Διπλάσια έως και τετραπλάσια αξία από τα σημερινά αποθέματα της ΤτΕ σε χρυσό έχουν τα κοιτάσματα στη Βόρεια Ελλάδα, που δίνονται σε ξένους ιδιώτες, για να πάρει το Δημόσιο σε βάθος δεκαετιών μικρό κλάσμα από την αξία τους από φόρους και μεταλλευτικά τέλη.
Αυτά όταν η Ελλάδα έχει χρυσό αν θέλει στα αλήθεια να...
τον εκμεταλλευτεί, ενώ οι διεθνείς Κεντρικές Τράπεζες που δεν έχουν, αγοράζουν ακριβά.
Τα τελευταία χρόνια οι Κεντρικές Τράπεζες διεθνώς αγοράζουν χρυσό. Πέρυσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του World Gold Council, αγοράστηκαν από Κεντρικές τράπεζες 534 τόνοι χρυσού, που αποτελεί ρεκόρ αγορών χρυσού τα τελευταία 50 χρόνια.
Συνολικά η ζήτηση για χρυσό από ιδιώτες και Κεντρικές Τράπεζες σημείωσε νέο ρεκόρ σε αξία. Οι αγοραπωλησίες έφθασαν τα 236,4 δισ. δολάρια, αλλά σε όγκο (τόνους) η ζήτηση έπεσε κατά 4% από το προηγούμενο ρεκόρ, στους 4.405,5 τόνους. Ομως οι Κεντρικές Τράπεζες έκαναν ρεκόρ.
Το γεγονός εντυπωσιάζει. Κανόνας χρυσού και αναλογία χρυσού στα νομίσματα δεν υπάρχουν πλέον. Το σύστημα του Bretton Woods έχει επίσης διαλυθεί, ήδη από το 1971, με το «Σοκ του Νίξον». Κι όμως, το τύπωμα χαρτονομίσματος από την αμερικανική Fed και η αστάθεια του ευρώ οδηγούν σε αύξηση των αποθεματικών σε χρυσό τους τραπεζίτες, πέρα από την αδυναμία στο κίτρινο μέταλλο που έχουν για παράδειγμα οι Ινδοί.
Χρυσοθήρας και η Τουρκία
Ετσι αγοραστές χρυσού είναι οι Κεντρικές Τράπεζες σε Ινδία, Κίνα και μικρότερες όπως οι Κεντρικές Τράπεζες της Σρι Λάνκα, του Μπανγκλαντές και του Μαυρικίου (οι περισσότερες από αυτές αγόρασαν χρυσό που πούλησε το ΔΝΤ επί Ντομινίκ Στρος Καν το 2009 και το 2010). Πέρυσι αγοραστές χρυσού σύμφωνα με το WGC ήταν οι Κεντρικές Τράπεζες σε Ρωσία, Ουκρανία, Νότια Κορέα και Τουρκία!
Και φέτος τον Φεβρουάριο, η Γερμανία όπως και το 1971, όταν μαζί με τη Γαλλία πίεσε τον Νίξον για τη διάλυση της συμφωνίας του Bretton Woods, έκανε πάλι την κίνησή της. Ζήτησε τον επαναπατρισμό του γερμανικού χρυσού από τη Γαλλία και τις ΗΠΑ...
Συγκεκριμένα η Κεντρική Τράπεζα της χώρας ανακοίνωσε επίσημα, ότι σχεδιάζει να επαναπατρίσει μέχρι το 2020 όλα τα αποθεματικά της σε χρυσό που φυλάσσονται στη Γαλλία και μέρος από αυτά που φυλάσσονται στη Fed Νέας Υόρκης.
Το ζήτημα ανακινήθηκε στη Γερμανία από τον Νοέμβριο του 2012 μετά από απόφαση ομοσπονδιακού γερμανικού δικαστηρίου και η Κεντρική Τράπεζα (Buda) είχε διαψεύσει το ενδιαφέρον της. Αλλά στη συνέχεια διατύπωσε το αίτημα επαναπατρισμού, με το αιτιολογικό ότι στοχεύει στην ενίσχυση της εγχώριας εμπιστοσύνης σε μία περίοδο κρίσης εμπιστοσύνης στην Ευρωζώνη και την ικανότητα ταχύτερης ανταλλαγής χρυσού με ξένα νομίσματα...
Θυμίζουμε με δύο λόγια σε όσους έχουν ξεχάσει ή σε όσους μπορεί να μην γνωρίζουν:
* Στο Bretton Woods το 1944 και λίγο πριν τελειώσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, δημιουργήθηκε η δομή του μεταπολεμικού οικονομικού και νομισματικού συστήματος που προέβλεπε ότι μοναδικό αποθεματικό νόμισμα θα είναι το αμερικανικό δολάριο. Μία ουγκιά συμφωνήθηκε να αξίζει 35 δολάρια. Οι ΗΠΑ θα έπαιρναν χρυσό και οι άλλες χώρες δολάρια, τα οποία θα μπορούσαν να μετατρέψουν ξανά σε χρυσό, με αντάλλαγμα τα δολάρια που είχαν πάρει.
* Το 1971 το σύστημα ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Οι ΗΠΑ έκοβαν περισσότερα δολάρια από όσο χρυσό μπορούσαν να επιστρέψουν και ο Ψυχρός Πόλεμος ειδικά όμως ο πόλεμος στο Βιετνάμ, τους υποχρέωσε να κάνουν μεγάλες δαπάνες και να τυπώσουν χρήμα, αυξάνοντας τη νομισματική κυκλοφορία κατά 10%, ενώ ήδη τα αποθέματά τους σε χρυσό είχαν πέσει στο μισό.
Το «Σοκ του Νίξον»
Η Δυτική Γερμανία αρνήθηκε τότε να υποτιμήσει το μάρκο ενώ η Γαλλία του Ντεγκόλ ζήτησε επαναπατρισμό χρυσού αξίας 191 εκατ. δολαρίων. Η Ελβετία πουλούσε δολάρια. Ο Νίξον τον Αύγουστο του 1971 ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ δεν μετατρέπουν μέχρι νεωτέρας το χρυσό σε δολάρια. Δύο χρόνια αργότερα το σύστημα είχε καταρρεύσει. Το δραματικό διάγγελμα του Νίξον, ονομάστηκε «Σοκ του Νίξον».
Αξίζει να σημειωθεί ότι όπως οι άλλες χώρες έτσι και η Ελλάδα φυλάσσει μέρος του χρυσού της στην Fed Νέας Υόρκης. Στην Ελλάδα βρίσκεται μόνο το μισό από τα συναλλαγματικά της αποθέματα. Το περισσότερο από το υπόλοιπο 50% είναι από πολύ παλιά στην Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας, ένα μικρό μέρος στην Ελβετία από το 1960 και το υπόλοιπο στις ΗΠΑ.
Ν. ΚΩΤΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: enet.gr
