Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κατ’ εξοχήν πένθιμη μέρα του έτους. Οι καμπάνες των εκκλησιών ηχούν όλη τη μέρα πένθιμα ενώ, παλιότερα, στα σπίτια όπου θα περνούσε ο Επιτάφιος κρεμούσαν μαύρα υφάσματα στα μπαλκόνια.
Από άκρη σε άκρη, στις εκκλησίες όλης της χώρας, ακούγεται σήμερα ο θρήνος της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του μοναδικού υιού της.
Κατά τη διάρκεια της Ακολουθίας των Παθών της Μεγάλης Παρασκευής ψάλλονται τα λεγόμενα Εγκώμια, που είναι μικρά τροπάρια εξόχως δημοφιλή. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι το «Η ζωή εν τάφω...», το «Άξιον εστί», το «Αι γενεαί πάσαι...» και το «Ω γλυκύ μου Έαρ...»
Το «Ω γλυκύ μου έαρ» είναι ένα μοιρολόι - από τους πιο εξαιρετικούς ορθόδοξους βυζαντινούς ύμνους - που ακούγεται στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου και εκφράζει τον πόνο της Παναγίας.
Ω γλυκύ μου έαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ,
Θεέ μου πλαστουργέ μου,
πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα,
λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου,
Πατήρ Υιός και Πνεύμα,
ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου,
Ανάστασιν, Παρθένε,
αξίωσον τους δούλους σου.
Πάντως, παρά το γεγονός ότι η μέρα χαρακτηρίζεται από θλίψη, τα εγκώμια και οι ύμνοι χαρακτηρίζονται από χαρμολύπη, αφού προαναγγέλλουν την Ανάσταση.
