Πόρτες.
Ίσως η πιο σημαντική εφεύρεση του ανθρώπου.
Από την αρχή της ιστορίας του, ο άνθρωπος θέλει κάπου να ανήκει, και κάτι θέλει να ανήκει σε αυτόν. Το δεύτερο το κατάφερε με αυτήν την επινόηση. Την πόρτα.
Διαχωρίζει αυτό που είναι δικό του, από τα υπόλοιπα. Έχει τα κλειδιά για να ανοίξει αυτό το χώρισμα και να περάσει από τον κοινό χώρο, στον προσωπικό.
Εμπνέει επίσης, ασφάλεια. Φανταστείτε το σπίτι σας, ή το αυτοκίνητό σας χωρίς πόρτες. Το τρένο που σας πάει στην δουλειά το πρωί. Το ασανσέρ.
Μόλις κλείσουν οι πόρτες, έρχεται η ασφάλεια. Ή ας πούμε πως, έτσι νοιώθουμε κάπως πιο ασφαλείς.
Έτσι, λοιπόν, η πόρτα του προσωπικού μας χώρου, που μόλις κλείσαμε πίσω μας, γεννάει την αίσθηση της ασφάλειας. Είμαστε μέσα. Ασφαλείς. Αν είμαστε έξω όμως, αβεβαιότητα. Ανασφάλεια. Ειρωνεία κι αυτή! Η «μέσα» μεριά της πόρτας να διαφέρει τόσο πολύ από την «έξω».
Βγαίνουμε έξω, κι αμέσως αρχίζει το άγχος.
Πόρτες…πόρτες…πόρτες…
Πάντου πόρτες. Τις ανοίγουμε, τις κλείνουμε. Ορατές πόρτες. Αόρατες πόρτες.
Μια καινούργια σχέση, μια καινούργια δουλειά, ένα καινούργιο μάθημα, μια καινούργια φιλία, αόρατες πόρτες που θα κληθούμε να ανοίξουμε.
Είτε στον ερωτικό δρόμο μας, είτε στον προσωπικό, ή στον επαγγελματικό, ακόμη και στον πνευματικό μας δρόμο θα κληθούμε να διαλέξουμε μια πόρτα, από τις πολλές που θα βρούμε μπροστά μας, την οποία θα πρέπει να την ανοίξουμε. Αν θέλουμε βέβαια.
Αν δεν θέλουμε, καλό θα είναι να γυρίσουμε σπίτι μας, να κλειδώθούμε μέσα, και να περιμένουμε πότε θα πεθάνουμε.
Η επιλογή δεν είναι καθόλου εύκολη, όμως.
Κι αν ανοίξουμε την λάθος; Κι αν δεν βρούμε αυτό που θέλουμε, από πίσω της; Ποια να διαλέξουμε; Ποια να είναι αυτή, που θα μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε; Εκεί που ποθούμε;
Και, επιτέλους, γιατί βρεθήκαμε μπροστά σε αυτές τις συγκεκριμένες πόρτες, εμείς, αυτή την χρονική στιγμή; Γιατί δεν βρεθήκαμε μπροστά σε κάποιες άλλες; Τύχη; Πεπρωμένο; Εξυπνάδα;
Και τα τρία, όπως περιγράφει κι αναλύει ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του «Ο μύθος της θεάς Τύχης».
Η ζωή μας, λέει, είναι ένα μείγμα που αποτελείται από την προσωπική μας τύχη (εξυπνάδα, ικανότητες, ταλέντα, ομορφιά, δεξιότητες κλπ), το πεπρωμένο, μια σειρά από προκαθορισμένα γεγονότα στα οποία δεν μας πέφτει λόγος και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε (τόπος γέννησης, γονείς, κλπ), και τον παράγοντα του τυχαίου, κάποιες ενέργειες, δηλαδή,που εμπεριέχουν τον παράγοντα της έκπληξης. Για παράδειγμα, ένα σκασμένο λάστιχο το οποίο μας αναγκάζει να χάσουμε το πρωινό τρένο που συνήθως παίρνουμε για να πάμε στην δουλειά, κι αργότερα μαθαίνουμε πως εκτροχιάστηκε.
Δεν φτάνει λοιπόν, που ήταν δύσκολο να διαλέξουμε ποια πόρτα θα ανοίξουμε, πρέπει να αποφασίσουμε και το πότε θα την ανοίξουμε.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι αυτό: όταν η γραμμή της ζωής μας, μας φέρει μπροστά σε κάποιες πόρτες, μόλις επιλέξουμε ποια θέλουμε να ανοίξουμε, να την ανοίξουμε αμέσως.
Η καθυστέρηση στην ενέργεια, φέρνει δεύτερες σκέψεις και απώλεια ευκαιριών. Γιατί η ευκαιρία μπορεί να περιμένει πίσω από την πόρτα που διαλέξαμε, αλλά δεν θα περιμένει για πάντα.
Ο δρόμος της ζωής μας, λοιπόν, έχει διασταυρώσεις. Διχάλες. Δεν είναι μόνο ευθεία.
Θα κλείσω, με την τελευταία σκηνή από μια αγαπημένη μου ταινία. Ο χαρακτήρας που υποδύθηκε ο Tom Hanks στον «Ναυαγό» (ούτε που θυμάμαι το όνομά του), κρατούσε σαν φυλαχτό ένα πακέτο. Ήθελε να το παραδώσει στον παραλήπτη του.Ήταν το μόνο που δεν άνοιξε. Έγινε σκοπός της ζωής του. Στο τέλος, όταν περνάει από μπροστά του η όμορφη παραλήπτρια του πακέτου, και του δίνει οδηγίες για το πως να βγει στον αυτοκινητόδρομο, εκείνος μένει να κοιτάζει τους τέσσερις δρόμους της ερημικής διασταύρωσης, όπου είχε σταματήσει. Ο ένας δρόμος πήγαινε πίσω στην όμορφη κοκκινομάλλα. Οι υπόλοιποι τρεις, στο άγνωστο. Στην περιπλάνηση. Όλη αυτή η περιπέτεια που πέρασε, τον έφερε εκεί. Το πακέτο άνηκε σε μιαν όμορφη γυναίκα, κι όχι σε κάποιον κοιλαρά αμερικάνο με τζιν φόρμα και τιράντες.
Στο πακέτο είχε γράψει «Το πακέτο αυτό με κράτησε ζωντανό», ή κάτι τέτοιο. Διάλεξε να πάει στον δρόμο που οδηγούσε σε εκείνη.
Τύχη; Πεπρωμένο; Εξυπνάδα; Και τα τρία;
Αν είχε φύγει νωρίτερα από την ερημική διαστάυρωση, δεν θα την γνώριζε ποτέ.
Η ζωή σου δείχνει τα σημάδια στις πόρτες. Αρκεί να ξέρεις να τα διαβάζεις και να εμπιστεύσαι την καρδιά και το ένστικτό σου.
Αυτά.
Αϊντέ, και καλή τύχη, μάγκες. Και μάγκισες.
Του Νίκου Θεοφιλόπουλου.
αναπνοές
