Ποιος είπε πως μπορείς να είσαι ερωτευμένος, να αγαπάς και να επαναπαύεσαι;
Τον έρωτα δεν τον ξεχνάς. Δεν τον αφήνεις. Δεν το πετάς σαν τα παλιά μαξιλάρια του καναπέ παραδίπλα σαν πάρεις τα καινούργια. Δεν τον ανεβάζεις στο πατάρι μαζί με τα άλλα παλαιωμένα, ταλαιπωρημένα αντικείμενα.
Ο έρωτας δεν είναι ταλαιπωρημένος ούτε παλαιωμένος. Ο έρωτας δεν είναι καν αντικείμενο. Εσύ τον κάνεις να νιώθει έτσι.
Ο έρωτας έχει πρόσωπο, μάτια, χέρια μα πάνω από όλα ψυχή.
Του έδωσες ποτέ ζωή μέσα από τις σκέψεις σου και αμέσως μετά μέσα από τις πράξεις σου;
Ποιος λέει πως ο έρωτας παύει να υπάρχει;
Ξέρω ζευγάρια που είναι μαζί 20 χρόνια και βγαίνουν κάθε όποτε σαν να βγαίνουν για πρώτο ραντεβού. Σαν να βλέπονται για πρώτη φορά. Σαν εκείνη την πρώτη φορά. Το έχεις νιώσει ποτέ; Δεν ξέρεις τι χάνεις αν δεν.
Εμείς το κάνουμε αυτό. Εμείς πετάμε τον έρωτα στα σκουπίδια.
Φταίει η εποχή, θα μου πεις, που μας τα δίνει όλα απλόχερα.
Όχι αγάπη μου. Καμία εποχή δεν φταίει και κανένα πατάρι.
Εμείς και τα μυαλά που κουβαλάμε φταίνε.
Ο έρωτας είναι ένας συνεχόμενος αγώνας. Καθημερινός, δύσκολος και όμορφος συνάμα! Θέλει συνέχεια να του δίνεις. Συνέχεια να προσπαθείς. Συνέχεια να του δείχνεις πως είσαι εκεί ξάγρυπνος φρουρός. Σαν εκείνους τους μαχητές της πάλης που παλεύουν κάθε φορά το ίδιο. Που κυλιούνται στο τετραγωνισμένο γήπεδό τους και προσπαθούν σαν να είναι πάντα η πρώτη φορά.
Θα μου πεις τώρα για τον γάμο και όλα αυτά τα ίδια τα κοινότυπα που θα πουν όλοι. Βαρέθηκα να τα ακούω ξέρεις. Στο μυαλό είναι όλα. Από εκεί ξεκινάμε και εκεί καταλήγουμε. Ξέρεις γιατί; Γιατί έτσι μας βολεύει. Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Ντύθηκες ποτέ σαν να τον έβλεπες για πρώτη φορά; Ήρθε να σε πάρει μετά από τη δουλειά και τον υποδέχτηκες με το χαμόγελο και με την πιο ζεστή αγκαλιά που έχεις; Όχι. Όχι γιατί τα προβλήματα σου τα βάζεις πάνω από αυτόν. Ο έρωτας δεν είναι πάνω από τίποτα. Εκείνος πάει πάνω απ’ όλα. Δώσε του τροφή και θα δεις τεράστια ανταπόκριση. Κάνε την υπέρβαση. Κλείσε το νυσταγμένο σου μυαλό και ξύπνησε το μια φορά για εκείνον.
Ο έρωτας δεν περιμένει. Δεν μπορεί να περιμένει. Είναι καυτός και δυνατός σαν τον ήλιο το κατακαλόκαιρο. Σε καίει και περιμένει να τον κάψεις και εσύ. Μην τον αφήνεις να περιμένει. Κάψε τα όλα για πάρτη του.
Τι κάνεις; Δίνεις μέχρι εκεί που σε βολεύει;
Μετά; Μετά τον πετάς;
Ο έρωτας δεν είναι μιας χρήσης ξέρεις. Δεν τον χρησιμοποιούμε για μια μέρα, μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο και μετά τον πετάμε. Ξέρεις κάτι; Μετά θα σε πετάξει και αυτός. Θα έχει δίκιο βέβαια γιατί και εσύ το ίδιο έκανες.
Γι’ αυτό τον χάνεις αγάπη μου. Δεν του δίνεις διάρκεια. Δεν προσπαθείς καθημερινά. Δεν γελάς για εκείνον, δεν ντύνεσαι για εκείνον, δεν δεν δεν…
Πως θα κρατηθεί με τα χρώματά του ανεξίτηλα αν εσύ δεν τον κάψεις; Με εκείνα τα πορτοκαλιά όλο φλόγα χρώματα. Σαν εκείνα της φωτιάς που καίει στο τζάκι για να σου ζεστάνει το κορμί. Δεν ζεσταίνει μόνο το κορμί σου όμως. Ζεσταίνει και την παγωμένη σου ψυχή.
Έτσι και ο έρωτας αγάπη μου.
Δώσε του χρώματα, φλόγα, ψυχή, ζωή! Να προσπαθείς πάντα. Να τον καις πάντα.
Μην τον αφήνεις χωρίς φλόγα!
Πάντα!
Advertisement
Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου – wp.loveletters.gr
