Δύσκολος και απαιτητικός ο ρόλος του γονιού, αλλά και μοναδικά όμορφος. Είναι υπέροχο να βλέπεις το μικρό πλασματάκι που έφερες στον κόσμο να μεγαλώνει, να ανθίζει και να ωριμάζει. Ένα μεγάλωμα γεμάτο με στοργή κι αγάπη. Γεμάτο με όνειρα και προσδοκίες. Γεμάτο με γέλιο και καρδιοχτύπι.
Ο ρόλος του γονιού, όμως, είναι και ένας ρόλος γεμάτος ευθύνη. Τη ευθύνη να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο που θα βρει το δρόμο του και θα τα καταφέρει να σταθεί όρθιος μέσα στην αρένα του κόσμου. Έναν άνθρωπο που θα ξέρει πώς να διεκδικήσει την ευτυχία του.Γιατί αυτό θέλει βασικά κάθε γονιός για το παιδί του. Να είναι γερό κι ευτυχισμένο. Και προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να ανταποκριθεί στο γονεϊκό του ρόλο, σύμφωνα με τις δικές του αξίες και τη δική του κοσμοθεωρία.
Γι’ αυτό και δύσκολα δέχεται το να του αμφισβητήσει ένας τρίτος αυτήν του την προσπάθεια. Δύσκολα αποδέχεται ότι κάτι, κάπου μπορεί να έχει κάνει λάθος στον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού του. Αμύνεται ακόμα και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, πόσο μάλλον όταν γίνεται αποδέκτης της όποιας αρνητικής κριτικής ως μάνα ή ως πατέρας.
Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από τις συμβουλές και τα όρια που τους θέτουμε εμείς οι γονείς τους. Νιώθουν ασφαλή μέσα τους. Οι συμβουλές, όμως, από μόνες τους δεν αρκούν. Θα πρέπει να είμαστε και το πρότυπο συμπεριφοράς που εναρμονίζεται με αυτές τις συμβουλές. Τα παιδιά έχουν περισσότερο ανάγκη από τις πράξεις μας.
Αντιλαμβάνονται και αποκωδικοποιούν και τα λεκτικά και τα μη λεκτικά σήματα ευγένειας και ανθρωπιάς που βγάζουμε εμείς οι γονείς τους προς τους άλλους κι ας μην το συνειδητοποιούμε. Αντιλαμβάνονται τη στάση μας απέναντι στο τι είναι ηθικό ή όχι, την επιλογή μας στο δίκαιο και στο άδικο, τα κριτήρια με τα οποία απορρίπτουμε άλλους ανθρώπους.
Ας ξεφύγουμε, επομένως, από τις θεωρητικές συμβουλές κι ας γίνουμε ένα ουσιαστικό και δυνατό πρότυπο συμπεριφοράς. Γιατί τα παιδιά μας πατάνε πάνω στα δικά μας χνάρια και όχι πάνω στα λόγια μας. Πάνω σ΄ αυτά θα πορευτούν για να αναζητήσουν τη δική τους ρότα στη ζωή. Και είναι τα χνάρια που έχουν τη δύναμη, αν το θελήσουν, να κάνουν τον κόσμο λίγο καλύτερο. Αυτά τα χνάρια χρωστάμε στα παιδιά μας κι αυτά ίσως να είναι η καλύτερη παρακαταθήκη αγάπης που μπορούμε να τους αφήσουμε στο προσκεφάλι τους.
Της Γεωργίας Ανδριώτου.
αναπνοές
