Πολιτικές εξελίξεις αναμένεται να δρομολογήσει η “28η Φεβρουαρίου” κι αυτό είναι που προκαλεί πανικό στον Κ. Μητσοτάκη ο οποίος προβαίνει στη μία σπασμωδική κίνηση μετά την άλλη προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.
Σύμφωνα με όλες τις έως τώρα ενδείξεις, οι κινητοποιήσεις της ερχόμενης Παρασκευής για τη δεύτερη επέτειο από την τραγωδία των Τεμπών, σε περισσότερες από 210 πόλεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, δεν θα έχουν προηγούμενο από πλευράς συμμετοχής, σηματοδοτώντας την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση. Η απώλεια της λαϊκής νομιμοποίησης τρομάζει το Μέγαρο Μαξίμου που αναζητά τρόπους για να διατηρηθεί στη ζωή με “τεχνητή αναπνοή” μέσω της αριθμητικής πλειοψηφίας της στην Βουλή. Όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, έτσι και ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι με την πρόταση μομφής που έχει πει ότι θα καταθέσει η αντιπολίτευση θα καταφέρει να κρατηθεί στο κοινοβουλευτικό “οξυγόνο” την ώρα που ο απόηχος του ξεσηκωμού που θα έρχεται από τους δρόμους και τις πλατείες υπό το σύνθημα “δεν έχω οξυγόνο” θα αποδεικνύεται ολοένα και πιο ισχυρός. Ήδη πάντως στο παρασκήνιο δίνουν και παίρνουν ποικίλα σενάρια καθώς ενισχύονται τα διλήμματα απέναντι στο κεντρικό ερώτημα εάν το επερχόμενο αυτό τέλος της σημερινής κυβέρνησης πρέπει να αφεθεί να είναι αργό και βασανιστικό ή χρειάζεται να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες ακόμη και για μια “ηρωική έξοδο”.Επί του παρόντος, τα κυβερνητικά στελέχη έχουν επιδοθεί σε μια απεγνωσμένη επιχείρηση αφενός για τη συσπείρωση του σκληρού εκλογικού πυρήνα της ΝΔ και αφετέρου για την υπονόμευση του τεράστιου κύματος που αναπτύσσεται εν όψει των συγκεντρώσεων. Το σύνθημα έδωσε ο κ. Μητσοτάκης ανασύροντας τον μπαμπούλα της “αποσταθεροποίησης” και προσπαθώντας να πολώσει το έπακρο το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα ισχυριζόμενος ότι πραγματικός στόχος των κινητοποιήσεων είναι η ανατροπή της κυβέρνησης και του ιδίου από την πρωθυπουργία.
Αυτό που έχει αποσταθεροποιήσει το πρωθυπουργικό επιτελείο είναι το γεγονός ότι ο θυμός και η οργή για τους χειρισμούς και τη συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών διαπερνούν οριζόντια όλα τα κοινωνικά στρώματα και κάθε κομματικό χώρο. Η τάση αυτή έχει επεκταθεί εντυπωσιακά ύστερα από τις πρώτες διαδηλώσεις της 26ης Ιανουαρίου που αιφνιδίασαν την κυβέρνηση η οποία διαπίστωσε ότι στις εβδομάδες που μεσολάβησαν ναυάγησε και γύρισε μπούμερανγκ κάθε προσπάθεια και μεθόδευσή της είτε να προβοκάρει την κοινωνική εξέγερση είτε να κλονίσει τις αντιδράσεις.
Ακόμη πιο καταλυτικό ρόλο έχουν παίξει και (όλες) οι δημοσκοπήσεις οι οποίες δείχνουν ότι έχουν εκτοξευθεί σε πρωτοφανή επίπεδα τα ποσοστά των πολιτών που, ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν, θεωρούν ότι δεν έγιναν σωστοί χειρισμοί και επιχειρήθηκε συγκάλυψη. Όταν σχεδόν το 80% έχει αυτή την πεποίθηση και αντίθετα μόλις ένας στους τρεις ψηφοφόρους της ΝΔ ασπάζεται την κυβερνητική προπαγάνδα, προκύπτει ξεκάθαρα η απομόνωση του κ. Μητσοτάκη και των συν αυτώ.
Ύστερα από μια αλυσίδα ψεμάτων, αποπροσανατολισμού και μπαζώματος στοιχείων και δεδομένων επί μια διετία, το Μέγαρο Μαξίμου έχει βρεθεί πλέον προ πλήρους αδιεξόδου. Υποβαθμίζοντας το καζάνι του κόσμου που έβραζε, υποτιμώντας τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούσαν να χυθεί φως χωρίς να βρίσκουν αρχικά παρά περιορισμένη ανταπόκριση και μη υπολογίζοντας ότι θα έβρισκε μπροστά της την -αποφασισμένη για όλα- Μαρία Καρυστιανού, η κυβερνητική ηγεσία είδε όλα τα σχέδιά της επί χάρτου να τινάζονται στον αέρα. Κι ενώ με δική της ευθύνη λόγω της συστηματικής και σκανδαλώδους συγκάλυψης, εξερράγη το ηφαίστειο και η κοινωνική λάβα απειλεί να κάψει τα πάντα, επιχειρεί να παίξει το τελευταίο της χαρτί. Ποντάρει και τροφοδοτεί την οξύτητα και τον διχασμό, επικαλείται τον κίνδυνο της αστάθειας που εκείνη καλλιέργησε και διαστρεβλώνει με θράσος την αλήθεια αφού ενώ τα φορτώνει όλα σε “συνωμοσιολόγους” η ίδια στην πραγματικότητα επιχειρεί να οχυρωθεί πίσω από σενάρια περί δήθεν “οργανωμένου σχεδίου ανατροπής” της. Η ύστατη ελπίδα του κ. Μητσοτάκη είναι να ενεργοποιήσει τα ανακλαστικά επιβίωσης του στενού πελατειακού πυρήνα που τον περιβάλλει προκειμένου -μπροστά στον κίνδυνο απώλειας της εξουσίας- να φανατιστεί, να μεταβληθεί σε ασπίδα προστασίας του και να κινητοποιηθεί απέναντι στο τσουνάμι που έρχεται. Καθώς η αναχαίτιση του δεν φαίνεται εύκολη πάντως, δημιουργούνται φόβοι για το κατά πόσο θα αποδεχτεί μια ομαλή πορεία εξελίξεων ή θα επιχειρήσει να τις δυναμιτίσει υπό τον φόβο των συνεπειών από τη διαφαινόμενη απώλεια της πρωθυπουργικής καρέκλας. Γι' αυτό και οι επόμενες ημέρες έως το τέλος της εβδομάδας θεωρούνται απολύτως κρίσιμες για προβοκάτσιες ή άλλα γεγονότα, έκτροπα και επεισόδια με τα οποία μπορεί να επιχειρηθεί η διάβρωση των μεγάλων κινητοποιήσεων που αναμένονται.
Στην πορεία ολέθρου που έχει πάρει η κυβέρνηση συμπαρασύρει κατά τρόπο τραγικό και επικίνδυνο και κορυφαίους θεσμούς, όπως είναι η Δικαιοσύνη. Με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών αλλά και του τραγικού θανάτου του 39χρονου γιου της εισαγγελέως εφετών της Λάρισας Σοφίας Καλογήρου – Αποστολάκη, οι χειρισμοί από την ηγεσία του Αρείου Πάγου έχουν βρεθεί στην ίδια ακτίνα βολής της κοινωνικής και όχι μόνο, οργής. Οι πολιτικές αντιδράσεις συνοδεύονται μάλιστα και από το ξέσπασμα του νομικού κόσμου, όπως εκφράστηκε χαρακτηριστικά από τον πρόεδρο του ΔΣΑ Δημ. Βερβεσό ο οποίος μίλησε για πρωτοφανείς συμπεριφορές και επέκρινε την ανώτατη εισαγγελέα Γ. Αδειλίνη ότι αυτή είναι που με τη στάση της “τροφοδοτεί επικίνδυνα όσους θέλουν να πλήξουν το κύρος της Δικαιοσύνης”.
Εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα, ολοένα και περισσότεροι συμφωνούν ότι δεν υπάρχει γυρισμός και ότι ανάλογα με το μέγεθος της συμμετοχής στις συγκεντρώσεις και την απεργία σε όλους πια τους τομείς κι τους κλάδους της ερχόμενης Παρασκευής θα κριθεί και η ταχύτητα των εξελίξεων. Φαίνεται δε ότι για πρώτη φορά οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν μόνο τον κυβερνητικό χώρο αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που βρίσκεται σε φάση τεκτονικών αλλαγών. Η υπόθεση των Τεμπών λειτουργεί ως γενικότερος καταλύτης για όλες τις κομματικές παρατάξεις, ενισχύοντας εντυπωσιακά τη λεγόμενη “αντιστυστημική ψήφο” η οποία ενώ καταβάλλεται ήδη προσπάθεια να υποβαθμιστεί σε ψήφο διαμαρτυρίας και δη συγκυριακή όλα δείχνουν ότι αποτελεί τη βάση για τη διαμόρφωση ενός εντελώς νέου και διαφορετικού σκηνικού με καινούργιους πρωταγωνιστές και άλλες ισορροπίες.
Ανδρέας Καψαμπέλης
