Νέα εργαστήρια για λίγους – απαξίωση για τους πολλούς
Το Χημείο του Στρατού στο Κερατσίνι λειτουργεί εδώ και δεκαετίες και αποτελεί στήριγμα για τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Εκεί, στρατιωτικοί και πολιτικοί εργαζόμενοι δουλεύουν καθημερινά κάτω από δύσκολες συνθήκες, με περιορισμένα μέσα, χωρίς τις προμήθειες και τις συντηρήσεις που χρειάζονται τα μηχανήματα.
Με ευθύνη και αυταπάρνηση, κρατούν ζωντανή μια υπηρεσία που επιτελεί ουσιαστικό έργο για την ασφάλεια και την άμυνα της χώρας.
Κι όμως, την ίδια στιγμή που το προσωπικό παλεύει με την έλλειψη πόρων, κάποιοι αποφασίζουν να φτιάξουν νέα εργαστήρια, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα.
Εργαστήρια με παρόμοιο εξοπλισμό και αντικείμενο, χωρίς να έχει εξηγηθεί ποια ανάγκη εξυπηρετούν.
Και εδώ προκύπτει η μεγάλη αντίφαση:
Ενώ κλείνουν στρατόπεδα σε όλη τη χώρα στο όνομα της “οικονομίας” και της “εξορθολογισμένης διαχείρισης πόρων”, ξαφνικά βρίσκεται χρήμα και ενδιαφέρον για νέα, σχεδόν ίδια, εργαστήρια.
Ποιο είναι λοιπόν το κριτήριο; Η ανάγκη ή τα συμφέροντα;
Οι εργαζόμενοι — στρατιωτικοί και πολιτικοί — αναρωτιούνται:
Το γνωρίζει αυτό ο Υπουργός;
Ξέρει ότι την ώρα που ζητείται από όλους λιτότητα και αυτοσυγκράτηση, δαπανώνται κονδύλια για να δημιουργηθούν δομές που διπλασιάζουν υπάρχουσες υπηρεσίες;
Όταν το κράτος κόβει από τους πολλούς και χαρίζει σε λίγους, δεν μιλάμε για “επιτελικό σχεδιασμό”, αλλά για παραμάγαζα μέσα στο ίδιο σύστημα.
Και όσο μένουν όλα αυτά στο σκοτάδι, οι πραγματικοί άνθρωποι που υπηρετούν τη χώρα — οι στρατιωτικοί και οι εργαζόμενοι των εργαστηρίων — συνεχίζουν σιωπηλά να σηκώνουν το βάρος, πληρώνοντας τις αποφάσεις άλλων.
