Του Μενέλαου Γκίβαλου
Μπαλάκι του τένις, σε δύο μάλιστα «γήπεδα», έχει καταντήσει η χώρα, απόρροια του γεγονότος ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα μνημονιακά συμφέροντα που τη στηρίζουν όχι μόνο δεν διαθέτουν μια στοιχειώδη στρατηγική αλλά έχουν απολέσει κάθε αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας, πολιτικής βούλησης και ευθύνης.
Το ένα «γήπεδο» είναι αυτό των γερμανικών εκλογών, όπου η Ελλάδα και ο λαός της υφίστανται τον συνεχή εξευτελισμό και τη συστηματική απαξίωση, αποτελώντας το κεντρικό «διακύβευμα» της εκλογικής αντιπαράθεσης μεταξύ Μέρκελ και Σοσιαλδημοκρατών.
Οι Σοσιαλδημοκράτες κατηγορούν το «δίδυμο» Μέρκελ - Σόιμπλε ότι μετά τις εκλογές θα «επιβαρύνει» εκ νέου τους γερμανούς φορολογούμενους, προκειμένου να ενισχύσει με νέα δάνεια τους Έλληνες. Και το «δίδυμο» απαντά είτε με νέα Μνημόνια και νέα μέτρα (Σόιμπλε) είτε με καταγγελίες κατά του τότε σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου Γκέρχαρτ Σρέντερ ότι κακώς επέτρεψε να εισέλθει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη (Μέρκελ), υποδεικνύοντας έμμεσα τη δυνατότητα εξόδου...
Και όλα αυτά μέσα σε ένα έντονα ανθελληνικό κλίμα, σε ένα σύγχρονο είδος εθνικού ρατσισμού...
Μπαλάκι του τένις, σε δύο μάλιστα «γήπεδα», έχει καταντήσει η χώρα, απόρροια του γεγονότος ότι η ελληνική κυβέρνηση και τα μνημονιακά συμφέροντα που τη στηρίζουν όχι μόνο δεν διαθέτουν μια στοιχειώδη στρατηγική αλλά έχουν απολέσει κάθε αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας, πολιτικής βούλησης και ευθύνης.
Το ένα «γήπεδο» είναι αυτό των γερμανικών εκλογών, όπου η Ελλάδα και ο λαός της υφίστανται τον συνεχή εξευτελισμό και τη συστηματική απαξίωση, αποτελώντας το κεντρικό «διακύβευμα» της εκλογικής αντιπαράθεσης μεταξύ Μέρκελ και Σοσιαλδημοκρατών.
Οι Σοσιαλδημοκράτες κατηγορούν το «δίδυμο» Μέρκελ - Σόιμπλε ότι μετά τις εκλογές θα «επιβαρύνει» εκ νέου τους γερμανούς φορολογούμενους, προκειμένου να ενισχύσει με νέα δάνεια τους Έλληνες. Και το «δίδυμο» απαντά είτε με νέα Μνημόνια και νέα μέτρα (Σόιμπλε) είτε με καταγγελίες κατά του τότε σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου Γκέρχαρτ Σρέντερ ότι κακώς επέτρεψε να εισέλθει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη (Μέρκελ), υποδεικνύοντας έμμεσα τη δυνατότητα εξόδου...
Και όλα αυτά μέσα σε ένα έντονα ανθελληνικό κλίμα, σε ένα σύγχρονο είδος εθνικού ρατσισμού...
που καλλιεργείται συστηματικά από τις ηγετικές ελίτ της Γερμανίας τα τελευταία χρόνια κατά της χώρας μας και του λαού της.
Το άλλο «γήπεδο» αφορά τον «ρόλο» της χώρας μας στο πλαίσιο της ευρύτερης αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας. Ο Αντ. Σαμαράς επιχείρησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ θα πίεζαν αποτελεσματικά τη Γερμανία ώστε αυτή να αποδεχθεί τελικώς το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους… Αυτή η «νέα» εκδοχή του γνωστού, ελπιδοφόρου success story υπέστη μια διπλή ήττα.
Κατά πρώτον, προκάλεσε την εκ νέου αντίδραση της Γερμανίας, που απέρριψε κατηγορηματικά -στην τελευταία μάλιστα φάση της προεκλογικής περιόδου- κάθε τέτοια σκέψη. Κατά δεύτερον, το ΔΝΤ όχι μόνο δεν προωθεί -ούτε κατ' ιδέαν- την πρόταση περί «ανάπτυξης», αλλά πρωταγωνιστεί στην επιβολή σκληρών μέτρων, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της παραγωγικής δομής της χώρας.
Όταν μια κυβέρνηση, μια καταρρέουσα πολιτικο-οικονομική ελίτ, δεν μπορεί να εκπονήσει μια στοιχειώδη μεσοπρόθεσμη στρατηγική, όχι μόνο δεν μπορεί να αξιοποιήσει υπαρκτές αντιθέσεις όπως αυτή μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας ή να συμβάλει συγκροτώντας συμμαχίες στην προώθηση μιας εναλλακτικής προοπτικής για την Ευρώπη και την Ευρωζώνη αλλά και εισπράττει από όλες τις πλευρές τις αρνητικές επιπτώσεις της πολιτικής ανυπαρξίας και της αβουλίας της.
Το «αλαλούμ» αυτό εκδηλώνεται καθημερινά σχεδόν στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Ο Αντ. Σαμαράς διοχετεύει, μέσω των μνημονιακών κονδυλοφόρων, ότι «θέλει να ξεμπερδέψει» με την «τρόικα» και καλλιεργεί νέες προσδοκίες από το ταξίδι του στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο.
Από την άλλη πλευρά ο Γ. Στουρνάρας, που πριν από λίγο καιρό υποσχόταν νέα μείωση του χρέους και νέο «κούρεμα», μόλις ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας απέρριψε τη σχετική συζήτηση κατηγορηματικά, έσπευσε αυτοστιγμεί, ως πειθήνιος υπήκοος, να υπερακοντίσει στη «διαπίστωση» ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο «κούρεμα» του χρέους, αλλά μια βοήθεια, περιορισμένου μάλιστα ύψους…
Δεν πρόκειται, συνεπώς, για την άσκηση μιας «ευέλικτης» πολιτικής που αξιοποιεί τις υπάρχουσες «ευκαιρίες». Στην πραγματικότητα πρόκειται ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ τα οποία δέχεται μια ΥΠΟΤΕΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ «ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ».
Το άκρον άωτον της εθνικής υποτέλειας: Το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ μεταφέρεται πλέον επισήμως στο Λουξεμβούργο σε ξένο fund και περνά στη δικαιοδοσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στήριξης προκειμένου «να αρθούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια της ελληνικής διοίκησης»… («Financial Times»).
Η ανεύθυνη και εθνικά υπόλογη πλέον πολιτικο-οικονομική ελίτ παραδίδει την εκποίηση του εθνικού και δημόσιου πλούτου στους δανειστές μας, αποποιούμενη ακόμα και τον ρόλο του «υπεργολάβου», τον οποίο διαδραμάτιζε μέχρι σήμερα.
Μια κυβέρνηση-σκιά. Η οποία δεν έχει καμία θέση, δεν έχει καμία άποψη, δεν έχει ουσιώδη παρουσία στις όποιες κρίσιμες αποφάσεις αφορούν την επιβίωση, το μέλλον, τις τύχες του λαού αυτού του τόπου… «Εάλω η χώρα» ενώ οι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» κορυβαντιούν κάθε βράδυ μπροστά στα μιντιακά τους φερέφωνα.
Το άλλο «γήπεδο» αφορά τον «ρόλο» της χώρας μας στο πλαίσιο της ευρύτερης αντιπαράθεσης μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας. Ο Αντ. Σαμαράς επιχείρησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ θα πίεζαν αποτελεσματικά τη Γερμανία ώστε αυτή να αποδεχθεί τελικώς το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους… Αυτή η «νέα» εκδοχή του γνωστού, ελπιδοφόρου success story υπέστη μια διπλή ήττα.
Κατά πρώτον, προκάλεσε την εκ νέου αντίδραση της Γερμανίας, που απέρριψε κατηγορηματικά -στην τελευταία μάλιστα φάση της προεκλογικής περιόδου- κάθε τέτοια σκέψη. Κατά δεύτερον, το ΔΝΤ όχι μόνο δεν προωθεί -ούτε κατ' ιδέαν- την πρόταση περί «ανάπτυξης», αλλά πρωταγωνιστεί στην επιβολή σκληρών μέτρων, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και της παραγωγικής δομής της χώρας.
Όταν μια κυβέρνηση, μια καταρρέουσα πολιτικο-οικονομική ελίτ, δεν μπορεί να εκπονήσει μια στοιχειώδη μεσοπρόθεσμη στρατηγική, όχι μόνο δεν μπορεί να αξιοποιήσει υπαρκτές αντιθέσεις όπως αυτή μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας ή να συμβάλει συγκροτώντας συμμαχίες στην προώθηση μιας εναλλακτικής προοπτικής για την Ευρώπη και την Ευρωζώνη αλλά και εισπράττει από όλες τις πλευρές τις αρνητικές επιπτώσεις της πολιτικής ανυπαρξίας και της αβουλίας της.
Το «αλαλούμ» αυτό εκδηλώνεται καθημερινά σχεδόν στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Ο Αντ. Σαμαράς διοχετεύει, μέσω των μνημονιακών κονδυλοφόρων, ότι «θέλει να ξεμπερδέψει» με την «τρόικα» και καλλιεργεί νέες προσδοκίες από το ταξίδι του στις ΗΠΑ τον Σεπτέμβριο.
Από την άλλη πλευρά ο Γ. Στουρνάρας, που πριν από λίγο καιρό υποσχόταν νέα μείωση του χρέους και νέο «κούρεμα», μόλις ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας απέρριψε τη σχετική συζήτηση κατηγορηματικά, έσπευσε αυτοστιγμεί, ως πειθήνιος υπήκοος, να υπερακοντίσει στη «διαπίστωση» ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέο «κούρεμα» του χρέους, αλλά μια βοήθεια, περιορισμένου μάλιστα ύψους…
Δεν πρόκειται, συνεπώς, για την άσκηση μιας «ευέλικτης» πολιτικής που αξιοποιεί τις υπάρχουσες «ευκαιρίες». Στην πραγματικότητα πρόκειται ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΑΠΙΣΜΑΤΑ τα οποία δέχεται μια ΥΠΟΤΕΛΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ «ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΑΔΩΝ».
Το άκρον άωτον της εθνικής υποτέλειας: Το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ μεταφέρεται πλέον επισήμως στο Λουξεμβούργο σε ξένο fund και περνά στη δικαιοδοσία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Στήριξης προκειμένου «να αρθούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια της ελληνικής διοίκησης»… («Financial Times»).
Η ανεύθυνη και εθνικά υπόλογη πλέον πολιτικο-οικονομική ελίτ παραδίδει την εκποίηση του εθνικού και δημόσιου πλούτου στους δανειστές μας, αποποιούμενη ακόμα και τον ρόλο του «υπεργολάβου», τον οποίο διαδραμάτιζε μέχρι σήμερα.
Μια κυβέρνηση-σκιά. Η οποία δεν έχει καμία θέση, δεν έχει καμία άποψη, δεν έχει ουσιώδη παρουσία στις όποιες κρίσιμες αποφάσεις αφορούν την επιβίωση, το μέλλον, τις τύχες του λαού αυτού του τόπου… «Εάλω η χώρα» ενώ οι «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» κορυβαντιούν κάθε βράδυ μπροστά στα μιντιακά τους φερέφωνα.
To Παρόν
