Τον ύμνο της ζωής τον κατέγραψε εμφαντικά ο Ρουσσώ:
«Ζω δε σημαίνει αναπνέω, σημαίνει ενεργώ˙ σημαίνει χρησιμοποιώ τα όργανά μου, τις αισθήσεις μου, τις ικανότητές μου, όλα τα μέρη του εαυτού μου που μου δίνουν τη συναίσθηση της ύπαρξής μου. Ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο δεν είναι εκείνος που μέτρησε περισσότερα χρόνια, αλλά όποιος ένιωσε περισσότερο τη ζωή».
Ορισμένες φορές αναρωτιόμουν γιατί λέγεται κύκλος της ζωής, και όχι ευθεία,
μετά από σκέψη κατέληξα στο εξής, η ευθεία δεν έχει τελειωμό έχει προορισμό, με στάσεις που κάνεις εσύ οπότε θες και προορισμό, ο κύκλος όμως ξεκινάει με αρχή και τέλος, και τέλος μπορεί να γίνει αρχή!!
Υπάρχει κύκλος ζωής ναι, το καθετί που θα κάνεις θα το εισπράξεις, θα κάνεις το καλο η το κακό θα το εισπράξεις, θα πληγώσεις κάποιον με λόγια η με πράξεις θα ακούσεις η θα νιώσεις τα ίδια.. Πρόσεχε λοιπόν όλες οι συμπεριφορές επιστρεφονται..
Η περηφάνια, η απληστία, είναι το χειρότερο ελάττωμα, μην υπερηφανευεσαι για τίποτα,μπορει να τα έχεις καταφέρει καλά και μπράβο σου, η ζωή είναι αγώνας, μην το λες, μην περηφανευεσαι, άστο απλά να φαίνεται μόνο του και φυσικά..
Μην χρησιμοποιείς την λέξη ΕΓΩ, δεν υπάρχεις μόνο εσύ, υπάρχει ο άλλος, εσύ, αυτός, το εγώ σου, κράτα το για σένα..
Όταν προχωράς θυμήσου από που ξεκίνησες, τι απόσταση διανυσες, για να φτάσεις, να κορυφωθείς, Άστον και τον άλλον να κάνει τον δρόμο του, μην μπαίνεις εμπόδιο του.
Να εισαι ταπεινός, να έχεις ενσυναισθηση για τους γυρω σου, γιατί όλα μα όλα είναι ένας κύκλος, εκεί που είσαι στο υπόγειο στο σκοτάδι, ξαφνικά μπορεί να βρεθείς στο ρετιρέ με θέα και φως, και εκεί που είσαι στο ρετιρέ μπορεί να βρεθείς στο υπόγειο, όλα μα όλα απο στιγμή αλλάζουν, γιατί υπάρχει ο κυκλος της ζωής με αρχή και τέλος, με τέλος και αρχή..
Ξεκινά..
Γράφει η Ειρήνη Πυλαρινού
