Εσένα, εαυτέ μου, σου οφείλω μια συγνώμη.
Μια συγνώμη για κάθε λεπτό της ζωής μου που σε πρόδωσα.
Για κάθε φορά που σε απαρνήθηκα υπηρετώντας τα θέλω των άλλων.
Για κάθε ξένη ενοχή που σε φόρτωσα τσαλαπατώντας την αθωότητά σου.
Για κάθε προσδοκία σου που δεν ευοδώθηκε εξαιτίας της δικής μου αμέλειας.
Σου χρωστάω επίσης μια μεγάλη αγκαλιά. Γιατί άντεξες.
Άντεξες το φορτίο της δυστυχίας που δεν σου αναλογούσε.
Την βαθιά σιωπή που μέσα της κυοφορούνταν χιλιάδες ουρλιαχτά.
Τα δικά μου. Γιατί αποξενώθηκα από τον μόνο που δεν έπρεπε ποτέ να το κάνω. Από σένα.
Άντεξες να βλέπεις τα όνειρά σου να θρυμματίζονται κάτω από τα άτσαλα πατήματα ανθρώπινων εγωισμών.
Γιατί εγώ το επέτρεψα.
Γιατί εγώ δεν σε υπερασπίστηκα όπως και όταν έπρεπε.
Κράτησα όλη μου την σκληρότητα για σένα ενώ διοχέτευα την ευαισθησία μου στους άλλους.
Μάτωσα πασχίζοντας να κερδίσω μια θέση αξιόλογη στην ζωή τους.
Κι εσένα, σε κλείδωνα απέξω, γδύνοντάς σε από την στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Σου στέρησα την αγάπη και την εκτίμησή μου. Σ’ εξάντλησα.
Εγώ, η ίδια, σ’ εξόρισα σε μια ερημιά χωρίς προηγούμενο για ν’ αναζητήσω παντού κάποιον σαν εσένα.
Κι ας ήσουν ο μόνος που είχα δίπλα μου κάθε στιγμή από την ώρα της γέννησής μου.
Και θα είσαι μαζί μου χωρίς διακοπή μέχρι το τέλος.
Αδιαμαρτύρητα, ακούραστα, ασταμάτητα.
Ήρθε πια ο καιρός να σταματήσω να σε πολεμώ σαν να είσαι εχθρός μου.
Να σε τοποθετήσω εκεί που σου αξίζει απονέμοντας δικαιοσύνη.
Συγχωρώντας με.
Γράφει η Σαντίνα Δεναξά –
