Τι κοινό έχουν η Βραζιλία και η Τουρκία; Είναι στα κάγκελα. Διαδηλώνουν. Η αφορμή για κάθε μία από αυτές είναι ξεχωριστή. Η βασική αιτία, όμως, είναι η ίδια. Όχι ζωή με το κομμάτι αλλά ζωή με αξιοπρέπεια.
Και ειδικά οι πολίτες της Βραζιλίας και της Τουρκίας την είχαν χάσει για πολλά χρόνια. Αυτήν την ειδική στιγμή, λοιπόν, που άρχισαν να την ξαναβρίσκουν, κατάλαβαν ότι οι μεγάλοι τους έχουν για άλλη μία φορά έξω από το παιχνίδι...
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Βραζιλία αντιπροσώπευε στην Λατινική Αμερική την επιτομή των κοινωνικών ανισοτήτων. Λίγα μέτρα δίπλα από την πλούσια έπαυλη και το ακριβό αυτοκίνητο βρίσκονταν οι φαβέλες. Μισογκρεμισμένες παράγκες, με 6-7 εξαθλιωμένους ανθρώπους στην κάθε μία να αναζητούν τροφή από τα αποφάγια…
Γράφει ένας φοιτητής στο προσωπικό του μπλογκ: «Μερικά πολιτικά προγράμματα που εφαρμόστηκαν την περασμένη δεκαετία έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα: η οικονομική ανισότητα –στην οποία η Βραζιλία ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής- έχει μειωθεί σημαντικά. Το πρόγραμμα Bolsa Família έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία στη μείωση της φτώχειας και οι επενδύσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών και για τις εθνικές μειονότητες έχουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα».
Tι συμβαίνει,όμως, και ξεσηκώνονται τόσο μαζικά ενώ η ζωή τους βελτιώνεται; Γιατί παρά τις υποσχέσεις της προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ, της οποίας ήταν μέντορας ο αγαπημένος πρόεδρος των Βραζιλιάνων, Ιγκνάσιο ντε Λούλα, συνεχίζουν να γεμίζουν τους δρόμους της Μπραζίλια και του Ρίο ντε Τζανέιρο, αψηφώντας ακόμα και τη μεγάλη τους αγάπη, το ποδόσφαιρο;
Οι δηλώσεις συμπαράστασης ποδοσφαιρικών σταρ όπως, ο Νιμέιρα ή ο Ριβάλντο, ήταν άλλη μία έκπληξη για το κίνημα.
«Είναι κρίμα να ξοδεύεται τόσο χρήμα για το Μουντιάλ, όταν νοσοκομεία και σχολεία παραμένουν σε τόσο τραγική κατάσταση και μέσα στη βία», έγραψε ο Ριβάλντο στο twitter, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και τα μηνύματα του Νιμέιρα. Μοναδική παραφωνία η έκκληση του θρύλου του παγκοσμίου ποδοσφαίρου Πελέ να γυρίσουν στα σπίτια τους για να μην αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας εν όψει της ανάληψης δύο τεράστιων και άκρως σημαντικών οργανώσεων του Μουντιάλ και των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα σε δύο χρόνια…
Και εδώ είναι το επίκεντρο του προβλήματος… Η ανάπτυξη της Βραζιλίας τα τελευταία 10 χρόνια οδήγησε στην αρχή της δημιουργίας της μεσαίας τάξης… Όταν περίπου το 20% των 11,7 εκατ. κατοίκων μόνο του Ρίο ντε Τζανέιρο, δηλαδή περισσότερα από 2 εκατ. άνθρωποι, ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι για κάποιους να έχουν την ευκαιρία να εγκαταλείψουν τη φτώχεια για μία καλύτερη ζωή.
Κι όμως. Παρά τις μεγάλες διοργανώσεις που έχει αναλάβει η χώρα, η οποία πλέον κατατάσσεται στην έκτη θέση της παγκόσμιας οικονομικής ιεραρχίας, οι πόρτες για τον παράδεισο ανοίγουν μόνο για τους λίγους.Και αυτό οι Βραζιλιάνοι δεν το ανέχονται άλλο. Και διεκδικούν. Μπροστάρης σε όλα αυτά η νεολαία. Τα ραντεβού κλείνονται «παραδοσιακά» με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Βάφουν το πρόσωπό τους με τα χρώματα της εθνικήςΒραζιλίας και δε διστάζουν να συγκρούονται καθημερινά με μία από τις σκληρότερες αστυνομίες του κόσμου..
Η νεολαία της Βραζιλίας μοιάζει με τη νεολαία της Τουρκίας. Και εκεί φρέσκα νέα παιδιά έχουν ανακαλύψει τους πιο πρωτότυπους τρόπους διαμαρτυρίας. Συναγωνίζονται μάλιστα και στην ευρηματικότητα.Στη Βραζιλία η νεολαία αποκαλεί την μαζική κινητοποίηση «κίνημα της σαλάτας! Και αυτό επειδή οι αστυνομικοί έψαχναν τις τσέπες τους για να τους πάρουν το ξύδι που κουβαλούσαν για να αποφεύγουν τα δακρυγόνα.
Στην Τουρκία ρεσιτάλ πρωτοτυπίας δίνουν οι ακίνητοι άνθρωποιπου γεμίζουν καθημερινά την πλατεία Ταξίμ, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις Ερντογάν και το ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας. Καρφωμένοι στο έδαφος να κοιτούν το κενό σαν να φωνάζουν με τα μάτια τους. «Το μόνο που θέλουμε είναι να ζούμε με αξιοπρέπεια. Τί να κάνουμε τους δρόμους και τα εμπορικά κέντρα όταν δεν μπορούμε να απολαύσουμε τη ζωή μας ελεύθερα;»
Οι πρωτότυπες ιδέες έχουν και συνέχεια. Η νεολαία της Τουρκίας έκανε έκκληση για μποϊκοτάζ σε πολυεθνικές αλυσίδες έτοιμου φαγητού. Ο λόγος; Επειδή είχαν κλείσει τις πόρτες στους διαδηλωτές που αναζητούσαν καταφύγιο τις πρώτες νύχτες των συγκρούσεων στην πλατεία Ταξίμ από τα αποπνικτικά δακρυγόνα..
Πόσα μαθήματα μπορούν να δώσουν στην Ευρώπη αυτοί οι νέοι άνθρωποι; Μία Ευρώπη που διαλύεται εκ των έσω -αργά αλλά σταθερά- κινδυνεύοντας να βιώσει τις καταστάσεις της Τουρκίας και της Βραζιλίας;
Τι φταίει και οι νέοι δεν οργανώνονται συντονισμένα στη Γηραιά Ήπειρο όταν η κρίση αφορά πρωταρχικά τους ίδιους; Το μέλλον τους; Και «ακούν» την ανάσα της ανεργίας; Μήπως μαζί με την Ήπειρο γέρασε και η νεολαία; Εκτός από κάποιες διαδηλώσεις που έγιναν στην Ισπανία και πιο πρόσφατα στην Ιταλία κατά της λιτότητας οι νέοι αντιδρούν σαν να παρέδωσαν τα όπλα πριν καν δώσουν τη μάχη… Χωρίς κίνητρο, χωρίς όνειρα και χωρίς όραμα…
Για να μην πούμε για την Ελλάδα όπου δεν ακούγεται και δεν εκδηλώνεται καθόλου. Σαν να βιώνει μία άρνηση της πραγματικότητας.Αν τύχει και περάσεις από κάποιο Πανεπιστήμιο θα ακούσεις συζητήσεις μόνο για τις εξετάσεις, ενώ το θέμα της κρίσης στις μεγάλες πανεπιστημιακές κοινότητες εξαντλείται στις φθηνές καλοκαιρινές εκδρομές… που διοργανώνουν οι φοιτητικές νεολαίες…
Ένας άλλος φοιτητής από τη Βραζιλία γράφει σε δύο προτάσεις όλο το νόημα: «Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με τη θέση της χώρας στο οικονομικό χάρτη. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες και να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός… Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 234 ευρώ”.
Εύχομαι και ελπίζω οι νέοι της Ευρώπης να μην βγουν στους δρόμους όταν ο βασικός θα κατρακυλήσει σε επίπεδα Βραζιλίας… Γιατί, τότε, θα είναι πολύ αργά…
[Πηγή Ιουλία Βελισσαράτου, aixmi.gr]
