29 Μάη 1453, εάλω η Πόλις...

<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDW477wlChAEmBgU7ve4Hjr420yuogOedXEDXF6EdPYUHbQ9TzydW0Z-zxyqWiwp2OK4lSz1goLx7WfaNZ-yfwnrNCkQ28OT1tnoNQNrxY_x4vyQgd_v-evgnuZhO5V6INs9Sh9HNKkmL-/s640/2929.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDW477wlChAEmBgU7ve4Hjr420yuogOedXEDXF6EdPYUHbQ9TzydW0Z-zxyqWiwp2OK4lSz1goLx7WfaNZ-yfwnrNCkQ28OT1tnoNQNrxY_x4vyQgd_v-evgnuZhO5V6INs9Sh9HNKkmL-/w640-h320/2929.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p>

29 Μάη 1453, εάλω η Πόλις...

 …

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Ο τελευταίος Ρωμιός στρατιώτης-αυτοκράτορας

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwJZMIBodtih9YAQ_rIRER9108rK2cFs1k9tF9XpXAgEH4jtnIEyoOYsF8I4acfDDB4jZAUTeypq88DXDGrLWfc3L-uHNuZ0HJOTXLaKbkDLvwWoVuEjcAJQosNywixtJS6-b5WCG6kIYM/s1600/allos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><img border="0" data-original-height="296" data-original-width="400" height="472" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwJZMIBodtih9YAQ_rIRER9108rK2cFs1k9tF9XpXAgEH4jtnIEyoOYsF8I4acfDDB4jZAUTeypq88DXDGrLWfc3L-uHNuZ0HJOTXLaKbkDLvwWoVuEjcAJQosNywixtJS6-b5WCG6kIYM/s640/allos.jpg" width="640" /></span></a></div> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Όταν άνοιξα το ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δ. Κυριαζή «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1) δεν είχα φανταστεί ότι θα με κράταγε ξάγρυπνο διαβάζοντάς το μονομιάς. Ο Κυριαζής φαίνεται πως εμπνεύστηκε από το χρονικό της άλωσης του Γεωργίου Φραντζή (2), συνεργάτη του αυτοκράτορα της Ρωμανίας (4)(5) Παλαιολόγου, αυτόπτη μάρτυρα και μαχητή κατά την άλωση. Τελειώνοντας την ανάγνωση, ξημερώματα πια, ο Ρωμιός (3)(5) Δραγάσης (6) κατείχε, πλέον, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(1) «… … Ο Παλαιολόγος σταμάτησε, τους αγκάλιασε όλους με το βλέμμα του και, ενώ μέχρι τα παλάτια, μέχρι τη μεγάλη αίθουσα ερχόταν η βοή από το τούρκικο στρατόπεδο, με μάτια υγρά από τη συγκίνηση πρόφερε τα τελευταία τούτα λόγια:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν μου μένει, αλίμονο, καιρός να πω περισσότερα. Το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το παραδίνω στα χέρια σας σαν νάτανε δικό σας. Ακούσατε τα λόγια μου, τις συμβουλές μου. Είμαι βέβαιος πως θα το φυλάξετε και θα το υπερασπιστήτε. Ακούσατε τα λόγια μου, τις συμβουλές μου. Πρέπει όμως ακόμη να μάθετε και τούτο: Αν με την καρδιά σας ακολουθήσετε αυτά που είπα, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε. Αν όμως ετούτες οι ελπίδες μου χαθούνε, στεφάνι αδαμάντινο μας περιμένει όλους μας στον ουρανό και η μνήμη μας θα μείνη χαραγμένη στο νου όλου του κόσμου, που έρχεται και φεύγει από τη γη όπου πατούμε.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τώρα όλοι ήταν δακρυσμένοι. Όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ρωμιοί, Βενετσιάνοι, Γενοβέζοι, όλοι τους με μια φωνή, που έκανε να τρίξουν τα παραθύρια του Αλεξιακού των Βλαχερνών, φώναξαν:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θα πεθάνουμε όλοι μας για την πίστη στο Χριστό, για την Πατρίδα μας!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τα στήθη του Κωνσταντίνου φούσκωσαν από χαρά και με φωνή ολόγεμη απάντησε στην προσλαλιά τους:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αδέλφια μου, στρατιώτες! Ετοιμαστήτε για το πρωί και, με τη βοήθεια του Θεού και της μεγάλης Χάρης Του, με τη βοήθεια της Πάνσεπτης Τριάδας, που πάντα τόσο κοντά μας στάθηκε, θα διώξουμε τους Αγαρηνούς από τα τείχη και θα τους υποχρεώσουμε να λύσουν την άτιμη πολιορκία τους!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μπήκε στη Μεγάλη Εκκλησιά, που μύριζε θυμίαμα και λιβανωτό, ο Κωνσταντίνος, προχώρησε και στάθηκε μπροστά στο ιερό βήμα και, ενώ οι παπάδες έψελναν κι ενώ τα ασημοκάντηλα και τα κεριά σκόρπιζαν ζεστό ένα φως τριγύρω τους, τα χείλη του σχημάτισαν μια προσευχή στον Πλάστη του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ύστερα, όταν τελείωσε πια η λειτουργία, όταν ο πρώτος της εκκλησίας εβγήκε από το Ιερό κρατώντας το ολόχρυσο Δισκοπότηρο, ο Κωνσταντίνος πλησίασε και μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, ζητώντας από μέσα του συγγνώμη στο Θεό του, που Τον πρόσβαλε και δέχτηκε να γίνη εκείνο που θάφερνε, όπως πίστευε, τη λύτρωση της Ρωμιοσύνης από τους Αγαρηνούς.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μετάλαβε κι ο Λάσκαρις, όπως και οι άλλοι στρατηγοί και οι τουμάρχες και οι μεγάλοι της Αυτοκρατορίας, και τα χείλη του δεν σχημάτισαν προσευχή, καθώς έπαιρνε το Αίμα και το Σώμα του Χριστού, γιατί δεν ήξερε τι έπρεπε να Του ζητήση: Το θάνατο και την απολύτρωση, όπως εμάντευε ότι ζήτησε ο Κωνσταντίνος, ή τη ζωή μακριά από την Πατρίδα, κοντά σε μια γυναίκα, που ελάτρευε, κι ένα παιδί, που είχε την ανάγκη του;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… ...</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πρόσεχε τον Παλαιολόγο και, βλέποντας τα χείλη του που αργοσάλευαν, αναρωτιόταν τι ναταν εκείνο που ζητούσε από το Θεό. Σκέφτηκε κάμποσα λεπτά κι ένα ανατρίχιασμα μπήκε στην ψυχή του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Το θάνατο εγύρευε, το θάνατο που φέρνει τη λησμοσύνη. Τη γαλήνη, που δεν γνώρισε σ’ ολόκληρη τη ζήση του… Αναλογίστηκε ο Λάσκαρις τους αγώνες του Δραγάση, την πίστη του στα πεπρωμένα της Φυλής, τα όνειρά του, τη δυστυχία που ήταν πιστός του σύντροφος μέχρις ετούτη τη στιγμή, το πένθος του. Έφερε στο νου του τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του και τα στήθη του φουσκώνανε σ’ ένα λυγμό, γιατί το ένιωθε, το ζούσε, ότι τώρα, μέσα στη Μεγάλη Εκκλησιά, που έλαμπε ολόκληρη, γραφόταν ένα κεφάλαιο της Ιστορίας των Ρωμιών. Το τελευταίο ίσως, το λαμπρότερο, το πιο δραματικό.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για μια στιγμή είδε το βλέμμα του Δραγάση ν’ ανεβαίνη ψηλά στον Παντοκράτορα κι ένιωσε την καρδιά του να σταματάη τους χτύπους της:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θεέ μου, μουρμούρισε άθελά του κείνη τη στιγμή. Τον Κωνσταντίνο, το Βασιλέα, τον άνθρωπο, σπλαχνίσου τον και δος του μια χαρά μέσα στις τόσες λύπες του και, αν το θέλημά Σου δεν είναι να νικήση… Αν πρέπει οι Τούρκοι να βεβηλώσουν τα σπίτια Σου, σπλαχνίσου τον ξανά και δος του εκείνο, που τόσο θερμά, πιστεύω, Σου ζητάει: το θάνατο του αντρειωμένου.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις ζύγωσε τον Αυτοκράτορα, τον είδε χλωμό σαν πεθαμένο να μάχεται απελπισμένα:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πήραν την Πόλη και ζω ακόμη; Τον άκουσε κάποια στιγμή να ξεφωνίζη, καθώς έφτασαν ξανά στ’ αυτιά του οι θρήνοι από μέσα.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ξαναβουρκώσανε τα μάτια του Λάσκαρι μέσα στη μάχη. Ξαναβουρκώσανε και, παρ’ όλο το Χάρο που θέριζε κοντά του, τα χείλη του σχημάτισαν μια προσευχή:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δώσε του το θάνατο Θεέ μου! Το θάνατο του αντρειωμένου. Εδώ, ετούτη τη στιγμή!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Οι θρήνοι δυνάμωσαν από μέσα. Κάποια στιγμή ο Δημήτριος γύρισε το κεφάλι του και είδε στο εσωτερικό τείχους του Τούρκους, πουχανε μπει πια μέσα, να ρίχνουνε από ψηλά γυναίκες, παιδιά, καλόγερους και καλογέρισες.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δώστε του το θάνατο, Θεέ μου! Ξαναπροσευχήθηκε ο Δημήτριος.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Χλωμός σαν πεθαμένος ο Κωνσταντίνος είδε γύρω του τους μαχητές να φεύγουνε, Ρωμιούς και Γενοβέζους. Να φεύγουν, να χάνονται, αραιώνοντας ακόμη περισσότερο τη χούφτα εκείνων των πιστών που πολεμούσαν πάντα. Τους είδε και η απόγνωση γράφτηκε στο πρόσωπό του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Για μια στιγμή φαντάστηκε τον εαυτό του αιχμάλωτο του Μωάμεθ. Αιχμάλωτο και ταπεινωμένο μέσα στην Πόλη, που με τόση αντρειωσύνη υπερασπίστηκε αβοήθητος από παντού, και η ανδρική καρδιά του σκίρτησε και από τα στήθη του βγήκε μια φωνή μεγάλη. Φωνή, που πρόδινε τη μάχη που γινόταν στο μυαλό του:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Δεν υπάρχει κανένας Χριστιανός να μου πάρη το κεφάλι;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Η φωνή του, φωνή λιονταριού που αγωνίζεται τον τελευταίο αγώνα του, ξεψύχησε στο στόμα του. Ένας γενίτσαρος, τον χτύπησε από πίσω. Κλονίστηκε ο Δραγάσης πάνω στο άλογό του. Όμως, γύρισε και με μια σπαθιά του πήρε το κεφάλι. Αίματα αρχίσανε να τρέχουν από την πλάτη του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις τον είχε πια ζυγώσει. Μαχότανε κοντά του. Έβλεπε το πρόσωπό του να χάνη το χρώμα του. Είδε για μια στιγμή τα μάτια του. Ήταν δακρυσμένα. Όμως πολεμούσε. Πολεμούσε πάντα.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κάποτε, θολό το βλέμμα του Κωνσταντίνου, έπεσε πάνω στο Λάσκαρι κι απομακρύνθηκε αμέσως, γιατί κάποιος Τούρκος χυμούσε πάνω του με ένα κοντάρι.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Λάσκαρις είδε τον Τούρκο και, παρ’ όλη την προσευχή που είχε κάνει να βρη το θάνατο του αντρειωμένου ο Αυτοκράτωρ, σήκωσε το σπαθί του για να τον φυλάξη. Δεν πρόλαβε. Το κοντάρι μπήχτηκε στο στήθος του Κωνσταντίνου κι έπεσε νεκρός από το άλογό του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Τετέλεσται, μούγκρισε ο Δημήτριος και σαν τρελός άρχισε να μάχεται με τόση ορμή, που γρήγορα άνοιξε έναν αιμάτινο δρόμο μπροστά του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Μαχόταν και ξεφώνιζε κι αφροί βγαίναν από το στόμα του. Τώρα πια δε θυμόταν ούτε Λεωνόρα, ούτε παιδί, ούτε τίποτε. Είχε πεθάνει ο Αυτοκράτωρ, η ελπίδα του, ο άνθρωπος που λάτρευε. Είχε πεθάνει πάνω στις επάλξεις σαν στρατιώτης, με το σπαθί στο χέρι.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πολεμούσε ο Λάσκαρις γυρεύοντας κι αυτός το θάνατο και, καθώς στο νου του πέρασε μια εικόνα, ανατρίχιασε σύγκορμος: Το όνειρό του στο Μυστρά… Ο πατέρας του… Η Πόλη που του έδειχνε, το ανθρωπομάνι που έφευγε μπροστά στου Τούρκους….</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Πήραν την Πόλη, πήραν την!</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ο Θρήνος από μέσα δυνάμωσε, πέταξε πάνω από τη Βασιλεύουσα, έφθασε μέχρι το θρόνο του Θεού κι Εκείνος απόστρεψε το πρόσωπό Του.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">… …</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Αρχοντολόι και λαός, ανθρωποθάλασσα ανταριασμένη, έτρεξαν, μπροστά στα κύματα των Τούρκων που μπαίναν στην πατημένη Πόλη, στις εκκλησιές να βρουν σωτηρία κοντά στους Αγγελους, που, αλίμονο, είχαν πια φύγει, κοντά στις εικόνες που δάκρυζαν, δίπλα στις καμπάνες, που σκίζαν τον αγέρα με τις βαριές, απελπισμένες τους φωνές:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Εάλω η Πόλις!»</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σαν σήμερα, την 29η Μαΐου του 1453, έπειτα από 54 ημέρες σκληρής πολιορκίας αλώθηκε η Πόλη. Σήμερα, πολιορκούνται οι αξίες μας, τα ιδανικά μας, τα ήθη μας, οι ελευθερίες μας, τα δικαιώματά μας, η πίστη μας, η ιστορία μας, η αξιοπρέπειά μας, η ανθρωπιά μας, η υπόστασή μας, η ψυχή μας, η καρδιά μας. Σήμερα, πολιορκούνται οι Έλληνες, ο Ρωμιοί, η Ελλάδα, η Ρωμιοσύνη.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Θα αλωθούμε; Αμαχητί;</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Κωνσταντίνος Μαργέλης</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Λευκάδα, 29η Μαΐου 2020</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Σημειώσεις:</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(1) «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» του Κώστα Δ. Κυριαζή, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας» Ι.Δ. Κολλάρου και ΣΙΑΣ Α.Ε.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(2)https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B6%CE%AE%CF%82</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(3) https://el.wiktionary.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B9%CF%8C%CF%82</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(4) https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(5)https://cognoscoteam.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1-%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B7%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1/</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">(6) Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1405 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν το όγδοο από τα δέκα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της Ελένης Δραγάση, κόρης του Σέρβου ηγεμόνα Κονσταντίν Ντράγκας Ντεγιάνοβιτς. Υπεραγαπούσε τη μητέρα του και πρόσθεσε το επώνυμό της (Δραγάση) δίπλα στο δικό του, όταν ανέβηκε στον αυτοκρατορικό θρόνο.</span><br /> <span style="font-family: Verdana, sans-serif;">https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%91%CE%84_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82</span></div>

Ο τελευταίος Ρωμιός στρατιώτης-αυτοκράτορας

Όταν άνοιξα το ιστορικό μυθιστόρημα του Κώστα Δ. Κυριαζή «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος» (1) δεν είχα φανταστεί ότι θα με κράταγε ξάγρυπνο διαβάζοντάς το μονομιάς. Ο Κυριαζής φαίνεται πως εμπνεύστηκε από …

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή

<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: center;"> <span style="background-color: white;"><img border="0" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE5iH8ojNdEFdEmDA2wQ1xeRscBCfUgHPnoqnXWrnNMBC-y0BdvmEAmTaPMaYstjGgPdlll08y-vBf2z8jQEAdcik88VHzrEGUwZb-qORytRukcSR7JpkpL_qblA84_GraSINrkGygcBRS/s640/29+%25CE%259C%25CE%25B1%25CF%258A%25CE%25BF%25CF%2585+1453+-+%25CE%2597+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2586%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B1+%25CE%25BC%25CE%25AD%25CF%2583%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AE%25CE%25B3%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2593.+%25CE%25A6%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B6%25CE%25AE.jpg" style="border: 5px solid rgb(255, 255, 255);" width="610" /></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα [Κωνσταντίνου Παλαιολόγου] έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα του παιδιά, τη γυναίκα και την περιουσία του, αλλά ήθελαν όλοι να πεθάνουν για τη σωτηρία της πατρίδας τους. Ύστερα γύρισαν στις...<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a> θέσεις τους για να φυλάξουν τα τείχη της πόλης.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ο αυτοκράτορας πήγε αμέσως στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας, προσευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι εκείνη τη νύχτα. Έπειτα γύρισε στα ανάκτορα και ζήτησε συγνώμη από όλους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"><a href="https://www.blogger.com/null" name="more" style="text-decoration-line: none;"></a>Ποιος μπορεί να περιγράψει αυτήν τη στιγμή τους θρήνους και τους οδυρμούς που ακούστηκαν τότε στο παλάτι; Κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος, ακόμα κι αν ήταν από ξύλο ή από πέτρα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ύστερα ανεβήκαμε στα άλογά μας, βγήκαμε από τα ανάκτορα και κάναμε επιθεώρηση στα τείχη για να ενθαρρύνουμε τους φρουρούς που κρατούσαν άγρυπνοι τις θέσεις τους. Εκείνη τη νύχτα όλοι βρίσκονταν στα τείχη και τους πύργους, ενώ είχαμε κλείσει προσεκτικά όλες τις πύλες ώστε να μην μπορεί να μπει ή να βγει κανένας.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν φτάσαμε στην Καλιγαρία, την ώρα που λαλούσαν για πρώτη φορά τα κοκόρια, ξεπεζέψαμε και ανεβήκαμε στον πύργο. Από εκεί ακούγαμε φωνές και δυνατό θόρυβο έξω από την πόλη. Οι φύλακες μας είπαν ότι αυτό γινόταν όλη τη νύχτα επειδή οι εχθροί έσερναν τις πολεμικές μηχανές τους κοντά στην τάφρο, προετοιμαζόμενοι για την επίθεση. Επίσης τα μεγάλα εχθρικά πλοία άρχισαν να κινούνται, προσπαθώντας να φέρουν στην ακτή τις γέφυρες που είχαν κατασκευάσει.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι Τούρκοι άρχισαν με μεγάλη σφοδρότητα και ορμή την επίθεση τη στιγμή που λαλούσαν τα κοκόρια για δεύτερη φορά, χωρίς να δώσουν κανένα σύνθημα, όπως είχαν χάνει και τις προηγούμενες φορές. Ο σουλτάνος διέταξε να επιτεθούν πρώτοι οι λιγότερο έμπειροι, μερικοί ηλικιωμένοι και αρκετοί νέοι, ώστε να μας κουράσουν, και στη συνέχεια να ριχτούν εναντίον μας οι πιο έμπειροι και γενναίοι με μεγαλύτερη τόλμη και δύναμη. Έτσι λοιπόν ο πόλεμος άναψε σαν καμίνι. Οι δικοί μας αντιστέκονταν με πείσμα, χτυπούσαν άγρια τους εχθρούς και τους γκρέμιζαν κάτω από τα τείχη, καταστρέφοντας συγχρόνως και πολλές από τις πολιορκητικές τους μηχανές.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι νεκροί ήταν πολλοί και από τις δυο πλευρές, ιδίως όμως από το εχθρικό στρατόπεδο. Μόλις άρχισαν να σβήνουν τα άστρα του ουρανού καθώς προχωρούσε το φως της μέρας κι εμφανίστηκε στην ανατολή η ροδοδάχτυλη αυγή, όλο το πλήθος του εχθρού παρατάχθηκε σε μια σειρά που έφτανε από τη μια μέχρι την άλλη άκρη της πόλης.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ακούστηκαν τότε τα τύμπανα, οι σάλπιγγες και τα υπόλοιπα πολεμικά όργανα με φωνές και αλαλαγμούς, ενώ τα κανόνια άρχισαν να ρίχνουν όλα μαζί. Τότε όλοι οι Τούρκοι όρμησαν από ξηρά και από θάλασσα στα τείχη και άρχισαν τη συμπλοκή μαζί μας. Οι πιο θαρραλέοι έστησαν σκάλες, ανέβηκαν πάνω σ' αυτές και έριχναν αδιάκοπα τα βέλη τους εναντίον των δικών μας. Η φρικτή και αμφίρροπη μάχη κράτησε δύο ώρες και φαινόταν ότι οι χριστιανοί θα έπαιρναν πάλι τη νίκη. Τα πλοία που μετέφεραν τις σκάλες και τις κινητές γέφυρες αποκρούστηκαν από τα παραθαλάσσια τείχη και αναγκάστηκαν να γυρίσουν πίσω άπρακτα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι πολεμικές μηχανές, που έριχναν πέτρες από τα τείχη της πόλης, σκότωσαν πολλούς αγαρηνούς. Αλλά και εκείνοι που ήταν στην ξηρά έπαθαν τα ίδια και χειρότερα. Ήταν πολύ παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς τον ήλιο και τον ουρανό σκεπασμένους από ένα σύννεφο σκόνης και καπνού. Οι δικοί μας έκαιγαν τις εχθρικές πολεμικές μηχανές με το «υγρό πυρ», γκρέμιζαν τις σκάλες με όσους βρίσκονταν πάνω τους και σκότωναν αυτούς που επιχειρούσαν να ανεβούν στα τείχη με μεγάλες πέτρες, ακόντια, πυροβόλα και τόξα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όπου έβλεπαν συγκεντρωμένους Τούρκους, τους χτυπούσαν με μεγάλα τηλεβόλα, σκοτώνοντας και πληγώνοντας πολλούς. Οι εχθροί απηύδησαν τόσο πολύ από τη σθεναρή αντίσταση που συναντούσαν ώστε θέλησαν να κάνουν λίγο πίσω για να ξεκουραστούν, αλλά οι τσαούσηδες και οι ραβδούχοι της τουρκικής Αυλής τους χτυπούσαν με σιδερένια ραβδιά και βούνευρα για να μην υποχωρήσουν.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ποιος μπορεί να περιγράψει τις κραυγές και τα βογκητά των τραυματιών και στα δύο στρατόπεδα; Ο θόρυβος και οι φωνές τους έφταναν μέχρι τον ουρανό. Μερικοί από τους δικούς μας, που έβλεπαν τους εχθρούς να υποφέρουν, τους φώναζαν: «Τι κάνετε συνεχώς επιθέσεις, αφού δεν μπορείτε να μας νικήσετε;» Εκείνοι τότε, προσπαθώντας να δείξουν τη γενναιότητα τους, ανέβαιναν πάλι στις σκάλες. Οι πιο τολμηροί σκαρφάλωναν στους ώμους των άλλων και οι επόμενοι τους μιμούνταν, για να μπορέσουν να φτάσουν στην κορυφή του τείχους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι σκληρότερες μάχες έγιναν στις πύλες, όπου οι αντίπαλοι συγκρούονταν με τα σπαθιά στα χέρια και οι νεκροί ήταν αμέτρητοι. Όταν η παράταξη μας άρχισε να υποχωρεί, τότε πετάχτηκαν μπροστά ο Θεόφιλος Παλαιολόγος και ο Δημήτριος Καντακουζηνός, δύο γενναίοι άντρες που έτρεψαν τους αγαρηνούς σε φυγή, τους γκρέμισαν κάτω από τα τείχη και τους σκόρπισαν. Συγχρόνως έτρεξαν σε βοήθεια κι άλλοι δικοί μας, ενώ ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί έφιππος τους ενεθάρρυνε και τους παρακινούσε να πολεμάνε με σθένος, λέγοντας: «Συμπολεμιστές και αδέρφια μου, σας παρακαλώ στο όνομα του Θεού να κρατάτε τη θέση σας με γενναιότητα. Βλέπω ότι το πλήθος των εχθρών άρχισε να κουράζεται και να διασκορπίζεται. Δε μας χτυπούν πλέον με τάξη και σύστημα. Ελπίζω στο Θεό ότι η νίκη είναι δική μας. Να νιώθετε λοιπόν χαρά επειδή το στεφάνι της νίκης θα είναι δικό μας τόσο στη γη όσο και στον ουρανό. Ο Θεός βρίσκεται στο πλευρό μας και προκαλεί δειλία στους άπιστους».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Τη στιγμή που μιλούσε ο αυτοκράτορας, ο Ιωάννης Ιουστινιάνης πληγώθηκε από βέλος στο πάνω μέρος του δεξιού του ποδιού. Αυτός ο τόσο έμπειρος πολεμιστής, στον πόλεμο, βλέποντας το αίμα να τρέχει από το σώμα του, έγινε κίτρινος από φόβο. Έχασε αμέσως το θάρρος του, σταμάτησε να αγωνίζεται και έτρεξε να βρει γιατρό σιωπηλός, χωρίς να σκέφτεται την ανδρεία και την καρτερικότητα που είχε δείξει μέχρι τότε. Δεν είπε όμως τίποτα στους συντρόφους του ούτε άφησε κανέναν αντικαταστάτη, για να μην προκληθεί σύγχυση που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι στρατιώτες του τον αναζήτησαν με το βλέμμα και, μαθαίνοντας ότι είχε φύγει, καταλήφθηκαν από ταραχή και φόβο. Ευτυχώς, ο αυτοκράτορας που βρέθηκε εκεί κατά τύχη, τους είδε ταραγμένους και φοβισμένους σαν τα κυνηγημένα πρόβατα και θέλησε να μάθει την αιτία. Όταν λοιπόν είδε το στρατηγό του Ιουστινιάνη να φεύγει, τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί το έκανες αυτό, αδερφέ μου; Γύρνα πίσω στη θέση σου. Η πληγή είναι ασήμαντη και η παρουσία σου απαραίτητη. Η πόλη στηρίζεται σε σένα για να σωθεί». Του είπε και άλλα πολλά, αλλά εκείνος δεν έδωσε απάντηση. Αντίθετα, έφυγε και πήγε στο Πέραν, όπου πέθανε ντροπιασμένος από λύπη για την περιφρόνηση των άλλων.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι Τούρκοι όμως είδαν την ταραχή των δικών μας και πήραν θάρρος. Ο Σογάν πασάς κέντρισε με κατάλληλα λόγια τη φιλοτιμία των γενιτσάρων και των άλλων στρατιωτών, ενώ ένας γιγαντόσωμος γενίτσαρος (που λεγόταν Χασάν και καταγόταν από το Λουπάδι της Κυζίκου) έβαλε με το αριστερό χέρι την ασπίδα πάνω από το κεφάλι του, τράβηξε με το δεξί το σπαθί, ανέβηκε στο σημείο του τείχους όπου είχαν αρχίσει να υποχωρούν οι δικοί μας και ρίχτηκε πάνω τους. Τον Χασάν ακολούθησαν περίπου άλλοι 30 Τούρκοι που θέλησαν να φανούν εξίσου γενναίοι. Όσοι από τους δικούς μας είχαν απομείνει εκεί έριξαν τεράστιες πέτρες και βέλη εναντίον τους, γκρεμίζοντας τους 18 κάτω από τα τείχη, αλλά ο Χασάν κατάφερε να ανεβεί και να τρέψει σε φυγή τους χριστιανούς.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Μετά την επιτυχία του, πολλοί άλλοι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να τον ακολουθήσουν και να σκαρφαλώσουν στα τείχη, αφού οι ελάχιστοι δικοί μας δεν κατάφεραν να τους εμποδίσουν. Πολέμησαν όμως με θάρρος και σκότωσαν πολλούς. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής ο Χασάν χτυπήθηκε από πέτρα και έπεσε κάτω. Μόλις τον είδαν οι δικοί μας πήραν θάρρος και τον λιθοβολούσαν από όλες τις πλευρές. Εκείνος σηκώθηκε στα γόνατα και συνέχισε να πολεμά, αλλά το δεξί του χέρι δέχτηκε αμέτρητα τραύματα από βέλη και έπεσε παράλυτο.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν και πληγώθηκαν πολλοί Τούρκοι, οι οποίοι μεταφέρθηκαν πίσω στο στρατόπεδο. Το πλήθος όμως εκείνων που είχαν ανεβεί στα τείχη διασκόρπισε τους δικούς μας, που εγκατέλειψαν το εξωτερικό και έτρεξαν μέσα στην πόλη με τόση βία ώστε ο ένας πατούσε τον άλλο. Καθώς συνέβαιναν αυτά, ακούστηκαν φωνές από μέσα, από έξω και από το μέρος του λιμανιού: «Έπεσε το φρούριο. Στους πύργους στήθηκαν σημαίες και λάβαρα».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι φωνές αυτές έτρεψαν σε φυγή τους δικούς μας, ενώ έδωσαν καινούριο θάρρος στους εχθρούς που άρχισαν να ανεβαίνουν στα τείχη άφοβα και με αλαλαγμούς χαράς.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν ο δυστυχισμένος αυτοκράτορας και δεσπότης μου είδε αυτό το θέαμα, παρακαλούσε το Θεό με δάκρυα στα μάτια και παρακινούσε τους στρατιώτες να φανούν γενναίοι. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρχε πλέον καμιά ελπίδα βοήθειας ή συμπαράστασης. Τότε τσίγκλησε το άλογό του, έφτασε στο σημείο από όπου οι εχθροί έμπαιναν στην πόλη και ρίχτηκε πάνω τους όπως ο Σαμψών κατά των αλλοφύλων. Στην πρώτη του επίθεση τους γκρέμισε όλους κάτω από τα τείχη, πράγμα που φάνηκε σαν θαύμα σε όσους το είδαν. Μουγκρίζοντας σαν λιοντάρι και κρατώντας το σπαθί στο δεξί του χέρι, έσφαξε τόσους πολλούς Τούρκους ώστε το αίμα έτρεχε σαν ποτάμι από τα χέρια και τα πόδια του.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ο Φραγκίσκος Τολέντο, φάνηκε ανώτερος ακόμα και από τον Αχιλλέα. Πολεμώντας στα δεξιά του αυτοκράτορα, κομμάτιαζε τους εχθρούς με δόντια και με νύχια. Το ίδιο έκανε και ο Θεόφιλος Παλαιολόγος. Βλέποντας τον αυτοκράτορα να αγωνίζεται για να σώσει την πόλη που κινδύνευε, φώναξε κλαίγοντας: «Καλύτερα να πεθάνω παρά να ζήσω». Ύστερα όρμησε κραυγάζοντας πάνω στους εχθρούς και σκότωσε ή έτρεψε σε φυγή όσους βρέθηκαν μπροστά του. Ο Ιωάννης Δαλμάτης, που βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος, πολεμούσε με ηρωισμό σαν γενναίος στρατιώτης που ήταν. Όσοι βρέθηκαν στο πεδίο της μάχης θαύμασαν την τόλμη και την ανδρεία των εξαιρετικών εκείνων ανδρών.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι επιθέσεις επαναλήφθηκαν δύο και τρεις φορές, μέχρι που κατάφεραν να τρέψουν τους απίστους σε φυγή, να σκοτώσουν πολλούς και να γκρεμίσουν άλλους κάτω από τα τείχη. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα και στο τέλος έπεσαν νεκροί, αφού προηγουμένως είχαν προξενήσει τεράστιες απώλειες στους εχθρούς. Πολλοί άλλοι σκοτώθηκαν επίσης κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου οι εχθροί είχαν στήσει τη μεγάλη ελέπολη και το φοβερό κανόνι, με τα οποία γκρέμισαν τα τείχη και κατάφεραν να πρωτομπούν στην πόλη. Τη στιγμή εκείνη εγώ δε βρισκόμουν κοντά στον αυτοκράτορα και δεσπότη μου, επειδή είχα πάει να επιθεωρήσω ένα άλλο σημείο της πόλης, σύμφωνα με τη διαταγή του.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Όταν μπήκαν οι εχθροί στην Πόλη, έδιωξαν τους χριστιανούς που είχαν απομείνει στα τείχη με τηλεβόλα, βέλη, ακόντια και πέτρες. Έτσι έγιναν κύριοι ολόκληρης της Κωνσταντινούπολης, εκτός των πύργων του Βασιλείου, του Λέοντος και του Αλεξίου, τους οποίους κρατούσαν οι ναύτες από την Κρήτη που πολέμησαν από τις 6 μέχρι τις 8 το απόγευμα και σκότωσαν πολλούς Τούρκους. Βλέποντας το πλήθος των εχθρών που είχαν κυριεύσει την πόλη, δεν ήθελαν να παραδοθούν αλλά έλεγαν ότι προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να ζήσουν. Κάποιος Τούρκος ειδοποίησε τότε το σουλτάνο για την ηρωική άμυνά τους κι εκείνος συμφώνησε να τους επιτρέψει να φύγουν με το πλοίο και όλα τα πράγματα που είχαν μαζί τους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Παρά τις υποσχέσεις του όμως, ο σουλτάνος με πολύ κόπο κατάφερε να τους πείσει να αφήσουν τους πύργους και να φύγουν. Δύο αδέρφια, οι Ιταλοί Παύλος και Τρωίλος, πολέμησαν με γενναιότητα μαζί με αρκετούς άλλους στη θέση που είχαν αναλάβει. Κατά τη διάρκεια του αγώνα τους σκοτώθηκαν πολλοί κι από τις δυο πλευρές. Σε μια στιγμή ο Παύλος είδε τους εχθρούς μέσα στην πόλη και είπε στον αδερφό του: «Χάθηκαν τα πάντα. Κρύψου ήλιε και θρήνησε γη.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Η Πόλη έπεσε. Ανώφελο πια να πολεμάμε. Ας κοιτάξουμε τουλάχιστον να σωθούμε εμείς οι ίδιοι».</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Έτσι οι Τούρκοι έγιναν κύριοι της Κωνσταντινούπολης την Τρίτη 29 Μαΐου 1453, στις δυόμισι το μεσημέρι. Άρπαζαν και αιχμαλώτιζαν όσους έβρισκαν μπροστά τους, έσφαζαν όσους επιχειρούσαν να αντισταθούν και σε ορισμένα μέρη δε διακρινόταν η γη από τα πολλά πτώματα που ήταν πεσμένα κάτω. Το θέαμα ήταν φρικτό. Παντού ακούγονταν θρήνοι και παντού γίνονταν αρπαγές γυναικών όλων των ηλικιών. Αρχόντισσες, νέες κοπέλες και καλόγριες σέρνονταν από τα μαλλιά έξω από τις εκκλησίες όπου είχαν καταφύγει, ενώ έκλαιγαν και οδύρονταν.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Ποιος μπορούσε να περιγράψει τα κλάματα και τις φωνές των παιδιών ή τη βεβήλωση των ιερών εκκλησιών; Το άγιο σώμα και αίμα του Χριστού χυνόταν στη γη. Οι Τούρκοι άρπαζαν τα ιερά σκεύη, τα έσπαζαν ή τα κρατούσαν για λογαριασμό τους. Το ίδιο έκαναν και με τα ιερά αναθήματα. Ποδοπατούσαν τις άγιες εικόνες, τους αφαιρούσαν το χρυσάφι, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, και έφτιαχναν με αυτές κρεβάτια και τραπέζια. Άλλοι στόλιζαν τα άλογα τους με τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά άμφια των ιερέων και άλλοι τα έκαναν τραπεζομάντιλα.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Άρπαζαν τα πολύτιμα μαργαριτάρια από τα άγια κειμήλια, καταπατούσαν τα ιερά λείψανα των αγίων και, σαν πραγματικοί πρόδρομοι του διαβόλου, έκαναν αμέτρητα ανοσιουργήματα, που μόνο το θρήνο μπορούν να προκαλέσουν. Χριστέ, βασιλιά μου, οι αποφάσεις Σου ξεπερνάνε το μυαλό του ανθρώπου!</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Μέσα στην απέραντη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τον επίγειο ουρανό, το θρόνο της δόξας του Θεού, το άρμα των Χερουβείμ, το θείο δημιούργημα, το αξιοθαύμαστο κατασκεύασμα, το στολίδι της γης, τον ωραιότερο από όλους τους ναούς, έβλεπε κανείς τους Τούρκους να τρώνε και να πίνουν στο Ιερό Βήμα και στην Αγία Τράπεζα ή να ασελγούν πάνω σε γυναίκες, νέες κοπέλες και μικρά παιδιά. Ποιος μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος και να μη θρηνήσει για την άγια εκκλησία μας; Όλοι πονούσαν από το κακό που έβλεπαν. Στα σπίτια θρήνοι και κλάματα, στους δρόμους οδυρμοί, στις εκκλησίες αντρικές κραυγές πόνου, γυναικεία μοιρολόγια, βαρβαρότητες, φόνοι και βιασμοί.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Οι ευγενείς ατιμάζονταν και οι πλούσιοι έχαναν τις περιουσίες τους. Σε όλες τις πλατείες και τις γωνιές της πόλης γίνονταν αμέτρητα κακουργήματα. Κανένα μέρος ή καταφύγιο δε γλίτωσε από την έρευνα και τη βεβήλωση. Οι άπιστοι έσκαψαν κήπους και γκρέμισαν σπίτια για να βρουν χρήματα ή κρυμμένους θησαυρούς. Όσα βρήκαν, τα πήραν για να χορτάσουν την απληστία τους. Χριστέ, βασιλιά μου, γλίτωσε από τη θλίψη και τον πόνο όλες τις πόλεις και τις χώρες όπου κατοικούν χριστιανοί.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">Την τρίτη μέρα μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή να γίνουν γιορτές και πανηγύρια για τη μεγάλη νίκη, και διέταξε να βγουν έξω ελεύθερα και άφοβα όσοι ήταν κρυμμένοι σε διάφορα μέρη της Πόλης, μικροί και μεγάλοι. Διέταξε επίσης να γυρίσουν στα σπίτια τους όσοι είχαν φύγει εξαιτίας του πολέμου και να ζήσουν εκεί όπως πριν, σύμφωνα με το δίκαιο και τη θρησκεία τους. Ακόμα, έδωσε διαταγή να εκλέξουν πατριάρχη σύμφωνα με τα έθιμα τους. αφού ο προηγούμενος πατριάρχης είχε πεθάνει. Οι αρχιερείς και οι ελάχιστοι άλλοι κληρικοί και λαϊκοί που έτυχε να βρίσκονται στην πόλη διάλεξαν για το αξίωμα αυτό το Γεώργιο Σχολάριο, που ήταν ένας πολύ καλλιεργημένος πολίτης, τον οποίο χειροτόνησαν πατριάρχη και τον ονόμασαν Γεννάδιο. <span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"><b>Σημείωση:</b> Ο πρωτοβεστιάριος, δηλαδή αρχιθαλαμηπόλος, Γεώργιος Φραντζής ή Σφραντζής (1401-1480) ήταν ο μοναδικός Βυζαντινός ιστορικός αυτόπτης μάρτυρας της κοσμοϊστορικής κατάληψης Πόλης από τους Τούρκους.</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> </div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;"> http://www.osiaefxi.com/2015/05/29-1453.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook&utm_campaign=%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82+%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82</span></div> <div style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white; font-family: inherit;"><a href="http://anexperimentindepth.blogspot.co.uk/2015/05/29-1453.html" rel="nofollow" style="text-decoration-line: none;" target="_blank">anexperimentindepth</a></span></div> <div class="MsoNormal" style="font-family: Verdana, sans-serif; text-align: justify;"> <span style="background-color: white;">"<a href="https://amethystosbooks.blogspot.com/2015/05/29-1453.html" rel="nofollow" style="text-decoration-line: none;" target="_blank">amethystosbooks</a>"</span></div> </div>

29 Μαϊου 1453: Η αποφράδα ημέρα μέσα από τη μοναδική ιστορική αφήγηση του Γ. Φραντζή

Οι δυστυχείς Ρωμαίοι, αφού άκουσαν τα λόγια του αυτοκράτορα [Κωνσταντίνου Παλαιολόγου] έσφιξαν την καρδιά τους, αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν όλοι μαζί. Κανένας δεν έφερνε πια στη μνήμη του τα αγαπημένα…

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...