Γιάννης Παπουτσάνης
Καλά είναι όλα αυτά με τον Κασσελακη. Τα αγόρια που θέλει να αποκτήσει. Το στρατιωτικό που θα κάνει. Το ζώδιο του. Τον Μπάτμαν, τον Πολλάκη, τη Τζακρη και τον εντεταλμένο ερετη, πλην ναύαρχο Αποστολάκη. Μόνο που (επιμένω) σε μια χώρα που φυλλορροει κι ένα κράτος σε αποδρομη, η περίπτωση του Κασσελακη υπερβαίνει τα όρια του ΣΎΡΙΖΑ, το κόμμα το οποίο, σε ο, τι αφορά στην ανάρρηση του νέου αρχηγού του, υπήρξε, ως πουκάμισο αδειανό, το τζάμπα όχημα για την μεγάλη δοκιμή αλλαγής συνολικά του πολιτικού σκηνικού. Ο "Στέφανος όλων των Ελλήνων", ενας εκπεσων Αρχάγγελος της ανανέωσης της πολιτικης και της κάθαρσης του δημοσίου βίου,
εισαγόμενος εκ του εξωτερικού αλλά με πατενταρισμενους υποδοχείς στο εσωτερικό , ξεπερνά τα όρια της Αριστεράς, του Κέντρου της Δεξιάς. Είναι "όλων των Ελλήνων". Φιλοδοξεί να γίνει κεφάλαιο εθνικό, έτοιμο, όταν έρθει η ώρα η καλή, όταν τα παίγνια περί τα ενεργειακά και γεωπολιτικα αρχίσουν να ξετυλίγονται, να εξελιχθεί σε εθνικό ηγέτη που θα καλύψει το οποίο κενό στην κεφαλή της χώρας. Εάν η αντιμετώπιση του"φαινομένου" αφεθει στα φθαρμένα, από την κομματική συναλλαγή, δάχτυλα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΎΡΙΖΑ (που έτρεξε ήδη να κλείσει "μεταβατικές" συμφωνίες) τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους. Τον δρόμο που έχει προδιαγραφει. Το ίδιο κι αν ο μοντέρνος λαϊκισμός του Κασσελακη αντιμετωπιστεί με τον παλαιολαικισμο των καραβαναδων της ΝΔ τύπου Γεωργιάδη ή των καλών στρατιωτών του κομματικού σωλήνα τύπου Μαρινακη. Η μόνη απάντηση στην εκπορθηση της πολιτικής από οικονομικά και άλλα συμφέροντα είναι η αναδόμηση και ο εκδημοκρατισμος των κομμάτων - όλων των κομμάτων, η κατάργηση των στεγανων, η προσέλευση των νέων και ικανών που δεν θα φοβούνται τη σφαλιάρα των ιερατειων, η εκλογή των ηγεσιων από τα μέλη και όχι τους φίλους του διευρου. Με δύο λόγια: η επιστροφή στην πολιτική που είναι συνυφασμένη με την εξουσία και όχι έρμαιο δυνάμεων που δεν πηγάζουν από αυτήν.
Στον ΣΎΡΙΖΑ ούτε κατάλαβαν τι τους βρήκε. Η ΝΔ έχει ακόμη, μπροστά της, καιρό. Οχι άπειρο μα έχει. Όσο ο Μητσοτάκης είναι στα πράγματα, έστω με τους "δικούς του", συν τους λοιπους συγγενείς. Πριν, δηλαδή, ελθει η ώρα να αντικατασταθουν από πρόθυμους υπαλλήλους. Εισαγομενους ή μη αλλά οπωσδήποτε με τουπέ. Και, φυσικά, με απλές κουβέντες του καφενείου. Κατανοητές και πιασιαρικες που θα τσιμπολογαν κι από τη Δεξιά και την Αριστερά που έλεγε, μια φορά κι έναν καιρό, το Ποτάμι. Και θα είναι πάντα "δίπλα στον πολίτη".
