Δημοσίευμα του περιοδικού Il Venerdi` di Repubblica αναφέρεται στην «αναποτελεσματική» προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να «εξαλείψει το σύστημα που είχε οικοδομηθεί από τον πατέρα του, ενώ επιχειρείται ο παραλληλισμός της πολιτικής συμπεριφοράς των δύο πολιτικών με ιδιαίτερη έμφαση στην διαφορετικότητα της προσωπικότητας.
Το άρθρο του Matteo Nucci υπό τον τίτλο: «Ο άνθρωπος που ήθελε να 'σκοτώσει' την πατέρα του», επιχειρεί να σκιαγραφήσει το προφίλ του Γ. Παπανδρέου.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως ο Α. Παπανδρέου ήταν εξαιρετικός ρήτορας και χρησιμοποιούσε συνθήματα που άγγιζαν τον ελληνικό λαό (για παράδειγμα: «Η Ελλάδα στους Έλληνες»), ενώ ο Γ. Παπανδρέου δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες ρητορικές ικανότητες λόγω και της ξενόγλωσσης παιδείας του: «με αυτόν τον τρόπο εμφανίζεται ως ξένος έτοιμος να παραδώσει την Ελλάδα στους ξένους», όπως...αναφέρεται στο άρθρο.
Ο δημοσιογράφος αναφέρεται, καταρχάς, στον Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο χαρακτηρίζει ως «τον σημαντικότερο ηγέτη της σύγχρονης Ελλάδας με εξαιρετικό χάρισμα» καθώς και στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδό του στην ηγεσία με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του 1981.
Το δημοσίευμα συνεχίζει ως εξής: «Ο πρώτος σοσιαλιστής ηγέτης άλλαξε την όψη της χώρας ασκώντας την εξουσία για πάνω από μια δεκαετία συνολικά και καθιστώντας το κράτος μια γιγάντια νωθρή μηχανή- πρόκειται για το πραγματικό πρόβλημα με το οποίο τώρα οι Έλληνες έρχονται αντιμέτωποι.
Ασύστολη πελατοκρατεία, ψήφοι με αντάλλαγμα την πρόσληψη, επικράτηση της άποψης ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, παρά μόνο δικαιώματα. Το σύστημα του ρουσφετιού ακολουθήθηκε και από τα δύο βασικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Οι ευθύνες του Ανδρέα στη δόμηση αυτού του συστήματος είναι αδιαμφισβήτητες.
Το να ‘σκοτώσει’ τον πατέρα σήμαινε, για τον Γ. Παπανδρέου, να διαλύσει αυτό το σύστημα. Αλλά μια πατροκτονία δεν μπορεί να οριστεί ως τέτοια, εάν δεν πραγματοποιείται συνολικά, καθώς θα πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις:ο γιος θα πρέπει να είναι απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις οι οποίες θα πρέπει να συγκεντρώνουν με δημοκρατικό τρόπο τη συναίνεση των πολιτών.
Και οι δύο όροι δεν υπήρξαν στην περίπτωση του Γιώργου μέχρις ότου απποφάσισε να διαλύσει κάθε αμφιβολία με μια παρακινδυνευμένη κίνηση (σ.σ. τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος) που στο τέλος απερρίφθη».
Στο άρθρο γίνεται αναφορά στην πορεία του Γ. Παπανδρέου από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία το 2009 με την επισήμανση ότι «βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κρίση, ψευδή δημοσιονομικά στοιχεία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αιματηρούς κανόνες που επέβαλε-κατόπιν-η τρόικα σε συνδυασμό με δομικές μεταρρυθμίσεις και αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα (...)».
Ο συντάκτης επισημαίνει πως λίγοι υπήρξαν οι αναλυτές που κατά τους τελευταίους μήνες εξήραν την ελληνική περηφάνια, το αίσθημα της ταυτότητας, το πατριωτικό πνεύμα όπως χαλυβδώθηκε μετά την τουρκική κατοχή αιώνων και τους σκληρούς αγώνες για την ανεξαρτησία:
«Οι πολίτες του συνθήματος ‘Η Ελλάδα στους Έλληνες΄ άρχισαν να διαμαρτύρονται στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, η τρόικα συνιστά μια κηδεμονία την οποία δεν μπορούν να ανεχθούν οι Έλληνες -κάτι που δεν θα συνέβαινε στην Ιταλία».
Η απόφαση του Γ. Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ερμηνεύεται ως «την προσπάθειά του να παροτρύνει τους Έλληνες ώστε αισθανθούν οι ίδιοι ως διαμορφωτές του μέλλοντός τους. Με αυτόν τον τρόπο θα λησμονείτο εντελώς ο πατέρας.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ, γεμάτο από πολιτικούς που δεν θέλουν να δουν την κατάρρευση του συστήματος του ρουσφετιού, επαναστάτησε, ενώ το όνομα του βασικού ανταγωνιστή (αναφέρεται στον Ε.Βενιζέλο) είναι γνωστό σε όλους».
Όσον αφορά στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Α. Σαμαρά, επισημαίνεται ότι «φαίνεται να είναι όμηρος του εαυτού του και της φιλοδοξίας του, ενώ το δημοσίευμα καταλήγει με την αναφορά του γνωστού περιστατικού που συνέβη το 1967 όταν ο Γ. Παπανδρέου προστάτευσε τον πατέρα του από τη σύλληψη.
Το άρθρο του Matteo Nucci υπό τον τίτλο: «Ο άνθρωπος που ήθελε να 'σκοτώσει' την πατέρα του», επιχειρεί να σκιαγραφήσει το προφίλ του Γ. Παπανδρέου.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως ο Α. Παπανδρέου ήταν εξαιρετικός ρήτορας και χρησιμοποιούσε συνθήματα που άγγιζαν τον ελληνικό λαό (για παράδειγμα: «Η Ελλάδα στους Έλληνες»), ενώ ο Γ. Παπανδρέου δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερες ρητορικές ικανότητες λόγω και της ξενόγλωσσης παιδείας του: «με αυτόν τον τρόπο εμφανίζεται ως ξένος έτοιμος να παραδώσει την Ελλάδα στους ξένους», όπως...αναφέρεται στο άρθρο.
Ο δημοσιογράφος αναφέρεται, καταρχάς, στον Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο χαρακτηρίζει ως «τον σημαντικότερο ηγέτη της σύγχρονης Ελλάδας με εξαιρετικό χάρισμα» καθώς και στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και την άνοδό του στην ηγεσία με συντριπτική πλειοψηφία στις εκλογές του 1981.
Το δημοσίευμα συνεχίζει ως εξής: «Ο πρώτος σοσιαλιστής ηγέτης άλλαξε την όψη της χώρας ασκώντας την εξουσία για πάνω από μια δεκαετία συνολικά και καθιστώντας το κράτος μια γιγάντια νωθρή μηχανή- πρόκειται για το πραγματικό πρόβλημα με το οποίο τώρα οι Έλληνες έρχονται αντιμέτωποι.
Ασύστολη πελατοκρατεία, ψήφοι με αντάλλαγμα την πρόσληψη, επικράτηση της άποψης ότι δεν υπάρχουν υποχρεώσεις, παρά μόνο δικαιώματα. Το σύστημα του ρουσφετιού ακολουθήθηκε και από τα δύο βασικά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Οι ευθύνες του Ανδρέα στη δόμηση αυτού του συστήματος είναι αδιαμφισβήτητες.
Το να ‘σκοτώσει’ τον πατέρα σήμαινε, για τον Γ. Παπανδρέου, να διαλύσει αυτό το σύστημα. Αλλά μια πατροκτονία δεν μπορεί να οριστεί ως τέτοια, εάν δεν πραγματοποιείται συνολικά, καθώς θα πρέπει να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις:ο γιος θα πρέπει να είναι απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις οι οποίες θα πρέπει να συγκεντρώνουν με δημοκρατικό τρόπο τη συναίνεση των πολιτών.
Και οι δύο όροι δεν υπήρξαν στην περίπτωση του Γιώργου μέχρις ότου απποφάσισε να διαλύσει κάθε αμφιβολία με μια παρακινδυνευμένη κίνηση (σ.σ. τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος) που στο τέλος απερρίφθη».
Στο άρθρο γίνεται αναφορά στην πορεία του Γ. Παπανδρέου από τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία το 2009 με την επισήμανση ότι «βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κρίση, ψευδή δημοσιονομικά στοιχεία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αιματηρούς κανόνες που επέβαλε-κατόπιν-η τρόικα σε συνδυασμό με δομικές μεταρρυθμίσεις και αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα (...)».
Ο συντάκτης επισημαίνει πως λίγοι υπήρξαν οι αναλυτές που κατά τους τελευταίους μήνες εξήραν την ελληνική περηφάνια, το αίσθημα της ταυτότητας, το πατριωτικό πνεύμα όπως χαλυβδώθηκε μετά την τουρκική κατοχή αιώνων και τους σκληρούς αγώνες για την ανεξαρτησία:
«Οι πολίτες του συνθήματος ‘Η Ελλάδα στους Έλληνες΄ άρχισαν να διαμαρτύρονται στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, η τρόικα συνιστά μια κηδεμονία την οποία δεν μπορούν να ανεχθούν οι Έλληνες -κάτι που δεν θα συνέβαινε στην Ιταλία».
Η απόφαση του Γ. Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ερμηνεύεται ως «την προσπάθειά του να παροτρύνει τους Έλληνες ώστε αισθανθούν οι ίδιοι ως διαμορφωτές του μέλλοντός τους. Με αυτόν τον τρόπο θα λησμονείτο εντελώς ο πατέρας.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ, γεμάτο από πολιτικούς που δεν θέλουν να δουν την κατάρρευση του συστήματος του ρουσφετιού, επαναστάτησε, ενώ το όνομα του βασικού ανταγωνιστή (αναφέρεται στον Ε.Βενιζέλο) είναι γνωστό σε όλους».
Όσον αφορά στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, Α. Σαμαρά, επισημαίνεται ότι «φαίνεται να είναι όμηρος του εαυτού του και της φιλοδοξίας του, ενώ το δημοσίευμα καταλήγει με την αναφορά του γνωστού περιστατικού που συνέβη το 1967 όταν ο Γ. Παπανδρέου προστάτευσε τον πατέρα του από τη σύλληψη.
