Yannis Kemmos
Κάποια στιγμή σήμερα στην Αργυρή Ακτή ένιωθα σαν να έβλεπα κάποια σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου.
Έβλεπα τους ανθρώπους να κρατάνε τα φαναράκια και να βαδίζουν μέσα στη θάλασσα μέχρι το νερό να φτάσει στο λαιμό τους πριν τα αφήσουν τελικά να τα κερδίσει το κύμα.
Ήξερα όμως ότι στην πραγματικότητα αυτό που κρατούσαν δεν ήταν φαναράκια, ήταν οι ψυχές και οι μνήμες των ανθρώπων που γνώριζαν, των ανθρώπων που έχασαν.
Μου φαινόταν τόσο σουρεαλιστικό και ευχόμουν πραγματικά να ήταν μια σκηνή από ταινία, ένα ψέμα.
Όμως ήταν, είναι μια σκληρή, πικρή πραγματικότητα.
104 φαναράκια για 104 ψυχές που χάθηκαν.
Όταν η πραγματικότητα ξεπερνά την πιο πικρή φαντασία.
