Από το "PRESS-GR"
Κάθε ημέρα που περνάει, δεν διαπιστώνονται ολοένα και πιο καθαρά μόνο τα εγκληματικά λάθη που έκανε η κυβέρνηση στο θέμα της σύλληψης των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στην περιοχή του Έβρου αλλά αποδεικνύεται και το μέγεθος της ανεπάρκειάς της.
Όμως αν για τα πρώτα εικοσιτετράωρα αναζητούνται διάφορα άλλοθι για να δικαιολογήσουν το ότι... «υποτίμησαν» την κατάσταση, για τη συνέχεια δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα, «ελαφρυντικό». Πέραν αυτού, το πιο ανησυχητικό είναι ότι όσο κυλούν οι ημέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνώντος κόμματος, αρχίσει να αναπτύσσεται μια «ιδεολογική» συζήτηση γύρω από το όλο θέμα. Μια «ιδεολογική» συζήτηση, άκρως επικίνδυνη, αντεθνική και σε τελική ανάλυση προδοτική, όπως συμβαίνει και στα άλλα κρίσιμα μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, το θέμα των Σκοπίων. Βεβαίως, μια πρώτη και άμεση διαφορά είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση του Έβρου πέρα από το γενικότερο ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας μιλάμε και για τις ζωές δύο Ελλήνων στρατιωτικών που έχουν βρεθεί φυλακισμένοι στα «λευκά κελιά» των φυλακών ασφαλείας της Αδριανούπολης.
Σε τι ακριβώς συνίσταται λοιπόν αυτή η «ιδεολογική» επιχείρηση; Όπως και για τα Σκόπια υποστήριζαν επίσημα και χωρίς καμία ντροπή ότι «έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται ‘’Μακεδονία’’ σκέτο», έτσι και τώρα λένε με αφορμή τη σύλληψη και την αιχμαλωσία των Ελλήνων στρατιωτικών ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε ένα τέτοιο γεγονός να δυναμιτίσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να εμποδίσει την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο πλευρών». Και προσέξτε: Αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι αποσπασματικός. Εντάσσεται στη γενικότερη ενδοτική αντίληψή τους ότι «προκειμένου να τα έχουμε καλά με την Τουρκία και να υπάρχει ηρεμία κι όχι ένταση στις σχέσεις μας, χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς υποχωρήσεις…».
Πρόκειται δηλαδή για την παλαιά αντίληψη που εξομοίωνε τις τουρκικές αξιώσεις με τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Πρόκειται για την παλαιά προδοτική αντίληψη που πρέσβευαν με πάθος οι αριστεροί για τη «μοιρασιά» του Αιγαίου, για την αντίληψη που θεωρούσε απλούς «βράχους» τις βραχονησίδες της ελληνικής επικράτειας και που -κατ’ αυτούς- «δεν πρέπει να εμποδίζουν την ελληνοτουρκική φιλία». Είναι η ίδια αντίληψη που θεωρεί τη σημαία όχι εθνικό σύμβολο αλλά ένα «απλό πανί» και επομένως δεν υπάρχει πρόβλημα όταν κάποιοι την καίνε… Είναι η ίδια αντίληψη την οποία είχε εκφράσει ο Τσίπρας το πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν, ως φρέσκος ακόμη πρωθυπουργός, είχε υπερασπιστεί την Τασία Χριστοδουλοπούλου ως υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής για τους λαθρομετανάστες με την φοβερή εκείνη φράση «μα, έχει το Αιγαίο θαλάσσια σύνορα;». Με την ίδια αντίληψη ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσε όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση στη δημιουργία του φράχτη στην περιοχή του Έβρου κάνοντας μέχρι και διαδηλώσεις στην περιοχή. Αλλά κι από τότε που έγινε κυβέρνηση, τον άφησε ακόμη περισσότερο κι από τους προηγούμενους ασυντήρητο…
Το δράμα για την πατρίδα μας βεβαίως είναι ότι αυτά που έλεγαν ως γκρουπούσκουλα ή ως περιθωριακό κόμμα του 2 – 3%, τα λένε, τα πιστεύουν και -το χειρότερο- τα εφαρμόζουν και τώρα που βρίσκονται στην κυβέρνηση και ασκούν εξουσία. Λόγω των σοβαρών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου μάλιστα ο κίνδυνος για την ακεραιότητα και ασφάλεια της χώρας, όταν βρίσκεται στην εξουσία μια κυβέρνηση με τέτοιες αντιλήψεις, γίνεται πολύ μεγαλύτερος!
Αυτή η τραγική και επικίνδυνη «ιδεολογική συζήτηση» έχει αρχίσει λοιπόν να αναθερμαίνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στον κομματικό μηχανισμό όσο και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Κι αυτό γίνεται κατόπιν άνωθεν εντολής, από την ίδια την ηγεσία του, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν άλλοθι για τους εγκληματικούς χειρισμούς στο θέμα της σύλληψης των δύο στρατιωτικών μας. Κι αυτή η «ιδεολογική συζήτηση» βρίσκεται πίσω από τις άθλιες δηλώσεις που κάνουν υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Κουρουμπλή και τον Σκουρλέτη μέχρι τον Φίλη και την Καρακώστα, που συνιστούν «ψυχραιμία και υπομονή», που κάνουν …μαθήματα γιατί «δεν πρέπει να απαντάμε σε κάθε κίνηση των Τούρκων» και που δεν διστάζουν να κάνουν και σπέκουλα του στυλ «τι θέλετε, να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία;». Όλα αυτά υπάρχουν στα non papers που στέλνει ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης για να τα παπαγαλίζουν και να αποενοχοποιούν την κυβερνητική πρακτική στην υπόθεση του Έβρου. Κυρίως όμως εκτός από την αποενοχοποίησή τους επιδιώκουν κάτι άλλο χειρότερο: Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στην κοινή γνώμη την παθητικότητα και την υποτονικότητα, να διοχετεύσουν στην ελληνική κοινωνία το δηλητήριο της ενδοτικότητας και της υποχωρητικότητας και να δημιουργήσουν ένα νέο πρότυπο – παγίδα που στο όνομα της δήθεν «ειρήνης» θα είναι έτοιμο να δεχτεί τον εθνικό ακρωτηριασμό…
Σε τι ακριβώς συνίσταται λοιπόν αυτή η «ιδεολογική» επιχείρηση; Όπως και για τα Σκόπια υποστήριζαν επίσημα και χωρίς καμία ντροπή ότι «έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται ‘’Μακεδονία’’ σκέτο», έτσι και τώρα λένε με αφορμή τη σύλληψη και την αιχμαλωσία των Ελλήνων στρατιωτικών ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε ένα τέτοιο γεγονός να δυναμιτίσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και να εμποδίσει την προσέγγιση και τη συνεργασία των δύο πλευρών». Και προσέξτε: Αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι αποσπασματικός. Εντάσσεται στη γενικότερη ενδοτική αντίληψή τους ότι «προκειμένου να τα έχουμε καλά με την Τουρκία και να υπάρχει ηρεμία κι όχι ένταση στις σχέσεις μας, χρειάζεται να κάνουμε κι εμείς υποχωρήσεις…».
Πρόκειται δηλαδή για την παλαιά αντίληψη που εξομοίωνε τις τουρκικές αξιώσεις με τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Πρόκειται για την παλαιά προδοτική αντίληψη που πρέσβευαν με πάθος οι αριστεροί για τη «μοιρασιά» του Αιγαίου, για την αντίληψη που θεωρούσε απλούς «βράχους» τις βραχονησίδες της ελληνικής επικράτειας και που -κατ’ αυτούς- «δεν πρέπει να εμποδίζουν την ελληνοτουρκική φιλία». Είναι η ίδια αντίληψη που θεωρεί τη σημαία όχι εθνικό σύμβολο αλλά ένα «απλό πανί» και επομένως δεν υπάρχει πρόβλημα όταν κάποιοι την καίνε… Είναι η ίδια αντίληψη την οποία είχε εκφράσει ο Τσίπρας το πρώτο εξάμηνο του 2015 όταν, ως φρέσκος ακόμη πρωθυπουργός, είχε υπερασπιστεί την Τασία Χριστοδουλοπούλου ως υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής για τους λαθρομετανάστες με την φοβερή εκείνη φράση «μα, έχει το Αιγαίο θαλάσσια σύνορα;». Με την ίδια αντίληψη ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρούσε όταν ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση στη δημιουργία του φράχτη στην περιοχή του Έβρου κάνοντας μέχρι και διαδηλώσεις στην περιοχή. Αλλά κι από τότε που έγινε κυβέρνηση, τον άφησε ακόμη περισσότερο κι από τους προηγούμενους ασυντήρητο…
Το δράμα για την πατρίδα μας βεβαίως είναι ότι αυτά που έλεγαν ως γκρουπούσκουλα ή ως περιθωριακό κόμμα του 2 – 3%, τα λένε, τα πιστεύουν και -το χειρότερο- τα εφαρμόζουν και τώρα που βρίσκονται στην κυβέρνηση και ασκούν εξουσία. Λόγω των σοβαρών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου μάλιστα ο κίνδυνος για την ακεραιότητα και ασφάλεια της χώρας, όταν βρίσκεται στην εξουσία μια κυβέρνηση με τέτοιες αντιλήψεις, γίνεται πολύ μεγαλύτερος!
Αυτή η τραγική και επικίνδυνη «ιδεολογική συζήτηση» έχει αρχίσει λοιπόν να αναθερμαίνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στον κομματικό μηχανισμό όσο και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Κι αυτό γίνεται κατόπιν άνωθεν εντολής, από την ίδια την ηγεσία του, σε μια προσπάθεια να δημιουργηθούν άλλοθι για τους εγκληματικούς χειρισμούς στο θέμα της σύλληψης των δύο στρατιωτικών μας. Κι αυτή η «ιδεολογική συζήτηση» βρίσκεται πίσω από τις άθλιες δηλώσεις που κάνουν υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Κουρουμπλή και τον Σκουρλέτη μέχρι τον Φίλη και την Καρακώστα, που συνιστούν «ψυχραιμία και υπομονή», που κάνουν …μαθήματα γιατί «δεν πρέπει να απαντάμε σε κάθε κίνηση των Τούρκων» και που δεν διστάζουν να κάνουν και σπέκουλα του στυλ «τι θέλετε, να πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία;». Όλα αυτά υπάρχουν στα non papers που στέλνει ο διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Ζαχαριάδης για να τα παπαγαλίζουν και να αποενοχοποιούν την κυβερνητική πρακτική στην υπόθεση του Έβρου. Κυρίως όμως εκτός από την αποενοχοποίησή τους επιδιώκουν κάτι άλλο χειρότερο: Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στην κοινή γνώμη την παθητικότητα και την υποτονικότητα, να διοχετεύσουν στην ελληνική κοινωνία το δηλητήριο της ενδοτικότητας και της υποχωρητικότητας και να δημιουργήσουν ένα νέο πρότυπο – παγίδα που στο όνομα της δήθεν «ειρήνης» θα είναι έτοιμο να δεχτεί τον εθνικό ακρωτηριασμό…
Μ. Γιαλούρος
