Όμορφος κόσμος, σε μάθανε να λες. Και το είπες. Μόνο που όσο καλά κι αν κοιτάς γύρω σου, όσο απελπισμένα κι αν αναζητάς την ομορφιά του, δεν τη βλέπεις πάντα.
Τελευταία μάλιστα, μες τη μαυρίλα που κυριαρχεί, δεν τη βλέπεις καθόλου.
Κάποτε σου άρεσε να περπατάς στο κέντρο. Τώρα κρατάς την τσάντα σου με πάθος, μη τυχόν και τη βρεις αδειασμένη.
Κάποτε κοιτούσες τις βιτρίνες. Πλέον αποφεύγεις να κοιτάς γιατί ξέρεις πως πολύ πιθανό να στέκει κάποιος εκεί ζητώντας ελεημοσύνη. Αληθινή, ψεύτικη δεν ξέρεις… αλλά κάποιος θα είναι εκεί έχοντας την ανάγκη σου… Κι είναι πολλοί αυτοί οι κάποιοι…
Λάτρευες να ανακαλύπτεις στο γραμματοκιβώτιο νέα γράμματα. Πλέον τρέμεις σε κάθε τι που ασπρίζει από το τζαμάκι καθώς το μεταφράζεις σε λογαριασμό, κοινώς φύρα στην τσέπη σου.
Σου άρεσε να φτιάχνεις μια στο τόσο τα μαλλιά σου στο κομμωτήριο, να κάνεις δώρο στον εαυτό σου ένα σπα αναζωογόνησης των πάντων σου. Πλέον παλεύεις μόνη σου για να κάνεις οικονομία.
Δε θέλεις να ανοίγεις τηλεόραση, δε θέλεις να διαβάζεις εφημερίδες. Αρνείσαι αυτή την πραγματικότητα που έχει τόσα να την ασχημαίνουν. Κι είναι μέρες που αρνείσαι να δεις ακόμη και τον καθρέφτη καθώς πιστεύεις ότι κι αυτός κάτι άσχημο θα δείξει.
Σταμάτα το όμως.
Ναι ο κόσμος είναι σκατά. Αδικίες και μαυρίλα κι ότι άλλο βάνει ο νους σου.
Αλλά εσύ τι κάνεις; Πώς θα την παλέψεις; Ή μήπως δεν έχεις σκοπό να την παλέψεις; Γιατί σε αυτή την περίπτωση θα μαλώσουμε.
Έτσι είναι τα πράγματα, ζόρικα. Ε και;
Κοίτα γύρω σου πιο προσεκτικά. Λες ότι δε βλέπεις ομορφιά. Λες ότι δε βλέπεις ελπίδα.
Υπάρχει όμως. Θα τη βρεις σε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που δεν τις καταχωρείς καν στη μνήμη, αναγνωρίζοντάς τις ως ασήμαντες. Αλλά δεν είναι.
Ακόμη και μια ακτίνα ήλιου να σε χτυπά στο πρόσωπο μια κρύα μέρα, είναι ευτυχία.
Ένα γέλιο ενός μωρού που σπάει τη σιωπή, είναι ευτυχία.
Μια αγκαλιά όταν έχεις τις μαύρες σου, είναι ευτυχία.
Η σκέψη πως κάποιος σε νοιάζεται κι είναι εκεί για σένα, είναι ευτυχία.
Ένα χαμόγελο, μια ζεστασιά, μια ελπίδα.
Μια αγάπη.
Εκεί είναι η ομορφιά της ζωής. Σε εκείνα που κάνουν την καρδιά να χτυπά πιο οικεία.
Αν λοιπόν γύρω σου δε βλέπεις τίποτα όμορφο, φτιάξε το.
Μπορείς. Φτιάξε την ομορφιά με ανθρώπους που αγαπάς και σ’αγαπούν.
Φτιάξε την με σκέψεις κι ελπίδες για κάτι καλύτερο από αυτό που ζεις τώρα.
Κι όλα τότε θα δείχνουν καλύτερα…
Και θα είναι και καλύτερα…
Της Στεύης Τσούτση.
