Και να που πάλι πίστεψες, αφέθηκες ξανά στα λόγια τα μεγάλα και απογοητεύτηκες. Και να που πάλι πάλεψες δαίμονες, καημούς και την εμπιστοσύνη σου παρέδωσες και στη κουρέλιασαν ξανά. Και να που πάλι ένιωσες, πολύ και δυνατά και το γδαρμένο σου συναίσθημα αιμορραγεί ξανά. Και να που πάλι εδώ σε βρίσκω, κουλουριασμένη, στο κενό το βλέμμα, στη ψυχή σου πλέγμα, στην καρδιά σου τέρμα..ξανά!
Οι προσδοκίες που γέννας για τους ανθρώπους, μάθε, κορίτσι μου, πως είναι πλάνη ολόδική σου, που την κατασκεύασες και την ποτίζεις κάθε μέρα. Εκείνα που πιστεύεις, θέλεις και αποζητάς, πάντα θα απέχουν μα και θα σιμώνουν επικίνδυνα σε κάθε πέρασμα ανθρώπων στη ζωή σου. Θα απέχουν και θα σιμώνουν σαν σε ρώσικη ρουλέτα.Προϊόντα πράξεων και λέξεων. Μα ειδικότερα των λέξεων.
«Έπεα πτερόεντα», σοφή κουβέντα ανθρώπων που έζησαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια πριν. «Λόγια που πετούν» και που δεν συμβαδίζουν με πράξεις, χαρακτήρα και πραγματικότητα. Λόγια τέλεια, επιμελώς καμουφλαρισμένα και στόμφο ειπωμένα. Λόγια που πετούν, που υποκρίπτουν δόλο, ψέμα και συναισθηματική απάτη.
Μάθε, κορίτσι μου, πως οι άνθρωποι για να κερδίσουν αυτό που θέλουν φοράνε μάσκες φθηνιάρικες, κακοφτιαγμένες. Σε έναν ερασιτεχνικό θίασο ξεδιπλώνουν τις επικίνδυνες πτυχές και τα αρρωστημένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους. Και τώρα που έμαθες ή μάλλον καιρό γνωρίζεις αλλά εθελοτυφλείς, κατάλαβε και μέτρα τους διπλά. Δώσε χώρο, κλείσε τα αυτιά σου και άνοιξε τα μάτια. Παρατήρησε τις πράξεις και τα έργα. Συμπεριφορές και όχι λόγια.
Και αν πάλι τα έργα θυμίζουν κωμωδίες και αν πάλι οι συμπεριφορές κριθούν παιδικές και ανώριμες, εσύ μάθε πως κανέναν δεν μπορείς να αλλάξεις αλλά ούτε να γιατρέψεις. Πάνω από όλα να μην έχεις απαιτήσεις από και για κανέναν! Και κάπου εκεί θα αναμετρηθείς με σένα, θα σηκωθείς και θα μετράς λίγο ανάστημα παραπάνω από πριν.
Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος
