Δεν προκαλούν έκπληξη οι συμπεριφορές και οι μέθοδοι που ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη στα δύο κατεξοχήν καυτά μέτωπα των τελευταίων ημερών: τις αγροτικές κινητοποιήσεις και την υπόθεση των Τεμπών, με αιχμή τη στάση απέναντι στην Μ. Καρυστιανού. Παρά τις διαφορετικές τους αφετηρίες, η στρατηγική που επιλέγεται έχει σαφή κοινό παρανομαστή...
Στο μέτωπο των αγροτών, οι κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν όχι ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων, αλλά ως «ενόχληση» που πρέπει να περιοριστεί. Αρχικώς τα αιτήματα απαξιώθηκαν και οι αντιδράσεις λοιδορήθηκαν, ενώ όταν οι «ήπιες» μέθοδοι δεν απέδωσαν, ακολούθησε η κλιμάκωση με τα «βρώμικα» επικοινωνιακά χτυπήματα στους πρωταγωνιστές (χαρακτηριστική η επίπτωση Ανεστίδη) και με την αστυνομική διαχείριση και τα καψώνια, παρά του ουσιαστικού διαλόγου, επί των εθνικών οδών. Η διαμαρτυρία δεν αναγνωρίστηκε ως δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά ως απειλή για την πολυδιαφημισμένη «κανονικότητα». Με όσα είπε χθες στο υπουργικό συμβούλιο ο κ. Μητσοτάκης, αφαιρέθηκε και το φύλλο συκής.
Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στο ζήτημα των Τεμπών. Όποιος πίστεψε ότι με τις μεθοδεύσεις της συγκάλυψης εδώ και μια διετία η σημερινή κυβέρνηση εξάντλησε τα όριά της, έκανε λάθος. Όσα διαδραματίζονται από την Παρασκευή με την έφοδο κλιμακίου της ΑΑΔΕ στα γραφεία του Συλλόγου Συγγενών, μόλις ερρίφθη ο κύβος για το «κόμμα Καρυστιανού», επιβεβαιώνουν ότι η εξουσία μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να γίνει ακόμη πιο αδίστακτη. Η λογική του κατήφορου, που λένε...
Κοινός παρανομαστής, η απαξίωση, η στοχοποίηση και η προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσης κάθε φωνής που αμφισβητεί, αποκαλύπτει ή και απειλεί τη σημερινή πολιτική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Μια στρατηγική που δεν είναι καινούργια. Είναι άπειρα τα παραδείγματα από την Ιστορία που δείχνουν ότι η εξουσία, όταν βρίσκεται στριμωγμένη και υπό πίεση, επιλέγει να δείξει το πιο σκληρό και αυταρχικό της πρόσωπο.
Όσο μειώνεται η πειθώ, τόσο αυξάνεται η σκληρότητα. Αγρότες που διαμαρτύρονται και συγγενείς θυμάτων που αρνούνται να ξεχάσουν και ασκούν τα δικαιώματά τους, μετατρέπονται σε ενοχλητικούς παράγοντες για το κυρίαρχο αφήγημα. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά μια επιλογή απελπισίας, με την προσδοκία ότι η κοινωνία, ακόμη κι αν δεν «σπάσει» και υποκύψει, τουλάχιστον θα κουραστεί, θα συνηθίσει και τελικά θα σιωπήσει...
Όταν όμως η εξουσία επιλέγει την πυγμή αντί της πειθούς, τότε δεν αποκαλύπτει απλώς το σκληρό της πρόσωπο. Ομολογεί το πολιτικό της αδιέξοδο. Κι όπως το θηρίο που, όταν ξεψυχά, γίνεται πιο επιθετικό, έτσι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να σωθεί μέσα από την ένταση, τον εκφοβισμό και τη σύγκρουση με την κοινωνία. Μόνο που η Ιστορία διδάσκει πως τέτοιες επιλογές σπάνια, εάν όχι ποτέ, οδηγούν στη σωτηρία. Κατά κανόνα επιταχύνουν την πτώση...
Κοινός παρανομαστής, η απαξίωση, η στοχοποίηση και η προσπάθεια εκφοβισμού και φίμωσης κάθε φωνής που αμφισβητεί, αποκαλύπτει ή και απειλεί τη σημερινή πολιτική και κοινωνική τάξη πραγμάτων. Μια στρατηγική που δεν είναι καινούργια. Είναι άπειρα τα παραδείγματα από την Ιστορία που δείχνουν ότι η εξουσία, όταν βρίσκεται στριμωγμένη και υπό πίεση, επιλέγει να δείξει το πιο σκληρό και αυταρχικό της πρόσωπο.
Όσο μειώνεται η πειθώ, τόσο αυξάνεται η σκληρότητα. Αγρότες που διαμαρτύρονται και συγγενείς θυμάτων που αρνούνται να ξεχάσουν και ασκούν τα δικαιώματά τους, μετατρέπονται σε ενοχλητικούς παράγοντες για το κυρίαρχο αφήγημα. Η σύγκρουση αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά μια επιλογή απελπισίας, με την προσδοκία ότι η κοινωνία, ακόμη κι αν δεν «σπάσει» και υποκύψει, τουλάχιστον θα κουραστεί, θα συνηθίσει και τελικά θα σιωπήσει...
Όταν όμως η εξουσία επιλέγει την πυγμή αντί της πειθούς, τότε δεν αποκαλύπτει απλώς το σκληρό της πρόσωπο. Ομολογεί το πολιτικό της αδιέξοδο. Κι όπως το θηρίο που, όταν ξεψυχά, γίνεται πιο επιθετικό, έτσι και η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να σωθεί μέσα από την ένταση, τον εκφοβισμό και τη σύγκρουση με την κοινωνία. Μόνο που η Ιστορία διδάσκει πως τέτοιες επιλογές σπάνια, εάν όχι ποτέ, οδηγούν στη σωτηρία. Κατά κανόνα επιταχύνουν την πτώση...
Ο ΚΟΡΙΟΣ
