Χώρισες. Έχει περάσει καιρός κι ίσως άλλος να έχει ήδη προχωρήσει. Ο έρωτας που ζούσατε τελείωσε, παρόλο που εσύ τα είχες σχεδιάσει αλλιώς, έκανες όνειρα και θα προτιμούσες να ‘χε κρατήσει. Μπορεί αυτή τη στιγμή να βρίσκεσαι σε ένα απ’ τα πολλά στάδια του χωρισμού. Άρνηση, θυμός, εκδίκηση, αποδοχή. Ένα, όμως, είναι σίγουρο. Τα βράδια πριν κλείσεις τα μάτια σου για να σε πάρει ο ύπνος, όταν σκρολάροντας στο κινητό σου βλέπεις ένα νέο πρόσωπο πλάι στον κάποτε άνθρωπό σου να χαμογελάει ευθαρσώς, ψιθυρίζεις στον εαυτό σου: «Πρέπει να βγάλω αυτό το άτομο απ’ το μυαλό μου, την καρδιά μου και τη ζωή μου». Θέλεις να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι και κυρίως να σταματήσεις να νιώθεις.
Πώς μπορείς να αγαπάς και να νοιάζεσαι ακόμα κάποιον που σε έπαιξε και σε κούρασε με τα πισωγυρίσματά του και τα «Δεν ξέρω τι θέλω» του; Ένα άτομο που σε αγνόησε, αφού του τελείωσε ο δήθεν έρωτας κι απλά αποχώρησε χωρίς να δίνει δεκάρα για την απογοήτευσε που σε κέρασε και τις πληγές που σου άνοιξε. Πώς μπορείς να σκέφτεσαι ακόμα ένα άτομο που σε υποτίμησε κι έθιξε την αξιοπρέπειά σου με τη στάση του. Που υποβάθμισε το μυαλό σου με τα αφελή παιχνίδια του. Που σου έκανε ξεκάθαρο ότι δε θέλει καμία απολύτως επαφή μαζί σου. Μέσα σου ξέρεις ότι πρέπει να απομακρύνεις κάθε στοιχείο του.
Μια πρώτη λύση που προσωρινά θα σε κάνει να πείσεις τον εαυτό σου ότι τελείωσε, είναι το κενό που σου προκάλεσαν οι ματαιωμένες προσδοκίες. Ξέρεις ότι τελείωσες οριστικά με έναν άνθρωπο όταν πλέον δεν έχεις όρεξη ούτε να τσακωθείς μαζί του, ούτε να θυμώσεις, ούτε να του πετάξεις ένα καρό βρισιές μέσα στα μούτρα. Απλά αρκείσαι στο να του ρίξεις ένα βλέμμα που δηλώνει μόνο απογοήτευση.
Μην μπερδευτείς, όμως. Το ότι πλέον αρνείσαι να ασχοληθείς, να ψάξεις για εξηγήσεις κι απαντήσεις στα «γιατί» δε σημαίνει ότι έχεις πετάξει στα σκουπίδια το παρελθόν σας. Γι’ αυτό και δε σου αρκεί. Θέλεις να νιώσεις απέχθεια και μίσος, για να αισθανθείς ασφαλής. Θέλεις το άτομο αυτό να μην είναι τίποτα παραπάνω για ‘σένα παρά ένας ξένος. Θέλεις να σταματήσεις να εμφανίζεται το βράδυ στον ύπνο σου και να μη συνδέεις τη μορφή του με κάθε καψουροτράγουδο που ακούς.
Όμως το να μισήσεις έναν άνθρωπο που κάποτε αγάπησες και να τον ξεριζώσεις από μέσα σου σαν να μην υπήρξε ποτέ είναι δύσκολο, έως κι ακατόρθωτο, κι ίσως ανώφελο. Γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό να μην μπορείς να ξεχάσεις. Μια δυνατή καρδιά μπορεί να αντιμετωπίσει την παραμονή ατόμων που κάποτε σήμαιναν πολλά κι ας έγιναν στη συνέχεια απλοί περαστικοί. Δε χρειάζεται να σβήσεις κάποιον απ’ το μυαλό σου για να πεις ότι έχεις τελειώσει μαζί του. Απλά καταχώνιασέ τον στα άδυτά της σκέψης σου και γέμισε τον υπόλοιπο χώρο με άτομα που πραγματικά σε κάνουν χαρούμενο, σε αγαπάνε και καθημερινά με τις πράξεις τους σου δημιουργούν ένα τόσο πλατύ χαμόγελο που φωτίζεται η μέρα σου.
Δε δείχνει αδυναμία ή κόλλημα αν συνεχίζεις να νιώθεις, όταν ο άλλος πια έχει τελειώσει μαζί σου. Θες απλά παραπάνω χρόνο για να πας παρακάτω. Δε χρειάζεται να διαγράψεις όσα περάσατε μαζί και να νιώσεις μίσος για κάποιον που πραγματικά αγάπησες. Το μίσος είναι ένα δηλητήριο που σιγά-σιγά θα πνίξει κάθε ευχάριστη στιγμή σου. Είναι μία τοξίνη που όσο καιρό τη διατηρείς μέσα σου σού τρώει τα σωθικά, σε κάνει να αμφισβητείς την αξία σου, σε οδηγεί ακόμα και σε ακρότητες, τεστάροντας τα όριά σου. Αν δεν αποβληθεί, μπορεί να σε καταστρέψει.
Γιατί το μίσος είναι δυστυχώς σαν τον έρωτα. Όπου φτάσει τα διαλύει όλα σαν ανεμοστρόβιλος. Δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γι’ αυτό μη σκεφτείς ότι για να πας παρακάτω πρέπει να μισήσεις τον άλλο. Άλλωστε, το να τον μισήσεις, δηλαδή να νιώσεις ένα τόσο έντονο συναίσθημα, καταδεικνύει πως δεν τον έχεις ακόμα ξεπεράσει.
Αντίθετα, για να τα καταφέρεις να αφήσεις το παρελθόν πίσω, χωρίς υποκριτικές δηλώσεις στους κολλητούς ότι τάχα το ‘χεις ξεπεράσει, ενώ σε καίει, άσε τους δείκτες του ρολογιού να κάνουν κύκλους και το συναίσθημα να ξεθυμάνει. Κράτα την ιστορία σας σαν μια ευχάριστη ανάμνηση στο σκονισμένο χρονοντούλαπο του μυαλού σου και κλείδωσε τις πόρτες του. Ξέρεις κάτι; Όντως σε πονάει. Πονάει να ξέρεις ότι όλα αυτά που αγάπησες δεν είναι πια εδώ. Ότι ένας άνθρωπος που ονόμαζες «δικό» σου δε χωράει πια στη ζωή σου -ή δε χωράς στη δική του.
Ίσως κάποια βράδια να σφίγγεις το κλειδί στα χέρια σου και να θες να ξαναδιαβάσεις όσα περάσατε, όμως τότε μείνε ακέραιος και δυνατός κι άφησε χώρο για μια νέα όμορφη ιστορία που με τον καιρό θα σε κάνει να ανοίξεις την παλάμη σου και να ρίξεις με ένα βαρύ γδούπο το κλειδί αυτό στο πηγάδι της λήθης.
Συντάκτης: Ελπίδα Λογγινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
