Ο Federico Garcia Lorca στο "Μουγκό Παιδί" αναφέρει:Ένα παιδί γυρεύει τη φωνή του.
Την έκλεψε ο βασιλιάς των γρύλων.
Τις τελευταίες μέρες οι δάσκαλοι/ες μοιάζει να έχουν χάσει τη φωνή τους μπροστά στην απόλυση της κ. Ευφροσύνης Μπουλούτα από το Κολλέγιο Αθηνών. Ποιος έκλεψε την φωνή τους, ποιος...
είναι ο βασιλιάς των γρύλων;
Ο βασιλιάς αυτός έχει επιτύχει τα τελευταία χρόνια να καταφέρει ισχυρά χτυπήματα στην ήδη γονατισμένη ελληνική εκπαίδευση. Έχει, όμως, κι αυτός τις αδυναμίες τους, όπως όλοι/ες. Όσον αφορά στην εκπαίδευση, μια από αυτές είναι η ιδιωτική εκπαίδευση, χωρίς βέβαια να χάνει τον ζήλο του για την υποβάθμιση της δημόσιας. Δεν είναι πολύς καιρός που προτάθηκε από τους εντεταλμένους του βασιλιά τα ιδιωτικά σχολεία να σταματήσουν να υπάγονται στο Υπουργείο Παιδείας αλλά να υπαχθούν στο Υπουργείο Εμπορίου-μια υπόθεση που εκκρεμεί ακόμα- δείχνοντας με σαφήνεια τη σχεδόν φιλοσοφική προσέγγιση του στον όρο «παιδεία». Γιατί, όμως, ο βασιλιάς ενδιαφέρεται τόσο για την ιδιωτική εκπαίδευση; Γιατί επιδιώκει με κάθε τρόπο την κατάργηση των δικαιωμάτων των ιδιωτικών-και όχι μόνο- εκπαιδευτικών;
Καχύποπτοι αντιφρονούντες του καθεστώτος ίσως πουν πως συγγενικά πρόσωπα και φίλοι του βασιλιά που είναι υψηλόβαθμα στελέχη ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων αδημονούν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και να απαλλαχτούν από τον βραχνά των εργασιακών δικαιωμάτων και να μπορέσουν να υλοποιήσουν το κοινό τους όνειρο: μια εκπαίδευση που πουλιέται ακριβά, αγοράζεται δύσκολα, ελέγχεται εύκολα και εξαθλιώνει τους/τις εκπαιδευτικούς, οι οποίοι/ες ως μορφωμένοι ζητιάνοι αναζητούν την τύχη τους στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, εκδιωγμένοι/ες από τη δημόσια εκπαίδευση και συμβιβαζόμενοι/ες με τις εργασιακές συνθήκες που τους έχει «εξασφαλίσει» ο βασιλιάς. Είναι τυχεροί/ές, άλλωστε. Δεν είναι άνεργοι. Ο βασιλιάς, όπως προαναφέρθηκε, περιγράφει την παιδεία με όρους εμπορίου. Έξοδα, έσοδα κέρδος, ζημία. Αυτό είναι το μεγάλο αγκάθι της παιδείας: έχει πολλά έξοδα, μακροπρόθεσμα έσοδα-που κανείς υπουργός ή πρωθυπουργός δεν θα παραμείνει στην εξουσία μέχρι να τα καρπωθεί, ενώ αν δεν ελεγχθεί επαρκώς μπορεί να προκαλέσει ζημία στο καθεστώς.
Η υπόθεση της κ. Μπουλούτα ανοίγει για τους/τις ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς τους ασκούς του Αιόλου. Όταν με περισσή ευκολία γίνεται αποδεκτή η αποβολή των αιρετών της Ο.Ι.Ε.Λ.Ε από το ΚΥΣΔΕ και με συνοπτικές διαδικασίες απολύεται μια εκπαιδευτικός με 23 χρόνια υπηρεσίας, καθίσταται εύκολα κατανοητό πόσο θα δυσκολευτεί το επόμενο ΚΥΣΔΕ να προσυπογράψει τη «δίκαιη» απόλυση ενός/μιας εκπαιδευτικού με 5 χρόνια υπηρεσίας σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Είναι σαφές πως η ιδιωτική εκπαίδευση γίνεται περισσότερο ιδιωτική παρά εκπαίδευση.
Για άλλη μια φορά η πλάνη, η εξαπάτηση επιβραβεύονται γιατί βολεύουν. Άλλωστε ο μαθητής δεν έκανε κάτι μεμπτό για έναν βασιλιά που εξαπατά κατά συρροή έναν ολόκληρο λαό. Ο μαθητής θα μπορούσε να είναι ένας ακόμα μαθητής που, όπως πάμπολλοι άλλοι κάποια στιγμή στα μαθητικά τους χρόνια, αντέγραψε και εντοπίστηκε από την επιτηρήτρια. Ο πατέρας του, όμως, δεν είναι ο κάθε πατέρας του κάθε μαθητή. Το σχολείο του μαθητή δεν είναι το κάθε σχολείο. Η απόλυση της κ. Μπουλούτα δεν είναι μια ακόμα απολυμένη που προστέθηκε στον μακρύ κατάλογο των απολυμένων. Είναι, όμως, μια ακόμα επίδειξη δύναμης του βασιλιά σε μια υπήκοο του που αμφισβήτησε το κύρος του. Η δίωξη της κ. Μπουλούτα αφορά κάθε εκπαιδευτικό γιατί συνιστά όχι απλή παρέμβαση στο έργο της αλλά τιμωρία για την επιτέλεσή του. Αφορά κάθε εκπαιδευτικό γιατί πλέον θα είναι το κείμενο που θα «αντιγράφεται» με τη σφραγίδα του βασιλιά σε κάθε ανάλογη περίπτωση στο μέλλον.
Το ζητούμενο είναι πώς (ή αν) σκοπεύει η εκπαιδευτική κοινότητα να απαντήσει στην απαράδεκτη δίωξη της συναδέλφου. Η οργή που θα έπρεπε να υπάρχει μετά την πρόσθεση ακόμα μιας προσβλητικής απόφασης για τον εκπαιδευτικό κόσμο, έπειτα από τη διαθεσιμότητα των εκπαιδευτικών, τον κατακερματισμό της τεχνικής εκπαίδευσης, τον εμπαιγμό των αναπληρωτών και τόσες άλλες, έχει δώσει τη θέση της στην παθητική αποδοχή. Τα αντανακλαστικά του εκπαιδευτικού χώρου έχουν εδώ και πολύ καιρό ατονίσει ενώ η αδιαφορία των δασκάλων για τα προβλήματα των καθηγητών ή των δημόσιων εκπαιδευτικών για τα προβλήματα των ιδιωτικών κι αντίστροφα έχει κατακερματίσει τον κλάδο. Η φωνή των εκπαιδευτικών μοιάζει να είναι αιχμάλωτη μακριά όπως και η φωνή του παιδιού στο ποίημα του Lorca...
Αναστασία Καλαφάτη
tvxs.gr
