Καμία σχέση δεν έχει με εκείνες τις βιογραφίες που του πλέκουν το εγκώμιο του καλού και ενάρετου άνδρα με την ευγενική ψυχή, που δεν έβλαπτε ούτε κουνούπι.
Η πραγματικότητα είναι άλλη, καθώς ο αυτός μεγάλος μουσικός ήταν από τα σκληρά καρύδια της εποχής.
Μεγαλώνοντας χωρίς γονείς, σε ένα περιβάλλον με συμμορίες και πολλή βία και έχοντας έναν πολύ δυναμικό χαρακτήρα, ο νεαρός Bach έκανε κι αυτός τα επεισόδιά του, αναπτύσσοντας έναν μάλλον δύστροπο και οξύθυμο χαρακτήρα.
Στα 25 του προσλαμβάνεται ως διευθυντής της τοπικής εκκλησιαστικής χορωδίας. Εκεί όμως υπάρχουν κακόφωνοι μαθητές, άλλοι που δεν παίρνουν από μουσική και άλλοι που δεν τον ακούν, και του χαλάνε το μάθημα.
Εκείνος, μιας και ήταν νευρικός, δεν άργησε να αρχίσει να τους βάζει τις φωνές, να βρίζει και να βλαστημά, με αποτέλεσμα κάθε φορά στο μάθημα να γίνεται ένας πόλεμος. Όμως κάποιοι από τους μαθητές του, που ήταν μεγαλύτερη σε ηλικία, άρχισαν τους τραμπουκισμούς απέναντί του και όταν τον πετύχαιναν έξω, ακόμα και έξω από το σπίτι του.
Ο Bach, λοιπόν, είχε πάντα μαζί του ένα μαχαίρι όπου και αν πήγαινε, προκειμένου να γλυτώσει από το μένος των μαθητών του, αφού ήξερε και το πώς να το χρησιμοποιεί, άλλωστε.
Μάλιστα, υπάρχει και ένα καταγεγραμμένο επεισόδιο, το οποίο όμως δεν γνωρίζουμε κατά πόσο αληθεύει, στο οποίο ο μουσικοσυνθέτης αποπειράθηκε να μαχαιρώσει έναν φαγκοτίστα, γιατί δεν μπορούσε να εκτελέσει σωστά τις συνθέσεις του. Ο φαγκοτίστας όμως κατάφερε να γλυτώσει και τελικά έσπασε στο ξύλο τον Bach.
Όπως μαθαίνουμε για τον μεγάλο μουσικό, ως μαθητής ήταν ατίθασος, θορυβώδης, ανατρεπτικός, μέθυσος, έκανε πολλές κοπάνες και λάτρευε τις γυναίκες. Τουλάχιστον αυτή του η εκδοχή είναι πιο πραγματική από τον άγιο στον οποίο προσπάθησαν να τον μετατρέψουν οι μουσικοί ιστορικοί.
