transform: uppercase; user-select: auto !important;"> </h2> <div class="post-body entry-content" style="line-height: 1.6em; margin: 30px 0px; user-select: auto !important;"> <div dir="ltr" style="user-select: auto !important;" trbidi="on"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center; user-select: auto !important;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi36_XgYdKeyopnji3RtL2tOLCN0Hz2ZaamEVgV1xkVVtKkbpEhdve6Rv8KOg-wDH0-RDSnOiXbpKFN-MQ3ID7vEo9KL-7Ms9NAaIQ9ru2XlUCTrspDi5DaP8PT4Z4vwyrlJiu-mwuPlSuJ/s1600/DT2LygcXUAEu5su-940x450.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; color: #45818e; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease-in; user-select: auto !important;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="940" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi36_XgYdKeyopnji3RtL2tOLCN0Hz2ZaamEVgV1xkVVtKkbpEhdve6Rv8KOg-wDH0-RDSnOiXbpKFN-MQ3ID7vEo9KL-7Ms9NAaIQ9ru2XlUCTrspDi5DaP8PT4Z4vwyrlJiu-mwuPlSuJ/s320/DT2LygcXUAEu5su-940x450.jpg" style="border: none; padding: 0px; user-select: auto !important;" width="320" /></span></a></div> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><b style="user-select: auto !important;">Οι τελευταίες ώρες πριν η Πόλη πέσει! Ένα δραματικό χρονικό γραμμένο από τον </b><br style="user-select: auto !important;" /><a href="https://www.blogger.com/null" name="more" style="user-select: auto !important;"></a><b style="user-select: auto !important;">συνάδελφο δημοσιογράφο Βενιζέλο Λεβντογιάννη για το ΠΟΝΤΙΚΙ. Η αναδημοσίευσή του επιβεβλημένη και χρήσιμη για όποιον πραγματικά θέλει όχι απλά να διαβάσει, αλλά να “ζήσει” μέσα από ένα κείμενο όσα τραγικά αλλά και ηρωϊκά έγιναν εκείνες τις τελευταίες ώρες της Κωνσταντινούπολης!<br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, πεδιάδα του Λύκου. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε. Η Πόλη των πόλεων, θα ζούσε άλλη μια ημέρα σκληρής πολιορκίας. Ο καιρός δεν ήταν πολύ κρύος, είχε όμως μια υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα. Τύλιξε τον βαρύ μαύρο μανδύα του πάνω από την πανοπλία του. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ήταν κουρασμένος. Όλα τα μέλη του πονούσαν φρικτά. Στην σκουρόχρωμη μεταλλική του πανοπλία, η υγρασία σχημάτιζε μικρά αυλάκια νερού που έπεφταν στο έδαφος. Στο βάθος, στο στρατόπεδο του Αμιρά, η νύχτα είχε γίνει μέρα, από τις εκατοντάδες φωτιές που είχαν ανάψει. Τα τύμπανα δεν σταματούσαν λεπτό να χτυπούν. Οι κραυγές και οι επικλήσεις στον Θεό τους, ακουγόταν καθαρά μέχρι τα τείχη που στέκονταν ο ίδιος. Οι δερβίσηδες έκλαιγαν και υπόσχονταν στους στρατιώτες του εχθρού πιλάφι και γυναίκες στον παράδεισο, εάν πεθάνουν τιμημένα στη μάχη. Ένα άσχημο προαίσθημα έκανε το στομάχι του να σφιχτεί. Έφερε το χέρι του στο τεράστιο σπαθί του και χάιδεψε τη λαβή. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Έστριψε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και είδε ότι στα υπερήφανα τείχη, είχαν απομείνει ελάχιστοι υπερασπιστές. Οι περισσότεροι εξουθενωμένοι, κοιμόντουσαν με τις πανοπλίες τους και τα σπαθιά στο χέρι. Κάποιοι είχαν αφήσει τα αρκεβούζια τους επάνω στις πολεμίστρες και κοίταζαν το κενό με βλέμμα απλανές. Όλοι ήξεραν ότι η μέρα που ξημέρωνε θα ήταν η πιο δύσκολη και η καθοριστικότερη από όλες τις ημέρες της πολιορκίας. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Πολεμούσαν αδιάλειπτα από τις 7 Απριλίου έναν ισχυρότερο και πολυάριθμο εχθρό. Και όμως άντεχαν. Κάθε ημέρα στις επάλξεις θέριζαν όποιον τολμούσε να πλησιάσει. Η τεράστια τάφρος από κάτω είχε γεμίσει και αυτή πτώματα. Κι όμως εκείνοι δεν τα παρατούσαν και με περισσότερη λύσσα κάθε φορά επιχειρούσαν εξ εφόδου να καταλάβουν τα τείχη. Ξημέρωνε η 29η Μαΐου, του Σωτήριου έτους 1453 <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Γενουάτης Ιωάννης Ιουστινιάνης συνέχιζε να κοιτά προς το στρατόπεδο των Οθωμανών. Δεν ήταν λίγες οι φορές που άνθρωποι του σουλτάνου, εκείνου του νεαρού με τη γαμψή μύτη και τα σχιστά παμπόνηρα μάτια, τον είχαν πλησιάσει και του είχαν προτείνει να παρατήσει τον Αυτοκράτορα. Θα τον έπνιγαν στα χρυσάφια. Και εκείνον και τους 800 συντρόφους του που τον ακολουθούσαν πιστά, χρόνια τώρα. Ο μικρός στρατός μισθοφόρων που είχε δημιουργήσει ήταν ο καλύτερος στην Ευρώπη για την υπεράσπιση κάστρων. Ο 21 ετών Μεχμέτ του είχε διαμηνύσει σε τόνο που δεν σήκωνε αμφισβήτηση: «Έλα μαζί μου και θα έχεις ότι ζητήσεις. Πράγματα που ούτε έχεις φανταστεί. Μείνε με τον Αυτοκράτορα και σε περιμένει ο θάνατος» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Έφθασε στην Πόλη στα μέσα του χειμώνα, στις 26 του Γενάρη. Τα δυο πλοία του με τους 800 σιδερόφραχτους ατρόμητους πολεμιστές του, έδεσαν στο λιμάνι του Βουκολέωντα. Όταν κατέβηκαν και παρατάχθηκαν μπροστά στον προβλήτα περιμένοντας τον Αυτοκράτορα, ο κόσμος τους αγκάλιαζε και έκλαιγε από χαρά. Στα πρόσωπα τους έβλεπε τη σωτηρία τους. Ο αυτοκράτορας τον εμπιστεύτηκε και τον έχρισε αμέσως Πρωτοστράτορα. Είχε υπό τη διοίκηση του ολόκληρη την άμυνα της Πόλης. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στην Ευρώπη όλη, οι βασιλιάδες και οι ευγενείς τον ήξεραν με το όνομα του Giovanni Guistiniani Longo. Οι Βυζαντινοί τον φώναζαν Καπετάν-Γιουστουνιά, οι εχθροί του, που τον έτρεμαν τον φώναζαν «Μαύρο Άγγελο». Η σκουρόχρωμη γκρίζα βαριά μεταλλική του πανοπλία, ο μαύρος μανδύας του και το επιβλητικό του παρουσιαστικό, ειδικά όταν «έριχνε» την περικεφαλαία του για να καλύψει το πρόσωπο του, τον έκαναν να δείχνει σαν Άγγελος θανάτου… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Αμέσως έπιασε δουλειά. Χώρισε και αναδιάταξε τον στρατό. Τους εκπαίδευσε όσο μπορούσε καλύτερα στα σύγχρονα όπλα, και ζήτησε να επιδιορθωθούν τα τείχη. Απαίτησε από τον αυτοκράτορα να πάρει δια της βίας όσους από τους νέους της Κωνσταντινούπολης είχαν κλειστεί σε μοναστήρια, για να μην πολεμήσουν. Και αυτοί ήταν οι περισσότεροι. Έδωσε ρόλο στον κάθε στρατιώτη. Όρισε το σημείο των τειχών που θα υπερασπιζόταν ο κάθε ευγενής Και τους 800 δικούς του σιδερόφραχτους, τους τοποθέτησε, στα πιο καίρια και επικίνδυνα σημεία. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Κάθε βράδυ δειπνούσε με τον αυτοκράτορα και κατέστρωναν σχέδια για να μην αφήσουν τα Θεοδοσιανά τείχη να τα πατήσει ο εχθρός. Κάθε βράδυ ζούσαν σαν να ήταν το τελευταίο. Οι υπερασπιστές ήταν «μετρημένα κουκιά: 5.000 κάτοικοι από τα απομεινάρια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και σχεδόν 3.000 Γενουάτες, Ενετοί, Ισπανοί ακόμη και Τούρκοι. Σύνολο με τις εφεδρείες το πολύ 9.000 ψυχές. Και οι απέναντι; Αναρίθμητοι. Κάποιοι έλεγαν ότι ξεπερνούσαν τις 100.000. Οι περισσότεροι Τούρκοι, αλλά και πολλοί Βούλγαροι, Σέρβοι, Ούγγροι, Βόσνιοι, Αγαρηνοί, Αμπχάζιοι, ακόμη και …Έλληνες. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Τον Ιουστινιάνη δεν τον απασχολούσε η μεγάλη μάζα του στρατού του Μεχμέτ. Ούτε οι Βασιβουζούκοι, ούτε οι Σπάχηδες, ούτε οι Ουλουφατζήδες μπορούσαν να συγκριθούν με τους Βυζαντινούς καταφράχτες και τους Λατίνους σιδερόφραχτους. Τον Πρωτοστράτορα τον «έκαιγαν» οι 20.000 εξισλαμισμένοι νέοι που είχε σαν προσωπική φρουρά ο Μεχμέτ. Τους ονόμαζαν Γενίτσαρους. Αυτούς έπρεπε να εξολοθρεύσει… Την ίδια στιγμή μέσα στην Πόλη, τα μοναστήρια ήταν γεμάτα από νέους που δεν ήθελαν να πολεμήσουν… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το τελευταίο βράδυ μετά τη λειτουργία στην Αγία Σοφία και πριν πάρει το δρόμο του προς τα τείχη, ο Ιουστινιάνης συναντήθηκε στο «Αυγουσταίον», με τον Αυτοκράτορα. Περπάτησαν μαζί τη Μέση Οδόν και στα αριστερά τους είχαν τον επιβλητικό Ιππόδρομο. Η φρουρά του Κωνσταντίνου είχε μείνει διακριτικά λίγο πιο πίσω, μαζί με τη φρουρά του Μαύρου Άγγελου. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Δίπλα στον Αυτοκράτορα βρισκόταν ο άνθρωπος που ο Ιουστινιάννης μισούσε περισσότερο από οποιονδήποτε. Ο Μέγας Δούξ, Λουκάς Νοταράς. Ο άνθρωπος που προτιμούσε το «Τούρκικο Σαρίκι από την Λατινική καλύπτρα». Ο Ιουστινιάννης ζήτησε από τον Αυτοκράτορα το πρωί, όταν θα ξεκινούσε η μάχη να τον κλειδώσει αυτόν και τους άλλους στρατιώτες, στην Πύλη που υπερασπιζόταν για να μην μπορέσει κανείς να φύγει: «Ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε όλοι μας επάνω στην Πέμπτη (Πύλη) και στον Άγιο Ρωμανό» του είπε και κάρφωσε δολοφονικά τα μάτια του στον Μέγα Δούκα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο κόσμος που συνέχιζε να βγαίνει εκείνη την ώρα από την Αγία Σοφία είδε τον, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να δακρύζει και να αγκαλιάζει τον Πρωτοστράτορα του. Ο Λουκάς Νοταράς λίγο πιο πίσω, χαμογέλασε ειρωνικά… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μέγας Δούκας της Κωνσταντινούπολης ποτέ δεν συμπάθησε τον Γενουάτη Ιουστινιάνη. Ποτέ δεν του άρεσε οτιδήποτε προέρχονταν από τη Δύση και οτιδήποτε ήταν λατινικό. Προτιμούσε τους Οθωμανούς και τον νέο σουλτάνο Μεχμέτ. Εξάλλου ήταν μόλις 21 ετών και σε μια ενδεχόμενη κατάληψη της Πόλης από το νεαρό Σουλτάνο, εκείνος θα μπορούσε εύκολα να τον χειραγωγήσει. Ειδικά εάν χανόταν ο Αυτοκράτορας. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Λουκάς Νοταράς, φοβόταν πολύ τον Ιουστινιάνη. Όχι τόσο λόγω παρουσιαστικού. Τον φοβόταν γιατί λίγες ημέρες πριν, λίγο έλειψε να του κόψει το κεφάλι μπροστά στον Κωνσταντίνο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Πρωτοστράτορας πολεμούσε για ώρες στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Τότε που οι Οθωμανοί λίγο έλειψε να εισβάλλουν. Επάνω στη μάχη ο Ιουστινιάνης έστειλε αγγελιοφόρο στα Θαλασσινά τείχη όπου βρισκόταν ο Νοταράς: «Μεγάλε Δούκα χρειαζόμαστε επειγόντως τα κανόνια και τους πολεμιστές σου. Εκεί που τα κρατάς σήμερα δεν γίνεται μάχη. Πρέπει να έρθουν όλοι ΑΜΕΣΩΣ προς βοήθεια, στην Πύλη του Αγίου (Ρωμανού). Το ρήγμα στα τείχη είναι μεγάλο. Δεν θα αντέξουμε για πολύ. Τα σκυλιά θα μπουν μέσα». <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Η απάντηση του Νοταρά ήταν λιτή: «Κανείς δεν θα πάει πουθενά. Τους χρειάζομαι εδώ». Τελικά οι υπερασπιστές στα τείχη αν και πολεμούσαν από το πρωί κατάφεραν το απόγευμα να τσακίσουν όλους τους εχθρούς. Λίγοι πάτησαν στις επάλξεις αλλά και εκείνοι μακελεύτηκαν. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το πρόσωπο του Ιουστινιάνη έγινε κατακόκκινο από το θυμό καθώς ξαναθυμήθηκε τα γεγονότα. Λίγο έλειψε να πεθάνει πάνω στις επάλξεις, το απόγευμα της 7ης Μαΐου. Οι Οθωμανοί έκαναν την μεγαλύτερη επίθεση τους. Τουλάχιστον 40.000 όρμηξαν λυσσασμένα προς τα τείχη για να τα καταλάβουν. Κάποια στιγμή ο Ιουστινιάνης με 20 δικούς του, έτρεξε λίγα μέτρα βορειότερα. Οι εχθροί είχαν στήσει σκάλες και ανέβαιναν από ένα σημείο στο οποίο οι υπερασπιστές είχαν πέσει νεκροί. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Έπεσε πάνω τους όπως ο θεριστής στα στάχια. Τους πετσόκοβε έναν προς έναν μαζί με τους 20 συντρόφους του. Ξαφνικά ένας γενίτσαρος ανέβηκε τις σκάλες και εμφανίστηκε στα τείχη. Ο Αμουράτ μόνος, άνοιξε δρόμο ανάμεσα στους σιδερόφραχτους και βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Πρωτοστράτωρα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Ιουστινιάνης ήταν ψήλος επιβλητικός με χέρια σαν κορμούς δέντρου και σβέρκο σαν δαμάλι. Όμως έδειχνε σαν παιδάκι μπροστά στον γιγαντιαίο Αμουρατ. Ο τεράστιος Γενίτσαρος με το κυρτό σπαθί του επιτέθηκε με μανία στον Ιουστινιάνη. Κάθε χτύπημα τον έκανε να υποχωρεί. Δεν μπορούσε να αντέξει για πολύ την επίθεση του. Το σπαθί έπεφτε με δύναμη πάνω στην πανοπλία. Ο Γενουάτης δεν άντεξε, δεν πρόλαβε καν να ανταποδώσει ένα χτύπημα. Παραπάτησε και έπεσε. Ο Τούρκος χαμογέλασε και σήκωσε το σπαθί του. Ο Ιουστινιάνης βλαστήμησε από μέσα του, και έκλεισε τα μάτια… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο θάνατος όμως δεν τον βρήκε. Περίμενε με κλειστά τα μάτια και κομμένη την ανάσα τον Οθωμανό να του κόψει το κεφάλι αλλά για έναν περίεργο λόγο, παρέμενε ζωντανός. Άνοιξε τα βλέφαρα του που έσφιγγε με μανία, και το πρώτο που αντίκρισε ήταν το πρόσωπο του γενιτσάρου πεσμένο δίπλα του. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα, και κοιτούσαν τον Ιουστινιάνη γεμάτα έκπληξη. Γύρισε και είδε το τεράστιο κορμί του Τούρκου να έχει πέσει στα γόνατα. Από τον λαιμό του με κάθε χτύπο της καρδιά του που ήταν έτοιμη να σταματήσει, ξεπηδούσαν πίδακες αίματος. Δίπλα όρθιος στεκόταν με ματωμένο το σπαθί του ένας νέος και χαμογελούσε. Ήταν δεν ήταν 17 χρονών. Αν και όρθιος δεν ξεπερνούσε στο ύψος το άψυχο ακέφαλο γονατιστό κορμί του Αμουράτ. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο μικρός είχε δει από την αρχή τον γενίτσαρο να επιτίθεται στον Πρωτοστράτορα. Παράτησε το πόστο του και με φτερά στα πόδια έφτασε την κατάλληλη στιγμή. «Με λένε Ραγκαβή, κύρη μου και Πρωτοστράτορα…» πρόλαβε να πει, πριν ο φολιδωτός χιτώνας του τρυπηθεί σε πολλά σημεία από βροχή από βέλη. Κάτω από τα τείχη οι Οθωμανοί τοξότες είχαν δει τι είχε συμβεί και εκδικήθηκαν για τον γίγαντα τους. Ο Ιουστινιάνης σηκώθηκε ουρλιάζοντας και με το γυμνό σπαθί του πέταξε μόνος του όσους γενίτσαρους είχαν απομείνει στα τείχη. Τα μάτια του είχαν γεμίσει δάκρυα για τον θάνατο του παιδιού που του έσωσε τη ζωή. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το βράδυ στο παλάτι στις Βλαχέρνες, ο Ιουστινιάνης μπήκε στη Μεγάλη αίθουσα βρώμικος και κατάκοπος από την πολύωρη μάχη. Με συννεφιασμένο βλέμμα έψαξε τον Νοταρά. Ήταν ο μοναδικός ντυμένος με καθαρά ρούχα μέσα την αίθουσα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στεκόταν δίπλα στον Παλαιολόγο. Η μεταλλική μαύρη φορεσιά του Γενουάτη έτριξε καθώς εκείνος πλησίασε με δυο δρασκελιές τον Νοταρά. Το σκοτεινό βλέμμα του, τρόμαξε μέχρι και τον αυτοκράτορα. Ο Ιουστινιάνης έβγαλε το τεράστιο σπαθί του από τη θήκη με ασύλληπτη ταχύτητα. Κανένα μάτι δεν κατάλαβε πως. Η παχιά και κοφτερή σαν ξυράφι λεπίδα πίεσε δυνατά και μάτωσε τον λαιμό του Νοταρά. Τα λόγια του Γενουάτη δεν σήκωναν αμφισβήτηση. Του ψιθύρισε ίσα για να το ακούσει και ο Κωνσταντίνος: «Έδω μπροστά στον βασιλιά σου θα σου πάρω το κεφάλι. Ω προδότη, δεν ξέρω τι με κρατεί και δεν σε σφάζω μ’ αυτό το μαχαίρι (traditor et che me tien che adesso non te scanna cum questo pugnal). Σκυλί γιατί δεν έστειλες βοήθεια που σου ζήτησα. Αφού στα Θαλασσινά δεν πολεμούσες. Όχι για μένα αλλά για τον Αυτοκράτορα σου, Λουκά Νοταρά.» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ένα χέρι τον άγγιξε για να τον ηρεμήσει. Το χέρι που έπιανε απαλά το σπαθί του, ήταν του αυτοκράτορα: «Σας παρακαλώ αδέλφια. Ας αφήσουμε κατά μέρους τις διαφορές που μας χωρίζουν», αρκέστηκε να πει. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi2.jpg" style="color: #45818e; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease-in; user-select: auto !important;"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi2.jpg" style="border: none; padding: 0px; user-select: auto !important;" /></a> <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Σκηνή σουλτάνου Μεχμέτ. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ ο Β, δεν άκουγε τους συμβούλους του που μιλούσαν γύρω του. Είχε καθίσει αναπαυτικά επάνω στο παχύ χαλί της σκηνής του, στη μεγάλη και κεντημένη με χρυσές κλωστές μαξιλάρα και είχε αφήσει το νου του να ταξιδέψει. Ήταν ο τρίτος γιος του Σουλτάνου Μουράτ και η τύχη το έφερε έτσι να γίνει εκείνος Σουλτάνος μετά τον θάνατο του πατέρα του. Η αλήθεια είναι ότι ο Μουράτ τον τελευταίο καιρό πριν πάει να συναντήσει τον Αλλάχ, είχε γίνει εξαιρετικά μαλθακός. Είχε συνάψει συμφωνίες φιλίας με του Βυζαντινούς και είχε αποσυρθεί στην Αδριανούπολη, όπου και είχε επιδοθεί σε ένα ανελέητο «αγώνα» απολαύσεων και φιλοσοφίας. Βέβαια πριν από αυτό είχε κατατροπώσει τους πάντες στα Βαλκάνια και είχε εκτοπίσει τους Βυζαντινούς σε 2 θύλακες. Στον Μυζηθρά και στην Κωνσταντινούπολη. Την Πόλη που για 1000 χρόνια δεν είχε καταλάβει κανείς, σε 27 πολιορκίες. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ συνέχιζε να αναπολεί. Ήθελε να γίνει ο νέος Ισκεντέρ. Ο Μέγας Αλέξανδρος που θαύμαζε από μικρός. Αυτός στα 21 του χρόνια θα κατάφερνε, ότι μόνο ο Αλέξανδρος είχε καταφέρει. Θα γινόταν ο κυρίαρχος του κόσμου. Ήταν ήρεμος. Μόλις τον είχαν πληροφορήσει ότι οι «Μουγκοί» που έστειλε ο ίδιος στον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του, είχαν κάνει τη δουλειά τους. Με μεταξωτά κορδόνια τον έπνιξαν. Και δεν χύθηκε το τιμημένο αίμα του οίκου του Οσμάν και εκείνος τώρα δεν θα είχε κανένα που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα δικαιώματα του στον θρόνο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το μόνο που έπρεπε τώρα, ήταν να καταλάβει την «Κωσταντιγιέ». Εάν αποτύγχανε ήξερε καλά ότι οι «Μουγκοί» θα τον επισκέπτονταν και εκείνον κάποιο βράδυ σταλμένοι από κάποιον Βεζίρη του. Έδιωξε γρήγορα τη σκέψη αυτή: «Όταν μπω στην Πόλη νικητής θα της αλλάξω και ονομασία. Θα την ονομάσω Ιστανμπούλ, ή Ισλαμπόλ δεν ξέρω, θα αποφασίσω μετά» σκέφτηκε. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στο συμβούλιο τον λόγο είχε πάρει ο Μεγάλος Βεζίρης και πιστός σύντροφος του πατέρα του, Μουράτ, ο ηλικιωμένος Χαλίλ Τσανταρλί Πασάς. Τον άκουγε να λέει ότι η Πόλη δεν πέφτει και ότι «όσο είναι καιρός να μαζέψουμε τις σκηνές μας και να επιστρέψουμε στο Ετιρνέ» ( Αδριανούπολη). <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ έσφιξε τα χείλη του και σκέφτηκε: «Χαλίλ Πασά όταν πέσει η Πόλη ετοιμάσου να αποχωριστεί το κεφάλι από το σώμα σου. Νομίζεις γέρο ότι δεν ξέρω πως ο Παλαιολόγος σε δωροδοκεί για να σπείρεις διχόνοια στον στρατό μου και να με αναγκάσεις να φύγω». <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ σηκώθηκε χτύπησε μια φορά παλαμάκια και όλοι σιώπησαν και κατέβασαν τα κεφάλια στο πάτωμα. Ίσιωσε την χρυσοπράσινη κελεμπία του και με ήρεμη φωνή είπε: «Μοιράστε διπλές μερίδες φαγητού στο στράτευμα. Στείλτε δερβίσηδες σε κάθε γωνιά του στρατοπέδου να τους πουν ότι αύριο το βράδυ θα κοιμηθούν σε απαλά στρώματα μέσα στην Πόλη. Θέλω οι δερβίσηδες να τους κάνουν να κλάψουν. Να τους πουν ότι όποιος πεθάνει θα πάει στον παράδεισο. Όλο το βράδυ θα χτυπάνε τα τύμπανα. Ανάψτε φωτιές παντού. Ο πρώτος που θα πατήσει τα τείχη και θα ανεβάσει τη σημαία μου στις επάλξεις, θα πάρει το βάρος του σε χρυσάφι. Οι υπόλοιποι έχουν 3 μέρες δικές τους να κάνουν ότι θέλουν μέσα στην Πόλη. Να πάρουν σκλάβες να πάρουν σπίτια να πάρουν χρυσάφια. Τους ανήκουν όλα. Σε εμένα ανήκουν τα δημόσια κτίρια και η ίδια η Πόλη. Τώρα πλησιάστε όλοι να σας πω το σχέδιο επίθεσης που σκέφτηκα…» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Λίγη ώρα αργότερα ο Μεχμέτ αποφάσισε να μιλήσει ο ίδιος στους στρατιώτες του. Ζήτησε να συγκεντρωθούν. Μια τεράστια ανθρώπινη θάλασσα γέμισε τον χώρο. Ο Σουλτάνος με σταθερή φωνή, άρχισε να λέει: «Αγαπημένα μου παιδιά, εύχομαι και σας παρακαλώ, στο όνομα του Θεού, του προφήτη του Μωάμεθ και στο δικό μου, το δούλου τους να κάνετε αύριο ένα έργο που θα μείνει στην αιωνιότητα, όπως έκαναν μέχρι τώρα παντού οι πρόγονοί μας. Να ανεβείτε με τις σκάλες στα τείχη σαν πουλιά με όλη τη γενναιότητα, το θάρρος και την προθυμία που διαθέτετε για να μη χάσουμε τη φήμη που κέρδισαν οι πρόγονοί μας με τη χάρη του Θεού. Αντίθετα, τώρα ήρθε η ώρα να την κάνουμε ακόμη μεγαλύτερη» Το ανομοιογενές πλήθος παραληρούσε και ζητωκραύγαζε. Η ώρα της τελικής εφόδου πλησίαζε… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Μέγα Παλάτιον Βλαχέρνες. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ζήτησε από τον καλό και πιστό του φίλο Γεώργιο Φραντζή να δώσει εντολή να συγκεντρωθούν μπροστά του, στην «Αίθουσα του Θρόνου», όλοι οι άρχοντες, οι στρατηγοί και οι Πρωτοσπαθάριοι της Πόλης. Μέχρι να έρθουν ζήτησε να μην τον ενοχλήσει κανείς. Άφησε το κουρασμένο του κορμί να πέσει βαριά στην μεγάλη αναπαυτική πολυθρόνα. Έσκυψε και έφερε τα δυο του χέρια στο πρόσωπο του. Η Πόλη του, άντεχε 50 συνεχόμενες ημέρες. Ως πότε όμως. Τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει από τότε που στέφθηκε Αυτοκράτορας. Ώρες ώρες ένιωθε εντελώς μόνος. Το βάρος που έφερε καθημερινά ήταν δυσβάσταχτο. Ένιωθε ότι μαχόταν σε έναν πόλεμο που από την αρχή του, το αποτέλεσμα είχε κριθεί. Κανείς δεν τον βοηθούσε. Τα θησαυροφυλάκια ήταν άδεια. Η Πόλη που κάποτε αριθμούσε περισσότερο από μισό εκατομμύριο ψυχές και ήταν το κέντρο του κόσμου, τώρα ήταν ένα μια νεκροζώντανη σκιά του εαυτού της. Τα πλοία, όσα είχαν απομείνει σάπιζαν στα νεώρια. Πολλά σπίτια ήταν πλέον άδεια…Φαντάσματα στα χαλάσματα. Κοράκια έκραζαν στον ουρανό. Οι άρχοντες δεν έδιναν χρήματα λες και όταν ο Σουλτάνος θα έμπαινε στην Βασιλεύουσα θα τους άφηνε να τα κρατήσουν. Αναγκάστηκε να εκποιήσει μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τα τάματα του λαού του. Προσπάθησε να καλέσει τη Δύση για βοήθεια. Ακόμη την περίμενε…Κανένα πλοίο από τους Λατίνους δεν εμφανιζόταν στον ορίζοντα, παρά τις διαβεβαιώσεις. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ευτυχώς που εμφανίσθηκε και ο Ιουστινιάνης. Βέβαια εάν η Πόλη άντεχε, ο Γενουάτης θα έπαιρνε σαν πληρωμή ολόκληρη τη νήσο Λήμνο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Πόσο θα ήθελε να είχε χρήματα στο κρατικό θησαυροφυλάκιο. Θα μπορούσε να πληρώσει εκείνον τον τεχνίτη κανονιών τον Ουρβάνο. Η μεγάλη Μπομπάρδα θα ήταν μέσα από τα τείχη και όχι απέξω. Δεν είχε όμως… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Ουρβάνος πήγε στον Σουλτάνο και η Μπομπάρδα έκανε τη γη να τρέμει σε κάθε κανονιοβολισμό. Έμαθε μάλιστα ότι στην Αδριανούπολη μια γυναίκα έχασε το παιδί που είχε στην κοιλιά της από τον φόβο της. Τόσο μακριά ακουγόταν ο ήχος του ορειχάλκινου τέρατος. Η μπομπάρδα διέλυε αργά αλλά σταθερά τα τείχη. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Χαμογέλασε ειρωνικά όταν στην αρχή οι κανονιέρηδες έριχναν στα τείχη και δεν τους προκαλούσαν την παραμικρή φθορά. Μέχρι εκείνο το πρωινό που εμφανίστηκαν οι Ούγγροι τεχνίτες που του έστειλε ο σύμμαχος του, ο Ιωάννης Ουνιάδης για να τον βοηθήσουν στην άμυνα της Βασιλέυουσας. Αντί να έρθουν μέσα στην Πόλη όπως έπρεπε, εκείνοι έτρεξαν στον Σουλτάνο. Του έδειξαν τον τρόπο να ρίξει τα τείχη. Ο Σουλτάνος τους πλήρωσε αδρά. Το δικό του θησαυροφυλάκιο ήταν γεμάτο. Οι τεχνίτες τους είπαν να ρίχνουν την πρώτη βολή σε ένα σημείο. Η δεύτερη θα έπρεπε να πέσει στην ίδια ευθεία με την πρώτη αλλά λίγα μέτρα πιο δίπλα. Η τρίτη κανονιά θα έπεφτε στη μέση και λίγο χαμηλότερα. Σαν ανάποδο τρίγωνο. Τα τείχη έπεφταν και διαλύονταν πια σαν να ήταν από άμμο. Ευτυχώς που ο λαός του τα βράδια, τα επιδιόρθωνε. Τα γέμιζε με πέτρες με άμμο ακόμη και με ρούχα και μάλλινα υφάσματα για να απορροφούν τους κραδασμούς… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Άλλοι υποστήριζαν τον Κωνσταντίνο και άλλοι τον κατηγορούσαν για «ενωτικό», ότι πούλησε την ορθόδοξη πίστη στον Πάπα. Κάποιες στιγμές αναρωτιόταν και για τον ρόλο του μοναχού Γεννάδιου Σχολάριου που είχε κλειστεί στη Μονή του Παντοκράτωρα και κατακεραύνωνε με πύρινους λόγους, εκείνον, τον ίδιο τον Αυτοκράτορα, τη Δύση και οποιαδήποτε προσπάθεια άμυνας στον Μεχμέτ. « Η Πόλη είναι αμαρτωλή και θα πληρώσει για αυτό. Μετανοείτε τίποτε δεν θα μας σώσει από την οργή του Κυρίου» έλεγε και ο κόσμος συγκεντρωνόταν έξω από τη Μονή και τον πίστευε… Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν ο Σχολάριος εάν ο Μεχμέτ έπαιρνε τη Βασιλεύουσα… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο πιστός του φίλος Φραντζής, διέκοψε τις μαύρες σκέψεις του. «Είναι όλοι εδώ. Σας περιμένουν…» του είπε. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi3.jpg" style="color: #45818e; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease-in; user-select: auto !important;"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi3.jpg" style="border: none; padding: 0px; user-select: auto !important;" /></a><br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Ξημερώματα Τρίτης 29 Μαΐου <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η πεδιάδα του Λύκου ποταμού, γέμιζε αργά από ένα ανθρώπινο ποτάμι. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες ο ένας δίπλα στον άλλο συγκεντρώνονταν και ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση. Στην πρώτη γραμμή οι «άτακτοι», οι βασιβουζούκοι, το ανομοιογενές ασκέρι που ακολούθησε τον Σουλτάνο στην εκστρατεία του για το πλιάτσικο. Ψηλά από τα τείχη οι υπερασπιστές χαμογέλασαν. Δεν τους φόβισε ο τεράστιος όγκος του πρώτου κύματος των επιτιθεμένων. Ίσα ίσα τους εξυπηρετούσε τόσο κοντά που ήταν ο ένας με τον άλλον. Δεν θα χρειαζόταν καν να σημαδεύουν. Το σχέδιο του Μεχμέτ ήταν απλό σε σύλληψη. Θα εξουθένωνε τους υπερασπιστές μέχρι τελικής πτώσεως. Ήταν λίγοι και ο στρατός του, υπερδεκαπλάσιος. Είχε κόσμο να θυσιάσει ενώ εκείνοι όχι. Μπορούσε να στέλνει στρατεύματα κατά κύματα μέχρι το σπαθί στα χέρια των υπερασπιστών πάνω στα τείχη να γίνει ασήκωτο από τις συνεχόμενες μάχες. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Μόλις δόθηκε το σύνθημα της επίθεσης, η φύση τρόμαξε! <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Χιλιάδες κραυγές, αλαλαγμοί, φωνές, και επικλήσεις στον Αλλάχ, έσκισαν τον σκοτεινό ουρανό της Κωνσταντινούπολης. Τα κανόνια από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη, ξερνούσαν φωτιά προς τα τείχη. Μεταλλικά σκεύη και τύμπανα χτυπούσαν σε ένα δαιμονισμένο ρυθμό που πάγωνε το αίμα. Τα πράσινα μπαιράκια του Μεχμέτ και των Οθωμανών κυμάτιζαν ξέφρενα μέσα στο σκοτάδι. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Πρωτοστράτορας από τα τείχη μονολόγησε: «ελάτε λοιπόν» και χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο τρομακτικό. Στη συνέχεια ούρλιαξε: «Στα όπλα. Έρχονται τα σκυλιά. Φωνάξτε τον Αυτοκράτορα, χτυπήστε τις καμπάνες.» Σε λίγα λεπτά ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, ο αυθέντης της Κωνσταντινούπολης έπαιρνε τη θέση του στα τείχη ανάμεσα στους υπερασπιστές, σαν απλός στρατιώτης. Ο Ιουστινιάνης γύρισε το κεφάλι του και τον είδε να δένει τον μεταλλικό του θώρακα. Βρισκόταν ακριβώς πίσω του στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Σε ένα τείχος ψηλότερα από όλους. Ούρλιαξε με την βαριά φωνή του για να ακουστεί μέσα στον χαλασμό που έκαναν τώρα και όλες οι καμπάνες από κάθε εκκλησιά της Πόλης: «Κλείδωσε μας. Κλείδωσε μας» Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος του έγνεψε καταφατικά και με μια κίνηση των χεριών του, έδειξε στον Ιουστινιάνη ότι τον ευχαριστεί. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Οι βαριές πόρτες εξόδου, στα νώτα των υπερασπιστών προς την πόλη έκλεισαν και κλειδώθηκαν. Τώρα όποιος ήταν στα τείχη ή θα νικούσε ή θα πέθαινε. Πάνω στην Πέμπτη (πύλη) ο Ιουστινιάνης έδινε τις τελευταίες οδηγίες. Οι καμπάνες συνέχιζαν να χτυπούν άγρια, τα τύμπανα να κάνουν τη γη να τρέμει και οι βασιβουζούκοι να ουρλιάζουν και να εφορμούν προς τα τείχη. Από ψηλά φαινόντουσαν να είναι άπειροι δεκάδες χιλιάδες. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Τώρα» ούρλιαξε ο Πρωτοστράτορας και μια πυκνή βροχή από βέλη, από μεταλλικές μπίλιες και από μικρές γρανιτένιες πέτρες από τα πυροβόλα και τα αρκεβούζια των υπερασπιστών, θέρισαν τις πρώτες σειρές των επιτιθεμένων. Σαν να προσέκρουσαν σε κάποιον αόρατο τοίχο οι βασιβουζούκοι σταμάτησαν και σωριάζονταν νεκροί. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Από ψηλά οι τοξότες άδειαζαν τις φαρέτρες τους σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Δεν σημάδευαν αλλά κανένα βέλος δεν πήγαινε χαμένο. Τόσο πυκνές ήταν οι γραμμές των Οθωμανών ατάκτων. Τα τηλεβόλα των βυζαντινών και των Λατίνων είχαν πάρει φωτιά. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο αθυρόστομος Ιουστινιάνης έτρεχε πάνω κάτω και εμψύχωνε τους συμπολεμιστές του: «Για την τιμή της Χριστιανοσύνης γαμώ τα πεθαμένα τους… θερίστε τους…κάντε τους να ξεχάσουν τις μάνες τους…». Οι 800 σιδερόφρακτοι σύντροφοι του, με μια κίνηση έβγαλαν τα σπαθιά τους και περίμεναν. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Οι Βασιβουζούκοι ήταν ένα ασκέρι ατάκτων από κάθε μεριά του κόσμου. Όταν κατάλαβαν ότι με τις φωνές και τις κραυγές η πόλη δεν πέφτει, δείλιασαν. Οι βυζαντινοί τους μακέλευαν και δεν είχαν προλάβει καν να πλησιάσουν τα τείχη. Έκαναν να υποχωρήσουν. Ο τεράστιος όγκος των χιλιάδων αυτών ερασιτεχνών πολεμιστών ξαφνικά άλλαξε μέτωπο και υποχωρούσε. Γυρνούσε πίσω. Ο Μεχμέτ που παρακολουθούσε τη μάχη περίμενε την εξέλιξη αυτή. Κούνησε κοφτά το κεφάλι του και έδωσε ένα σύνθημα. Αμέσως στα νώτα των υποχωρούντων, ανέλαβαν δράση οι τρομεροί Τσαούσηδες. Αξιωματικοί του Οθωμανικού στρατού. Επαγγελματίες στρατιώτες που είχαν και το ρόλο του στρατονόμου. Με τα τεράστια γιαταγάνια τους αλλά και με βαριά μεταλλικά ρόπαλα τιμωρούσαν, σκότωναν, ή άφηναν ανάπηρο όποιον υποχωρούσε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Οι βασιβουζούκοι αφού είδαν εκατοντάδες συντρόφους τους να πέφτουν από σπαθί συμπολεμιστή τους επειδή υποχωρούσαν, άλλαξαν πάλι μέτωπο και ξεχύθηκαν προς τα τείχη. Τουλάχιστον αν πέθαιναν πάνω στη μάχη από το σπαθί των γκιαβούρηδων, θα πήγαιναν στον παράδεισο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Η τεράστια τάφρος που βρισκόταν μπροστά από το «Μικρόν τείχος» είχε βάθος 10 μέτρα και πλάτος 21. Έπρεπε να την περάσουν να τρέξουν 17 μέτρα ακάλυπτοι και να φτάσουν στο Μικρόν τείχος. Τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα αφού η πρώτη αμυντική γραμμή των Βυζαντινών είχε ισοπεδωθεί από τους βομβαρδισμούς των προηγούμενων ημερών, και πολεμούσαν ακάλυπτοι. Το Μικρόν τείχος που πριν ήταν από πέτρα πάχους 2,5 μέτρων και ύψους 8,5 ήταν πλέον ένας ξύλινος φράχτης. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Σε λιγότερο από μισή ώρα η βασιβουζούκοι δεν χρειαζόταν να διασχίσουν την τάφρο με πρόχειρες γέφυρες ή άλλα μέσα. Τώρα απλά πατούσαν στα πτώματα των συντρόφων τους και περνούσαν απέναντι. Η τεράστια τάφρος είχε γεμίσει με νεκρούς… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Στο Μικρό» φώναξε ο Ιουστινιάνης και οι κατάφραχτοι ιππότες του άφησαν το Μέγα τείχος και κατέβηκαν στον ξύλινο φράχτη. Όσοι Βασιβουζούκοι δεν εξολοθρεύονταν πάνω από τα τείχη με τα τόξα και τα αρκεβούζια, και διέσχιζαν τη τάφρο, έπεφταν επάνω στους συντρόφους του Πρωτοστράτωρα. Τα όπλα τους ήταν αδύνατον να τρυπήσουν τις πανοπλίες των ιπποτών. Ήταν μια εύκολη μάχη. Χωρίς ασπίδες και μεταλλικούς θώρακες τα τεράστια σπαθιά των Λατίνων του καπετάν Γιουστουνιά, μακέλευαν δύο και τρεις με κάθε χτύπημα. Μετά από 3 ώρες μάχης σώμα με σώμα, όσοι Βασιβουζούκοι είχαν απομείνει, διατάχτηκαν να υποχωρήσουν. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Οι υπερασπιστές ούρλιαζαν από χαρά και ενθουσιασμό. Οι πανοπλίες, τα πρόσωπα, τα μαλλιά τους ήταν κατακκόκινα από το αίμα των Τούρκων. Οι απώλειες τους ήταν ελάχιστες. Όμως τα χέρια τους βάραιναν επικίνδυνα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Μοιράστε τους κρασί και να ξεκουραστούν» έδωσε εντολή ο Ιουστινιάνης αλλά η ματιά του πάγωσε καθώς κοίταξε προς το εχθρικό στρατόπεδο. Τη θέση των ατάκτων μετά από 3 ώρες μάχης έπαιρνε τώρα ο τακτικός στρατός των Οθωμανών. Αμέτρητες σειρές από Αλοφατζήδες (ουλουφατζήδες), από Καρίπηδες, από Δελήδες από Μποσταντζήδες και φυσικά από Σπάχηδες , εφορμούσαν προς τα τείχη. Ήταν ξεκούραστοι και ήθελαν να αποδείξουν ότι δίκαια άνηκαν στον τρομερό στρατό του Σουλτάνου. Από την άλλη οι υπερασπιστές άρχιζαν να καταβάλλονται από την κούραση. Και ο Σουλτάνος δεν τους άφησε ούτε λεπτό για να ξεκουραστούν. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Και πράγματι έτσι έγινε. Για άλλες τρεις ώρες οι υπερασπιστές έκοβαν, το νήμα της ζωής των χιλιάδων Οθωμανών στρατιωτών. Τρεις ώρες μάχης σώμα με σώμα που εάν υπολογίσουμε και τις προηγούμενες, συνολικά οι υπερασπιστές των τειχών πολεμούσαν 6 ώρες αδιάκοπτα. Έξη ώρες να σηκώνουν και να κατεβάζουν συνέχεια ένα βαρύ σπαθί και να μακελεύουν… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Η κούραση άρχισε να τους διαλύει. Αυτή τη φορά οι απώλειες ήταν μεγάλες. Ο τακτικός στρατός του Σουλτάνου δεν πολεμούσε με αυτοσχέδια σπαθιά, ρόπαλα και τσουγκράνες. Είχε όπλα και πανοπλίες σχεδόν εφάμιλλες με τους Βυζαντινούς και τους Λατίνους. Η άμυνα της Πόλης κρεμόταν σε μια κλωστή. Δεν ήταν λίγοι οι υπερασπιστές που βρήκαν τον θάνατο κατατρυπημένοι από τους εχθρούς, απλά και μόνο επειδή δεν μπορούσαν να σηκώσουν άλλο το σπαθί τους από την κούραση. Τα αυτιά όλων κόντευαν να σπάσουν. Τα τύμπανα δεν είχαν σταματήσει λεπτό. Το ίδιο και οι καμπάνες. Οι κλαγγή των όπλων και οι εκρήξεις μαζί με τις κραυγές των πολεμιστών δημιουργούσαν ένα σκηνικό κολάσεως. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Γλυκοχάραζε. Η πεδιάδα του Λύκου ήταν τώρα ένας λασπότοπος γεμάτος αίματα και χιλιάδες πτώματα. Κάπου κάπου κάποιος τραυματίας εκλιπαρούσε για λύτρωση. Κομμένα μέλη, κομμένα κεφάλια, ανθρώπινες ακαθαρσίες. Η μυρωδιά του θανάτου. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Σουλτάνος άρχισε να νιώθει άβολα. Η αποτυχία του έκλεινε πονηρά το μάτι. Η Πόλη απέναντι του όχι μόνο άντεξε αλλά και διέλυσε μεγάλο μέρος του στρατού του. Έβλεπε ήδη με τη φαντασία του, τους «Μουγκούς» να τον πνίγουν κάποιο βράδυ στον ύπνο του, με μεταξωτό κορδόνι. Διέταξε και το δεύτερο κύμα να υποχωρήσει και έστρεψε το κατασκότεινο πρόσωπο του προς τον Αγά των Γενιτσάρων που στεκόταν πίσω και αριστερά του. Θα τα έπαιζε όλα για όλα. Ή θα κέρδιζαν οι γενίτσαροι του ή θα τον περίμενε ο θάνατος και η ατίμωση. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Είμαι ένας από εσάς» είπε στον Αγά. Εκείνος υποκλίθηκε βαθιά και έσπευσε να δώσει τις εντολές του. Οι Γενίτσαροι ήταν έτοιμοι να εφορμήσουν. Σαν σκυλιά που με αλυσίδα τα κρατά ο κύριος τους και τώρα τα άφησε, κάλυπταν τρέχοντας την απόσταση μέχρι τα τείχη. Οι εκκλησίες πλέον δεν χτυπούσαν τις καμπάνες τους. Από το στρατόπεδο του Τούρκου αυθέντη δεν ακούγονταν τύμπανα. Επικρατούσε μια νεκρική σιγή που τσάκιζε τα νεύρα. Όλοι στα τείχη βαστούσαν την ανάσα τους. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Οι Γενίτσαροι έτρεχαν σκυφτοί. Κοίταζαν μόνο μπροστά. Δεν φώναζαν, ούτε ούρλιαζαν όπως οι προηγούμενοι. Το θεωρούσαν υποτιμητικό. Απλά έτρεχαν. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Αυτοί είναι οι τελευταίοι, αδέρφια μου» φώναξε ο αυτοκράτορας από ψηλά. «Κρατήστε τις θέσεις σας, μην λιγοψυχάτε τώρα». Οι Γενίτσαροι πέρασαν την τάφρο, πέρασαν και το Μικρό τείχος και έφτασαν κάτω από το Μέγα τείχος. Έστησαν με ταχύτητα τις σκάλες τους. Από ψηλά οι υπερασπιστές άδειαζαν καυτό λάδι, και πετούσαν πέτρες προς τα κάτω. Οι Γενίτσαροι ένας προς έναν συναντούσαν τιμημένα τον δημιουργό τους. Κανείς τους δεν φώναζε. Κανείς τους δεν ούρλιαζε. Και όποιος πέθαινε αμέσως κάποιος άλλος έπαιρνε τη θέση του… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Είναι η στιγμή που ο χρόνος σταματάει… Είναι η στιγμή που μια αυτοκρατορία πεθαίνει… Η μοίρα λες και αμφιταλαντευόταν τόσες ώρες, αποφάσισε να δώσει τη νίκη στους Οθωμανούς. Εξάλλου η έκπληξη θα ήταν εάν η Πόλη δεν έπεφτε…Έπεσε με τρία απλά μοναδικά στην ιστορία γεγονότα που έκριναν τα πάντα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ έβλεπε τους Γενίτσαρους του να τσακίζονται σωρηδόν πάνω από τα τείχη. Έτριψε τον σβέρκο του. Ήξερε τη μοίρα του. Ετοιμάστηκε να σημάνει υποχώρηση. Τότε συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα τρία γεγονότα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στη Βόρεια πλευρά του τείχους. Κάτω σχεδόν από το παλάτι των Βλαχερνών σε μια μικρή γωνιά του που κάνει ο τοίχος βρίσκεται ένα παραπόρτι. Μια μικρή ξύλινη πόρτα, που κάποτε οι αυτοκράτορες χρησιμοποιούσαν όταν έβγαιναν για κυνήγι στο δάσος του Βελιγραδίου. Το πορτάκι σχεδόν δεν φαίνεται ακόμη και εάν κάποιος είναι πολύ κοντά. Οι πολιορκημένοι πολλές φορές το είχαν χρησιμοποιήσει στις εφόδους τους. Έβγαιναν μέχρι και 50, και ταχύτατα με τα άλογα τους σάρωναν όποιον Οθωμανό στρατιώτη έβρισκαν. Μετά σαν φαντάσματα έμπαιναν πάλι από την πόρτα αυτή την ασφάλιζαν και έπαιρναν τις θέσεις τους στα τείχη. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Με κάποιο τρόπο «μαγικό» η πόρτα, εκείνη την στιγμή βρέθηκε ανοιχτή. Την ξέχασαν καθώς επέστρεφαν μετά από κάποια επιδρομή οι Βυζαντινοί; Κάποιο χέρι από μέσα που ήθελε να μπουν οι Οθωμανοί την ξεκλείδωσε; Κανείς δεν ξέρει , ούτε θα μάθει ποτέ. Από την πόρτα μπήκαν κάποιοι Γενίτσαροι οι οποίοι έγιναν αντιληπτοί σχεδόν αμέσως από τους Βυζαντινούς. Με άλογα και πεζή, οι υπερασπιστές έπεσαν πάνω τους και τους εξολόθρευσαν. Ένας από εκείνους όμως κατάφερε να σκαρφαλώσει στο τείχος και να τοποθετήσει τη σημαία του Σουλτάνου. Η σημαία δεν κατέβηκε… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Την ίδια στιγμή σαν να έπαιζε ένα παιχνίδι η μοίρα, ο Πρωτοστράτορας, ο άνθρωπος που ουσιαστικά κρατούσε την Πόλη, τραυματίζεται. Ο Ιουστινιάνης είδε μέσα από την κατάμαυρη πανοπλία του να ξεπηδά αίμα. Κάποιο βόλι καρφώθηκε χαμηλά. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος και όσο περνούσε η ώρα ο Ιουστινιάνης σφάδαζε. Οι σύντροφοι του, άφησαν τις θέσεις τους στις πολεμίστρες και έτρεξαν να προστατεύσουν τον ηγέτη τους. Από τα τείχη έφυγε η ελίτ της άμυνας οι σιδερόφραχτοι ιππότες του Γενουάτη γίγαντα. Οι γενίτσαροι συνέχιζαν να ανεβαίνουν… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Πρωτοστράτορας φώναξε στον Κωνσταντίνο να του πετάξει τα κλειδιά της Πύλης για να φύγει. «Αδελφέ» απάντησε με αγωνία από ψηλά ο Παλαιολόγος «άντεξε λίγο ακόμη σε παρακαλώ». Ο Ιουστινιάνης σε κρίση πανικού και φρικτού πόνου ούρλιαξε: «Πέταξε μου τα κλειδιά ανάθεμα σε. Πεθαίνω δεν το βλέπεις;». Ο αυτοκράτορας υποχώρησε και πέταξε τα κλειδιά. Οι πιστοί σύντροφοι του Ιουστινιάνη άφησαν τα τείχη και κρατώντας τον στα χέρια έτρεξαν προς τα 2 πλοία που τους περίμεναν στο λιμάνι. Οι Βυζαντινοί ήταν πλέον μόνοι τους. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Αργότερα πολλοί κατηγόρησαν τον Ιουστινιάνη ότι λιγοψύχησε ,για ένα μικρό τραυματισμό και έφυγε. Η πραγματικότητα είναι όμως εντελώς διαφορετική. Ο Ιουστινιάνης σε όλες τις ημέρες της πολιορκίας, ποτέ δεν δείλιασε, ποτέ δεν έκανε πίσω. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πέθανε τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου, όταν τα 2 πλοία του έδεσαν στη Χίο. Κάποιοι ιστορικοί, σύγχρονοι της Αλώσεως μιλούν ανοιχτά ότι το βόλι που τον βρήκε, τον πέτυχε από πίσω. Το βόλι δεν ήταν Τούρκικο… <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στον τάφο του στην εκκλησία του Αγίου Δομίνικου στη Χίο αναγραφόταν στα Λατινικά: «Ένθαδε κείται Ιωάννης Ιουστινιάνης, ανήρ περικλεής και πατρίκιος Γενουήσιος εκ των Μαονέων της Χίου, όστις, κατά την εκστρατείαν του βασιλέως των Τούρκων Μωάμεθ εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως, μεγαλοψύχως ηγεμονεύων παρά το γαληνοτάτω Κωνσταντίνω, τελευταίω των ανατολικών Χριστιανών αυτοκρατόρι, θανασίμως πληγωθείς απέθανε.» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το τρίτο περιστατικό που συνέβη ήταν και αυτό καθοριστικό. Την ίδια στιγμή λοιπόν που στις επάλξεις κυμάτισε για πρώτη φορά το μπαϊράκι του Σουλτάνου, την ίδια στιγμή που ο Πρωτοστράτωρας τραυματίστηκε και αποχώρησε, μια ομάδα Γενιτσάρων, καθοδηγούμενη από τον Καφέρ Μπέη, σκαρφάλωσε στα τείχη και πάτησε το πόδι της κάτω από τον Άγιο Ρωμανό. Εκεί κάποιος θηριώδης Γενίτσαρος που πλέον από τους Τούρκους θεωρείται ήρωας, ο Χασάν από το Ουλουμπάτ (Ουλουμπατλί Χασάν) συνοδευόμενος από μια ομάδα 30 συντρόφων του κατάφερε να προχωρήσει κατά μήκος στις επάλξεις, απωθώντας τους παραπαίοντες αμυνόμενους. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Με μια σημαία του Σουλτάνου Μεχμέτ στο αριστερό και ένα τεράστιο κυρτό σπαθί στο δεξί χέρι, κράτησε για λίγα λεπτά τη θέση του περικυκλωμένος από Βυζαντινούς. Οι άλλοι γενίτσαροι που τον είδαν εμπνεύστηκαν από το θάρρος του και όρμησαν με περισσότερη λύσσα κατά των υπερασπιστών. Ο γιγαντιαίος γενίτσαρος κάρφωσε τη σημαία του Ισλάμ στα τείχη. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Σύντομα οι αμυνόμενοι ανασυντάχτηκαν και με ομοβροντία από βέλη, πέτρες και ακόντια έριξαν κάτω τους 30 Γενίτσαρους και κύκλωσαν τον Χασάν. Με κόκκινα μάτια από την ένταση της μάχης του επιτέθηκαν, τον γονάτισαν και στην κυριολεξία τον κομμάτιασαν. Τα ελάχιστα λεπτά που άντεξε όμως ήταν αρκετά για ακόμη περισσότερους γενίτσαρους να σκαρφαλώσουν στα τείχη. Η μάχη είχε κριθεί. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Σουλτάνος που παρακολουθούσε πλέον από κοντά τη μάχη, ενώ είχε σηκώσει το χέρι να σημάνει υποχώρηση, είδε με το έμπειρο μάτι του την αναταραχή στις γραμμές των υπερασπιστών. Αντί για υποχώρηση έδωσε εντολή όλες οι δυνάμεις να πέσουν στο σημείο εκείνο. Σαν πλημμυρίδα χιλιάδες άνδρες άρχισαν να εισβάλλουν από τον θύλακα που ο Σουλτάνος υπέδειξε. Οι αμυνόμενοι υποχώρησαν υπό το βάρος του αριθμού των επιτιθεμένων. Σε ένα τέταρτο 30.000 Οθωμανοί ανέβηκαν στα τείχη. Τώρα όλοι ούρλιαζαν απόκοσμα και έσφαζαν όποιον συναντούσαν. Η Πόλις Εάλω. Η υποχώρηση έγινε πανικός. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi4.jpg" style="color: #45818e; text-decoration-line: none; transition: all 0.2s ease-in; user-select: auto !important;"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2017/05/alosi4-1024x587.jpg" style="border: none; padding: 0px; user-select: auto !important;" /></a><br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Πύλη Αγίου Ρωμανού πρωινό 29 Μαΐου 1453 <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Το πρόσωπο του Αυτοκράτορα είχε μεταβληθεί σε μια μάσκα πόνου. Δεν πίστευε και ο ίδιος πόσο γρήγορα και ξαφνικά ανατράπηκε η κατάσταση. Οι Οθωμανοί έμπαιναν πλέον από παντού. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />«Όλα τελείωσαν λοιπόν» σκέφτηκε και πρόσταξε την φρουρά του να αποχωρήσουν. Με ψυχραιμία κατέβηκε από τον Άγιο και μπήκε στην Πόλη. Τον συνόδευαν οι καλοί του φίλοι , Ο Ιωάννης Δαλματός, ο Δον Φρανσίσκο ντε Τολέδο, ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Καντακουζηνός. Έτρεχαν στα στενά δρομάκια της Πόλης. «Άρχοντα μου θα ήταν συνετό να αποφύγουμε τους μεγάλους δρόμους για να φτάσουμε στο λιμάνι» τον συμβούλεψε ο Θεόφιλος. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Από κάποια σκιερή γωνία ξεπρόβαλε τρέχοντας, μια πολυάριθμη ομάδα γενιτσάρων. Κοντοστάθηκαν μόλις είδαν τους 5 αρματωμένους άνδρες. Ο Αυτοκράτορας της Νέας Ρώμης, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Ξεθήκωσε το σπαθί του και όρμησε. Πίσω του οι σύντροφοι του έκαναν το ίδιο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Οθωμανός ιστορικός Ορούχ, έγραψε αργότερα: «Ο άμοιρος αυτοκράτορας ήταν 49 ετών όταν πέθανε. Όποιες και αν ήταν οι συνθήκες του θανάτου του, φαίνεται ότι προσπάθησε μέχρι και την τελευταία στιγμή να κρατήσει τη φλόγα του Βυζαντίου αναμμένη. Ο κυβερνήτης της Ιστανμπούλ ήταν γενναίος και δεν ζήτησε έλεος. Ήταν ένας άξιος αντίπαλος» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης γλιστρούσαν από το αίμα που έρεε. Τα κομμένα κεφάλια μέσα στο λιμάνι, έμοιαζαν καρπούζια στον πάγκο του μανάβη. Τόσα πολλά ήταν. Στον κεράτιο σε ένα Πύργο 40 Κρήτες τοξότες είχαν ταμπουρωθεί και δεν έκαναν πίσω. Κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να καταλάβουν τον Πύργο, αποτύγχανε. Η Πόλη είχε πέσει αλλά οι Κρητικοί δεν παραδίδονταν. Ο Μεχμέτ το έμαθε. Θαύμασε την αντρειοσύνη τους. Η εντολή του ήταν σαφής: «Αφήστε τους να φύγουν. Αφήστε τους τιμητικά να πάρουν μαζί τους και τη σημαία τους. Όποιος τολμήσει να πειράξει έστω και έναν από αυτούς θα θανατωθεί. Δώστε τους και ένα πλοίο. Το αξίζουν…» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Αγία Σοφία πρωινό 30ης Μαΐου 1453 <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ ήταν έξαλλος. Άφριζε στην κυριολεξία από το κακό του. Όταν βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση ακόμη και η προσωπική του φρουρά φρόντιζε να μην βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο. Δεν το είχε σε τίποτε να διατάξει τον αποκεφαλισμό όποιου ανθρώπου ήταν δίπλα του, την λάθος ώρα. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Σύμφωνα με τους ιερούς νόμους του Ισλάμ εάν μια πόλη επαρεδίδετο τότε τα στρατεύματα, την καταλάμβαναν αναίμακτα και απαγορευόταν να αγγίξουν την περιουσία αλλά και τους ανθρώπους της. Εάν μια πόλη αρνείτο να παραδοθεί και τα στρατεύματα την καταλάμβαναν εξ εφόδου τότε οι στρατιώτες επί 3 ημέρες είχαν δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν στους ανθρώπους και την περιουσία τους. Να την οικειοποιηθούν να πάρουν σκλάβους, να πάρουν χρυσάφια και κοσμήματα. Όμως εάν ο Μεχμέτ άφηνε τους άνδρες τους για τρεις ημέρες, εκείνοι θα ισοπέδωναν την Πόλη. Δεν θα έβρισκε τίποτε όρθιο. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Σουλτάνος αποφάσισε να μην περιμένει να περάσει το τριήμερο. «Μπαίνουμε μέσα» είπε στον Βεζίρη του και λίγη ώρα αργότερα μια τεράστια πομπή περπατούσε στους δρόμους της Βασιλεύουσας. Πρώτος πάνω στο λευκό του άλογο ήταν ο Μεχμέτ, ζωσμένος με το σπαθί του Οσμάν. Έφτασε έξω από την Αγία Σοφία. Από μέσα οι κραυγές του κόσμου ήταν ανατριχιαστικές. Ξέζεψε και πεζός έφτασε στην είσοδο. Με αργές κινήσεις έσκυψε και πήρε μια χούφτα χώμα από το έδαφος. Έριξε το χώμα πάνω στο τουρμπάνι του, ως πράξη ταπεινότητας απέναντι στον θεό. <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Ο Μεχμέτ μπήκε από την είσοδο και μονολογούσε το ποίημα ενός Πέρση ποιητή: «Η αράχνη υφαίνει τον ιστό της και η κουκουβάγια κρώζει στους οίκους του Αφραστάβ…» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Είδε το εσωτερικό της εκκλησιάς ασφυκτικά γεμάτο. Όσοι είχαν προστρέξει εκεί για να σωθούν είχαν αλυσοδεθεί και ήταν έτοιμοι για τα σκλαβοπάζαρα. Πολλοί κείτονταν νεκροί. Αίμα έρεε στα πλακάκια. Κάποιοι γενίτσαροι συνέχιζαν να ξηλώνουν τα μάρμαρα, και να καταστρέφουν τις χρυσοποίκιλτες εικόνες. Ο Μεχμέτ έγινε έξαλλος. Πλησίασε έναν γενίτσαρο που ξήλωνε κάποια μάρμαρα «Γιατί τα χαλάς;» τον ρώτησε με φωνή που έτρεμε. «Για την πίστη μας Σουλτάνε μου» απάντησε εκείνος. Με το βαρύ μεταλλικό κοντάρι του τον χτύπησε με όλη του τη δύναμη στο κεφάλι. Το κρανίο άνοιξε σαν τριαντάφυλλο και υγρά με αίμα άρχισαν να χύνονται. «ΤΕΛΟΣ» βροντοφώναξε ο Μεχμέτ «Κανείς και ποτέ δεν θα παραβιάζει διαταγή δική μου. Σας είπα ότι τα κτίρια μου ανήκουν» <br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Στη συνέχεια ήρεμος έδωσε εντολή να μπουν μέσα οι μουεζίνηδες και οι χατίπιδες. Σε λίγη ώρα στην Αγία Σοφία θα τελούταν η πρώτη προσευχή στον Αλλάχ… </b><br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" /><br style="user-select: auto !important;" />Πηγή : militaire.gr</span></div> </div> </div>

• 
• 
• 
• 

1. 1
2. 2
3. 3
4. 4

• Previous
• Next

Οι τελευταίες ώρες της Κωνσταντινούπολης! Ένα συγκλονιστικό χρονικό

Οι τελευταίες ώρες πριν η Πόλη πέσει! Ένα δραματικό χρονικό γραμμένο από τον συνάδελφο δημοσιογράφο Βενιζέλο Λεβντογιάννη για το ΠΟΝΤΙΚΙ. Η αναδημοσίευσή του επιβεβλημένη και χρήσιμη για όποιον πραγμ…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...