Υπάρχουν τεσσάρων λογιών στάδια που περνάς σε εναλλαγές στην ζωή σου. Αρχικά, εκείνο που η ένταση χτυπά τα φτερά της μέσα στο στομάχι σου από κάποια μεγάλη για σένα ευτυχία, ίσως έρωτα. Έπειτα εκείνο που τα φτερά εκείνα κόβονται και οι πεταλούδες ξεψυχούν μες το στομάχι σου αφήνοντας σε να θρηνείς για τούτον τον θάνατο με κλάματα ή με θλίψη ή κόπωση ανεξήγητη. Ύστερα εκείνο που ανακάμπτεις αργά και δειλά. Ξαναθυμάσαι τον προηγούμενο σου εαυτό. Σχεδόν τον ξέχασες. Ήταν ανέμελος μέσα στην άγνοιά του, πριν τις πληγές μέσα στις οποίες ψάχνεις να βρεις την γνώση.
Σκέψου πως περπατάς σε ένα τεντωμένο σκοινί. Μπορεί να κάνεις ένα μονάχα βήμα και να πέσεις αλλά αύριο αν ξανανέβεις μπορεί να κάνεις δύο και ύστερα τρία και αν συνεχίσεις ποιος ξέρει πόσο μακριά ακόμα θα φτάσεις; Το θέμα είναι να συνεχίσεις. Να μην κάτσεις στο παγκάκι δίπλα να κλαις για τα χτυπημένα σου γόνατα ή για το μυαλό σου και το σώμα σου που δεν είναι αρκετά ικανά. Ή μάλλον κάντο, μέσα στο παιχνίδι είναι και αυτό. Αλλά μην εγκλωβιστείς στο στάδιο αυτό γιατί η ζωή είναι εναλλαγές. Συνέχισε, μπορείς να το κάνεις. Όσο πέφτεις τόσο θα μαθαίνεις και όσο μαθαίνεις τόσο καλύτερος θα γίνεσαι.
Μπορείς να τα δεις όλα με δύο τρόπους. Μπορείς να μου πεις “μα θα γεμίσω πληγές με τόσα πεσίματα, θα καταλήξω πιο αδύναμος”. Μπορείς όμως και να δεις πως σε κάθε πέσιμο τα γόνατά σου συνηθίζουν, σχεδόν το απολαμβάνουν και αποδέχονται το πέσιμο ως αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Και δεν τους είναι δύσκολο να φτάσουν ξανά από κει που έμειναν και να συνεχίσουν γιατί όσο προσπαθείς ,τόσο ξέρεις πως να πετύχεις. Έχεις ολοένα και μεγαλύτερη γνώση, αυτοσυγκέντρωση, συνεργασία νου και σώματος. Εάν δεν μάθεις από τα λάθη σου θα πέφτεις πάντα στο ίδιο σημείο. Πρέπει να βρεις τι έφταιξε και έπεσες.
Μην θυμώνεις με σένα. Μην θυμώνεις με το σώμα σου, τον νου σου, τα πόδια σου που δεν ξέρουν να πατήσουν πάντα σωστά. Αυτά τα πόδια είναι που θα σε πάνε μπροστά και εάν δεν τα αγαπάς, εκείνα το νιώθουν και τρέμουν από αβεβαιότητα για τον εαυτό τους και σε ρίχνουν κάτω. Πρέπει πρώτα να σε αγαπάς για να προχωρήσεις μπροστά.
Δεν σου είπα το τέταρτο στάδιο που περνάς στην ζωή σου. Εκείνο το στάδιο περιλαμβάνει την αποδοχή αν όχι το κλείσιμο της πληγής σου. Περιέχει αναμνήσεις ουδέτερες, χωρίς να είναι έντονο κάποιο συναίσθημα μέσα τους. Το ίδιο που βασάνιζε το μυαλό σου τώρα πια δεν περνάει καν σαν σκέψη και αν περάσει απλά την παρακολουθείς από μακριά σαν κάποιος τρίτος θεατής. Την βλέπεις να φεύγει. Μπορεί να αφήσεις ένα σχόλιο, αλλά το πιθανότερο να μείνεις απλά σιωπηλός. Δεν νιώθεις πλέον πόνο, δεν νιώθεις θυμό. Νιώθεις την γαλήνη του να θυμάσαι χωρίς να πονάς. Κάθε μέρα και περισσότερο. Εκείνη την περίοδο έχεις μπει στο ανέμελο στάδιο που δεν ξέρεις που θα οδηγήσει και ούτε σε απασχολεί. Έχεις πλέον όλη την δύναμη και την όρεξη να γεμίσεις την μέρα σου με ασχολίες. Δεν έχεις βαρίδια στην ψυχή σου και είσαι ελεύθερος. Σε αγαπάς και περνάς καλά και όσο καλύτερα περνάς τόσο περισσότερο σε αγαπάς. Αυτό είναι το στάδιο που ευχαριστιέσαι την ελευθερία σου, την παρέα σου, τον κόσμο και περιφέρεσαι ανέμελη όπως και πριν, αλλά εξυπνότερη γιατί έκανες τις πληγές σου γνώσεις και εάν σου ζητούσαν να ανέβεις ξανά στο σκοινί θα το έκανες. Σε σκοινί όμως γερό, όχι φθαρμένο. Γιατί στα φθαρμένα όσο καλή ισορροπία και να είχες, θα έπεφτες. Και δεν θα έφταιγαν τα πόδια σου μάτια μου, μα τα μάτια σου που δεν είδαν καλά που έμπλεκαν.
Της Ανθής Κατερίνη.
αναπνοές
