Ξεχνάμε. Ξεχνάμε εύκολα να πούμε σε αγαπώ, μου λείπεις, γύρνα πίσω, σε θέλω, συγγνώμη. Ξεχνάμε και η ζωή περνάει μπροστά μας τόσο γρήγορα, που δεν το καταλαβαίνουμε. Αφήνουμε τις μέρες να περνάνε λέγοντας ”θα το κάνω αύριο”.
Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Δεν ξέρεις αν την επόμενη ώρα θα έχεις τη δυνατότητα να πεις αυτό που ήθελες στους γονείς σου, στους φίλους σου, στον άντρα σου. Είναι σκληρό, μα είναι η αλήθεια. Η ζωή έχει τη μαγική ικανότητα να μας φέρνει στον κόσμο, να μας γεννάει μέσα από τη θεά μάνα, μα την ίδια στιγμή ορίζει και πότε θα τερματίσει αυτή τη ζωή.
Αν όμως όλοι λέγαμε αυτά που σκεφτόμαστε, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κακία, μα με απόλυτη ειλικρίνεια, τότε θα ήμασταν λίγο πιο ευτυχισμένοι. Λίγο πιο καλοί, λίγο πιο χαμογελαστοί. Ο άντρας δε θα καβάλαγε μια μηχανή γεμάτος νεύρα και η γυναίκα δεν θα πέρναγε το δρόμο με κόκκινο σηματοδότη για πεζούς. Θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τόσα δυσάρεστα, μα πιο πολύ θα αποφεύγαμε τον πόνο και τη δυστυχία του «δεν πρόλαβα να σου πω όλα αυτά που ήθελα». Να σου πω ένα συγγνώμη και ένα τελευταίο σε αγαπώ.
Η θλίψη θα ήταν θλίψη και ο πόνος αβάσταχος, όμως τουλάχιστον δεν θα πόναγε η καρδιά τόσο πολύ για μια λέξη, που δεν πρόλαβε να ειπωθεί. Η δυνατότητα που έχουμε να μιλάμε, να επικοινωνούμε και να αγαπάμε πρέπει να μοιράζεται. Τι να την κάνεις μισή αγάπη; Πρέπει να τη σκορπάς, να αγαπάς και να γελάς και σίγουρα να μην αφήνεις για αύριο ό,τι μπορείς να κάνεις σήμερα.
Όμως εμείς έχουμε μάθει στη μιζέρια, την γκρίνια και τους τσακωμούς. Αν δεν περάσει το δικό μας κρατάμε μούτρα, κάνουμε μια βδομάδα να μιλήσουμε στον άντρα μας και δεν του λέμε σε αγαπώ από πείσμα. Αυτό όμως που δεν έχουμε μάθει, είναι ότι το επόμενο λεπτό ίσως να μην έχουμε τη δυνατότητα να του ζητήσουμε συγγνώμη, να τον αγκαλιάσουμε και να του πούμε σε αγαπώ.
Γράφει η Μαρία Κυπραίου
