Η αθώα ψυχή, που είχε για πατέρα ένα δολοφόνο χωρίς την αγάπη της μητέρας: «Αλήτης». Ένα παιδί, που στην παιδική του ηλικία βίωσε σεξουαλική παρενόχληση και δεν το μοιράστηκε: «Αντικοινωνικός». Γυναικά παντρεμένη με τελικά αλκοολικό σύντροφο και βίαιες συμπεριφορές: «Χωρισμένη 40άρα». Αγόρι με απόπειρες αυτοκτονίας λόγο σεξουαλικών προτιμήσεων: «Επιπόλαιος». Το παιδί που μεγάλωσε ορφανός από γονείς και καθοδήγηση: «Τεμπέλης». Η κυρία που έχασε το παιδί της από καρκίνο: «Μίζερη». Το κοριτσάκι που δεν πήρε αγάπη από επιχειρηματίες γονείς: «Κακομαθημένη».
Και η λίστα δεν σταματάει ποτέ. Φάνηκα πολύ επιεικής στις ιστορίες και στους χαρακτηρισμούς. Δεν έχει σημασία αν τα άτομα είναι φανταστικά ή υπαρκτά στην δική μου ζωή. Το θέμα είναι, αγαπητέ μου αναγνώστη, πόσο εύκολα σηκώνεις το δάκτυλο σου στους ανθρώπους που συναντάς στην ζωή σου και πόσο απερίσκεπτα ανοίγεις το στόμα σου. Αν δεν μπορείς να νιώσεις συμπόνια και να δώσεις την ελευθέρια στον συνάνθρωπο σου να είναι ο εαυτός του, τότε το πρόβλημα εσύ το έχεις. Γιατί όσο εμβαθύνεις μέσα σου, τόσο το μυαλό και η καρδιά σου θα αδυνατεί να βάλει τίτλους στις ψυχές γύρω σου.
Ο,τι και να πέρασες ή να περνάς στην ζωή σου, τα βιώματα δεν συγκρίνονται. Ο κάθε άνθρωπος μέσα από την δική του ψυχοσύνθεση και αντίληψη βιώνει την κάθε εμπειρία μοναδικά και το βάρος μόνο ο ίδιος το ξέρει. Έχει τεράστια διαφορά να προσεγγίσεις κάποιον με γνώμονα την καλοσύνη και να μεταφέρεις ένα μήνυμα που ίσως τον βοηθήσει στο μονοπάτι του, από το να πετάς με ύφος ανωτερότητας ιδεολογίες που δεν περπάτησες.
Αυτό που παρατηρούμε στους άλλους λέει πολλά για τον χαρακτήρα μας. Όπως λένε, μια ψυχή δεν μπορεί να δει το ωραίο αν δεν είναι ωραία η ίδια. Αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πώς να σεβαστείς τους γύρω σου; Όλοι ασκούμε κριτική μέσα στο μυαλό μας, είναι αυτοματοποιημένη λειτουργία του εγκέφαλου μας αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα κάνει την διαφορά.
Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα δεις πως «αυτοί» είναι πρώτοι που θα νιώθουν μια καρδιά πληγωμένη γιατί αναγνωρίζουν το σημάδι. Αν δεν μπορείς να κάνεις καλό, τουλάχιστον να μην κάνεις κακό και οι χαρακτηρισμοί να λείπουν. Εκθέτεις τον εαυτό σου και μόνο! Άσε που είναι τραγική ειρωνεία να δηλώνεις ότι τους καταλαβαίνεις αλλά το δάκτυλο σου να εξακολουθεί να τους δείχνει. Όποιος καταλαβαίνει σωπαίνει και σέβεται αλλιώς πάρε το «εγώ» σου αγκαλιά και φύγε μακριά τους.
Γράφει η Άρτεμις Πολυκάρπου
