Η καθημερινότητα στην εποχή που ζούμε, είναι αρκετά δύσκολη για τους περισσότερους από εμάς.
Βλέπεις η απόκτηση κάποιων υλικών αγαθών, κλέβει ενέργεια και χρόνο από την ζωή μας.
Αποκτήσαμε σπίτια, ακριβά αυτοκίνητα, κάνουμε ψώνια και ταξίδια, έξω από τις πραγματικές μας δυνάμεις ενίοτε.
Αν πραγματικά όλα αυτά, ή μέρος τους, είναι στόχος ή, υλοποίηση ενός ονείρου, έχει καλώς.
Έχω την αίσθηση όμως, πως όλο αυτό γίνεται περισσότερο για την κάλυψης της ματαιοδοξίας και λιγότερο για την ανάγκη, η το όνειρο.
Ξέρεις και εσύ κατά βάθος, πως ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να τον κάνουν ευτυχισμένο και όχι όλα τα παραπάνω σίγουρα. Να ζει άνετα ναι, αλλά ευτυχισμένος όχι.
Κανένα υλικό αγαθό δεν δημιούργησε ευτυχισμένο άνθρωπο, για να μη σου πω πως όσα περισσότερα αποκτά, τόσο το κενό μεγαλώνει.
Μόνοι ανοιχτήκαμε στα βαθιά και όσο ξεμακραίνουμε από την ακτή, τόσο η θάλασσα μοιάζει απέραντη.
Μπερδεμένοι εμείς, μπερδεμένοι και οι άλλοι γύρω μας.
Ένα κουβάρι μπλεγμένο.
Επειδή το κόστος για να γκρεμίσεις, αυτόν τον όμορφο υλικό κόσμο που πάλεψες να στήσεις, σου έρχεται βαρύ, κάνεις το πιο απλό.
Στήνεις τον εαυτό σου μέσα σε σχέσεις εικονικές, πλαστές κατά μια έννοια.
Σκηνοθετείς άψογα τη ζωή σου, έως και την παραμικρή λεπτομέρεια με ένα σενάριο, που θα ζήλευαν πολλοί.
Νομίζεις πως λέω ψέματα;
Μα τότε πάλι, γιατί τόση μοναξιά;
Γιατί τόσο μεγάλη η αναζήτηση της ευτυχίας;
Τι κάνουμε λάθος;
Προς τα πού κοιτάμε τελικά;
Κοιτάμε το δέντρο και δεν βλέπουμε γύρω μας ολόκληρο δάσος;
Ή κοιτώντας το δάσος, χάνουμε το δέντρο;
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Σχέσεις ζωής στημένες, φιλίες του κώλου, ζευγάρια απομονωμένοι, ο καθένας στον δικό του κόσμο.
Κλεισμένοι στο καβούκι τους, παρέα με τα άπιαστα όνειρά τους. Αν τα θυμούνται ακόμη.
Έξυπνοι άνθρωποι, μορφωμένοι, με χαρίσματα.
Γιατί τόση ηττοπάθεια;
Γιατί τέτοιος συμβιβασμός;
Και αφού εν τέλει τα σκάτωσαν κάποιοι, καλώς η κακώς εγκλωβίστηκαν στην ίδια τους την παγίδα, γιατί δεν προσπαθούν να σώσουν κάτι; Να φτιάξουν πάλι μια αρχή, σαν τότε που ήταν παιδιά και οι σχέσεις είχαν αλήθεια, σαν τότε, που πίστεψαν πως ερωτεύθηκαν τον έναν και μοναδικό, να πιάσουν πάλι από το χέρι τον άνθρωπο της ζωής τους και να αρχίσουν να ξετυλίγουν πάλι το κουβάρι τους.
Φαντάσου τους καθισμένους στον καναπέ.
Ο ένας στην μια άκρη και ο άλλος στην άλλη.
Μπορεί να έχουν ανταλλάξει τα νέα της ημέρας, αφηγηματικά σαν ιστορία, αποκρύπτοντας φυσικά αυτά που εκείνοι επιλέγουν.
Νεύματα συγκαταβατικά και ενδιαφέρων, τρώγοντας και βλέποντας τηλεόραση.
Ο Άντρας μου, λέει η Κυρία Κοκοβίκου, με δόξα και τιμή.
Η Γυναίκα μου, λέει ο Σύζυγος.
Σιγουριά, Ασφάλεια, Πίστη, Αρχές.
Σαν χρηματοοικονομικό σύστημα, σε διαφήμιση Τράπεζας, μου ακούγεται.
Εξαίρετοι ηθοποιοί.
Παίζουν τέλεια τον ρόλο τους. Αλήθεια ποιος τους τον έδωσε;
Η συνήθεια, ο μικρός δικός τους κόσμος, η κοινωνία τους;
Σαν τις αρκούδες στο τσίρκο.
Αυτές που το αφεντικό βαράει το ντέφι και οι δόλιες χορεύουν, προς τέρψη του φιλοθεάμον κοινού.
Το κοινό ποικίλει, παιδιά, συγγενείς, φιλικός και επαγγελματικός κύκλος.
Και όταν η παράσταση φτάσει στο τέλος και τα φώτα σβήσουν, ξανά στο καβούκι, με τα όνειρα, τα θέλω, τα πάθη.
Βγάλε τώρα το κοστούμι της παράστασης, κρέμασέ το μέχρι την επόμενη φορά.
Συνεχίστε να κάθεστε στον αναπαυτικό σας καναπέ, μα τουλάχιστον καθήστε πιο κοντά, πιάστε ο ένας το χέρι του άλλου, σταματώντας το παιχνίδι με το μπαλάκι ανταλλαγής πυρών, σιωπηλών πυρών.
Το μπαλάκι κάποια στιγμή πρέπει να πέσει κάτω.
Ο πιο δυνατός, ο πιο ειλικρινής, πρέπει να το πιάσει και να το βάλει στην άκρη.
Η αγάπη και η συμβίωση με έναν άνθρωπο, δεν είναι παιχνίδι, δεν είναι παράσταση.
Άλλο το περνάμε καλά, αγαπιόμαστε και άλλο το είμαστε ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι.
Άλλο το κάνουμε σεξ, σαν ζευγάρι και άλλο το κάνουμε έρωτα και χανόμαστε.
Μια προσπάθεια έστω, για να σώσεις κάτι από τα τόσο πολύτιμα για σένα, που απέκτησες.
Από αυτά που δημιούργησες, μια και φοβάσαι τόσο πολύ να τα χάσεις.
Όμως όλα αυτά, μην τα σκεπάζεις με την λέξη Αγάπη.
Δεν είναι έτσι η Αγάπη.
Δικαίωμά σου να βαφτίσεις όπως θέλεις την ζωή σου, δεν τη ζηλεύω, ούτε ποτέ πιστά ακολούθησα αυτόν τον τρόπο, γι’ αυτό είμαι εδώ και μιλάω.
Σκέφτομαι τελικά πως ζούμε τρεις ζωές ο καθένας μας.
Την δημόσια.
Την ιδιωτική.
Και μια άλλη, που δυστυχώς αυτή είναι και η πιο αληθινή.
Την κρυφή μας.
Και αφού δεν ξέρεις τελικά ποια ζωή σου να υποστηρίξεις, υποστήριξε αν μη τι άλλο, τις πρώτες σου επιλογές, αυτές που φέρνεις βαρέως αν χάσεις… φρόντισε να γίνεις ικανοποιημένος, μια και το ευτυχισμένος μοιάζει χαμένη υπόθεση και άσε τις επαναστάσεις, από τον καναπέ του σπιτιού σου.
Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
αναπνοές
